Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тоа обединување на полето на сите сфери, од некаде ми беше познато, прочитав некаде една НОВИНА дека: уште пред нашата ера Македонската силна Династија, Кралството Македонија, предводена од Големиот Александар Македонски- чии цели и определби беа сосема исти: создавање на еден развиен свет, во кој секој би бил задоволен, би цветала трговијата, културата, изградбата, напредок со соединување – преку мешање на разните култури, но и да се сочуваат националните обележиа на народите во светот. Зарем тоа не била идеа на глобализација?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Татко ми беше задоволен што бунарот не беше запретан.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми беше цврсто уверен дека една идеологија, токму верата, му е доволна на човекот, на човештвото.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми беше моќен во тишината, се учеше на неа кога читаше, а исчита книги за неколку животи. – Добар ден, добри луѓе! – изусти прва мајка ми. – Дал ти Бог добро, мајко! – одговори шефот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Заштитата на козата за татко ми беше еден од најчудесните феномени во човековата еволуција.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми беше среќен што пораките на неговите книги, собирани цел живот, сега добиваа нови читатели – слушатели меѓу козарите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми беше видливо изненаден од прашањето на Чанга, поставено толку умно и во духот на татковите главни мисли.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми беше видливо потресен од случаите за кои раскажуваше Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми беше при крајот на својата последна бременост, но никако да се ослободи од куќните грижи, да го одржува редот како секогаш.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми беше близу до сознанието дека козите од овие балкански предели сигурно колку-толку ги ублажуваат последиците од ужасната „класна борба”.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тогаш татко ми беше сигурен дека нешто големо, големо се насобрало во душата на мајка ми.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми беше задоволен од природниот и моќен ум на Чанга. Тој секогаш целеше кон битното.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми беше трпелив во разговорите со козарот, не сакаше да повреди ниту атом од неговата голема душа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Додека првично книгата овозможува подобро да се разбере минатото (но и сегашноста) на вашата земја и Балканот, историјата која тотално ми беше непозната, на втор план, е параболата која се развива за иднината на народите во периоди на трансформации, а може да се однесува и на целото човештво.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми беше обземен од овие проклети времиња на еден подруг, задлабочен начин, кога луѓето повеќе веруваа во спасот со козите, отколку од спасот со револуционерните промени.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Само зборот да го запаметам па ќе видиме после, ќе се сетам на неговото значење, на тоа зошто ми беше страшно важен.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Ех, треба да умееш! - рече Гоце. - Селската облека ме дочува, а пак велигденските јајца ми беа пропусница.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Јајцата беа разделени. Сите се зачудија! На дното од кошницата се покажаа неколку бомби.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Црцорењето сега ми беше мило, убаво друштво.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ми беше речено, јас постар од неа само една година, можеби бев дванаесет, да ја одведам дома по поседокот кај нас.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас ништо не реков. Мене тоа, лично, не ми беше важно, важно ми беше да се даде машинерија и луѓе, односно пари, да се изгради водоводот што го имав на ум.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го гледав пред мене и ми беше драго: Човек со добри намери, со доброчинителски побуди!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тие со право и натаму се обидуваа нешто да сторат, некому да кажат, да објават за неправдата што им е нанесена, но до тој момент, тоа ми беше познато, резултат немаше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој ми беше оддесно, облечен во долго носена кошула со сино-бели коцки од слаба чоја.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Набрзо ми беа благодарни и пуштија млади лози.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Пишани документи немав, но ми беше надеж фактот што еден странски патописец се обрнал кон Маказар и пишувал за него.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Благодарение на познанствата од годините додека бев во “Време“, веќе по три дена ми беше испратен компресор, една силна машина, бучна, и црна катран, како локомотива.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мене душата ми беше полна, а мислам и на селаните.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се трудев, но не ми беше полесно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го зедов куферот и, една по една, ги фрлав кошулите внатре, ставив две сакоа и пантолони и ставив две кравати, а двете пак пеперутки машни, една црна, една бордо, ми беа дома, во главниот град, во С.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Татко ми беше вчудовиден. Никогаш не му паднало на ум такво нешто.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не ми беше лесно читањето, бидејќи се работеше за текст пишуван на рака, со својствен ракопис, ракописот на учителот Димитрија Боте, кој навистина беше педантен, но сепак својствен, а покрај тоа и текст пишуван со еден правопис на кој не бев навикнат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас не го познавав. Подоцна во разговорот видов дека е наивен, но не ми падна на ум за тоа да го обвинувам, дури напротив, ми беше мило, бидејќи знаев дека всушност се работи за чувства кои во моментот го беа опфатиле.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

6 Бев станал рано. Сонот ми беше испрекинат. Спиев од петли до петли, што се вели.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Иако не бев запознаена со нејзините младешки либидинални, потиснати или остварени еротски фантазии, но од она што ми беа раскажувале постарите и го насетував, можев да оформам една пристојна слика.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

И така, бидејќи ми беше крајно здодеано да го започнувам секој ден на истиот начин, доручкувајќи во исто време, во истото опкружување (кое не можев да го променам, па решив барем она што можам, да го променам, да видам што понатаму ќе се случува и дали ќе предизвикам некоја временска дупка во хронолошкиот распоред на настаните), започнав со експериментот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Од пред извесно време почнав да читам исклучиво стручна литература од областа на психологијата, односно (да не бидам еуфемист) психијатријата, и откако се пронајдов во, речиси, повеќето патолошки случаи, дури тогаш маф ми беше работата.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

