мене (зам.) - ме (зам.)

Ах! (Се фаќа за срце) Така е спарно, не се дише, а овој тапчо запнал за некаква Грета.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Краста (Од џебот вади шишенце): Како што гледам ни со срцето не си баш нај­ добра. (Од масата до креветот ја зема чашата со вода и течноста од шишенцето ја истура во неа) Не сакам кога стари луѓе се мачат. (Линијата на неговиот говор станува подлабока) Еве, пред само две години и мене ме стрефи инфаркт, и тоа на улица.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Друмот мене ме чека, само мој е и никому друг сега... Ех, мој инжињеру!...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ми раскажуваше тато, кога сум била две години: додека мама и тате работеле на нива, мене ме оставиле под една сенка во тревата, три четири змии се собрале, околу мене, дошле многу блиску, мирно ми лазеле покрај нозете.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тие мене ме чекаат! Не ве чекаат вас!...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Мене ме донесе, тоа чудо од далеку, а тебе те прибраа турците во залог, те тераа како стока со камшик па те дотераа право пред мене. - објаснуваше Трајанка. – Но секое раѓање било болно, велат старите, еве гледаш како нашата љубов се роди со болка.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Некој празен простор и јас сум во сиот тој простор, но и мене ме нема во него.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Некој лизурко, не знам дали не е Сатирот, здола под масата, веќе се токми да ми го лиже газот и јас веќе се радувам засшто ако го пуштам да ми го лиже газот со тоа јас веќе станувам член на ова елитно друшство; арно ама тоа што некој ќе ми го лиже газот мене ме обврзува јас некому да му ги лижам стопалата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Молчев, како да му оддавам почит на човекот чиј живот, според малкуте и нејасни сведенија, бил посветен на Маказар, живот кој мене ме предизвикуваше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ти мене ме викна, а не некој друг, јас ти се најдов.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Цел живот одел над провалија, најпосле и мене ме повлече, а не знае!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Абре, аман“, рече едно време, „многу камења излегуваат!“ Мене ме пројаде јанѕа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И сето тоа со такви поединости дека, на пример, Ризван-бег од Ресна имал мала лузна под левата слепоочница, што мене ме здрви, потоа дека Беадин-паша од Солун имал дебела долна буза, дека на вториот ден од Негушкото востание не заврнало, како што се тврди, туку само заросило, што не е исто, и така натаму.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Немаа време. Мене ме заборавија.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ги прашував околните дуќанџии каде се наоѓа влезот на зградата, а тие ми го даваа истиот одговор што и јас им го давав на оние што мене ме прашуваа - дека сигурно е странично, лево или десно.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
А не беше родена кога мене ме чуваа чичковците.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Апостолките на нашиот татко во кој се појавил на свечениот чин, што мене ме одушеви уште првиот момент кога го дознав тој ненамерен гест и белиот невестински фустан што Ласа никогаш не го облече.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дали во нејзината фантазија младоженецот беше татко ми, за нас ќе остане само претпоставка!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ни била малку разочарана затоа што сакала син, а татко ни пресреќен.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Потоа се премисли и сакаше да ја вратиме дома.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Трајко го зеде, а мене ме остави.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Овој човек мене ме нарече Monty Cantsin.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога му ја даваа, пред испуштање, личната карта, во една од канцелариите што сепак создаваше илузија на оној нормален допир со власта, досега единствено познат за него, Пискулиев се пожала: „Господин началник, мене ме тепаа за ништо!“
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А тоа што не е Ах, тоа што не е Некаде самува И таговно Пее. кожата Црниот Кафез На моето Бело Пиле. кавал Блажена гранко Дрво, Низ кое се расточува Мојата Лелеава Душа: Кавал. од полен - болен Од полен Болен Од Билки Збран А Не- раз- бран. кој целееше во птицата Утринава Си го држам срцето в раце И Прашувам: Кој целееше во птицата Та мене ме погоди? се будам...
