ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Тројца ли, петмина! Не знам. И ме грабнаа да ме тепаат. Со стапови, со тупаници, со клоци.

Сум решил да дорасчистам со овие грди луѓе кои сакаа да ме тепаат.

Што се однесува до баџанакот единствено ми е непријатно што двајцата знаеме дека тој беше во онаа група грди луѓе што ме тепаа или сакаа да ме тепаат.

Знам колку грдо ќе ме тепаат и седам тука измачуван од ова зимско палто.

Офкам, лелекам, им се навикувам зошто ме тепаат, ги пцујам...

Згора на тоа сум во некоја просторија од која не смеам да излезам од страв од оние грди луѓе кои пред вратата ме чекаат да ме тепаат.

И се смеам на сопствената глупост зошто дури сега јас сфаќам дека да се обидам да откријам колкумина се овие што ме тепаат е исто што и да погодам колку љубовници свеска ми имала во животот!

Додека јас сум со ова палто на мене, тие нема што да се мачат да ме тепаат.

Единствено ми е страв од оние грди луѓе. Тие не ме тепале туку сум знаел дека ќе ме тепаат.

Кога му ја даваа, пред испуштање, личната карта, во една од канцелариите што сепак создаваше илузија на оној нормален допир со власта, досега единствено познат за него, Пискулиев се пожала: „Господин началник, мене ме тепаа за ништо!“

- Зошто? Мене не ме тепале? се зачудив.

А тие се смеат, ми дуваат в лице, ме тепаат.

- Зошто? Те тепаа? - Ме тепаа и ме затворија. - А Аким те попари, а?

- Ме затворија и ме тепаа кучињата. - И опцу некако чудно низ штрбавата уста.

- И јас три дни не одам веќе. Ме тепаше класниот со прачка, и јас со кеман му го искршив прозорецот на куќата.

Мачката му одговорила: - Не гледаш ли? Мене по стопати на ден ме тепаат, па не сакам да знам.

дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...

и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче, ко мало детуле, и војниците како што одат и како што гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како 125

Таму (сонував, не е повеќе од сон, но како да го вмешува и да му се прилепува на јавето) има некој што се вика Род – или Ерод, или Родо – и тој ме тепа и јас го љубам, не знам дали го љубам, ама допуштам да бидам тепана, и така од ден на ден, тогаш сигурно го љубам.

Велам: и ако сум таму? (Зашто сето ова го мислам со тајната предност да не сакам всушност да поверувам.

Останува само Будимпешта, зашто таму е студот, таму ме тепаат и ме навредуваат.

Да му речам на Луис Марија: „Да се земеме и да ме однесеш во Будимпешта, на еден мост каде што има снег и некој“.

Вие не знаете, мене таа, втората мајка, морав да ја викам мама, секој ден ме тепаше и јас потоа плачев и цела ноќ си мислев што да направам и како да се насочам правилно, за да не ме тепа.

Честопати отсуствував од училиште, зашто ги чував Нада и Александар, а учителот не ме тепаше, сѐ беше добро.

Ако ме тепа, мажот ми ме тепа, а не јабанџиите како тебе по Солун кога беше измеќарка!

А сега пак ти вела оти не су магарица да ме тепаш со ластегарката. Тоа да го знајш!

Викав од болка ама не молев да престанат да ме тепаат.

Па дури се караа со оние од персоналот што имаа добиено наредба да ме тепаат и да ме врзуваат.

Зоки и без тоа се плашеше по малку од Драган, зашто Драган беше некаков си извидник, а извидниците знаат да откриваат секакви тајни – а сега се исплаши и од другите деца, па се склупчи и рече: - Не сум јас. Нели нема да ме тепате?

Мојата мајка ретко ме кара и речиси воопшто не ме тепа.

Командирот дава знак и почнуваат да ме тепаат.

Оф, леле, боли! Па да не боли не ме тепаат, си велам.

Излегувам пред нив и едната старица ја остава работата, што се вели, и ми се пушта да ме тепа, да ме удира по гради.

Ме тепаа до посер, што се вели.

Нека ме караат, нека ме тепаат, нека ме казнуваат, нивна волја.

Моите ме немаат никогаш удрено.