Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Прво таа како да ме праша дали ќе ѝ го направам тој себап , а потем јас како да ја прашав дали сака и уште што немав почнато да пречекорам во таа сауна за која веќе имав платен билет кога таа се созеде, со рацете се фати за блузата, заградувајќи се и се исправи во постелата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Кој мајстор? – ме прашува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Дали си запознат со патописот на Барт?“, ме праша.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ќе се сретнам со Агна, ќе ме прашува за доаѓањето, но ќе ѝ кажам само бегло, без поединости, сѐ дури не се завршат работите до крај.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога ме фалел кај султанот, Беадин-паша му кажал и за ова и кога неговото величество ме прими кај него, ме праша и за тие работи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Госпоѓата ме праша дали му е брат на татко ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

А чије си?, ме праша.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тропање на приборот за јадење. Чаши. Непознат број.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ниту ќе го крене погледот кога јас ќе дојдам и ќе ме праша - дека си чупе... што ќе кажеш... Дома, арни сте сите...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Давав отпор некако.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Како да ѝ биде кога не можеше да ја види со очите на дедо ми. Таа гледаше во дедо ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Дали сте вие ќерката на Ласа Кривошеева, ме праша!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Неколку дена пред да си заминам од Лерин, ме праша од деа си ти чупе?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кире ме прашаше: - Како е кај нас? Јас му расправав за сѐ она што го инересираше.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Нели за карикатуристот ме прашате?

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Фордот“ се прилепи до мене и, штотуку сакав да протестирам, кога од колата на македонски јазик, некој ме праша: - Како е скопјанец?

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Моите сопатници ме прашаа каде работам во Германија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Носиш ли ракија, цигари, - ме прашаше Мите. - Не, - му одговорив. - Тогаш ќе земеш нешто од мене, - ме замоли. - знаеш, Германците не пуштаат повеќе од едно шише ракија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- И јас сум од Македонија! - И вие? - ќе ме праша таа. - Да, и јас, ќе ѝ речам.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Беа другарите?“ ме праша мама. „Беа. Врнеше. Право кај нас дојдовме. Бевме гладни. Јадевме леб и слатко од јагоди.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Всушност, ништо не се случило пред нив, ништо не знаеле, па ништо не ме прашаа, а и јас ништо не им кажував.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Откликнува птицата, меѓу отсјајот на секавицата и есенската грмотевица над Париз.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Одново откликува, ме прашува каде си, што си а јас, загледан во неа, Бог дури ми го оплакува лицето со неговата света вода, ѝ возвраќам: Еве сум, огреав и зајдувам во зборот...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ете, ако ме прашаш мене... (уште повеќе зацрвене, градите почнаа да и се шират и почесто да ќ се движат).

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А бабата ќе им одговара: Дејди Турче, Турче, море Итро ем будало, Та лели ме прашаш, Турче, Право ќе ти кажа!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Апцана дупнале, аго, Они испаднале, Војвода им беше, Турче, Кољо Каранџулов!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

ХАЛО - ЛУЛУ Денес лекарот ме праша дали халуцинирам? Реков да!

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Дали го чу?, ме праша таа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

