ме (зам.) - погоди (гл.)

Не знам што повеќе ме погоди во исправката: фактот што стариот грешник станал грешно место или прашањето што се уште ме копка - за кој среќник скопскиот саем таа вечер беше бил вистинското место?
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Зарем мене мораше така да ме погоди, мене ли, што никому лошо не сум сторил?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зошто, бре, не ме погоди в глава? Барем ќе ме спасеше...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А тоа што не е Ах, тоа што не е Некаде самува И таговно Пее. кожата Црниот Кафез На моето Бело Пиле. кавал Блажена гранко Дрво, Низ кое се расточува Мојата Лелеава Душа: Кавал. од полен - болен Од полен Болен Од Билки Збран А Не- раз- бран. кој целееше во птицата Утринава Си го држам срцето в раце И Прашувам: Кој целееше во птицата Та мене ме погоди? се будам...
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Знаш дека тоа длабоко ме погодува.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сите маваат кој каде ќе стаса, но никој не ме погоди таму што замавнал а сепак на тие места ме боли како вистински да ме удриле.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Еден ме погодува...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Многу ме погоди кога ми кажа дека играла многу добро чочек пред да... ја осакатите.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Ме погоди бидејќи го доживеав како израз на некое нетрпение на какво што од неа не бев навикнал. Ова беше реткост. Но, требаше да се одбранам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како да било, но јас си признавам дека мене и не само мене, Резолуцијата на Инфорбирото многу ме погоди.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Што се однесува до индуктивниот поглед врз светот на разнообразните нешта, кој татко ми, како што реков, ми го всади порано и подобро од сите професори – него го користам често, некогаш и не сакајќи - на пример, кога минувам по улици и ...уште една згазена мачка од синоќа – малолетните камиказе возачи станаа сообраќаен терор – нормално кога улиците се претесни – урбанистите пред десетина години не мислеа дека градот сосе сообраќајот толку ќе нарасне – метро?, но подземјето на градот е преполно со цевки и жици...итн. или...во центарот на градот, во паркчето меѓу градските кули, додека мирно си седам на клупата, нешто остро ме пецнува по левата нога – од некој кат, од некоја од околните висококатници, некое дете пукало со воздушна пушка во мене – децата некогаш гаѓаа врапчиња, а сега луѓе – нормално, сѐ подоцна легнуваат, сѐ подолго го преспиваат денот, а кога ќе се разбудат, се нервозни и лути – а што ако наместо во нога ме погодеа во око, кој ќе ми помогнеше? – зошто ниедна влада во оваа држава не го регулира ноќе времето до кога малолетниците можат да останат во кафулиња – итн...итн...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тоа беше една од моите големи дилеми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, гледам дека и ти не сакаш да се облекуваш со „марка„ облеки – забележа таа и како во срце да ме погоди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Веќе со првото движење ме погоди на вистинското место.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Лицето, без онаа притворна насмевка, ме погаѓа со својата вознемирувачка убавина.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тоа толку многу ме погоди што со денови бев затворена во себе и со никога не комуницирав, па мислеа дека сум забегала со умот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Нешто студено и остро ме погоди по лице.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Легнав на ќебенцето. Но еден куршум за малку ќе ме погодеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
До нас беа странците што ни се предадода.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не бев само сигурна дали куршумот ќе ме погоди однапред или одзади.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)