Х.Х. продолжуваше да ме демне керберски, на секој свиок во мојата душа, го очекува секој збор, трепет на очите, движење на телото, преку води жеден ме пренесува.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Миризбата на јасминовите цутови, бојата на портоколавите и лимонови цветови, зреењето на калинките, играта на морските бранови во близината ме пренесуваа во еден свет на кој физички му припаѓав, но не и целосно емотивно, духовно.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)