Таа слика мене секогаш ме прогонуваше, секогаш ме печеше, а сега ме жеже посебно.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Се гледаме в очи и траеме во молкот и во тој миг ми се пристори дека црните букви ме жежат и ми ја горат дланката...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
И сал жици се сторувам жици на виоли гитари виолончела; жици на сите жичани инструменти кога ме жежат зажежуваат како порткалово како портокалово и дур да се сторам глас, дур глас да се сторам, гласни жици, снежен прав ми ја гори кожата, снежен прав портокалов ме гори, догорува.
„Омајнина“
од Афродита Николова
(2010)