- ме прашува американската новинарка.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ме прашаа дали навистина мислам дека луѓето кои се залагаат за здрава народна уметност, со здрав народен дух се „опиноци и гајдаџии“. Реков дека да.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но знам дека ме прашаа: дали навистина, во една прилика, кога сум изведувал некоја циркуска точка во гимнастичката сала, сум рекол: „Нека ми се качи на скалите така, ако може, твојот здрав народен дух“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме праша во каква врска сум со ученичката Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На вратата стоеше кондуктерот. Ме праша дали знам како завршил денешниот натпревар.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не му одговарав ништо, а тој сам коментираше, највулгарно; на пример, ме праша дали би ја заменил ученичката Луција со една коза, оти тој би можел да ми најде коза од неговото село, кога веќе мислам дека козите се толку сексапилни.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И поитав кон одајата на Филозофот, но за да дојдам до неа, требаше да поминам крај одајата на Лествичникот, пречка несовладива да минам, оти тој старешина беше и можеше секој миг да излезе од одајата своја и да ме праша каде одам во глуво доба и какви сојузи склучувам со нечестивиот; можеше да ме накодоши за сојуз со рогатиот кај логотетот, и главата да ми ја отстрани од раменици, ако се случеше тоа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој ме праша дали се сеќавам на шампонот со кој сум ја миела косата додека сум била во училиштето; реков дека не.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа гледаше во мене стрештено, разочарано, и јас дури отпосле дознав дека Луција била згрозена од мојата одроденост; тогаш ме праша зарем не ми се допаѓа старата македонска народна песна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Зошто ме праша за реинкарнацијата?“, рече Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И така, еден ден, откако се вративме од еден состанок, тој ме праша, сосема спокојно, дали би сакала да му станам жена. Јас уште поспокојно му реков: „Мислам дека да“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Како го направи тоа, Лудвик?“, ме праша. „Не знам“, реков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И како сега помнам: еднаш, во семинаријата, додека чинев умножение на едно слово, што токму со таа буква започнуваше, и буквата наресана беше со црвена боја, како пеперутка, на почетокот од текстот, ми се стори дека буквата прета со крилјата, дека ме довикува со нозете свои блудно раширени, и јас пламнав, се вцрвив, а Писмородецот дојде и ме праша зошто не му одговарам кога ме вика.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, кулминацијата (кај мене) настана кога ме прашаа дали е вистина дека сум сквернавел една стара народна песна, и дека кај еден пријател дома, сум пеел цела ноќ: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција, Луција курва убава“. Реков дека сум пеел.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме праша што стана со Фискултурецот; му реков дека беше казнет поради тоа што претепал ученик, и дека потем заглави и во затвор, затоа што ги беше претепал и својата некогашна жена и нејзиниот сопруг.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но ете, се случи, и тоа само по неколку месеци од моето расчинување Боте да ја повикам во бифето "Корзо" а таа да не дојде.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еднаш дури и ме праша (но без спремност да дочека и одговор, иако бараше мислење) колку било разумно нејзиното однесување кога само делумно ги задоволувала љубопитствата на синот?...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Чувствував таков притисок, ми објасни, и во еден момент ваквата намера ме доведе речиси до неговата врата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ми се имаше два-три пати случено и самата да ме праша: другар Боге, да не ми закажавте да се сретнеме негде денес?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еве, и јас се прашувам што ќе се случело?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Добро, многу нешта за таткото не биле криени од Иван, но постоеле ситници кои биле важни а сепак останале недоречени.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога му спомнав дека мајка ми ми нема зборувано за тој Боге од Бањи, Даскалов ме праша дали познавам некого од роднините на кои треба да им јавиме дека мајка ми починала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со право ме праша „а што ќе се случеше случајно да заѕвонев на влезната врата и Ѓурчин лично да ја отвореше?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Затоа и прашувам, вели, што ќе се случеше случајно ако заѕвонев?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Реков дека не познавам никого.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Како се викаш, душо? - ме праша. - Кате - реков.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Пред околу 25 год. кога студирав философија се обидов да му го објаснам Хајдегер на татко ми (откако направи грешка што ме праша).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Многу одамна се откажав од философијата бидејќи мислев дека поголемиот дел од неа е премногу опскурен за да биде од некоја корист во тековната дејност на терапевтите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се фрлив храбро на сенката и легнав врз неа.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Ме праша: - Што е тоа? - Палјачо, - му реков.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- А ти би можел ли? потсмешливо ме праша Пенчо и веднејќи се кон мене ми ѕирна в очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Одиш ли в гимназија? ме праша и млитаво извади од шарена хартија парче млечна чоколада.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кај ќе одиш, ме праша ненадејно. - Да гледам слики пред кино Капитол.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Потврдив, зачуден: зошто ме праша за најневажното од тој настан?

