ме (зам.) - развесели (гл.)

Или поточно ме потсетува на Благоја но само во една поединост! (Оваа додавка на крајот на писмото веројатно ја беше уфрлила за да ме развесели).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стариот даб се зарадува и си помисли: “Еве кој ќе ме развесели“ - па ги разниша гранките да го поздрави славејчето и рече: - Запеј, славејче! Развесели ме!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Никој во тие моменти не се труди да ме развесели, уште толку ме уништуваат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тоа попладне кај мене дома дојде Земанек и ме извика; ми рече да дојдам со него, оти има нешто што би сакал да ми го покаже а што сигурно ќе ме развесели.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Неповикани влегоа во моето детство, во долгите есенски седмици во кои беспомошно лежев болен од својата втора по ред бронхопневмонија, а покоен чичко Миле посака да ме развесели носејќи ми стрипови од колекцијата на неговиот син, покоен Лабиш...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
- Страотно ме развесели, валкан избрчкан старецу, од каде па ти толку ме познаваш?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)