И така, откако ги погодив сите раскопани сегменти на асфалтот (бидејќи, знаете во Скопје не се градеше волку ни после земјотресот, и нееее, не ми беше намерата со ова да го пофалам сегашниот градоначалник), по синдромот на Кнез Мишкин, кога пазите нешто да не нацапате, неизбежно го нацапувате, или да ја преформулирам реченицава за да звучи пооптимистички: ... и така, испречувајќи им се на патот на неколку веќепостоечки вирчиња со вода или можеби беше масло од автомобили, не знам, кои одамна си беа заземале место на паркингот пред канцеларијата, конечно, стигнав на работа.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Кога сестра ми беше второ, а јас шесто одделение ни купи лизгалки адидас, бели.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Чувствата ми беа измешани. Се радував! Бев тажна. Чувствував болка во стомакот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мајка ми беше во Полска, татко ми во Грција (заборавив да кажам дека кога беа затворени во Лерин татко ми со браќата и снаата, татко ми не го пуштија од затвор, туку беше прогонет на островите во Грција и таму беше сѐ до 53 година ...ако е точно, не сум баш сигурна(!)... кога го ослободија живееше во Лерин, ама беше политички неподобен).

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мајка ми беше напната за тоа дали ќе ја најдеме зградата во која живее снаа ѝ Христина.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Се уште не сум ја расчистила дилемата дали повеќе му се радував нему или на играчките.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кога дојде Трендафил и двете бевме спокојни. Тажни, ама спокојни.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во Интернатот и во гимназијата ми беше убаво и го живеев истиот живот како и унгарските девојчиња.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тој ќе се насмевнеше и ние продолжувавме да чкрипиме по мразот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Со првата операција на чичко ми, пристигнувањето на Алексадар со полноќниот авион од Берлин, замислениот поглед на дедо ми, отпатува моето детство.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Чичко ми беше многу млад кога јас растев во малиот стан во Мичурин.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ако пишувам за тоа каков ми беше животот во домот ќе напишам не една тетратка, ами не знам ни јас колку...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Татко ми беше на работа, а мајка ми како луда трчаше по болничката количка во која Татјана лежеше како мртва.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Вујна ми толку многу ги тепаше што мене ми беше жал да гледам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мо, тапанарката, беше толку слатка и срамежлива што не ми беше јасно што воопшто бара таму.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Секогаш ми беше симпатичен, иако, всушност, јас не видов ништо друго во него.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Џон Кејл обично седеше во дневната соба, ја држеше својата виола и не се поместуваше по неколку дена.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Еден ден во куќата дојде комисија од управата за еврејски прашања во градот, да види дали во куќата имаме Евреин. Татко ми беше занемен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ми беше раскажан случајот со една англиска подморница, која неколку дни во 1943 година била сметана за загубена, зашто со неа не можеле да се воспостават три дена никакви радиоврски.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Да, чевлите ми беа комотни, тоа го гледав и самиот, но тоа ми беше нешто сосем приемливо, не ми пречеше, па ми е непријатно дека на другите луѓе им паѓа в очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Промискуитетот ми беше животна определба. Се венчав со сите неневини жени на планетава.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Во мешаницата за малку ќе загинев. Но знам, мила ќе ми беше смртта. ***

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Им благодарам о, Боже, и на тревките и на ветровите и на дождовите и на изгревот и на залезите кои ми беа сведоци за сѐ.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Тато и мама долго зборуваа, а мене ми беше многу мачно.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Дежурната ученичка веќе го пријави како отсутен и наставничката по историја го запиша во дневникот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Часот ми беше здодевен и долг.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Секако, ме болеше, ама мене ми беше убаво дека тој токму мене ме брка, а не некое друго девојче.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не можев да заспијам. Размислував: денес двапати ги излажав.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се вртев накај Влатко, Дејко и Љупчо, со поглед ги запрашував, ама сите креваа раменици.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Да ми удрија шлаканица, да ме караа, полесно ќе ми беше.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Да ми беше стра не оде јас толку години сам, со Трајка овдеа и другите другари, даи бркам гордо одговори Толе и почна да им раскажува како сите потери се вардат од него, место тој да се варди од нив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ми беше даден кревет, душек и живеев таму.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

- Него ти имаш ли намера да се жениш? - го прашав ко од пушка Тогаш Шољич ја лупна чашата од маса, отиде до дивидито и неочекувано ја рокна „Ерген одев мајко поарно ми беше” , а атмосферата во дневната набрзо се вжешти.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

И смири се, твоите рачишта ми беа потребни.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И тоа ми беше некаков живот. Невозможен живот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Мајка ми беше куца, со едната нога нешто не беше во ред, а мораше по 25 дневно да се качува и симнува по едни скали што водеа горе во кујната.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Татко ми беше службеник. Доаѓаше дома во пет.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