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Со закана во гласот тој уште еднаш го повтори прашањето и јас безволно одговорив: - За книги. Ме праша што читам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А кога влегов во дворот, уште од прагот жена ми ме праша: - Ка поминате, шо сторите?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Но, и сега не е доцна и тоа треба да се подвлече и да се искористи како пример и за другите Грци населени во Македонија кои се служат со тој јазик, нешто што се користи од странската пропаганда со цел да се оспори грчкиот карактер на македонското население.” Прекина и ме праша: - Што разбра од ова?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Добре отполедне – ми велат и ме прашуваат дали јас сум тој и тој.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На која врата да тропнам? Им кажувам на луѓето кои ме прашуваат како изгледаше куќата и како изгледаа стопаните.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сега, кога ти раскажувам за ова, ми проработува бубачката и ме прашува: - Зошто се правеше тој метеж во умовите на иселените и раселените од ист корен?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Раце налактив на колената, лицето го покрив со дланките и чекам и така чекајќи – го дочекав првиот мрак, не мрдам, чекам и чувствувам како ме тресат морници, по стапалата како да ми лазат мравки и студот сѐ повеќе ми облева образи, прстите ми отрпнуваат, ушите ми горат и полека ме фаќа некаква дремка, ми се присторува дека се губам и не знам што време беше, кога почувствував дека нечија рака ми треси рамо, ме подигна и слушам женски глас да ме праша – кој си ти бре синко?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во молк го ислушав раскажувањето на сега осумдесетгодишната и некогашна партизанка на ДАГ, која неочекувано, со горчина во гласот, ме праша: - Како ли да го наречеме тоа време на кое често му се навраќаме во нашите спомени?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Застана и ме праша: - Ја пулиш таа планина таму што се вика Врба?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- ме праша Марина.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не бев сигурна дали ме виде заедно со жената и очекував да ме праша.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Ти Тина, што ќе јадеш, - ме праша Вера, со сета нејзина способност да ја победи секоја своја нерамнотежа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ми се приближи Вера и ме праша: - Тинче, си се замислила нешто.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Како помина на училиште, - ме праша тој по обичајот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Што ќе му одговорам ако ме праша зошто го сторив тоа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Но тој запали светло и ме праша дали вечеравме со Ели.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Ќе дојдеш ли со мене, кај мене дома, - ме праша Марина кога бевме кај првата раскрсница, - јас не седам веќе овдека, се преселивме со баба ми, - ми рече таа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Наставниците како да чувствуваа дека не сум толку концентрирана како во другите денови воопшто не ме прашаа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Колку и да бев далеку, не пропушташе да ме довика и да ме праша што било.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Јас побрзав внатре во куќата, плашејќи се Вера мене да не ме праша која беше таа жена со црна шамија на главата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Змијата ме прашува, јас ѝ одговарам, велеше баба Ристосија.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Секогаш можеш за сѐ да ме прашаш, добро?“ ѝ рече таа допирајќи ја по рамото. Таа потврди со главата и поцрвене.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Наместо со разочарување поради неумесниот и празен одговор што му го дадов, тој ме погледна со љубов, со тага и со сочувство, оти во мене го виде истиот сомнеж кој го имаше и тој во душата, па потем ги спушти очите надолу и веќе не ме праша ништо...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Македонци, чеда мои, сакајќи тогаш од душите да ви ги растерам сенишатата на неразбирањето и стравот од бесмислата, неподготвен и збунет, наместо да ви понудам утеха, јас и кај себе ги разбудив демоните.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ме праша верувам ли и јас дека тој го запалил Круме Арсов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„И Калпак, а? А ме молеше да му ја дадам пушката. Сега со мои камења ќе ми ја крши тиквата.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ИВАН: Не прашај. Никогаш, никого не прашај го ова што ме праша сега мене.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ИВАН: Не прашај. Никогаш, никого не прашај го ова што ме праша сега мене. (Го сокрива својот поглед од погледот на Неда.) ...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ХРИСТОВ: Што можам јас? Кој ме праша мене за нешто? Ме повикаа пак кај Иванов.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ме праша дали се познавам и натаму ми рече да говорам со него.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: (мошне љубезно). Мамо, вчера утро кога се сретнав со другаркине, ме прашаа кога да дојдат кај нас на поседа со работа (Имитира некоја).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- ме праша тој.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- ме праша докторот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Погледнете, кој е таму?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- ме праша директорот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Зашто?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Значи, момче, ти ништо не гледаш?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Што те боли?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- продолжи да ме прашува татко ми.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Не сум! Да знаев дека мојата невиност ти е толку важна, ако ме прашаше и ќе ти кажев.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дури, во еден момент ме праша колку пари ѝ даваме и, кога размислил и направил економски елаборат, ми рече:„А да си ја земеме ние Маџиде!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А тој ме прашува каква сум во живо и сака да ме запознае.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога сите резултати беа собрани на едно, ме погледна низ два пара очила и ме праша на што се жалам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ќе ме поздравиш и ќе ме прашаш: „Како си? Убаво изгледаш... не си се променила“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ќе ми го расплачете детулево, а тоа, кутрото, постојано ме прашува за мајка си.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа замолчила, намнисувала да си продолжи пругоре по патчето, но се премислила: А вие, сестри, им рекла, нема ништо да направите со викање и со колнење, туку правите како што правевме ние комитите, со пушки, со камења, со дрвја и со сѐ што ќе ви се здаде мавајте по нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Јас нив никогаш не сум ги сакал. - И цинично ме праша. - А ти? Не одговорив.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ми подава писмо, дали сум јас Никола Боткин ме прашува иако знае и кој сум и што сум, и зошто го гледам со недоверба.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Сака да викне Витомир, да ме праша кај ќе одам, ама не смее. Забрането е зборување. 101