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Но одненадеж некој му се качи на Васета, а мене ме завлечкаа низ дворот, па дрпаа ли дрпаат.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Некој зад мене ме бутка в грб и ми подава нешто.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Рано ти е да се вишиш. Јас дури во шеснаесеттата година се извишив.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Од каде да помислам дека од сите шеесет и двајца запишани ќе одговарам само јас?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Кога би се редел прв, секако би ме почитувале, а јас би ги гледал од висина, како што мене ме гледа Столе.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Кога колата ќе тргне наудолу, кога ќе се скршат сопирачките и под колата да се фрлиш, нема да ја запреш... ќе речеше баба ми. Е, Марко, Марко! Така ти е кога си искрен!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Кога би се редел прв, не би се подбивале со мене: - Ама Крали Марко! Кускуле...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На почетните прашања одговорив точно, небаре за лична карта - така токму мене ме пронајдоа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Она што мене ме фасцинира во компјутирањето е создавање на поредок од хаос.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Кај тој енормитет мене ме интересира тој аспект, дека креативноста тука се доведува до апсурд, но од друга страна креативноста всушност тука за прв пат е овозможена.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Оваа тема мене ме интересира од теориска страна, бидејќи тоа е една претстава за хаос на која не сме навикнати, но и од практична страна.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но добриот бог, е па не би рекол дека многу го интересираат работите што мене ме интересираат, навистина не, не, не.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Не прашувајте ме каква, бидејќи за тоа во оваа прилика не би зборувал, а, впрочем, тоа непрекинато се обидувам да го направам на друго место, во речиси сите свои текстови. 4Зошто литературата за вас беше толку значајна? 4Она што мене ме интересираше (но зошто ми сугерирате да зборувам во минато време?) беше чинот на пишувањето, или, претпочитам, бидејќи во целина и не станува збор за чинот, искуството на пишувањето: да се остави трага која се одрекува, која дури можеби и е наменета на одрекување од сегашноста на okno.mk | Margina #11-12 [1994] 33 своето изворно запишу­ва­ње, од својот “автор”, да се изразиме така фалично.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како филозофи­јата или науката, и литературата не е просто една меѓу институциите; таа едновре­ме­но е и институција и анти- институција, на растојание од институцијата, на полето на аголот што институцијата го затвора со него самиот за да се оддалечи од самата себе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Синко мој, на денешен ден татко ти отиде во Америка и мене ме остави млада да црнеам.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Мене ме мислиш коњ? - Не, мене, кобила.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Мене ме заморува само одмор. Повеќе ми одговара комбинацијата работа и одмор.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ама мене ме чувал Господ од тоа, сполај му нему.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Таа новина мене ме збуни.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И, така стана, мене ме однесоа во Битола, ме пееја оџи во џамија и ме прекрстија, ми ставија име Али Ахмед.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ти, мое Сонце кое мене ме гледаш и ми се смешкаш детски наивно, јас кон тебе се вртам....