За време на вечерата се мачев да не покажам пред никого, што ми беше во душата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не ми беше лесно. Ни лошо ми падна ни ништо од тоа, ама, пак...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Во никој случај јас за тие, од мене утврдени нивни заеднички особини, не би ставил рака во оган бидејќи ми беше сосема јасно дека ни бројот на примерите е доволен, широко зафатен ниту, пак, описите беа најцелосни.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Мајка ми беше излезена да му помогнеме на татка ми да го растоварат магарето со дрва, а тие, браќа ми и сестрите, којзнае каде беа забарани, а баба ми дојде со тавата на огништето да прави кавурма да ручаме.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Беше јасно дека „пресудата“ ми беше одредена во вториот разговор со А.А. во кафеаната пред „сведоци“ и се разбира Х.Х.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ми беше оставена во наследство една од можните варијанти на враќањето без просторна и временска локација!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во поранешните денови, при едно од спроведувањата кон собата на иследникот ми беше упатена, можеби и со добра намера, опомената дека секое барање од страна на службено лице кое не звучи и како заповед, или барем како закана, треба да се сфати за неприлично.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во онаа полупоспана состојба (кога мракот не е само темнина) овие зборови ми прозвучија како сожалување но истовремено и како закана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас не ги сфаќав неговите објаснувања.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А ти, речиси, веќе си втасан таму“, ми беше рекла.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ми се причини дека ме воведува во некоја игра за која немав слушнато, а од која сепак, на крајот, ќе се појави некое чудно, можеби и непријатно изненадување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како провокација ми прозвучи и она забелешка на иследникот, и тоа среде испитувањето, дека постоеле моменти кога будноста попуштала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- На мајките, и без да им го спомнуваш името ќе знаат да ти го прослават именденот - ми беше одговорил.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас навистина се зачудив. Не гледав никаква разлика помеѓу она колкав бев поминатиот ден, и колкав ќе се разбудам уште утре".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Таквите околности не смеат да се користат“, гласеше неговата опомена.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Просто ми беше жал кога мајка ми ја принесе софрата и кога морав да се симнам од коленото на гостинот.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Устата однатре ми беше залепена.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Не ми беше познато како ја пренесол тој мојата прикаска но разбрав дека шегата му го намалила угледот во семејството и му донесла и модрица под ребрата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Понесносно од ударите ми беше неговото потсмевање.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Не ми беше ништо јасно: та ние само ја видовме одајата, и ништо не разгатнавме.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми беше смешна синтагмата „здрав народен дух“, оти тоа ми личеше отприлика на „здрав народен бројлер“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Очите ѝ беа поубави од кога и да е; косата ѝ паѓаше до половината; беше седната на кејот до мене, сосема нестварна; ми беше на самиот дофат од раката.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Одеднаш, во еуфоријата што нѐ обзеде пред девојчињата (цело време погледнував дали е тука Луција, но неа ја немаше; утеха ми беше што тука беше нејзината најдобра другарка и јас претпоставив дека таа бездруго ќе ѝ пренесе што видела), додека Земанек лудуваше на мотоциклот, крај оградата на патеката видов скала: обична скала со која се берат јаболка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не ми беше по волја, се лутев, а тој рече дека мора да оди со „газдата“ на Зајачки Рид, оти овој му ветил дека дента, на крајот од тренингот, ќе му дозволи да се повози малку со неговиот мотоцикл.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми беше смешен мојот вчерашен конфликт со Фискултурецот; просто не можев да сфатам колку сум бил глупав што воопшто сум му посветил некакво внимание на тој конфликт.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога утрината се разбудив, главата ми беше тешка како оловно ѓуле; пиев цела ноќ со Земанек во студентскиот бар, каде пристапот на средношколци им беше забранет, но Земанек и јас имавме еден пријател (брат на контрабасистот од нашето несудено џез- трио).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му ја подадов назад, оти мачно ми беше на душата, и тој ја зеде; погледнав во своите раце и видов дека се извалкани од јаглен и саѓи; срам безмерна ме обзеде, и јас гледав тој да не види, па рацете незабележано ги истрив од црната риза, додека тој вљубено ја вртеше штичката во своите раце и гледаше во непознатите редови со ино писмо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И тоа ми беше доволно, за да заспијам во нејзиниот скут.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А јас гледав во него како од ровја трештен, и сѐ ми беше јасно, и ништо не ми беше, оти кажано е: во мигот на најголема светлина најмалку се гледа, и ништо јасно не е!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас веќе го спомнав Земанек, тоа покорно добиче, кого многу го сакав и кој ми беше најдобриот другар.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бевме излезени од кобната одаја, од видението, и мене ништо не ми беше јасно; изгледаше како ништо да не сме сториле, како само да сме ја разгледале одајата, а на лицето на Филозофот сјаеше некакво чудно блаженство и спокојство.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас ги сакам животните. Кога бев малечка, милениче ми беше еден патор. Пред малку размислував за него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А не се ни трудев да си ги научам студентите како да ја изговорат репликата, се разбира – предметот не ми беше геј- верзија ниту на Пигмалион ниту на Мојата красна леди и не бев некој геј- професор Хенри Хигинс, што зел да ги учи разните Елизи Дулитл од Ен Арбор како да му дораснат на геј- кругот – иако на крајот предавав за карикатурата и се трудев да ги изведам нејзините импликации, како што правам и тука. ‌А какви се тие импликации?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мене да ми беше мајка, ќе се убиев за да најдам мир!!! Нималку не се насмевнав и засмеав.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ете зошто, во голема мера, ми беше онолку срам од целиот публицитет околу предметот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Што знам, Сане, си велев, оној е луд, овој уште повеќе - ја ако има пиштол? Еј, мајсторе, смрзнав.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

САНЕ: Ба ѝ мајката, нека чека. Ми беше страв за тебе.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Средбите со него веќе како да ми беа терет, при секое излегување нешто во мене како да се бунеше и ми велеше да не го правам тоа што навистина не сакам да го правам.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Утринските часеви ми беа слободни и јас посетував курсеви по француски јазик во француската Алијанса.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Иако ми беше непријатно од тоа што ми го рече Госпоѓа Изабел јас не можев да одам против самата себе, не можев да ги сопрам моите чувства што одеднаш надојдоа како некоја буица, немав време да размислувам за ништо друго освен за нас двајцата.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Ми беше досадно да седам цело време па постојано излегував во долгиот ходник од вагонот.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Мене сите ме ословуваа со Софи иако вистинското име ми беше Софија.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Јас дали останав десетина минути, не повеќе од тоа. Едноставно не ми беше место таму.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Најомилено нешто ми беа топлите јуфки штотуку приготвени на кујнскиот шпорет на дрва.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

