ме (зам.) - крева (гл.)

По шест - седум пати ме крева ноќе од постела.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ме крева со стихот, со песната, До портата ангелска, небесната Закрила на проколнатите, На презрените, од времето измамените, Дека се сè и ништо, Ништо, Големо, Дрво од себе запалено и само согорено.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Ме носи под земји, ме крева Над облаци, ме гори од мрак- До зори, со сласт и пороци Таа река која гори, гори Да ме согори, да ме измами Со жарот, од боговите дарот, Кога сме тажни и осамени Сами од себе заборавени?
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Го знам јас него добро, затоа така гледаше наоколу, да не му се смее некој, оти е голем, бил сам во Лондон, а ваму, се пекмези како право женче.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми ме креваше високо во рацете и кришум погледнуваше дали некој го гледа дека така „женкарски се лигави“ со родителите и со мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ме крева во некои височини, што се вели, јас претам и летам нагоре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ме нацрпува и ме крева в раце Горачинов и ко невеста ме внесува во кабината, да не сум ти тешка, му велам, чевлите ти се тешки, ми вели Горачинов, тоа е најтешкото на тебе, ми вели, а пред вратата аплаудираат и Силјан Лилјаков и Филип Хаџиевски и Ристо Коларов и Лазор Рогожаров, што ќе правиме ако нѐ разделат, му велам на Горачинов, ништо, вели тој, в затвор не можам да те изневерам, а на бесилка уште помалку, ми вели и ме легнува на креветот, којзнае дали ќе ме сакаш после, му велам, којзнае дали ќе можеш да ме сакаш,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како да ми никнале некои крилја и само ми растат, ме креваат над земјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ајде во кревет. (Пауза) Тоа е месечината. Ме крева. ЕВТО: Жити мајка?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Но и тоа трае само за миг, всушност, како непосредно пред мојата порта да се отвора дворот на мојот болен пациент, веќе стигнав таму; коњите стојат мирно; снегот престана да паѓа, околу мене месечевата светлина; родителите на болниот итаат низ куќата; сестра му по нив; речиси ме креваат од колата; од нивните збркани зборови не можам ништо да разберам; во собата на болниот воздухот одвај може да се дише.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја отворам и барам меѓу моите инструменти; младичот, сепак, ја подава раката, посегајќи кон мене за да ме потсети на моето ветување; ја дофаќам пинцетата, ја посматрам на светлината од свеќата и повторно ја враќам на нејзиното место.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И којзнае колку време сум се тепала, така, кога сетив дека некој ме крева.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)