ме (зам.) - чека (гл.)

Грета: Кој ќе ме чека?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А сега...сега не ти преостанува ништо освен да отидеш во кино, а таму ќе те чека...тој.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Друмот мене ме чека, само мој е и никому друг сега... Ех, мој инжињеру!...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тие мене ме чекаат! Не ве чекаат вас!...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Не знам каде требаше да се вратам, ама знам дека долг пат ме чека.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Згора на тоа сум во некоја просторија од која не смеам да излезам од страв од оние грди луѓе кои пред вратата ме чекаат да ме тепаат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Знам дека свеската ме чека со раката над моето колено ама сега не ме интересираше: работата не е во тоа.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Таму ме чекаат, со орденот со забратка во боите на знамето на државата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Квечерината на дваесет и трети мај, кога се вратив од височинката каде што веќе се изведуваа работите на главниот резервоар, за кој земјата беше ископана и, на камиони, однесена, та почнуваа бетонерските работи, кога се вратив таа квечерина, пред куќата ме чекаше човек кого не го познавав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во Лева Река ме чекаше тамошниот коџобашија, Спасе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но во јуни 1978-та стигнав во Портланд и на аеродромот ме чекаше David Zack.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
- Ајде, ајде брзо, служба ме чека! Парите овде да ги видам!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа веќе ме чека во спалната!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
СЛУГАТА: Поважни работи ме чекаат, бабо…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Ако се вратам жив и здрав, пак тебе ќе те земам… Се разбира, ако ме чекаш…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Можеби уште тогаш требаше да замижам со очиве, да поголтнам, како што е ред, и да ви пријдам под стреата каде што ме чекавте...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но доцна е: вратата е веќе затворена. Надвор ме чекаат другарите.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се качував скала по скала. Посакував да не сретнам никој од возрасните.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дури откако влегов во зградата почувствував колку сум истоштен.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Меѓутоа, пред вратата на вториот кат - како да ме чекаше - стоеше дедо Коле.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
За мене да не мислиш, ни да ме чекаш".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А вие денеска ќе излезите до Црничка пресоп, ќе лежите по ридот и околу ужина ќе ме чекате на локвите. Ги знајте, нели?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ја свртев и третата страница на неподврзаната книга. Ме чекаше ново изненадување.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Помина убавото лето, ме чекаат илјада работи, расправии, и што ли не.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
О, тоа благословено стребло на јаболка со жолто лисје на гранките и окружено со цветови од градината на Јуда – уште ме чека!
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Почнав да се качувам по скалите и сакам на име да го подвикнам со надеж дека не ме чека тоа од што се плашев, ама глас од уста не ми излегува.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Циркусот замина по три дена; три дена Луција и Земанек доаѓаа, со брат ми, на портата; јас одбивав да ги видам, оти бев понижен до срж; им порачував да си одат, оти не сакам да ги видам; велеа дека сето тоа било обична игра, дека ќе почнеме одново, дека сѐ било една невкусна шега, заблуда, еден вид лудило; велеа дека ќе сторат сѐ да се вратам; велеа дека Фисот е под истрага, дека самата Партија го суспендирала и го осудила за сослушувањето, дека и весниците направиле афера од тоа, дека моето свидетелство ме чека на масата (никогаш не го подигнав, оти веќе не ми требаше); јас им порачував да ме остават на мир.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сломен и блед истрчав во скрипториумот, и видов дека ме чека на масата; сум ја заборавил, посекако вчера, оти работев до доцна.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А потоа, додека разговаравме за летото што ближи кон крајот, неочекувано, збунувачки неочекувано за мене, Иван изјави дека низ некој чуден превез сомнението постојано се труди да му прикаже нешто како привид.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Да зборуваме утре за тоа – реков – умни сме ние двајцата а притоа и сложни, решението нема да ни избега!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зошто да ви создавам вам проблеми, кога мене ме чекаат моите? – рече сосема неочекувано.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете тоа ме чека кога ќе се женам!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