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да не си се препознала, Велико, вели. Јас ја изгледувам и си ја свртувам главата. И повеќе никогаш не ме праша за Неделка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А Јон, не праша за децата, Велико, ми велат жените. - Не ме праша, велам, за ништо не праша. 180

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да е ноќ со месечина, Ангеле може ќе ме праша: оти, тате, само по нас оди месечината? Кај ние, таму таа... Напред!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ѕвездан пак се мешколи и со напнување, со триста сили, ќе ме праша: - На што лае мамо кучено, вели, на што лае онолку Чако? 171

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Знам секој што сака да ме праша, а не знам што да одговорам, вели, и само си отпива од ракијата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Прашај како ми е мене? Прашајте ме, има ли некој да ме праша мене?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некогаш ќе ме види и Уља, ама се плаши да ме праша што правам во глуво време, надвор.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако си речиме право, никој ништо ниту ме прашува.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Неколкумина ме прашуваат дали сум добро.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Додека чекам нарачувам пинта Lowenbrau.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Еден млад и “надежен” глумец, Клинт Дејер, доаѓа и ме прашува дали сум Џејмс Кристофер.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сега кога се навраќам на тоа, вториот ден исто како и да не постои.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Навикнав странците да ме прашуваат како ми е зад „железната завеса“, срдечно да ми објаснуваат дека биле во мојата Југословакија и дека нашиот главен град Будимпешта е прекрасен.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Таа плачеше, ја чувствував како трепери покрај мене иако и понатаму ме топлеше, иако и понатаму ме придржуваше со целото свое тело потпрено врз yидот на мртвите; ништо не ме праша, не сакаше да знае ниту зошто ни откаде, немаше намера да се бори против машината поставена од цел еден живот спротиставен самиот на себеси, 63 спротиставен на градот и на неговите лозинки - само тој плач на повредена животинка, тој безволен отпор спрема победата во играта, скршен отпор на разбранетата игра на пајаците во бунарот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Патникот до мене љубезно ме прашува од каде сум.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Уште пред да се загледам во очите на белорозикавите рабови, во сликите на зениците што најчести ние самите ги создаваме, стопанот на божествената вевтурија сонливо, некако незаинтересирано, ме праша дали ми се допаѓа платното.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Чекаше. потоа пак, и се уште со сонлив изглед, ме праша дали ќе ја купам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ќе живее ли и со нас нашиот корен во туѓина? Ме праша и заборави што прашал. Веќе мислеше на нешто друго.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ќе се извлечеме и пак ќе не зграпчат гардистите на Мортенија, реков во себе. Гардистите се моја грижа.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Додо ме праша кој е Пајо.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Гласот на развигорот се уште над мене одѕвонува...

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Божем не знае што доживеав, синиот пајак со златна глава ме праша дали спијам или сум буден.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Како ти е сега, Леме, - ме праша издивнувајќи, - се смири ли малку, срце мило?

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Шифрантот Иваз го впери погледот кон моето ливче и со строг израз на лицето ме праша: - Каде го запишувавте на ова ливче?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Потоа учителката ме праша: Милице, зошто си ја избрала токму таа песна?, а јас онака наивна: Па, не знам госпоѓице, јас отсекогаш ја сакав песната Сираче и кога прв пат ја прочитав веднаш ја запаметив.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Се сеќавам учителот ме праша: Милице, ти убаво рецитираш. Дали знаеш некоја песна наизуст?

