ме (зам.) - засолне (гл.)

Брезата, идеалното дрво, опфатено, некогаш и за секогаш, со мојата детска дланка, расте, памети, ме засолнува кога ноќе, затекнуваат во дворот, со стопалата во тревата, наслушнувам брзи зборливи звуци.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Планинава ме засолни и мајка ми, и мене.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)