ме (зам.) - слуша (гл.)

- Да ти дојдеме на гости, се согласуваш ли? –навалуваше тој од другата страна, очигледно дека не ме слушаше внимателно што му објаснувам.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Присутен е секој кој ми одговара да ме слуша.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Просто не ме слуша. Како да не сум тука.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Си зборував и се слушав сам себе си, во себе, никој друг не ме слушаше. Изгубив време.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тома ? - Нешто слушам - ништо не гледам. - Ме слушаш мене и ме гледаш мене: целиот во лузни од клинците со кои бев распнат.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Слушна? — Слушна, брат Толе, слушна. И кој ќе ме слуша мене сега да му дада?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Па неоти ќе не остават сега агите живи?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ме слушаш ли, Бојанчо? Слушам, дедо Иване.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потем јас му говорев за Партијата, за Земанек, за нашиот брак, за Здењичка; но тој не ме слушаше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По патот јас му зборував за тоа дека Земанек е сосема изменет и дека живее со друга жена; мислам дека воопшто не ме слушаше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не можев да им поверувам на ушите; свеста ми се виеше, срцето не ме слушаше, душата ми пламтеше во некаков непознат оган.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Си беше заминал. Тоа беше причината на глас да се засмеам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Во секој случај не треба премногу да се трудиме кога вистински ќе посакаме да наѕреме во вината што самата се најавува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа се наведнав и го зедов грутчето земја што се стркала дури до мојата нога и го вратив на могилата. (Бев помислил: го поттурнала таа за да потврди дека ме слуша).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Реков а дури потоа забележав дека тој не ме слуша.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Брат ми ме погледна и праша: „И, каде би отишле потоа?“ „Кај ќерка ѝ на Паулина.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Низ ходниците одекнуваа нејзините лелекања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ме слушаш ли?,“ го прашав со сув и уморен глас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сакам да бидам кај мојата ќеркичка. Ме слушате ли? Сакам дома! Пуштете ме дома!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зошто не ме слушаат, туку пукаат?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мавни се од тие боцки и појди со мене, дедуле, го помолив. Аха, и не ме слуша.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога, што да видам - на грбот му се шират модрици и гребаници. Ме оскрби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
МИЛКА: Не ме слушаш. Што има? Што станало?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Но, бадијала зборувам кога никој во куќава не ме слуша.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ама умееше да ме слуша, додека сите мои приказни ги сместуваше во своите „фајлови“ и ги редеше по датуми за да може да ги препрочитува.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас му викам да застане, а тој не се свртува, не ме слуша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не ме слуша. Јас едно ѝ зборувам, таа друго ми кажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Легни, Витомире, му се одѕивам, легни! Витомир само трча, не ме слуша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Не ме слушаш и не ме гледаш. И не ќе видиш ништо во своето слепило.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Божем за себе иако сакав тие да ме слушаат, развлечено соопштив: - Ми кажавте многу.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Синиот пајак со златна глава ме посоветува од моите пазуви: Замолчи Пупи Паф, не преизвикувај ги, Своите сили за друго чувај ги.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На моите пријатели им препорачувам да седнат околу мене и да ме слушаат со отворени усти.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Морам малку да се пофалам, се колнам, другарот Аритон Јаковлески, а не и само тој, сите членови, дури и самите иследници, беа задоволни од моите одговори, ме слушаа со отворена уста.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За прикривање, за кражби ја знаеш казната... но тој веќе не ме слушаше, не беше тука, веќе беше отпатуван.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И јас во детството, откако ја минавме со семејството со едно кајче блиската граница и останавме засекогаш емигранти, секогаш готови да се најдеме на облакот крај другиот брег, како во слика на Шагал.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Му ја доверував оваа метафора на Дарвиш. Тој внимателно ме слушаше, сигурно размислувајќи за своите далечни ѕвезди...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А кога свртивме влево, толку сум спискала – мамо, мамо, што цело село, и машко и женско плачеле кога ме слушале мене. Тука не се сеќавам, за сѐ ми раскажуваше тетин ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во тој миг си помислив, честопати таа плачела, ќе плетеше и плачеше, изгледа учителот бил лош и сега ѝ текнало да плаче, а мене не ме слуша.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Ме слушаш ли?“ „Да“. „Слободен ли си во недела попладне?“ „ Да“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не ме слушаше. Сѐ уште стоеше отпростум на средината од собата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Нека се живи, ме слушаат, измет ми чинат.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Карло ме слуша со жар еднаков на тој со кој до пред малце раскажуваше: маѓепсано, страсно, со ширум отворени очи на шеесетгодишно дете.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ти, синко, не ме слушаш за ова што те учам сега; арно ама ќе дојде саатот, што моиве зборови се по глава ќе те удрат и тогај ќе поверуваш; арно ама што рекол некој: ќе ти дојде умот, ама ќе ти појде кумот.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