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

По едно десет дена дојде татко ми со овците од планината и кога ме виде прво што ме праша беше: Што ти е, дали си болна?

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Меѓу нив беше еден аѓутант, Ѓуриќ, и ме праша: Јели другарице, из које јединице сте?

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Одеднаш ме праша: Зошто Милке немаш обичај да кажуваш што ти се случува на стражарското место?

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ме виде мене внатре и ми го даде зобникот да го наполнам со јачмен и ме праша: Зошто си така отечена?

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Потоа ми пријдоа двајца курири, им ја зедов паролата и без поздрав ги пропуштив.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Бидејќи Кузе бил српски војник тврдеше дека неговото правило е точно, а Леко – бугарски војник, па вели – не ме викаа за тоа, туку ме прашуваа кој бил на стража во 12 часот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„Ме праша еднаш“, рече О'Брајан, „што има во Собата 101.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„ Додека лежиш тука“, рече О'Брајан, „ ти често се прашуваш - ме праша дури и мене - зошто Министерството на љубовта би трошело толку многу време и труд со тебе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Секој телефонски повик, а тоа утро беа чести, ме наведуваше на помисла дека можеби е тој, дека сега го нашол вистинскиот повод по службена линија да ме информира или да ме праша за нешто што го загатна со името на Ема Ендековска. Попусто.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Зошто побегна?, ме праша тогаш тој.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Им се лутев на роднините и пријателите што немаа време да ми се јават, да ме прашаат како сум.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Тогаш еден ден наиде Џон Вилкок и ме праша дали би издавал списание со него. И јас реков: Да.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

На овие зборови, да ме прашаш зошто - не знам, кога рече поплавувам од бес, ја земам гитарата, па мавам, мавам! Ураган! Какво недоразбирање!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ако мене некој ме праша, мислам дека најфино би било за него да се фати за виолина.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ако мене некој ме праша, мислам дека најфино би било за него да се фати за виолина.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И кога ќе ми се јават од стариот крај и ќе ме прашаат како е во Холивуд, не знам што да им кажам и притоа да не им ја расипам илузијата... бидејќи Холивуд, всушност, не ни постои!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Зошто не си, Никола, пилот? ме праша.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе биде ли војна? ме праша.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но, бидејќи не му бев одговорил а помина поприлично време Пачев ја тргна раката од моето рамо и седна на креветот. – Подобро ќе беше да ја фрлиш в оган а не да ми ја донесуваш. – Секој ден идевте за да видите како ѝ напредува работата на Пеперутката.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Ја паметиш сликата на Загорка Пеперутката што виси во мојата канцеларија? – ме праша.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Значи ти ја немаш видено - ме праша уште еднаш доктор Пачев, сега веќе надвиснат над моето рамо, а кога не доби одговор, ме потчукна и ја продолжи онаа негова игра на нагаѓања што веројатно никаде не водеше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Посакуваш да им се препуштиш на фантазиите или бркаш друга цел? – ме праша божем загрижениот глас на Стариот писател.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И наеднаш повторно ми наиде смеата и тоа само затоа зашто си спомнав дека на доктор Пачев не му ја реков сета вистината кога дојде да ме праша кога последен пат сум ја видел Загорка Пеперугата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