И сепак те одбегнував, зашто ме плашеа честите средби со тебе, ми ја ослабнуваа волјата, ми ја смекнуваа десницата, зашто ти ми беше единствената врска со животот, а не требаше ништо да ме врзува со него.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Сите, најмногу го почитувавме Борис Сарафов за оној гест што тој го стори пред конгресот на Врховниот комитет, кога му побараа отчет и тој не можеше да даде таков за сумата дадена на гемиџиите и, за да не пропадне делото ако тој ја каже вистината и неа ја разбере турската влада, Борис Сарафов го понижи своето достоинство и авторитет и изјави: „Таа сума ми беше дигната од една лесна жена, со која имав интимни врски“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ќарот беше поголем од пензијата што ја имав и деновите поминати со дамите, сопственички на разгалените четвороножни пријатели ми беа исполнети со задоволства и радости поради што останав стар беќар...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тоа ми беше необично, а и малку незгодно таа да ми ја носи чантата, но, пред и да успеам да се заблагодарам и да одбијам, чантата веќе се наоѓаше во нејзините раце.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тоа што бев ослободена од многу од моите поранешни обврски и што отпрвин ми беше многу тешко, постепено почнав да го чувствувам како пријатна околност.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Од овој одговор на татко ми не разбрав ништо повеќе и ми беше јасно дека ќе морам утре да го дочекам повторното доаѓање на тетка Рајна и неа да ја распрашам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Татко ми беше повоздржан во искажувањето на болката, веројатно поради нас.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тато и тетка Рајна и мене сѐ ми беа приготвиле, но јас за тоа никому ниту еднаш не реков во класот...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Очите ми беа полни со солзи, одвај издржав до крај.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не можеше тој тетка Рајна да ја спречи да зборува за овие работи, но, затоа тој со молчењето ѝ кажуваше колку тоа му е мачно, - си мислев јас онака како што мене ми беше потребно во тој момент.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Доцна, работиме во две смени. Подобро ми беше порано во училиштето, можеби, пак ќе се вратам, разговарав со директорот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

На училиште ми беше тешко да внимавам на тоа што предаваа и испитуваа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Наспроти нана ми, која од секогаш (а и денес, во деветтата деценија од животот) задишана, со рафални реченици без точка, стига во последен миг да исечка и додаде домати во тенџерето, да ја избрише трошката прашина на најгорната полица во шпајзот или пред легнување, вешто да ме истрие со комова за превентива, дедо ми беше убеден дека брзината победува секакво знаење и задоволство. „Ќефот“ е најважен.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тој глас беше на медицинската сестра која требаше да остане со мене сѐ додека ми беше потребна помош.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Улиците беа поспани по неделната работна ноќ. Стигнавме до улицата што ја баравме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Да го повикам?“ Климнав потврдно со главата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми беше прашал дали мене би ми било дозволено да ги посетувам часовите, на кои потоа ме водеше секое неделно претпладне, во домот на својот професор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таму во градината, кога времето го дозволуваше тоа, или пак, кога студеше, во куќата, Фридрих Рихтер нѐ учеше како точката се развива во движење и линија, како линијата се шири во површина, како површината се претвора во простор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Се наближуваме,“ рече, кога навлеговме во делот од градот што ми беше познат од онаа прошетка со брат ми, кога тој сакаше да ми покаже како изгледа дното на Виена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ми беше мило во душата, како да слушав Божји глас и ангелско пеење... Бев исполнет со убаина и милност...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По три дни и три ноќи, дури сосема не се прибрав во себе и не си ја стишив болката во празнината кај што ми беше срцето, натажен и болен, тргнав на пат за татковината.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По извесно време, почувствував дека се вратив во своето тело, но со празнина во делот кај што ми беше срцето, и со страотна болка во таа празнина.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таква ми беше и куќата. Иако без џамови, без душеме, без врати, немаше ветре да те залисне, да те плисне.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во селото над градот кај што ми беше куќата, петлите молкнаа, цркалците исцркаа. Сѐ беше пламјосано...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тогаш, о, возљубени читатели, почувствував како некое топло ветре со миризба на босилек и темјан ми ги наполни градите и прилегна на местото, на празнината кај што ми беше срцето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Потоа почувствував страотна болка во тилот, во пределот кај што ми беше малиот мозок, и се изгубив.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога седнав ова да го запишам, во трето време, кога и јас ги имам годините на Караѓоз и Ване Мицо, вам лага, мене вистина, повеќе им верувам на сказните и приказните на моите раскажувачи кои веќе не се меѓу живите, зашто си верувам себеси и на ноќите со крцкавиот снег, и на играта на сенките, и на троглавата змија на амбарите, и на пагурчето со ракија, и на трепнежот на газиената ламба на таванот што ми беше свидетел за она што го слушаа моите уши.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Нивните мажи се забуцуваа ноќе околу куќава како колци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Е, Никола, уште ли ќе спиеш? - Ама какво спиење, со мака рекол Никола Влашки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Миговите ми беа без значење. Поточно, никаков миг не наследуваше простор на друг миг.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Така беше. Накиснатите нозе ми беа врели.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јазикот ми беше влакнест, старечки: лежеше во ковчегот на вилиците како бессилен мртовец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Биди разумна... - Ме проколнуваа, потоа ми беа благодарни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но јас не лазев. Дури и не чекорев. Бев пердушест, без чувство на тежина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Амајлијата ми беше ноќеска околу шијава а сега ми ја нема.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Луѓето џвакаа и зачудено го гледаа. Нивните големи залаци предизвикуваа болка во моето грло.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мислев и не можев тоа да го сторам иако се чувствував навреден како мал пес со кој луѓето најпрвин добро постапуваат, потоа, без причина, го клоцнуваат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