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Кога слегов во холот на хотелот забележав дека само мене ме чекаат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мене ме обзема мислата за доследноста на системот во наложувањето на организираната лага која почива врз една погрешна идеја, зачната и одржувана во заробениот ум, прикажана од музеј во музеј.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се разбира, во мислите му реплицирав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На Таша и реков (раководен од желбата да ја утешам а притоа и да не ја заобиколувам вистината) дека постојат повеќе случаи како нејзиниот, во кои правдата не го избрала најдобриот пат а во движењето се определила за најбавната варијанта, лазењето!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но најнепријатно беше сепак сознанието дека не само шпиончето туку и мене ме измачува слично сомнение, а тоа значи дека во горчливите прекори на оној пакосен глас има и премногу мои зборови!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но и порано а и сега сум сигурен дека престојувањето на партизаните во нашата куќа не е измислена приказна и обично женско озборување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во затворот соништата се прилепуваат до јавето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова го заклучувам според стисокот на раката што го чувствувам на рамото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа, додека разговаравме за летото што ближи кон крајот, неочекувано, збунувачки неочекувано за мене, Иван изјави дека низ некој чуден превез сомнението постојано се труди да му прикаже нешто како привид.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не само Огнена туку и мене ме куражи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А мене ме изненади токму таа констатација: дека одговорни личности не ги споделувале неговите гледишта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Да зборуваме утре за тоа – реков – умни сме ние двајцата а притоа и сложни, решението нема да ни избега!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Немам доволно сознанија за да ги поврзам сите околности, особено во врска со оние поединости што мене ме интересираат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Требаше да ме побара по телефон другарката секретарка Егејката Филимена за да дознаам дека Иван е во затвор и дека мене ме повикал Ѓурчин за да утврди колку сум виновен за неговото однесување!?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не личат на соништата од обичниот живот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби поради нејзиното присуство не само во собана туку и во моите размисли?) Всушност во објаснувањата во кои непотребно се бев вплеткал избегнав една голема глупост, посакав во еден момент и себеси да се спомнам како жртва на оние многу чудни одлуки што не ги донесува здравиот разум туку насмевката или своеглавоста на моќникот. (А нели, неупатените се уште и мене ме сметаа за моќник) Но за среќа навреме се сепнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ИВАН Во затворов соништата се чудни.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зошто да ви создавам вам проблеми, кога мене ме чекаат моите? – рече сосема неочекувано.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и си замислив дека му го поставувам неизбежното прашање: „Дали навистина вие досега ниту еднаш не се посомневавте во своите наоди и тврдења?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ОГНЕНА ГУЛЕВА
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Молчи“, ми шепоти во едното уво Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од тоа таа ќе се нажали и ќе се насолзи, а мене ме болат солзите во нејзините очи.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Мене ме прати во магарешката клупа, не ме сакаше, како и јас што не го сакав.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Чкртањето на столот под мене ме обеспокојуваше со својот несносен шум.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сликата на убиениот старец се распливна, мене ме понесоа пак детските игри.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Неотпорот понекогаш и мене ме зафаќаше, ме тркалаше по кривата нерамна калдрма кон широчината, чиниш ќе ме искрши од слепиот ѕид ишаран од раката на инспекторовиот син со зборови што не требаше да ги знае во своите години.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Знаев: сите од улицата него го жалат а мене ме колнат и, подлижувајќи ѝ се на печурката, ми претскажуваат лоша судбина - ќе станам разбојник, ќе завршам на бесилка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Бев сигурен: во шарената мантија Баждар ќе изгледаше глупаво, нечовечно, но нешто посилно од мене ме тераше да го замислувам тој чуден човек како светец.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Подлабоко, се закани Кузман, додека мене ме облеваше пот, се ладеше на кожата и ме освежуваше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
„Па зошто тогаш мене ме сметате за крадец?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Лудвик гледаше во мене, во моите солзи, ги бришеше, и ме тешеше; замислете, господин судија, тој мене ме тешеше, наместо јас него; тој си одеше; немаше ништо пред себе, одеше во целосна неизвесност; ние пак се враќавме во својот сигурен и предвидлив свет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сето тоа мене ме поврзува со мојата ангажираност во законодавството.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но сепак, со полна доверба во мене ме подржаа во таа моја одлука да одам на некое време во Париз. .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тоа колку многу и мене ме израдува, целата вечер бев возбудена.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Вечерва, ми јавија, прават поетски маратон во „Шангај“, па мене ме планирале за пиано придружба.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Времето ни минува вообичаено – претпладне обајцата на работа, кога ќе дојдеме дома, мене ме чекаат сите обврски, од чистење, готвење ручек, до секојдневни покупки.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Хорацио се накашлува, се протега, се проѕева, па, ококорувајќи се, ми го наближува лицето: - И мене ме копкаше.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Возбудливо? Мене ме потсеќа на шахот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Уште во првата година на моето студентство мене ме запрашаа: каков човек е г.Станчев?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Прашањата што мене ме интересираат ми изгледаат дури неопходни во име на едно ново “просветителство” (Aufklarung).
