ме (зам.) - прашува (гл.)

Судот може да одлучи сведокот да положи заклетва на исказот што го дал.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Заклетвата се полага усно со изговарање на овие зборови: „Се заколнувам во честа дека за сето што ме прашуваше судот ја зборував вистината и дека ништо што знаев за оваа работа не премолчив“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
(Порано секогаш ме прашуваше дали сакам машко или женско дете, а сега ме прашува дали сакам машко или женско куче).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И вака и така ме измачува.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Зошто не направивте обдукција, ме прашуваа сите?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
„Би сакале ли да го видите Холокауст центарот?” - ме прашува Елен Голдбаум одбивајќи ја понудената цигара.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Кога заминувате за Вашингтон?” - ме прашува Елен искрено заинтересирана за моето штотуку најавено патување.  „За два дена”, ѝ одговарам.  Седиме во дворот на амбасадорската резиденција под Водно и пиеме пијалаци со многу мраз во чашите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Знам, мама тоа го помислила, ама не го кажува гласно.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Се скроти?“ ме прашува тато.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А мојот поглед кога заскита некаде, отаде неа, ме прашува: А кај си се загледал?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- Вие не носите крст? - ме прашува познаничката. - Не - велам.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Нешто ме прашува. Нешто ми кажува.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
- Прво ќе речеш добарден, па после ќе ме прашуваш каде сум, - се слушна гласот на мајка ѝ.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој ја вртеше песнарката, ја отвори и почна да чита на глас; ме понижуваше така што читаше бавно стих по стих, и потем се смешкаше; ме прашуваше со потсмев во очите што сум сакал да кажам со ова, што сум сакал да кажам со она; па како може ѕвездите да шепотат, па како може вратот на некоја девојка да личи на кула Давидова; па како е можно устата да биде како калинка а градите две срни меѓу кринови; па зарем не е глупаво човек да каже дека нечија коса е како стадо кози, и слично и слично.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потоа ме испрашуваа наизменично, и јас не знам кој за што ме прашуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дури, еднаш, на коридорот, еден мој другар ме прашуваше како сме си поминале на тренингот и дали навистина можам пет минути да возам на едно тркало; Луција стоеше само на метар од нас, сама, замислена, и гледаше низ прозорецот; надвор врнеше, таа гледаше во дождот, а долгата, црна коса, собрана во опашка ѝ паѓаше по грбот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сепак знаев дека не ме исмејува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Зарем измислувам? - ме прашува а зад прашањето се чувствува и тихата мелодија на неговата воздржана насмевка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Господине – продолжив – јас во мојата работа сум поминал низ многу гранични премини во Европа и во светот и секаде ме прашувале како сум, како патував и ми пожелувале убаво да поминам во нивната земја никоја и никој не ми рекол дека треба да зборувам само на нивниот јазик затоа што земјата е нивна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И до кога ќе нѐ делат?... Ме прашуваш за тие од нофитското раководство?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ме прашувате дали е можно тоа за кое говорам?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Му реков дека навистина бев зад ридот, тој не можел да не го види тоа зашто секогаш очите му гледаа на сите страни, но дека не знам за кого ме прашува, дека не знам кој е тој зад ридот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Немаше обичај да ги објаснува своите прашања како Марко Марикин и не ги сакаше прикаските од стари времиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Добро, тето, ќе ми ја кажеш ли тајната содржина на писмата? - Тоа што ме прашуваш сега е последното.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Од кого бегате?“, ме прашува, ја отвора вратата, го гледа детето, ме гледа мене.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„А, сега што?“, ме прашува, душа моја.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ми го сечеа патот, ме пречекуваа во темни улици и ме прашуваа колку е часот, ме прислушкуваа на стадионот, по продавниците и на состаноците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Капинка ме прашува зошто го врзувам, кај ќе го водам, а јас ѝ давам ишарети да молчи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас сум со нив. Ми даваат ракија и ме прашуваат: Јел се буни народ?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како ви оживе кучево, ме прашува Доксим Тренчески, пристасувајќи не кај Зајгазица. - Остави ја жената, вели жената му, Јаглика.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го прашувам Јона дали ќе ме пушти. - Оди, што ме прашуваш, ми вели Јон, толку години поминав без тебе, па зар два дена да не можам, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само сум трчала низ гумното, а тие трчале по мене, и ме прашувале: што е, што ти е, а јас само сум трчала. Не ги слушам, не ги гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некои жени ме запираат, ме прашуваат нешто, ама јас не ги слушам. Им бегам. Се враќам да ги доспружам алиштата на драгот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Се премисли, ме прашуваат. - Што да премислам, велам. - За тапиите, велат, за земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога видов дека нема ништо, еда, седнав на земја, ба му ја, збирам душа, а Мисајлејца ме прашува: - Што си се острелушил така, бре Давиде, ми вели, еда, што си пожолтел ко смил во лицето?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не можеме да се отчипчиме. Тој ме прашува за дома, јас за Америка и, од кај се најде овдека, го прашувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не ги гледам ни жените што ме прашувале зошто пиштам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме запира една патрола, ме прашува кај бегам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа па тоа, го вели, го повторува, а мене ништо не ме прашува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не лажеш, ме прашува Мирковиќ. - Јас сум селанец, господине, велам, и јас не знам да лажам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Абре, ти да не си брат ми, ме прашува. И така се прашуваме, се прегрнуваме по темница.