А згора на тоа, онаа постапка со мојата девојка – шепотев но бев сигурен дека Грофот ме слуша.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со овој впечаток останав и подоцна, кога неочекувано се јави гласот на Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Твојата девојка самата пројавила желба да дојде. Веројатно сакала да те заштити.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но и да го бев рекол беше очигледно дека иследникот воопшто не ме слушал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зборувавме за такви нешта, наместо за оние за оние за кои што сакав јас. Тој ме слушаше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
-Ах! Добога, Клеманс! Ме слушаш ли! Крв му ебем! Ќе легнеш ли, да му се сневиди!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Спијат и ‘рчат таму доле...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Треба да се исправам... да се приберам како знам...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Вистинската уметност изникнува,тоа одамна се знае, со прецизноста на секој потег, за која, а тоа ми стануваше сè појасно, немам доволно време (подвлечено три пати!) - пријателите, дури и кога сум најжестоко убеден во тоа што им го кажувам, сè помалку ме слушаат, па имам впечаток дека им зборувам на глуви и дека е крајно време да почнам да ги запишувам речениците за да не се трошат залудно, но и покрај тоа, и натаму постојано дрдорам или си дрдорам, а речиси ништо не запишувам - во разговор со Мики, еден од тие оглувени пријатели од детството, не можев да се сетам како се викаше оној јужен ветар од Водно што им ги креваше фустаните на жените.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Можеби, според годините на производство, нетрпеливоста меѓу овие два часовника беше остаток од Студената војна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Танас се замисли. - Што да ти речам! – присторе. – Ако ме слушаш, татко ти вели да си молчиш.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„А тоа не е крушка, туку чашка“, му велам јас, „и не ти турам повеќе ни капка, доста пиеше“, а тој воопшто, како да не ме слуша!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дејан ми кажува дека носот му бил најубавото нешто на неговото лице.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тетин ми, кој како сѐ уште да се бореше со изминатата попладневна дремка, жмиркаше со малите црни очиња и се обидуваше да ме слуша.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не за џабе жените од комисијата воопшто не сакаа да ја стават ни на список - добро знаат тие кај кои жени дома се стапнува и кај кои не.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не ме слуша како ѝ кажувам дека е шмизла и легнувам да спијам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќе ти бидам верен слуга доживотно!... Ме слушаш ли... Ох, ох....
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И здодевно ви е да ме слушате. Ебете си мајката.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
А ако те пратам на прва линија! Расони се и слушај ја наредбата. Ме слушаш?!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Чувствував дека дека не сум им досадна со моите раскажувања и дека внимателно ме слушаат.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А.А. внимателно ме слушаше.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А А , внимателно ме слушаше, беше навидум задоволен што зборувам, а огорчен што му се спротивставувам.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Да не мислите дека мене ми е лесно и дека за сè имам разбирање со моите деца, дека за сè ме слушаат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Јас ѝ раскажував на тета сѐ за моите девојки, за тепачката кај Чешмиче, за мојот необичен другар Абраш, а таа внимателно и со многу големо љубопитство ме слушаше.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ај седнете сега, - рече покажувајќи ни го со рака местото околу огништето и пред него. – Наседнете така што секој да може да ме гледа и да ме слуша.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога се качи горе на проповедалницата, тој се потпре со рацете на пармаците, се заниша, како да се токми в небо да се фрли и извика: „Народе! Луѓе, жени и деца и сѐ што е господово. И кој ме слуша и кој не ме слуша...“
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Застана да ме слуша, вртејќи со палците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ти ме слушаш, ќе вели, но јас не те слушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме слушаш мори, Бесно, те знаат ли од дома?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме слушаш, ало? Некој нѐ наслушува, вели, ни се меша на линија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Исус го видов кај чичкото и тој ми рече: - Отсега само мене ќе ме слушаш.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Така, седев на клупата, а тој сласно ме слушаше како плачам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Сега ќе ти раскажам нешто многу интересно за Маврово, ама ќе ме слушаш внимателно, важи? – ѝ реков на Дена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа внимателно ме слушаше, ме потпрашуваше одвреме-навреме по нешто, се интересираше за некои – мене ми се чинеа неважни детали.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Слушам – се согласи таа и ми се загледа право во устата, приближувајќи се сосема до мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама, татко ми, дали од што беше претходно лут, не попушташе: - Ме слушаш ти мене или не? – праша. - Те слушам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На пример, дали некогаш ние двете сме разговарале за времето и просторот и за различните начини на нивно сфаќање во различните цивилизации; дали некаде сум читала за телепатијата, или таа ми го објаснувала тој феномен; ми го опишала ли таа мене Игбал како изгледа и како се однесува, или јас самата таков сум си го замислила...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)