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
А сега, благодарејќи му на Бога што сум помудар од тогаш, сакам уште да ви кажам: дури и ако мене ме снема од светот што го познавате, дури и ако храмовите Божји ги разурнат, та од нив да не остане ни еден камен, дури и ако вашите пророци и водачи ве напуштат, а браќата и сестрите ви ги погубат, не чекајте Божја одмазда за неправдите што ви се нанесени!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Само јас останав, а и мене ме бараат за да ме убијат!“ Оти нему Бог ќе му одговори: „Не си само ти!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И пак ја видов; доаѓаше со влажни стомни и чекореше премногу исправена за товарот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Старчето нешто раскажуваше пребројувајќи на прсти, Сандре Самарија со почит ја нишаше главата пред неговата мудрост, третиот, Арсо Арнаутче, со преголеми очи ја следеше девојката, а мене ме обземаше желба да истрчам и да го зграпчам, да му ја забуцам главата во потокот: разлади се малку, стрико Арсо, имаш син на мои години!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа што мене ме засегна кај истите е можноста нив да ги адаптирам на условите што владеат во театарот кај нас.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Мене ме чудат вашите беспредметни обвинувања, - забележа Паша Емиљевич, кој силно мирисаше на пенливите струи. 178 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сега тој е монах, седи во притвор.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Решеноста да расчистам со оваа напаст скоро и самиот мене ме изненади.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ќе ви биде малку незгодно кога ќе речете дека мене ме оставивте тука сам, но вие воопшто не грижете се за тоа. Та јас самиот го сакав тоа, човече.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Е, а мене ме доживуваат поинаку, повознемирувачки... дека нивна!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дали оддалеку се чита дека немам кому да му виткам сармички од лозов лист и да му спремам подварок, па девојчињата дообучени од Агенцијата за вработување за тоа „Како да го погодиш вистинскиот муштерија за вистинската книга“, го положиле испитот со висока оцена и мене ме издвоиле од толпата?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Он ме свиѓа Он мене ме свиѓа! И јас го свиѓам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Клетвата: „Бел ден да не видите“ е добронамерна зашто за „онаа работа“ ноќта е создадена од Бога (така мене ме учеше мајка ми).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И што е ова трчање? Кого ќе го избркам јас оттука, кога и мене ме бркаат оттука?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене ме чека, вели. - Ако те дочека, велам и ја исплукувам сламката од уста.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И застануваат пред мене ме гледаат кај што ги чачкам спиците, кај што ги џвакам со секирата, Ги мачам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама мене ме изеде јанѕа уште кога тргна кај џандарите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нејзе ѝ ги подгорува крилјата, мене ме гламносува. Ја милувам по главата, а косата ѝ испаѓа, небаре коноп од под гребен. Ја викам Уља.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А мене ме чекаш, мајчето твое, вели, којзнае кого го чекаш, вика и почнува да ме клоца. Не гледа кај ќе ме удри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа радост и мене ме обзеде.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Петлите пеат, мила моја, мене ме разбудуват.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
РИСТАЌИ: Така си е, ама јас сум ѝ вујко, мене ме боли...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
ИЛИЈА: (завртен со главата кон внатрешноста на одајчето пее): Зора се зори, мила моја, сонцето изгрева, Петлите пеат, мила моја, мене ме разбудуват.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Така значи, вие мене ме познавате. - Да! - потврди Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мене ме збунува нешто друго. Ме збунува некоја несинхронизираност, нарушена врска помеѓу емооционалната реакција и она што ја предизвикало реакцијата, некој ефект на шинати емоции, inappropriate emotions, којзнае што...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И мене ме имаше во тебе и тебе во мене...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
И сега знам случајноста не е случајност... нашата е со причина... да бидам Јас кога не си ти.. и да бидеш Ти кога мене ме нема таму..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Сѐ ми разбуди.. сѐ што беше заспало, и срцето и душата и мене ме разбуди, од лошиот сон кој го сонев.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