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Неделкојца Сивеска пак ме прашува. - Кај го виде Неделка, вели, како го виде, мори Велико?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како си? - ме прашува мојот американски пријател Норман. - Страшно - велам. - Fine - вели и срдечно ме потупнува по рамето.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Многупати ме прашуваат зошто постојано носам црно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Двајца троми и предвреме остарени полицајци ме прашуваа зошто не излегувам по популарните слаткарници и кафетерии и дали сум можеби член на некои тајни здруженија.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Така ми велеше и ме прашуваше загледана во мене со широко отворени очи (така ми се чинеше во ноќта во која ништо не можев да видам, во која никој не можеше да ме види) поткрената на прстите за да може полесно да ми се вџари во очите (сигурно ѝ се чинеше дека така ќе го направи тоа), да го открие одговорот пред да изустам, пред да ѝ кажам кој сум.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа што вујко ми не ме прашуваше дали сум гладен или каде сум цел ден не ми паѓаше тешко, туку кога од првиот сон ќе се разбудев од некои нозе што поминуваа покрај мојата глава и влегуваа во заграденото од одајчето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Зошто токму сега ме прашуваш?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Затоа се трудеше да им ги запамети гласовите за да ги разликува по нив и затоа безволно се бореше: „Зошто мене ме прашувате? јас сум лекар, хирург. Мобилизиран сум.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Дали тревата има крв? ме прашуваше еднаш Јанко. Нема, му реков.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Стигнуваа други роднини. И сите ме прашуваа да кажувам многу повеќе одошто вистински се случи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Ме прашуваш за човекот на џамлакот а ти сигурно и лично го познаваш? - Цената на одговорот е иста!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А по колку чашки добиваш од службите, за информациите што им ги носиш?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мене ме прашуваш кој ѝ го сторил тоа? Зошто? И од која причина!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А ти и самиот знаеш дека во случајов со Аксја многу работи биле заплеткани.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јавна тајна е дека Аксја носела нечие дете.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
"Знаеш ли колку е тесен и висок бунаров под бозделот? ", ме прашува тој и се насмевнува, ама знам оти сака да ме изненади.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ех, бе, Кико, ич не ме прашувај и мене како се бега од историјата и како се прави помфри од норвешка сорта компири во рестораните на „Мек Доналдс“ среде Москва додека изгладнетата филхармонија на врапците се подготвува да ти го отсвири Вториот концерт на Рахмањинов.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
НОВЕ: Ме викаа, ме прашуваа за тебе, кажував што знаев, ништо не измислував. И онака сѐ знаеја. Не сум ти јас виновен за ништо.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МАТЕЈ: Јас имам време да остарам. БОРИС: Ни мене никој не ме прашуваше.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
РАЈНА: Утринава дојде жената на Гркот. Се викна Елена. Ме прашуваше дали ми е тесно во куќава.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Јас ли? Па јас ништо не реков. Ама ако мене ме прашуваш, тогаш јас ќе ти кажам, дека тоа што ти го рече за Југославија и Албанија е лага.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Едно влегување во училницата, тој фрлаше врз мене опуљ и отсечно ме прашуваше: - Како се вика дедо ти?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ги погледна двајцата уште еднаш и рече: - Деца, - рече, - штом како човек ме прашувате, како на луѓе ќе ви кажам:преку планина ни пиле не може да прелета.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Ама...“ „Те молам! Ако можеш услужи ми и не ме прашувај. Сега немам време да ти кажам... Должен нема да ти останам...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За каде, ме прашува тој на касата. За нагоре, му велам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ратко беше загрижено вчудовиден: „Што е? Што ти е?...“ „Не ме прашувај“, му рече Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— Кого го барате, ме прашуваат. — Иван, велам, Иван Абазовски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ме гледаат убаво, не ми се познава сѐ на лицето и ме прашуваат, каква ми е косата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме прашуваат, им кажувам: дојдов на гости, дојдов на гости!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— А што си ти, ме прашува другиот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас ја поткревам главата, а Горачинов ме прашува, што ми е.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си спиела ли некогаш со машко, ме прашува тој.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај ти е Горачинов, ме прашува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Од каде сте, ме прашува Контрашенко. — Од Македонија, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме прашуваат од кај сум, ми кажуваат од кај се. Ја Немецкиј, ја Немецкиј!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме прашуваат кај сакам да одам, а не ми даваат да кажам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно за друго ме прашува, но уште повеќе ми кажува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како се викате, ме прашува. Небеска, ѝ кажувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Небеска Тимјановна, ме прашуваат, ваша Верочка кузнец?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше бескрупулозен. Никогаш за ништо не ме прашуваше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ме прашуваа дали ми е добро зошто сум се вратила, и безброј такви директни прашања кои бараа детално објаснение, во мигови кога човек сака да се затвори во собата и да ја чита својата омилена книга.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Уште и ме прашува: како е мајка ти, што прави татко ти, - вели Билјана со разведрено лице.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- А на што ти личи планината? - ме прашува Билјана, загледана во далечната сина планина.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Нема што да ме прашуваш – вели таа – ти кажав, ајде да се дружиме штом сакаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)