За скршениот прозорец не ме чекаше ништо зло.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Утредента ме чекаше во гимназијата изненадување.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Треба да најдеш мачка и вечер да ме чекаш со неа кај автомобилот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Бела ноќ.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Тие ме чекаат и јас морам да одам.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Времето ни минува вообичаено – претпладне обајцата на работа, кога ќе дојдеме дома, мене ме чекаат сите обврски, од чистење, готвење ручек, до секојдневни покупки.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На средината на мостот, тој ме чека, измиен од калта.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Не можам да заспијам кога сум сам,“ ми рече кога за првпат го најдов по непроспиена ноќ.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рајнер ме чекаше во својот дом за да може да заспие.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имам една женска во Њу Орлеанс, ме чека. Дајте ѝ шанса на младината.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
” Проблемот е мој, сигурно сега веќе е мој, си мислев и голтнав два аспирина без вода и после уште стомакот ме болеше и до повраќање дојдов. okno.mk 77 “Дома” ме чекаше уште едно изненадување.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Саат вадам од рака зашто вредам, па ќе ме чека колку е нужно, а јас, јас и така доцнам триесет години.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мене таму и така никој не ме чека со букет хризантеми во захефтан целофан и измрсулавено крпче-бришалче!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Имав мал проблем затоа што малото беше заспано, па онака, по пижами, во ќебенце го префрлав на задното седиште на прастариот модел од „Мицубиши колт“, силвер боја, а јас, по влечки и во пижама, модел над кој мораш да се замислиш, во смисла, „јали ќе легнува, јали ќе џогира“, пичев за да не ме чека детето пред фонтана во парк.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На деветтиот кат се влече вратата, а на неа ме чека насмеаното лиценце на Ането мое, што во последниот час ми ги испрати сите срценца и „смајлиња“ што постојат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Како вчера да беше, позади зелената трафика кај „Работнички дом“, го пропуштав првиот, па вториот, третиот автобус, додека мајка ми дома на ходник со будилникот в рака ме чекаше броејќи ги минутите... од 21 часот па натаму, со истата реплика: „Само ако дознае татко ти, тешко тебе!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Никој мене никогаш не ме чекал. Никогаш - никој.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А зошто да ме чека!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За кого живеам јас, овдека, без никој никаде, велам, а таму ме чекаат децата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А мене ме чекаш, мајчето твое, вели, којзнае кого го чекаш, вика и почнува да ме клоца. Не гледа кај ќе ме удри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене ме чека, вели. - Ако те дочека, велам и ја исплукувам сламката од уста.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Уља еднакво си седи во постелата, ме чека, вели и само плаче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А зошто ме чекаш, ѝ велам јас, болви за да ти тепам меѓу колена? И ѝ врзувам една шлаканица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се враќам дома, а трпезата ставена. Велика седи и ме чека за вечера.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме чекале, чекале, и така покапале, испозаспале.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уља и Горица ме чекаат, онака, погоре, како до ондека.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тажно е што Маргарета во својата фотелја од портокалов сомот ме чека на другиот крај од градот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ми рече дека би можела да побара петнаесет дена отсуство, да патува носејќи со себе книга за да може времето да биде помалку важно и непријателски настроено во долниот свет, да ги менува врските, да чита додека ме чека, да ги гледа рекламите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ќе појде кај својот началник, кога ќе ѝ се здодее да ме чека, ќе стапне на првиот дрвен басамак и веќе не ќе е ни агент ни копнеж по шампанско.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„И не сакав да ти се доближам, аго. Не те гледам и сепак знам дека ме чекаш со нож ... Крив, турски.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Морав да се сетам како беше. Да се привикнам на осаменоста што ме чека.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Никој не ме чека, а ни јас не можам да чекам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Затоа што таму некаде ме чекаат други нешта. Таму каде што припаѓам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Да знаев што ме чека, никогаш немаше да посакам нешто толку безвезно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ме чекаат нови случувања.... на мостот на воздишките. Сонот!