А на месечината гласно ѝ рече: „Сите ме заборавија, а мене ме уби веста за мојата смрт.“ Чудна птица беше тој Отец Симеон, се раѓаше како феникс: од пепелта на својата смрт.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
На оние што сѐ уште се подготвени налутено да се присетат на „турските ѕверства“, ќе им одговори Владимир Соловјев: „Турските ѕверства ние ги помниме, а зарем одамна во Русија, па и во другите земји, сопствените турски ѕверства исчезнале?... а што се однесува до вашите христијани и нехристијани, за жртвите на сите ѕверства la question manque d’interet (прашањето е лишено од интерес): ако мене некој ми ја гули кожата, јас нема да му се обраќам со прашањето: од која сте вие вероисповед, милостив господине? - и ни најмалку нема да бидам утешен ако се покаже дека луѓето што мене ме мачат се непријатни и неугодни не само за мене, туку згора на тоа, како христијани, гнасни се и за својот сопствен Бог, со чиишто заповеди се подбиваат“. 10.08.1992.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
„Ти мене ме лажеш! Јас трошам време да разговарам со фини, богати луѓе за тебе, да те вдомам во куќа во која ќе имаш добар живот, а ти мене ми се спротивставуваш, ми вадиш некакви модерни теории, ми криеш, прајш работи зад мојо грб и излегваш со непознати??!?!?
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но нешто длабоко во мене ме тераше да го забрзувам движењето на мерцедесот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можев само да маневрирам, да видам оти транспортерот само мене ме следи!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Облак под прозорецот, а мене ме нема.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Стана нетрпелив и мене ме оддалечуваше од себе и од неговата куќа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Владе и мене ме најде и ме испрашуваше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А мене ме чека долг пат - дури до Б е л а с и ц а.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Знам дека постојано и мене ме советуваше: "Ако не знаеш нешто, прашај, не е срамота да се праша".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
РЕВШИН: Стрпете се. Само што јас се оддалечив на пет чекори, кога мене ме стаса лакејот на ресторанот со записка. Од него.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ти мене ме ставаш во невозможна положба.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
МЕШАЕВ ВТОРИ: Овде, впрочем, има некое раздвојување, кое мене ме збунува....
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Значи некни затоа беше ти тука, па мене ме маслосуаше, а?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Судот ја зеде неа во заштита и мене ме најде виновен.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
15. Колку и да се склукаш со историја Не можеш да избегаш од сегашноста Беше рекол некој умен И јас му верувам Оти на своја кожа знам Дека колку и да се клукам со еукалиптус Не можам да избегам од соништата А сегашноста се полни со стари соништа Ѓоа надградени и надополнети И по секоја преродба се прогласува нова преродба Во долината на среќно преродените Никнуваат нови цркви и џамии Со ниет да бидат уште постари од најстарите На сека ритка никнуваат и големи крстови Колку крстови толку неразгатнати крстосници Никнуваат богами и нови затвори За затвореници колај работа ќе се најдат и фазла При толку бујна стварност Поетите цапаат во Петреви Вирови Колку поети толку друштва на мртви поети Сега секоја суша вели дека животот е некаде другаде Што впрочем се гледа и од брановите нови доселеници Макар што во последно време другаде не им е Австралија ами Италија Каде што се преселуваат цели села од долината на Радика И таму си формираат нови населби со роднокрајните имиња Сега засега не се чуло ни разбрало Како стојат таму со цркви џамии и настава по веронаука Но мене ме загрижува тоа што ако тој пат го фатат иселениците Нема да има кој да се доселува во Австралија А без новите доселенички приказни од Цапари Животот тука би бил ептен здодевен Како што е здодевно тука летно време Кога децата на доселениците одат во стар крај Да научат троа од мајчиниот јазик А како бонус им доаѓа што ќе научат Како се поставуваат светски рекорди во брзо донесување закони А тоа воопшто не е како олимписка трка во брзо одење Зашто таму каде што има брзо ломотење нема брзо одење
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Кажете, браќа, кажете, кажете - па поминете - мене ме ништо не дига, мојата смрт е - карасмрт!“
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
А сето тоа мене ме потсети на „Баро“ и оние наши подеднакво бесмислени ноќи во коишто без никаков повод и причина се однесувавме како разгалени принцови, па реков да ти се јавам и да те прашам како си.“
