ме (зам.) - моли (гл.)

Залудно ги правев сите тие лоши работи, таа секогаш се концетрираше на бебето. Ме молеше да внимавам на него.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Потоа, е потоа научив да ги споделувам работите. Не бев повеќе сама.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не сака повеќе да живее и подготвена е да умре од неговите раце.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Господин и госпоѓа Смит (Mr and Mrs.Smith), 1941г. •Хичкок: „Овој филм го снимив заради Керол Ломбард. Ме молеше да го снимам. okno.mk | Margina #22 [1995]
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ме молеше само да ја извадам кошулата од панталоните и да му го покажам стомакот, клечеше пред мене, со раце подготвени за молитва; јас му велев да не лудува, да се смири.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Публиката збесна од смеа; некој бараше тоа да се повтори на „бис“, но јас одбив; зад завесата, ѝ реков на Луција дека е доволно, но таа инсистираше тоа да се повтори; јас велев „Не“, таа ме молеше, дури клекна на колена пред мене зад сцената и јас одеднаш реков: „Е сега навистина е доста, Луцијо; ти уживаш да ги понижуваш луѓето, но сега е навистина доста!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А тој плаче и ме моли да го пуштам: „Девет дечиња имам. Гладни се.“
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Таа скоро секогаш кога сакаше да го види братчето ме молеше и мене заедно да појдеме кај нив дома.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ана и Зигмунд ме молеа да тргнам со нив по градот, но јас се жалев на болката во коленото. Навистина поткривнував.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие постојано ме молат да ги однесам во Гнездо во посета на тетка им, ама јас одбивам. Тоа не е место за деца.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јохана тргна кон својот дом, јас кон својот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седев во собата и се сеќавав на разговорот со брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На јазик за мене нов, а сепак разбирлив, застанат пред мене, тој ме молеше: ’Дојди во Македонија и помогни ни!‘
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Нејсе, го повикав да се извлече од грмушката во која се засолнуваше од стравот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не сум јас никаков свети Јован да ме молиш. Богат сум, сиромав сум, сеедно. Постам и се причестувам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„И Калпак, а? А ме молеше да му ја дадам пушката. Сега со мои камења ќе ми ја крши тиквата.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И слепо и чкулаво подава рака по змиско јаболко, се лутел Симон Наконтик како осамен светец на семожни гревови позамрсени и од волчи црева, всушност повеќе исплашен отколку величествен набожник зашто го потресол крик на див петел од лесковата шума на селото, предупредување на смртта што брза кон такви каков што бил тој, за кого женското милување претскажувало почеток на пропаѓањето на светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му реков оти Онисифор Мечкојад не ме молел да му ја донесам торбата што другите ја познаваа по црвените, црните и зелените риги и сокрив дека ме нарекол предавник со увереност дека не сум ништо друго туку мал поткожник на дружината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ме повикува врсникот Неделко Шијак, пак шепотел со стиснати шепи на градите божем држи рабови на миросано платно со кое си ја штити душата од отровни повити, но Богоја Гулабарин, Пане Долгманов, Цветко Грнар и Илчо Просинек, веќе се здоговориле ојуначени од ракија да ги здружат сурите волиња во две двоколки и пак во ново јунаштво се клештеле и се подбуцнувале со лакти превесели и за свадба; со сладосни гласови од кои и птици ќе се разбуделе го распрашувале старецот кога ќе се стрчне подмладен и избричен кон цицлестата Фиданка да ѝ го покаже мускулестиот стомак и сѐ друго што е машко на неговата ластареста става; им говорел со ѓаконска самоувереност - Ќе дојде потоп, господ ќе ме држи да не потонам а вие ќе пекате по мене и ќе ме молите ропски рачињата извалкани да ви се држат за учкуров, да ве влечам по бранови и пени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тој тоа ти го кажал утрово за да си ја олесни душата или да те смекне и побарал да му донесеш леб. Добро, тоа го знам и без тебе.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ уште беше насмевнат но тоа беше збрчканост на неспан човек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми дошла облечена во руво невестинско и ме моли да ја спасувам...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ќе помине извесно време и сама мајка ми ќе ме моли да си се вратам со Илија дома.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
А потоа ме молеше да напишам граматика на говорниот ми јазик, што требаше да му ја испратам во Виена, а некои грчишта и Албанци од околните места на отечеството, подбуцнати од други, несправедливо го наклеветија дека украл книги, а вистината е дека неколку наши соотечественици на драго срце му подарија неколку книги...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ме бара и само вика: ме моли да излезам. 248
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа ме моли да ја оставам, а јас ја молам да пушти барем една жичка, колку да им го наквасам јазичето на децата. За лек.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вилицата ѝ се тресеше, усните ѝ трепереа и нешто нејасно ме молеа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Што ти е, повтори Ѓувезија Дубровска, целата си жива вода. - Ми е страв, повтори Сија Хаџибанова.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа ме молеше да ја покрстам и да ја одвлечам далеку од заптиите на нејзиниот сарај. Анамичка, под свила, ти текнува?“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Беше темно во дворот и таа едно време се тргна и кога ме виде почна да ме моли да си одам од неа велејќи ми: Убаво девојче на мајка, немаше среќа да ти направам она што ти го ветив!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ме молеше да ти ги подигнам перниците, твојата глава да биде на повисоко, но пак не можеше да дише, кашлаше, се гушеше…, употребуваше некој спреј за устата, но и тоа не помагаше.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Не знам, Марија, реков. Не можам да се сетам. Сети се, ме молеше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сакам да ја закотвам! да не мрда веќе!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Готово е! Ете! Не зборува веќе тогаш! Да му ебам матер!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- И запамети, - рече Луман. – Другпат, кога ќе сакаш да куртулиш некого, дај му од џеб, ама мене да не ме молиш.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Приредувавме вечери за еден потесен круг пријатели.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дадов отказ, се преселивме во поголема куќа, децата тргнаа на училиште.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Деновите ги минував чистејќи ја и преуредувајќи ја куќата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Џукле ја остави топката на земја и почна да ме моли да им раскажам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Обично ме моли и ми се умилкува за да ме наговори на раскажување.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се крена на задните нозе и почна да ме моли.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе ме молат да ја симнам шинелата од мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме молат да им се покажам пошироко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ало! — Ало! Ме моли да одам кај него и да завршам политичка школа. Ало, вели, марксизам- ленинизам, на пример.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме молеше да отидеме во дискотеката „Парк“ каде што седеле во сепаре со двајца многу познати пејачи од македонската естрада.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Опаа – ликував – дојде ред таа мене да ме моли да се дружиме и да ме прашува дали имам време.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега би било најдобро да ѝ речам дека сум зафатена, да ме остави на мира, како што таа знае да ми каже кога ме „откачува”, ама не дека немав срце тоа да го сторам, туку единствено затоа што бев љубопитна што ќе ми каже, прифатив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)