МЛАДИЧОТ: Ги немам. Мајка ми и татко ми беа заклани, кога бев сосем малечок.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЛАДИЧОТ: (По мала пауза.) Се извинувам, но, кога тргав отаде, ми беше речено со никого да не разговарам за тие работи.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ептен бев во небрано, јас и матев нешто околу јазикот, мене тоа ми беше професија, ама оваа директна атака врз мене, врз мојата концепција за животот, би рекол, не можев веднаш да ја сварам.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Да ми беше хашишот овде во оваа близина до слободата, во оваа оддалеченост од луѓето!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ја грабна пушката и отиде кај Трајана дома. Му рече: „Да не ми беше внук, ќе те убиев“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Многу се радував кога мене ми беше ред за печен копан од петелот што мајка ми го колеше во дворот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Геријатрија и педијатрија Кога куќата ми беше долу педијатрија, горе геријатрија, а живеев во убедување дека семејството многубројно ми е складно и полно со љубов, денот ми беше долг како три, а јас бев исполнета.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И покрај доминантната позиција во однос на него (млад возач во јака фирма), а јас газдарица на дуќани, ми беше симпатичен, па му ветив голем попуст за неговата сопруга.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Деновите не ги броев, ми беше забрането.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И навистина, гепекот ми беше полн со слатки бонбончиња кога си тргнав накај Скопје, ама од сѐ најдобри беа двете тегли со мешавина за енергетско подигање на телото.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Значи, зборот ми беше за персоналот на некогашните продавници, самопослуги, гранапи, колонијалчиња како сакаш речи ги.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Туку думата ми беше за првите компјутери во бившата Југославија.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Така му беше дарата, оти убав ми беше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега пак ќе се повратам на свадбата. Свирач ми беше Јоше, кој би можел друг да биде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дуко Вендија ми беше девер. Велика и го здравува в образ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Bo барањето на што поубедлива документарност при интерпретација на личните и општи судбини, зафатени од виорот на Балканските војни и Првата светска војна, покрај кажувањата на десетина преживеани учесници од Македонија (со кои успеав да се сретнам во Битола, во Солун, во Берово, во Горно Коњаре, Скопско, во Ваташа, Кавадаречко, во Слојштица Демирхисарско, во Жиово, Мариовско, во Претор, Ресенско и т.н.) ненадоместлива помош ми беа и белешките на учителот Милорад Марковиќ, односно неговиот „Воен дневник“, којшто во еден поголем дел е воден на боиштата во Македонија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

а душата ни лета кон Македонија, кон планината, кон шумата, како оди јагленот, уште шумата ми се гледа в очи, од некои повисоки дрвја не можам да клепнам со очиве, не можам да ги затворам, а и сонот ми беше лабав таму, во Америка,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мене ми беше смешно тоа и еднаш капетан Мирковиќ ме фати на смеење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа ми беше како сонце над пиперките, над патлиџаните.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Биди уверен, пријателе, дека патот ми беше познат: пет чекори до првиот басамак, дваесет и три крцкави ребра на скалите, девет чекори на лево до собата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Повторив затоа што ушните длапки ми беа полни со неговото ситно, крцкаво кикотење. Колку од здодевност, толку и од мрза.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Одма ми в село влегоа, фатија куќи да пленват, фатија амбари да црпат, фатија овци да колат. Тие ми беа Германци.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Мајка ми да ме жале и дури ѝ гледат очите, либето да не ме жали, оти ми беше неверно.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Това падна, сал се валка и не може да стани. Не ми беше црно орле тук ми беше Хитлер ѕвер.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