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Истегнувајќи се на креветот, замислував како ме чека личноста од запишаната средба на листата со обврски во факултетско бифе, и можеби ќе ме бара на телефон без батерија.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
„Одам дома, ме чекаат моите на ручек. Па потоа се враќам тука, продолжувам со работа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Арафат како да имаше договор со смртта, никогаш да не го стигне...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бешир ме чекаше на вратата. Нови дваесет километри до амбасадата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бешир вешто стигна на одреденото непознато место, возејќи крај морето, минувајќи првин крај претседателската палата, па кон монденските Ла Марса и Гамарт, во точката на просторот каде што беше договорено да ме чекаат Палестинците, за да ме одведат до скривалиштето на Јасер Арафат, каде што пред неколку месеци му ги предадов акредитивните писма со кои станував амбасадор во земјата која постоеше најмногу во цврстата решеност, во желбите и замислите на Јасер Арафат! Во смислата на неговиот живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Шифрантот Петар Иваз ме чекаше со фасциклата пред кабинетот штом забележа како се качувам по скалите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Потоа отиде да ми донесе две големи филии биено сирење и еден поголем топол леб.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас седнав да им напишам писмо на моите да ме чекаат во Скопје, да се видиме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Штом баба ми отиде, јас веднаш сакав да ја спасам мајка ми – сигурно ме чека, си помислив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дури ни кажаа и кога ќе тргнеме и кога ќе бидеме во Скопје.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јасно ми беше што ме чека за ваква работа – следува стрелање!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас се поздравив и заминав угоре по патот и цело време си мислев дека најверојатно не ќе можам ништо да каснам зошто горе ме чекаше цела сурија гладници.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ема, разбираш ли, газ би дале за пичка.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да, драга Ема, во Равена мојот Јирачек, моето сонце, веќе ме чека, јас знам дека ме чека Јирачек и ги мерка тие стари, истрошени европејци, тоа се истите оние од Вацлавске Намјести, кои како река доаѓаат од секаде за да си го дотрошат животот, желни да брцнат со прст или со нос во нешто младо, убаво; пари даваат за тоа, душа даваат за тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сакам Калија тоа да го знае и да ме чека.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога муштеријата ќе речеше, сполај ти мајстор Димо, што ме чекаше со плаќањето, или сполај ти ибн Пајко, што не ми земаш фајде, Бошко растеше од среќа како самиот да го рекол тоа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И ми велиш - Ѕвездо моја, ме чекаш кај Езерцата - очи пелистерски...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
А мене ме чека долг пат - дури до Б е л а с и ц а.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Едно претпладне поминав многу лошо. Платив за паркинг, час и половина вртев кругови на паркингот околу болницата и не можев да најдам слободно место за паркирање, плачев од нервоза, ти ме чекаш таму, а јас час и половина не можам да најдам каде да се паркирам, па си ветив дека наутро кога е гужва, во иднина, ќе доаѓам со такси, а навечер со автомобил.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
На пример дека во мојот живот сега се појавува пресвртница, дека ме чека чудесна, страшна, волшебна среќа...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ич не ме чекај, ич не ме пекај Белград е ламња, во Белград ја роб, снага по туѓи палати оставам, снага во усти несити клавам, и дома - дома не ќе се вратам, не ќе ги пијам очите твои не ќе ја галам снагата твоја - далеку негде сувата рака по тебе, Вело, пустата мака пуста ќе остане...
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Ги повикував другите синови, барајќи некаква утеха во тоа, да побрзаат за да не биде доцна, да не си поигруваат со осаменоста на родителите, да заборават на помислата дека мајка им ќе биде секогаш тука, дека ќе ги чека, зашто, еве, мене повеќе не ме чека.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Спи, реков. Мене утре ме чека болницата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Да одиме, докторе“, го помоли. „Дома ме чека змеј.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Мајка ми ќе се исплаши кога ќе види дека ме нема мене и ќе плаче, ќе ме чека...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но уште таа вачер, кога се вратив во собата со балкон таа веќе не беше празна: во неа, замислете си, ме чекаше насмеаната Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Им реков дека ќерка му Маре ме водеше сè до Кошево, под врвот на Плачковица, каде што ме чекаше врската.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
На вратата ме чекаше лично тој, Величковски, со неговата позната лигава насмевка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Навистина се трудам да го прикажам како вистинито она тврдење дека животот ги казнува брзите кучки слепи да раѓаат. (Но како да ги ускладам овие потврдени искуства со досегашните мои сознанија дека животот постојано ме испреварува а јас никако да го престигнам?) Роза ме чекаше во најзатскриеното ќуше на кафеаната.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Спроти собава, на сувата пустинска почва, стотина метри понапред ме чека ракетата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ќе се истргнам и од овој мрак, ќе го истресам правот што овој пат и на овој пат легна врз мојов шинел, ќе се истурам на широк мегдан, ќе исчекнам и не итаница, ами полецка ќе стигнам онаму кај што ме чекаат другарите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Надвор ме чекаше камион со притулени светла.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Ах! рипна... Еве си најпосле!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Од нив си правеше големи тампони, течеше на подот...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Хортанса ме чекаше во ходничето...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Седната на една импровизирана клупа на плажата, широка штица прикована за два трупца, Надица ме потсети дека токму во нејзината париска гарсониера го слушнав гласот на Киш.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Иако можеби следниот пат ќе биде полесно, ќе претпоставам што ќе ме чека, ќе се подготвам за нејзиниот изменет изглед.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Клетата таа, иако шест пукоти чу, не се мрдна од местото – таков е адетот, - туку чекаше со Трајанка на раце да тропне мажот, да ја отвори вратата и да рече: „Ме чекаш ли, о невесто!“