-Знаете што му реков на оној што го пишуваше записникот - ме праша Жолтко?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Мене увото ме нема излажано.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Еднаш се осмели и да ме праша зошто не сум плачела кога ме навредувал и зарем не ме измачувало сознанието дека моето срце во однесувањето немало женски манири!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кажи ми, што можеш да заклучиш од овој вистински настан, ме праша тогаш вујче?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Еден од селаните, кој го забележа моево чудно однесување не се стеснуваше да ме праша што имам во крпчето?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кога ќе ме праша ѕидот: те потпира ли видот одговори место мене: Јас не сум Јас Кажи: Откога ме познава не ме дознава? Излажи: Јас сум ту си одам- ту ти идам.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Нешто не е в ред, Џонс?” ме прашуваат. „Ништо не ми е“, одговарам, гледајќи ги, „баш ништо.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Гледав во црневицата, во толпата, во шумата црна и чемерна и никаде не можев да ја видам мама...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ме погледна и ме праша: - Вие сте нов?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- ме праша еден што лежеше во ќошот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А јас, пак, се прашував: - Кои се тие и кои се другите? Зар мајка ми е од другите?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сестра ми ме повлече за полата и низ плач ме праша: - Бате, Кире, ја гледаш ли мама?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Еј, газло.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Ја гледаш ли дупкана што зее во карпата?“ – ме праша. – „Ја гледам“, -реков.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Многу од момчињата тоа утро на капите или на јаките имаа црно.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Мумијата од ќошот се помрдна и ме праша: - Свети ли сонцето?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Налево! – се слушна команда. – Се свртевме со лицата кон Албанија. – Напред марш! И тргнавме.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Доктор Ференц се загледа во мене и, по подолго молчење, ме праша: - Нумо, зар ти немаш во што да се облечеш?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Киро Костовски, - реков кога ме праша.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Генералот ми се доближи и, откако ме праша како се викам и како сум, ми рече: - Вие сте татко на многу храбар син.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Така со часови, цел ден... потоа, ме легнаа на карпата и ме праша: - Ќе потпишеш?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И кога мајка ме праша каде се Ленка и Коста, се расплакав.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Elle va revenir bientôt? – ме праша басот. - Dans ume demi-hêure.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

До хотелот застанавме уште неколку пати, а кога се паркиравме зборувавме за некогашните плажи на Треска, каде што, замислите, сме стигнале на ист начин (со велосипеди).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- Трки? – ме прашува расеано, не очекувајќи одговор.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ме сретнува еден мој пријател и ме прашува како си, што правиш, не можам да те познам, од што си ослабел.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Е, море машко, сонам дека сум се престорил штрк. Штрк, ами како...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Стои насмеан и веднаш ме прашува: Ерусалим е свет, Прага златна, а Рим? – Вечен? – Добро.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Андриќ по педеесеттата, и тоа сред окупираниот Белград, собра доволно искуство да ги создаде „Мостот на Дрина“ и „Травничка хорника“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Мислам, на тој начин и дава знак на Трајчеица дека неговото учество во разговорот по оваа тема завршило и ме прашува мене кога ќе биде готов ручекот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Вие не знаете, господин судија што точно знам а што не знам, затоа и сум овде, за да ме прашате.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Замисли си, по сиве овие воведи, дедо ти ме прашува: „А што мислиш ти, ќерко, дали цвеќињата и вистински го насетуваат доаѓањето на водата додека го слушаат скокањето на кофата по каменниот ѕид на бунарот?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Ги читаш ли книгите? - ме праша. - Да, - процедив.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Пишување: Луѓето ме прашуваат што ме натера да го напишам „Голиот Ручек“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ги ставива на таван за да ги најде некое момче. 26 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Jacques Derrida okno.mk | Margina #11-12 [1994] 27

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Халуцинациите за кои слушам воопшто не ме интересираат.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Животот се менува. Еден од начините на кој се обидувам да го променам својот живот е да се ослободам од своите желби за да не бидам глув и слеп кон светот околу себе.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И тогаш - се насмеа Тејлор - откако стана вистинска сензација и останатото, ме праша дали би сакал да му ја подарам и другата збирка.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мислев дека е добар поет и тоа и му го реков.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога ќе го споменам своето интересирање за печурките, повеќето луѓе веднаш ме прашуваат дали сум имал некакви халуцинации.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бидејќи неколку милји му велеше на Вин, сега овде лево, а овде десно, нѐ донесе до еден голем truck-stop.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Навалуваше сѐ повеќе и повеќе, и на крајот дури ми го отвори фрижидерот за да ме праша да не сакам да си изберам нешто друго што повеќе би ми се допаднало.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кафето ми ги размрда цревата, кои повторно почнаа да брмчат, овојпат подлабоко и поалармантно од преѓе.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се обидов да му објаснам дека не било до тоа што ме гребнала и гризнала мачката, туку до тоа како се однесувала мајка му со мене, но тој само превртуваше со очите и одвреме-навреме ќе ме прекинеше да ме праша: - Добро, и што точно ти направи? Кога точно?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога таа виде дека ѝ следи храна, само леко се подмести со предните шепи и продолжи така отсутно да ме гледа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Одеднаш видикот ми го разубави една тешка бела мачка, ишарана со жолтопортокалови дамки, која лежерно се прошета по верандата и седна на скалите, вртејќи ми грб и гледајќи го истиот пејзаж како и јас.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ја видов и Маци како се качува врз масата и како почнува да јаде од чинијата на свекрва ми, ама ништо не реков.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тетка ми ме праша дали е во ред тука да јадеме наместо на трпезариската маса, затоа што тој ден ја чистела со некое средство што морало да отстои минимум еден ден.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сѐ уште стоев закопан во место затоа што навистина ми беше жал да газам по килимот, а ми беше и незгодно да ги соблечам чевлите, затоа што чорапите сигурно ми се засмрделе во текот на долгиот пат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Видов дека мостот не е мазен каков што беше кога го обоија претходниот ден двајцата чичковци во сино, туку наместа беше рапав, како нечии раце да се лепеле по него.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Каде ќе одиш? - ме праша. - Ќе одам да си играм со другарките, - ѝ реков.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Тука живееш? - ме праша.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Откако ѝ се наруши здравјето веќе не се качува на Водно, па ме прашува какви се, колкави пораснале и шеговито ми порачува - да ги поздравам.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