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И мене ме зеле на нишан.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Затоа се трудеше да им ги запамети гласовите за да ги разликува по нив и затоа безволно се бореше: „Зошто мене ме прашувате? јас сум лекар, хирург. Мобилизиран сум.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога тетка ги спомена преораните гробишта, нешто длабоко во мене ме сепна.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во сите години на потрага во пределите каде што се градеше Беломорскиот канал, мене ме држеше во трајна будна свест патувањето на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Синот IV Мене ме обзема ова зајдисонце сино ти пак му го вртиш својот висок грб загледан кон некоја идна зора што само ти ја знаеш.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Веќе реков: мене ме поведе во ова село некое необично чувство, можеби и потреба; можеби носталгија по старите денови.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
СОНЕТ ЗА ВРЕМЕТО Не го сакам Времето, Тоа мене ме сака „Доста е“ - реков дамна А се така пламнам И горам без, да согорам И тлеам без, да истлеам, Без да се доискажам и допеам Без гламја да се сторам И пепел студена.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
КРТОВИЦА: Никогаш не го интересирала поезија.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Какви прашања мене ме мачат. Трансцедентални и метафизички!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
- Не, не е страшно тебе да те засмејува она што мене ме растажува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Веројатно и мене ме имате вклучено во таа приказна за Летот на Пеперутката, и тоа како нејзин сопатник?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стариот писател го врати погледот во собата и го сврти кон мене: - Сепак, останува еден проблем што мене ме збунува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тоа беа денови кога верував дека темите што мене ме измачуваат се мисли и желби на секој кого ќе го погледнев иако ми се чинеше дека никој не ги сфаќа сериозно моите досетки што се раѓаа во празните моменти на исчекувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Денко сигурно поверувал дека тоа е патеката на спасението.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тогаш за прв и последен пат го прескокнав во еден залет широкиот јаз, и притоа, од другиот брег гледав како Пачев ги свлекува чевлите а потоа ги свиткува и ногавиците на панталоните.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А тоа го правеа истите оние дланки што го приближија моето лице до нејзиното, и притоа слушав како му објаснува на Жолтко но со гласно шепотење дека пријателов ( тоа пријателов се однесуваше лично на мене) значи божем мене ме советоувала како да се однесувам со нејзиниот сопруг.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сеќавав како таа помисла и мене ме влече кон неодгатнатите длабочини на бунарот на животот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Напред Јовановиќ, по него јас а мене ме следеше доктор Пачев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А мене ме прашуваш каква татковина барав...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јавна тајна е дека Аксја носела нечие дете.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мене ме прашуваш кој ѝ го сторил тоа? Зошто? И од која причина!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А еве, татко ти мене ме научи да пијам чај место кафе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Веројатно слушна за нашиот Бел Корпус во Белград!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А ти и самиот знаеш дека во случајов со Аксја многу работи биле заплеткани.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А тој Генерал излезе толку глупав, не сфати до последен час дека Сузи и мене ме сака.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Прашуваш зошто кај мене дошла а не отишла в болница? Не знам!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Замисли си, мила Васке, толку важна ситница а јас да ја дознаам дури на гробот на мој Ролан!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Мене ме доведе кај тебе важно дело, дарагој Семјон“, вели тој и веќе се гледа дека однапред му се радува на учинокот на својот вовед.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А дека тој ќотек бил навистина добар можев лично да се уверам бидејќи Рајна мене ме избра за да ми ги покаже сите места на своите болки.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се привикнав да постојам ексклузивно, на Погибел дури времето се мереше ноќе како жена дури со змијата ме споредуваа со фалусот и ламјата ја усовршив техниката на помрачувањето, прељубата немам причина да се натпреварувам со луѓето, не ги обожавам идеите и предметите како нив, но и мене ме застрашува Диве, Ероте, песјата страна на жедбата, ненаситоста, иштафот и мене бесови ме беспокојат, лунки Шејтане, постојано сакам нешто младо - Новина, Полутка, Полнеж устата ми запени од подигање удини јазикот од каскање, чинки чинење од вдахновение и празноверие и мене ме плаши изгревот на зајдисонце коцкањето со светлоста за само три дена лажовен три дена налуничав три дена трикрак, троглав жив-отец и мене ме тревожи што долго веќе многу долго преврат нема вртолун, бела ноќ на мојов месечински, на твојот животински појас вртелешко вселенска, машка анатемо Сонце мое.