ме (зам.) - слушне (гл.)

Да можеа добро да ме слушнат и да ме разберат провокаторите на блиската маса, сигурно ќе беше поинаку.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Дозволив да ме слушнеш само кога беше меѓу моите бедра.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Човекот се израдува кога ме слушна, се договоривме да се видиме вечерта. Се сместив во „Хилтон“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Саше, Сашенце мој, не плачи, Бак се врати – викав јас истовремено, ама од неговите пискотници, толку силни и неутешни како некој близок да му умрел, и од викањето на Тета, тој мене не можеше да ме слушне.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, таа ме чу. - Каков Бак, што е тоа со Бак, за што зборуваш? – ми се сврте.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако тој зборува а никое од дечињава не му го слуша гласот, тогаш сигурно длабоко спијам и сонувам па можам и јас некој лаф да му плеснам и сигурно никој нема да ме слушне и ја отчепува и таа својата уста.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не бев сигурен колку ќе можам да придонесам во отстранувањето на недоразбирањето помеѓу двајцата пријатели но сепак спомнав, само спомнав, но за да ме слушнат и двајцата, дека пред година или две речиси бев сигурен оти никогаш повеќе нема да дозволам да се вљубам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не сум сигурен дали ме слушна или изигруваше отсутност но јас му реков дека се согласувам со него и дека можам да си ја замислам силината на љубовта која е во состојба да раздвижува, да покренува па дури да замени и да надополни многу други потреби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- О, Господарке, зар ме слушна?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Еразмо не можеше да го исчека одговорот, пак праша: -Ме слушна ли?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Морав да плачам и да редам за да ме слушнат, бидејќи Турците сѐ уште беа во близина.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Билјана беше занесена во берењето и не ме слушна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Јас веќе долго време размислувам за тоа и јас да станам Ракетар“, реков. Не ме слушна.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)