А баба секогаш ме прашува за борчињата.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Старице, ме гледаш со сините очи низ топлата пареа од витлерите на твојата седа коса -такви ми се очите од раѓање; Го пушташ твојот јазик и гледам ќе ме прашаш, низ прозор не умеам да гледам а колку ѝ е чудесен тој на девојкава до тебе; Избрчкана рако, помрднуваш кон мене не ти се моите очи мета на кому кому како што ли ни смета?

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

СИМОН: Прво мене ќе ме прашаш дали смее да ти пегла панталони.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Мајка ти може да спие, па сонува лоши соништа. Нема крај тоа. Што не ме прашате мене како ми е?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Откако од стадото одделивме овци и кози, ми пријде една женичка и ме праша: - А, бре, чендо, види шо пиши туа?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Арно ама, изгледа подзаборавив. - Еден ден татко ме праша: - Што учевте денес?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога деновите се сретнавме пак на клупите во паркот таа ме праша: - Зошто толку брзо си отиде онаа вечер?

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Се гушнавме и тој ме праша: - Како си помина во Париз?

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Гил ме праша дали сакам да учествувам во експериментот бидејќи др.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Тогаш некој од нив ме праша зошто сакам да јадам пејотл.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Овие жени се плеткаат каде што не им е место. Должност ми е да ги насмеам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Како ти се очите?, ме прашува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не знам кој е тој, но ќе знам штом ќе го видам, и тој ќе личи на нешто, и нема да се курва.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Неговиот расказ „Куќата на Астерион“ може да се чита, а да не се претера во толкувањето, како метафора за самиот Борхес.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Всушност, понекогаш помислувам дека никогаш и не сум излегол од таа библиотека”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Белиот конец на бел материјал може да те ослепи, затоа не заборавај често да трепкаш.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа ти се пари в Џеб.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И ме прашуваат, Како ти оди љубовта, душо?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Можеби баш тоа и ќе го сторам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Оваа е друштвена вештина на која ме научи брат ми okno.mk | Margina #32-33 [1996] 190 Мајкл.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој и жена му живеат веднаш над мене.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во неа Минотаур избира да остане во лавиринтот во кој е затворен: „Едно попладне“, признава тој, „излегов на улица; ако се вратив пред мрак, тоа го направив поради стравот што лицата од обичниот свет го предизвикуваа во мене“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа ќе му речам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Брат ми вели дека јас сум само едно среќно идиотче, но јас тврдам дека нешто не е во ред со моите очи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И ме прашуваат, Како ти оди љубовта, душо?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој ми вели, Дојди понекогаш да гледаме телевизија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нешто не е во ред со моите очи. Не можам да плачам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој имаше зелени очи и пријателски манири и ме праша каде е мојот стан.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Многу години подоцна, во својот “Автобиографски есеј” од 1970-та, тој повтори дека & останува верен на планетата Тлон, т.е. на светот на книгите: “Да ме прашате да го именувам главниот настан во својот живот, би рекол дека тоа е библиотеката на мојот татко.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога ќе одам преку мостот, преку мостот Б’рнсајд - ако ме прашаат за пари, ќе гледам право напред.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога Мајкл ќе се јави да ме праша како поминав --- Ако брат ми се јави --- Ќе речам: Не баш лошо.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Инаку, ќе го стрелам, и било кој маж кој би ме изневерувал. Како оној во пералната.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сѐ уште не сум мажена затоа што не сум го нашла правиот човек.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој ќе рече, Браво Џојс.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Дали ти е јасно, ме праша, - кои беа тие „Црни пантери“?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Самиот ми пријде и ме праша на која страна е Градскиот парк.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Таа го префрли рачето преку моите гради, се стисна поблиску до мене и ме праша: - Бато, сакаш ли да бидеме маж и жена кога ќе пораснеме?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Саше, кој е секогаш уредно облечен и внимателно зачешлан, повторно ме праша: - Не ми кажа каде ќе одиш.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ден пред да си дојдат, Бреза загрижено ме праша: - Бато, тие можеби никогаш нема да се вратат?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- ме праша.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Од каде знаеш? - ме праша Чавка.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Зарем ќе му кажеш? - речиси во еден глас сите ме прашаа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Додека сето тоа си го мислев, беа да ѝ го кажам на мајка ми, таа стана, ме праша дали веќе сум ручал, како она за што до пред неколку минути разговаравме, воопшто да не сме го зборувале.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Нели, сине? - ме праша тој.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Да не ти е здодевно? - ме праша некаде пред крајот.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Јас не стигнав да ѝ кажам за што размислував, зашто таа, за да ме оттргне од мислите, ме праша: - До каде сме со бизнисот?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Тетка Сава ме праша: - Тебе, Трпче не ти студи?