- Ќерко моја, како патуваше, долг е патот. - Ма тето моја, проблем не ми беше патувањето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Премногу често во животот ми беа друшки.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Што, што! Зар само твоите. Моите донесоа граѓа, а ако не ми беа браќата за да ја изѕидаат, уште ќе бевме во старана колиба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Тетка Керолин Ривс“, рече стариот човек, „ми беше полусестра“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Накратко, душата ми беше во носот, а јас секое утро морав да кивам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше во најдобрите години, кога доблестите сè уште не почнале да се претвораат во пороци.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мене ме нарекуваат лош човек, но само делумно се во право.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- „Така си е тоа. Вие сте како и сите ние. Кога ќе помислам дека глупаците тврдат оти на нашево време му недостасува поезија – небаре тоа нема свои надреалисти, свои пророци, свои филмски ѕвезди и диктатори!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Меѓутоа, единствената личност што мене ми остави впечаток за време на ова интермецо на мојата вработеност – тоа беше кондуктерот во трамвајот кој со својата алатка за дупчење билети ми го поништуваше денот; ќе го кренеше тоа парче хартија, мојот неделен возен билет, ќе го вотнеше во отворената челуст на својата справа и некакво невидливо мастило на него ќе поништеше два сантиметра – и еден ден од мојот живот – еден скапоцен ден кој ми носеше само замор, ниту приближно со онолку пари колку што ми беа потребни за да ја продолжам таа бесмислена работа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Така го минував времето, ден за ден, речиси две недели – во канцеларијата на тој неинтелигентен човек, кој самиот себеси се сфаќаше сериозно, и, згора на сè, се сметаше за уметник зашто понекогаш – додека бев таму, тоа се случи само еднаш – го гледаа како стои крај масата за цртање, работи со моливи и хартии и црта некој расклапан предмет, полица за цвеќе или нов вид домашен шанк, некаква мака за новите генерации потрошувачи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ја одолжив посетата колку што можев повеќе, а додека водев мошне жив разговор со министерот, на тема која знаев дека секако ќе го заинтересира и возбуди, целото внимание ми беше насочено кон писмото.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Веднаш, без да дадам отказ, го напуштив своето место, си ја презедов врз себе одговорноста затоа што на масата останаа неиздупчени сметки, несортирани, и не ми остана ништо друго освен да заминам дома, да ги земам парите и преку разнесувачите на вредносни пратки да ги информирам роднините за мојата нова финансиска ситуација.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Толку многу стари Србинки ми беа раскажувале за Скадарската кула, што едноставно сакав да го видам нејзиниот излижан камен и да се уверам дали тука постои, како што се раскажува, млечна белузлава трага...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Секоја вечер кога уморен ќе се вратев дома, бев лут затоа што ми беше минал уште еден ден од мојот живот кој ми донесе само замор, бес и точно онолку пари колку што требаше за да работам и понатаму, ако таквата работа воопшто и може да се нарече работа: по азбучен ред да сортирам сметки, да ги дупчам и да ги прицврстувам во нова фасцикла, каде што трпеливо ќе ја поднесуваат судбината никогаш да не бидат платени; или да пишувам рекламни писма што безуспешно патуваат низ земјата и претставуваат само непотребно бреме за поштарите; понекогаш да пишувам сметки што некој можеби и ќе ги плати, дури и во готово.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ти реков да си одиш. Така ми беше полесно, зашто знам дека ќе се вратиш.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сакам убави приказни. Знам, омилена бајка ми беше за малата сирена. Се поистоветував со неа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Браво, уште ова требаше. Малку ми беа мозочни кризи, па сега треба да се справам со љубомора.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Денес бескрупулозно ми беше одземена. И тоа во полиција.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Фацијалната експресија ми беше хоби. Согледував дел од нивните животи.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ќе простам, кога ќе дојде време. Затоа што мене ми беше простено.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Рацете и нозете ми беа врзани со дебело јаже од кое ни најмускулест орангутан не ќе се ослободеше.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Погоди, - повтори Барбут- бег, и самиот намигнувајќи ми, но со двете очи.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не обѕирајќи се на гаврановиот подбив, Жеро Жерав воспостави мисловен допир со мене: Ми даде повеќе од колку што ми беше должен.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Неколку умни косови изделкале јајце од мермер. Долетал до јајцето Гавруш – ќе појадува.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Немаше потреба да го придржам, што не ќе ми беше тешко.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во неговиот дел на Нојовиот ковчег стоеше брат му повеќе званично отколку комотно и го мереше со млака љубопитност. „Дневниците не ми беа високи во смоларата“ , покажа кон креветот Отец Симеон; го нудеше да седне.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кога студирав во Скопје еден пријател ме однесе на едно вакво модно дефиле, ова ми беше втор пат.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Овој фрагмент од книгата на Малро ми беше добро познат. Многупати го анализирав со студентите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Никој не се осмелуваше да го коригира. Најмалку јас, макар што мене ми беше упатено прашањето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Настојував, колку што ми беше моќта на пишувањето и поврзаноста за Езерото, да ги сторам привлечни за славни поети, писатели.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се соочував со сложеното палестинско прашање, како предизвик во животот и функцијата која ми беше доверена.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И кога тој човек е создаден и кога во него нема повеќе ниту детство, ниту младост, кога вистински станува човек, тој е завршен, готов за да умре...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ми беше дадена шансата да ја реализирам мисијата која ретко ви се нуди во животот, да трагате, да придонесете да се зближуваат, да се обединуваат луѓето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тоа можев и да го очекувам, речиси и не можеше да се замисли обновата на некогашната покана на претседателот Бен Али која ми беше упатена во друго време и во други околности.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Минувајќи убав дел од животот во вечно читање и проучување на француската книжевност, како дел од мојата професионална вокација, во текот на годината влегував во преписка со познати француски поети, есеисти и мислители, кои се канеа на меѓународниот поетски собир во Струга.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Времето на блиското пријателство меѓу Арафат и Дарвиш, кога ќе ги обединува истиот идеал - слободата на Палестина, според прагаматичната стратегија на семоќниот и авторитетен водач и идеалите на Махмуд Дарвиш, се совпаѓаше со времето од крајот на мојата младост и некогашните идеали - храбра понесеност, верување во универзална правда и хуманост, но и со доверената мисија, како највисок преставник на една голема држава на Балканот, обединета од своите национал-етнички сегменти, кои никогаш нема да се артикулираат во федеративна држава-нација.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Илона сега е во Равена. Со својот Јирачек. Таа најверојатно е среќна. За многу работи ми беше десна рака.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Работевме двајцата и заработувавме добро, перфектно функционираше дуото, Јирачек ми беше заштитник и ебач.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Животот во Прифатниот центар за Илона беше живот во еден посебен свет.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Започнавме како љубовници и сѐ што правевме беше поттикнато од таа љубов.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

А животот внатре низ времето морав самиот да си го замислувам. Не ми беше тешко.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Едната нога ја испружив понапред заради стабилност, другата ми беше свиткана во коленото. На тоа место фустанот се слизнуваше надолу.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Мене ми беше зад грбот, а нејзе ѝ удираше право в очи.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И за неговите патувања, повремено и оддалеку, ми беа правени слични алузии...

