ме (зам.) - кара (гл.)

Јасна продолжува да ме кара, а јас уште еднаш фрлам поглед кон мојот монитор и колегата Вајсмен на него. Ех, Вајсмен, копито едно... не знаеш што пропушташ!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Тропаат лажиците и виљушките, ѕвонат гласовите, а нејзе ќе ѝ прокапе некоја солза од радост и среќа, додека ме кара мене дека, ете, лубеницата не сум ја доизладил како што треба, а сто пати ми рекла да донесам уште мраз.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Таа ме кара, а дволичниот Чико гледа некаде неопределено преку прозорецот, клатејќи се на листот од фикусот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Моите ме немаат никогаш удрено.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нека ме караат, нека ме тепаат, нека ме казнуваат, нивна волја.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Така ќе ме караат дека го споменувам господ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме караа, ме караа: ѓон ми го направија лицето, што се вели, пенџе...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бев милениче во куќата и што и да направев, мене не ме караа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мојата мајка ретко ме кара и речиси воопшто не ме тепа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Лисја од липите имаа испопаѓано врз тротоарите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пребледев кога ми текна колку ќе ме кара.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сигурно овојпат немаше да ме кара.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Особено затоа што не ме караа, не ме казнуваа, туку со мене се однесуваа особено внимателно.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Утре ќе ви е сончево, пријатно за есенска прошетка...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Чудно ми е дека не ме запрашува зошто олку сум се задоцнил, не ме кара дека веќе се стемнило.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Убаво нарасна“, вели „секоја година со душа го печам, да ми јадете, да ми раснете.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Да ми удрија шлаканица, да ме караа, полесно ќе ми беше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мајка ми беше фер: не ме караше и не ми се смееше.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Таму бев заштитена од бомбите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Почнаа да ме караат, тропаа дури со нозете, јас не можев да ги разберам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе ме караат...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)