ме (зам.) - здогледа (гл.)

Тој застана кога ме здогледа.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тогаш, татко ми ме здогледува, како зад грбот на онаа чија податливост ме опиваше крај базенот, вџашено ѕурам во него.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Младиот човек подизлезе пред огулите, се поклони и во еден момент почувствував дека и тој ме здогледа, видов некоја искра во неговите очи, краток сјај...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Како што чуварот ме здогледа така истовремено вресна и прсна да бега по ходниците викајќи: - Вампир! Вампир во Парламентот! Ај анасана!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Огледалото како срамежливо невинче црвенее кога ќе ме здогледа. Ја голтнав четкичката за заби.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Пред да ме здогледа или да го здогледам, сетив студенило околу срцето во ветре за кое не знаев од каде доаѓа, но знаев оти е предвесник на Рибоокиот, и оти Рибоокиот е тука некаде и ме бара.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога неочекувано ме здогледа во огледалото пред себе, прво како да се сепна, но бргу потоа се прибра.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Да се опијанувам од нејзиниот мирис кога ќе ја видев подразгдена и ќе и ги замислев дојките во моите дланки, повремено да и ја здогледам снажната бела нога разголена до високо над колено и како си го дотерува лицето седната пред тоалетното огледало, надевајќи се дека во огледалото ме здогледува колку вљубено ја гледам додека таа мислеше на својот Германец, а на што јас, поради својата занесеност, заборавав.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А, и назад кога се враќам,дома, не дека имало некој што во несвест ќе падне кога ќе ме здогледа (со исклучок на ТОТО, кој како луд скокаше по едно метро во вис): „Дошла мама, ќе ми даде кучешки бисквит“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А он ме свиѓа, трепка кога ќе ме здогледа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Ете, таа знае, знае, таа ги виде!“, покажуваше Бонапарта кон мене кога ме здогледа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога – влегува командирот, еден средовечен мустаклија, и штом ме здогледа, им викна: А бе, знаете ли кој е овој човек?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И тргнав кон нив. Луција ме здогледа на десетина метри, се вкочани, застана и ја фати тетка си под рака, уште посилно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Влегува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога така ќе воздивне, како да не е куче туку човек, мајка ми вели дека и личел на дедо ми Баџак и затоа често наместо Бак го нарекува Баџаче.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ме здогледа, радосно мавна со опашката и задоволно и длабоко воздивна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ме бара, а не може да ме здогледа, подзастанува малку и пак тргнува по скалите до влезот на авионот, оти другите патници ја туркаат напред и, готово е, веќе ја нема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Црн лебед „Признајте: имате чувство на нелагодност кога ќе ме здогледате необичен, што од убост, што од суета од таа метафизика на спиралата нотниот клуч, змијата - мене, бесрамно бел - порив кон сакралното неутешна жед за созерцание - езеро милиони години сѐ тука, сѐ внатре во времето, неизглаголена глоса искубан крик!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Очајот не може да ѝ се превиди ни да се спореди, кога ме здогледува на нејзината страна.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И кога свртеле на џаде, кај воденицине Чатлакови, ме здогледале мене кај што копам пченка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)