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се качивме во авионот. Првата мисла кога седнав во авионот ми беше АПСУРД.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Зошто ми беше тоа: само додатно оптоварување на душата, додатно прашиште во куќата.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

— „Дури не ми беше стигната Нешка, ка си веле: Mope, маче шо е маче нека ми даде господ, само да е од мое срце.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Гробницата беше како одаја и добро ми беше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Секој ден е... - Знам, докторе, дека секој ден е голем и скапоцен, особено кога треба да се напушти овој свет, но врвејќи го животот во неизвесност - сите денови ми беа како последни...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Повеќе ни новата средина не ме оптоваруваше, покрај Евтим со кој бевме во еден клас, стекнав и други пријатели, ми се отвори главата и сѐ ми беше лесно, дури и математиката.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Пароксизмот на сталинистичката гротеска ми беше приреден токму во родниот град, при самото минување на истата граница која, пред триесет и седум години, во времето на фашизмот, ја минавме тајно, низ Езерото.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И така, како што одминуваа годините на мојот живот, Мајка ми беше сѐ поблиску, сѐ до миговите кога средбата со неа се преточи во оваа книга.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Знамево ми беше во рацете. Беше здиплено.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Одвај се созедов. Гласно реков, како Бог да ми беше сведок, соговорник, во тишината на смртта: „Леле, леле, црна јас, да останевме, тука ќе ни беше гробот!”

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Не ми беше лесно да го разберам Мајкиното учество во балканската историја, посебно односот кон сложеното „албанско прашање”, како и кон границите, тие проклети линии на делбите, таа пајажина пред и околу луѓето, како што таа често, гласно или шептејќи се изразуваше за нив, особено откако ја напуштивме родната земја и станавме засекогаш емигранти на животот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ж: Прав сте! Значи како што ви кажав, г-дин Ракот ми беше дошол на гости еден ден.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Најпрвин треба да ви објаснам дека тој има посебна слабост за секакви технички дрангулии, и во тоа време беше луд по грамофони.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Татковата лабораторија на големите балкански идеи, неговата подвижна егзилска библиотека, ми беше оставена во наследство со сите тајни, со татковиот дух запрен на страниците на неговите книги, што требаше да се прелистаат и толкуваат според оставениот распоред.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ми беше оставена во некаков семеен аманет на дотолкување татковата потрага по патот на јагулите, како наследена парадигма, со сета реалност и мистичност, небаре во проверба на времето, во кое беше свесен дека нема да стигне.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Драго ми беше што се запознавме. Пријатно и сѐ најубаво.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Збогум и не ми беше драго што те видов!

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

ЕВДОКИЈА: Знаеш како ми беше мене? Си помислил некогаш?

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Кога знаев дека само ти можеш така да ме натераш да викам. Кога кожата ми беше топла.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

– „Море не велете ми аџија, бре селани им рекол Силјан, оти не би касмет да одам на аџилак, чунки дуовникот што ме зеде да ме носи се удави в море; оставете, браќа, не е за кажување и за верување тоа што сум патил во овие две-три години, ама ак ми беше тоа што сум патил оти од таткова и мајкина клетва не сум верувал.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Мене навистина ми беше повеќе од јасно дека смртта на Командантот и лирскиот тенор и понатаму остануваше обвиткана во чудна таинственост.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Пред Уредот се појавив на време и дотеран. Притоа, да истакнам, вратоврската толку ми беше стегната што речиси ме задушуваше.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Додека шетам по Пасажот опседната сум од помислата дека поминувам низ сенките на луѓето што ми беа многу блиски а едно утро наеднаш исчезнаа, ги снема.. Мислам на моите Евреи..

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Еврејката Нилика, во овој ист, за жал исчезнат во Земјотресот Пасаж пред да замине за Израел ми беше рекла дека долго избегнувала да шета по Пасажов за да не се среќава со спомените.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Со тоа ми беше оневозможено објективно осмислување на реалноста и на секојдневието.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Мојата состојба е позната како хистерично слепило или вампирска болест и е многу ретка.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Така ми беше речено на еден од прегледите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ако верував на збор досега трипати ќе ми беше летната главата.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Затоа и ми беше пријатен тој негов Русин, тој генерал, кој никогаш не нѐ посети иако татко ти постојано најавуваше дека сигурно ќе го доведе на оној негов боршч што го спомнуваше толку често, па јас напати и мирисот му го сеќавав.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ми беше рекол оти му се смачил животот по бараки и оној војнички казан од кој можеш да зафатиш со водата само ориз и моркови.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Вистина ти велам. Ете, од сите луѓе помеѓу Козаците и Русите за тој генерал Јенков најмалку имав слушнато, а сепак ми беше многу драг.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Знаеш, пред очи ми беше сиот пат што сте го врвеле за да втасате дури до Костурницата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мислам, не ми беше право, иако жената е створена таква, сѐ да може да поднесе трипати повеќе одошто мажот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