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Туку, - рече тој, - сакав да ве прашам од кое село преку планинава сте, ама бидејќи ни вие не ме прашавте подобро да се разделиме како да не сме се виделе. - Подобро, - рече Шишман.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Тој продавачот многу крадеше од продавницата. Без исав, и затоа кога ми дојде мене еден од тие агентите да ме праша да не знам нешто за таа кражба, јас веднаш му реков оти што Коле ги украде и некој друг.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

— Заклучонаја Тимјановна, ме прашува сега придојдениот полковник Атанасов, зошто се боревте за Југославија?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знам само дека некој ме праша како се вика татко ми, јас му реков Тимјан и после чув: Небеска Тимјановна.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

2. Дојде визита и главниот лекар ќе ме праша: — Од каде сте, другарке? — Од Костурско, велам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дедо многупати така ќе ме праша да не ме пречекорил некој што не растам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ме гледа кондуктерот и ќе ме праша: — Вие да не се враќате од логор?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ќе ме праша некој нешто, а јас ќе му речам: еве, сега се вратив од Костур.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Војниците само ме прашаа кај одам и толку.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дотрчал Никифор Абазовски и ќе ме праша: — Жива ли си?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Пак ли умре, ме прашуваат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се држиш, ме прашува Оливера.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кој ме праша мене како ми беше некогаш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Секако, да ме прашаа, самата ќе им кажев, но тоа никогаш не се случуваше.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Се чини, типчето веднаш сфати во што е поентата, се разбира дека имав мобилен и штосот со фиксниот значеше дека ако е фаца од естрадата може барем да биде џентлмен и пред да ми го побара бројот, барем да ме праша како се викам.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Утрешната вечер требаше да излеземе. Беа договорени сите другари од друштвото на Стомачето. Ме праша дали да ја викнеме Елентина.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Како по обичај, не ме праша што сакам јас, само требаше да се влечкам по неговите одлуки како послушно кученце кое го следи својот газда.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

На тоа само му одговорив дека ако ме прашаат, немам намера да ги лажам луѓето.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

На моменти дури сериозно ме прашуваше што ќе одговорам ако ме праша.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Звучеше како да сака да ме праша за последен пат дали ќе се премислам да се му се вратам, но не го стори тоа.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Се зачудив кога ме праша, дали ако сè уште го сакам би отишла за него да живеам во Америка.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Вешто ја сокрив портокаловата торбица зад јакната, а тој ме праша: - Еј каде беше, сега ли се враќаш од Охрид!?

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

- Што гледаш? - ме праша Билјана. - Обичен оџак.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ништо не ми вреди што се сите од странство, што на моите другарки им се допаѓаат и би сакале да ги имаат, што ме прашуваат каде сум ги купила, па кога ќе кажам од кој град и која земја ми ги донеле мајка ми или татко ми, се воодушевуваат.