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кој мене ме фаќа со добро - и јас него со добро.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Некој зад мене ме бутка по грбов и ми подава нешто.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Но одненадеж некој му се качи на Васета, а мене ме завлечкаа низ дворот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ги обожуваше сите свои сликари, а мене ме нарекуваше Andy Candy.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми наживува веќе детето и само мене ме гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никифор не може да се сети што да направи: не верува дека мене ме гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А мене ме фаќа неспокојство, дотука бидува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И подалеку од мене ме боли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, мене ме јадеа дланките, ми се кажа ова.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И Никифор Абазовски само мене ме гледа во устата, во раката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Сега ти мене ме изненади, тато!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
“ ПСАЛМ 2 Изучувајќи ги медицинските науки мене ме возбуди фактот дека човекот во својата крв има точно толку железо колку што е потребно за да се исковат доволно клинци за едно распетие.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Пишувам кон тебе за да сфатиш, Иако за наивна будала ме процени, ти мене на пазар ме стави, ти мене ме процени за пари и мене само така ме цениш.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
- Јас ли? Па јас ништо не реков. Ама ако мене ме прашуваш, тогаш јас ќе ти кажам, дека тоа што ти го рече за Југославија и Албанија е лага.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Изгледа, пријателе, мене ме казнија, ама не знам зошто, не знам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дедо ти го собраа аскерите, а мене ме собраа партизаните за да носам со добитокот... и на плеќи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Татко ми му одговори на тоа веднаш, небаре одговорот веќе го имаше подготвувано: - Ако мене ме прашуваш, татко, јас против уката глас не кревам.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тоа е публиката што мене ме интересира.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Сепак, и покрај зборовите на студентот мене ме втурнаа, но вистина, за втурнување ме втурнаа, само во брзање не онаму.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
По четири месеци, мене ме извадија од инкубаторот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Кога ме боли заб, само мене ме боли заб. Никој не знае!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Мене ме гуши овде, јанѕа ме јаде. Не јадам. Не спијам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Немам јас гајле ни за вашата вера, ни за вашите фрески. Мене ме мачи мојот живот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Така и мене ме матосува со месеци.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И мене ме плукнаа и ме удрија, види!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А, ако почнеше, разговорот ќе тргнеше на друга страна, а мене ме инстерсираше само таа негова Анка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ваков чичко може само да се сонува, - ми викна Саше право во левото уво, толклу гласно што ми идеше да го плеснам со рака по устата, ама се воздржав, зашто и мене ме занесе идејата наесен роденденот на Борче да го прославиме во „Тандем“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Па, таа мене ме вика внучко, а јас нејзе бабо, - тивко, и со наведната глава одговори тој.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Токму во Драѓна мене ме избраа за делегат на водот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми погледнал назад, мене ме немало, само веленцето празно како лушпа. бргу се симнал од коњот и ѝ рекол на сестра ми која имала шест–седум години: „Борке, седи ти тука, јас да видам каде паднала Милка“.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И тате ништо не ѝ рече, ниту мене ме скара што го излажав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој јавал на коњот, сестра ми одзади на газот, а мене ме ставиле на магаре, од едната страна, а од другата страна торба со камења, за рамнотежа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Пела му враќа чиниш навистина го разбрала неговото прашање Не, навистина никој не дојде со кученце или друго милениче, мајките ги држеа за рачињата како што мене ме држеа мајка Пелагија и баба Перса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Никогаш не му дадов знак дека е во мене и дури по оној несреќен ден кога ме расипа агрономот во изораната нива и додека бев во болница во Сомбор тој се појави и јавно ми призна дека мене ме гледа како замена за својата спалена невеста независно што ми се има случено.