2. Врз папокот времето си седнало За дома да си дојде ожеднало Ни првата година не мина во резето на душата болест зина, уште спомените топли ми беа животот облече страдална дреа.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Во тој луфт, тој циркуски неон и сега не се познава каде е мојот живот, мојата скриена фалинка не сум крив јас виновни се оние кои веруваа полесно ми беше да бидам неограничен во слободата да грешам, одошто да сакам ја имав секоја имајќи ја безличната жена, не груба, не глупа, не грда напросто ефемерна бришаниот простор ме плаши, не празниот ѕвездената прашинка која светка под папокот на мојата скокотлива куртизана, судбината мојот детски инат, залудното препознавање во сѐ што не сум јас зар не сум доволно смртен за да бидам и жив, и со себеси соочен зар јас ќе го напуштам светот не тој мене, мила моја!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Сѐ уште спиев кога шепотот на утрото ми го украде сонот, тогаш кога бев само дете, но секое наредно утро сѐ до крајот ќе го барам тоа што одамна ми беше одземено.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Во шепотот на утрото ќе го пронајдам мојот сон.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И покрај тоа што сега раскажувам за сите овие работи како тогаш многу да ми биле интересни, морам да признаам дека единствената работа што ми беше на ум беше да отидам во тоалет и да се отарасам од тридневното пеколно тегобно чувство.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сѐ уште стоев закопан во место затоа што навистина ми беше жал да газам по килимот, а ми беше и незгодно да ги соблечам чевлите, затоа што чорапите сигурно ми се засмрделе во текот на долгиот пат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не ми беше јасно ништо, само гледав како Бистра и Мони ме гледаат и слушав како сестра ѝ на Бистра заедно со Јасмина го сечат воздухот со лулашките.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- А ти, економист, а? - по некое време разговорот се пренасочи на мене.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Овојпат свекрва ми ме изненади нудејќи се таа да ги измие садовите, бидејќи раката ми беше врзана со завој.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Целото! - задоволно воскликна мајката - Прво го исчисти, па го исече, па го истепа, па го зачини и на крај го испече.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Потешко ми беше детето што го носев под појас.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Како си, Небеска? — Вчера ми беше лошо, а денеска уште полошо.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Веќе не му верувам на писменцето што ми беше дофрлено: „Дадовме дваесет златници за твојот живот“. Потпис: трилисна детелина.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Ми беше пријатно, вели Луција, а мене уште друго ми шепоти душава.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кој ме праша мене како ми беше некогаш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Секој ден ми беше пред очи без да мислам дека било толку едноставно да се дружиш со неа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- И мене ќе ми беше мило до колку имаше брада.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- Прекрасно име. – Ѝ поласка Дедо Мраз подготвен за тргнување – Ми беше многу мило што се запознав со вас.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Мајка ми беше фер: не ме караше и не ми се смееше.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Оваа вера ми беше пренесена уште во раното детство, а потоа во тој дух го минав адолесцентниот период и мојата младост.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Тој ме погледна и строго и жаловито и, ставајќи го прстот на усните, ми просаска: - Сус, чендо... - и толку, повеќе ништо не ми рече и мене за тој ден и повеќе денови потоа ми беше доста.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сѐ ми беше попусто зошто сивите галии гореа во пламен од потопи и понори...

„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)

Ми беше сеедно, ги држев твоите колкови додека песокот ни се ладеше по кожата.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Тешко ми беше, но својата вина ја признав дури десетина години подоцна, кога веќе не дозволував да бидам тепан и кога на случката можеше да се гледа само како на еден безначаен, смешен настан од детството.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

За најважни нешта, за мир или војна, прв советник ми беше соседката, баба Стојна.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Кученцето наше, добриот Вител ми беше придружник верен и телохранител.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

БОРИС: За славините ми беше зборот. (Пауза) Велам славините ги поправив. МАТЕЈ: Аха? БОРИС: Аха. МАТЕЈ: Беа расипани?

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Умот ми беше кај вас. Не верував дека тоа мене ми се случува. Јас не ве заслужувам.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Сакав да викам на помош, ама грлото од страв ми беше стегнато, а сето тело ми трепереше како да ми студи, иако температурата во Египет тој ден беше околу четириесет степени.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ми беше јасно дека немам никакви шанси во тој момент да разговарам со неа за случката со дедо ми.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Мажот ми одамна умре, уште кога син ми беше дете.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ништо не ми беше јасно.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Оти ноќе, старите полицајци (така ги викам) иако дедо ми се лути и вели дека е поправнилно да ги нарекувам Удбаши, според името УДБА што е кратенка за некогашната Управа на државна безбедност каде што работеле по војната), раскажува необични случки, потсетувајќи се на своите млади години, разгледуваат стари фотографии на кои дедо ми беше облечен во кожен мантил, имаше многу густи и црни мустаќи и изгледаше необично строго.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Татко ми беше на тридневен пат до Љубљана и јас одлучив да се посоветувам со мајка ми, надевајќи се дека таа ќе знае да ми помогне на некој начин, зашто веројатно од тие нејзини книги за воспитување на децата од предпубертетска и пубертеска возраст, сетики нешто научила.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Сето тоа и не ми беше сосема јасно.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Го извадив од џебот ножето што ми беше врзано за појас, пресеков од една грмушка подебела гранка и ја скратив од двете страни така што в раце ми остана едно чукало.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Мене ми беше зборот дека за тоа се потребни пари.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Баба ми беше од неговата фамилија и како девојка се викала Ѓурѓа Браноска. Внукот на баба ми се викаше Едо.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Еден од нишанџиите упорно ме следеше, но никако не можев да видам дали има излез, некоја друга врвица.