Кога синот, со изгужвана свилена вратоврска и лице набабрено од солзи, упаѓа пред снимањето, херојот, достоинствено, тивко, но решително му вели: „Зарем не гледаш дека ме снимаат!
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Го забележав неговиот израз на лицето, знаев дека е среќен што ме гледа. Постојано ме снимаше со апаратот.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)