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Со целата душа и целото срце ја почувствував радоста на мајка Роса, ама во исто време годините што останаа зад мене ме наполнија со болка!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таксират тебе, ама таксират и мене ме трефи, не знам кој е поголем.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Го замислував како лежи на каучот изморен од бурните неколку дена и сега, кога му треба некој да го згрее и утеши, мене ме нема.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А тие мене ме поучуваа како да уживам во тоа што сум млада, сама и независна.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тој мене ме остави, а потоа доби само одговор за своите постапки.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тогаш тие мене ме затворија во едни изби.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тие од полицијата бидејќи мене ме знаеја... Јас божем шпион им бев...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Иако јас на другарот Едо Бранов сум му бил верен како куче од денот кога тој мене ме зеде тука да работам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Сега мене ме спростревте на маса за мајтапење, ама имај се на умот, и тебе ќе ти дојде редот“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А тие да ти ги имале фатено и да ти ги имаат затворено шефот на станицата и жена му и сега и мене ме затвораат како со нив да сум бил.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Партизаните мене ме затворија на 7 ноември 1944 година и ме судеја и ме ослободија на 4 мај 1945 година, цели пет месеци и 27 дена лежев в затвор.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Добро, се разбравме некако за таа работа и меѓувремено порачавме по една ракија, Баџата се расположи, а Сврделот го сврте разговорот на Информбирото што мене ме сепна, ама Баџата веќе се излана.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како на пазар кога одиш... Тоа мене ме интересираше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Често си ја оплакувам мојата зла судбина и им заблазнувам на другарките што имаат нормални коси.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Зошто баш мене ме казнила природата да имам таква коса што само проблеми ми прави, а никаква корист од неа да немам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не е фер! – викна брат ми и влезе во спалната. – Вие тројцата се гушкате, а мене ме оставивте сам во собата – и се пикна меѓу нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Никако не ми е јасно зошто и мене ме обвинуваат дека ми влегол ѓавол, кога всушност самиот ѓавол е брат ми. Никако да му се погоди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, дали постојам јас самата, или некој и мене ме измислил?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нема ништо лошо во тоа да сакаш да се сретнеш со оној што те интересира. А, ти мене ме интересираш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Миру е мојата најдобра пријателка – како да не го чу Игбал прашањето што му го поставив и како да знаеше што, всушност, мене ме мачи. – Само една година е постара од тебе, но поситна е и можеби ти се причини дека е помала.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се изнасмеавме сите четворица и се фрливме на играње бриџ.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еве, го видов, а и тој мене ме гледа – весело му се обрати таа. – Ме гледаш ли, бе, или да ги кренам ролетните?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми влезе во својата соба и уште долго потоа гласно сам во себе си зборуваше, дека нема правда, дека него никој не го сфаќа, дека сè мене ме бранат и сè тој излегува виновен ... и такви некои нешта.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ти, изгледа, не знаеш што е тоа „промаја во фрижидер” – се насмевнав откако ѕирнав внатре. – Да видиш како е кај нас понекогаш!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега ве имам. Сите тројца ве имам – си помислив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можно ли е да сме сите ние, јас и сето ова околу мене, само сон што некој друг, далечен и непознат, го сонува за нас?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми Јане бетер е од тебе, сѐ уште спие, којзнае кога ноќеска се вратил, а мене ме мрзеше да одам да купувам, па сега ... ама, ај не е важно, дојди во кујната и сама снајди се.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)