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Каков ред, каква чистота ќе биде? Не врткај ми повеќе, работа ме чека, не е ред!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Заклучи ја устата. И оди.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Веднаш, чорбаџи! Нацо! Нацо мори... Не ѝ се слуша, лисица! (Излегува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Да не си ти, јас ќе се вратев, а тогаш би ме чекал тој мене...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Уште да ме чека! Тоа ли е ред! Ама што сте се здибечиле овде!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Ни збор повеќе за тоа!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ако доцнев јас, а тој ако беше овде, ќе ме чекаше? Жими кур ќе ме чекаше.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Зошто да кријам, Овидие, бев . . .преплашен. мојот совршен близнак ме чекаше во тесната просторија, во неумоливата соба на Времето, и јас ги чувствував магнетните пипци што ме влечеа во таинствената, заумна одаја.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Се фатив за џебот од панталончињата да проверам дали парите ми се сѐ уште таму: таму беа, проѕвечкаа кога ги притиснав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Знаев дека мајка ми ќе ме кара, но сепак, побрзав да стигнам дома за да ѝ раскажам за лулашките и за да не ме чекаат Мони и Бистра.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Едвај чекав да си одиме: цревата ми кркореа, мајка ми ме чекаше, а требаше и другите деца да ги предупредам за лулашките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се сетив дека се симнав да купам леб и дека мајка ми ме чекаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Каде одите? - ги прашав задишана.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Чашите се затресоа и виљушките заѕвечкаа врз чиниите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не било случајно, си помислив, што стомакот почнал да ме боли, напнат под притисокот на сега веќе тесните фармерки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сега таа топка стоеше вкочанета врз грамадното тело и ме чекаше да гризнам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- А? - Мони помисли дека ѝ се обраќам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На автобуската станица ме чекаше целото семејство: тетка Олга, тетин Јован и братучедите - малата Кристина и поголемиот Никола.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Со раце раширени крилја мене сега што ме чекаат, еден ден самостојно ќе летнат, мое чудо мило, моја надчовечка сило.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Време је да си одам, ме чека госпожата гope...
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Знам дека и ти ме чекаш и се молиш пред иконата на Богородица.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Изабел ме чекаше во одделот каде што се подигаше багажот на излезот од аеродромот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Го оставив куферот и се вратив во дневната соба каде Изабел седната на трпезариската маса ме чекаше со две чаши и едно шише со интересна форма.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кога слегов во холот на хотелот забележав дека само мене ме чекаат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но, јас се сетив дека треба да одам дома порано, зашто татко ми ме чека за да вежбам математика за денешната писмена, и така.. бандата се растури.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ме чека друштвото. Одиме вечер на забава, - и мина со прсти низ косата, која убаво му паѓаше врз челото, а од страните му беше залепена од желето што го употребил.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Другарите веројатно веќе ме чекаат со нетрпение на игралиштето за фудбал.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Воодушевен од успехот, со трчање се приближив кон Абраш кој ме чекаше седнат на еден камен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Директорот ме чека“, му рече Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И вистина ме чекаат ко прв гостин.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, тие ќе си ги свртат главите од кај мене и ќе застанат да ме чекаат. — Ајде, Небеска! — Идам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Да ме чекаш! — Ќе те чекам!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите чекаат некого, мене никој не ме чека.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам што ме чека таму и што се прави таму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Малку ме плашеше топлото лето што ме чекаше во Скопје, најмногу поради тоа што во станот во кој живеевме немаше клима-уред.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Вечерта, по малку уморна, се враќав од работа во тој стан каде ме чекаше истата екипа. Пак како и утрото, варев турско кафе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Некако ѝ бев лута на Лима што ме смести со оваа екипа, затоа што претпоставував каква ситуација ме чека.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Следниот ден ме чекаше нова претстава.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Немав кој знае колкава инспирација да се вратам во Скопје, затоа што знаев што ме чека таму.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ме чекаше малку напор со испитната сесија, но се надевав дека ќе успеам сите работи да ги средам на време и се молев на Господ да биде со мене кога ми е најпотребен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во моето детство беше еден часот по полноќ и мене никој не ми велеше да си легнам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби сега удобно залегната во фотелја си гледа телевизија, а можеби и спие, а мене којзнае што уште ме чека.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Немој да нè чекаш, ќе се задржиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не е лоша мајка ми – му велам на Игбал, кој ме чека во дворот на куќата, подготвен да полетаме и да ме врати назад во моето детство.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Станував сè повознемирена и сè понеутешна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На масата ме чекаше вообичаено писменце, како што секогаш правиме кога некој ќе излезе, а претходно не го соопштил тоа: „Ние, со татко ти, отидовме во Драмски, а потоа најверојатно ќе седнеме кај Крап во кафеаната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)