Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Никако, ние не ги изневеруваме пријателите. –рече Владимир насмевнат до уши, му беше мило што ме гледа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Не, не ти се лутам јас тебе: со безбоен плашт очите ти ги покрив, да не ме гледаш, па те испратив од мене за навек, одвојувајќи те со сенка, посенка од разделбата...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Мене веќе запретан ме гледа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ме гледа од врата толку преомјазено... Божем му е жал.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И покрај тоа што знам дека тие мене не ме гледаат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ама и жена ми ја нема. Гледам само онаму отаде некоја жена, една умрена пријателка на свеска ми, си ги соголува нозете и се прави дека не ме гледа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Иако мора да сум им приредил доволна комична глетка додека ме гледале одзади како гнетам еден обичен метален радијатор.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во тој миг, забележав дека најмалку пет деца, што машки, што женски, застанале крај мене и ме гледаа раскикотени, како сатирчиња.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И кога понекогаш, сосе машината за пишување излегувам на балконот, раслечен и раскрилен над целиот простор, и додека удирам по некое слово и слушам дали тој удар се огласува подалеку, тие ме гледаат чудно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сега ме гледаше мене како се мачам, како се печам на нивната жар, и не можеше да издржи да не продолжи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сега, кога влегов, сите ме гледаа. Првпат се чувствував неудобно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој ја крена главата, како човек предизвикан, и некое време ме гледаше испитувачки, потоа ја зеде слушалката и нешто зборуваше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вели: Ме гледаа чудно! Па, тоа е малку да се рече. Мисли, луѓето не знаат што е топорење!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Луѓето ме гледаат како што се гледа недугав човек.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Не ме гледај, де, овде мора да си екстравагантен, инаку нема кој да те забележи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Му велам: ‘Тората3, раби, повторно ќе се пишува...’ А тој само зачудено ме гледа“. Однекаде допира глас на спикер од радио.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Тоа е Скопје, јудејската колонија“, вели Астерид и одново ме гледа испитувачки преку очилата со тенка метална рамка. Гледам во снимките.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кочо направи знак оти разбира. - Јас сум им војвода на шумците. Пет илјади се под моја повела. Дење ме гледаш овде, а ноќе...

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Беше таа некако сожалително настроена спрема мене, не знам зошто, и ме гледаше како што се гледа сираче.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ги нижам Уморените стапки (во дожди-ден) Се обѕрнувам И зачуден гледам Како таговно ме гледа Продолжена следа Од певливи капки. сенка Го поминав мостот.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Кој Тоа Непознат Однатре Ме Гледа?

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

„Да се биде“ и кога „никој не ме гледа“ е местото на светотот прибежиште во кое поетот го „кове“ заговорот кон своите ненапишани песни.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Ме гледа чудно и изненадено.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се вцрвив стискајќи ја шубарата. Мира ѓаволесто и насмевнато ме гледаше.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Плачев и јас, но војниците искривено ме гледаа покажувајќи го зајадливо и јазикот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Кога би се редел прв, секако би ме почитувале, а јас би ги гледал од висина, како што мене ме гледа Столе.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Знаев: четворицата стојат на тротоарот и ме гледаат.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Рано ти е да се вишиш. Јас дури во шеснаесеттата година се извишив.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Кога би се редел прв, не би се подбивале со мене: - Ама Крали Марко! Кускуле...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Излегов, со некаква нескриена гордост сам ја поминав улицата и се упатив накај нашата зграда.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Застана, потоа од левата страна на мојата постела, се наведна, ми ја стави за визглавје нејзината десна рака, и само ме гледа, и само ме милува, гали.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

— Море, какви арамии, Трајко, — јас ли на старост ќе и бркам тиа работи! Не ме гледате една вреќа коски су се сторил и ошче се плашите од мене, баму бељата — и се насмеа под мустаќ да не се забележи тревогата во него од вистината што ја погоди овој негов продаден комшија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Зад своите цвикери тој со мака ме гледаше...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Сите нешто под око ме гледаат.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Шлатас ме гледа и молчи, а ја продужуем да серам…

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Много време и години тешки, чрни, клети, п'лни с маки, п'лни с глоби минаха през глава, докат ја таква си станах, како што ме гледаш.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Таа ме гледа: продолжително, ме проникнува.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Седни до мене и, долго и широко, раскажи ми прво за твоите впечатоци, потоа за впечатоците на сите други, што ме гледаа и слушаа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Што ме гледаш? Не може, велам, повеќе вака, не ги наоѓам јас парите на буниште, за да ги раздавам на ајљази.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Ех, каков ден... Вели старецот. И ме гледа. Продолжително. Сожаливо. Прекорно.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Па ме гледаш. - Не вака, насамо.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Трча преплашено, ме гледа мене ама не бега в страни.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Таа ме гледаше со неверица; потем стана и рече: „Покажете ми.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во претсмртните ливчиња на отец Мида стои, од збор до збор: „Каде и да застанев, тој ме гледаше, оти беше на сферичната купола, како да е искачен на небото, од каде сѐ се гледа; ме гледаше и како да сакаше да каже: не можеш да се сокриеш, да избегаш, да куртулиш од мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го изгубив видот на утробата, не бев веќе нему подобен, и трајно се здружив со двајцата понижени и бедни духом, во борба со Него, што заврши така како што заврши: јас денес мрава сум, на црн мрамор, во најцрна ноќ, а Бог не само што ме гледа, туку и го слуша топотењето на нозете мои.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ме гледаш, и се разбираме со поглед, и јас подавам рака, а ти клучот ми го даваш, оти знаеш дека првпат јас самиот сум решен на твоја страна да бидам, дело гнасно да учинам, за да те спасам од логотетот!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме гледаше и тој, гледаше во мојата коса во која почнаа да се појавуваат и првите бели влакна, и само повторуваше: „Ништо, ништо не е тоа; тоа е само времето во твојата коса.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Додека одев кон своето место, го уловив погледот на Луција: таа насетуваше некаква крупна промена кај мене, оти никогаш порано јас немав задоцнето, ниту пак разговарав со таков циничен, препотентен тон со некој наставник; ме гледаше од ниско, и јас знаев дека меѓу нас е готово, дека мојот циркус е посилен од нејзината Партија; од друга страна, покрај неиздржливата болка дека ја губам, дека поминувам во еден друг свет, дека се реинкарнирам уште при живот, чувствував една неподнослива леснотија на постоењето, една слобода која ме опиваше: јас го имав, наспроти овој дисциплиниран клас, мојот циркус, и мојата Ина, со која за една ноќ бев полбизок одошто со Луција за четири години.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Земанек ја слушаше Луција со внимание, но ме гледаше и мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ете така, татко мој, оче Мида, така и ти брате Лествичнику што по скалите нагоре одиш (а слегуваш) кон својата одаја, и ја отвораш вратата и ме гледаш, и знаеш дека и јас знам, и солза не проронуваш, а јас плачам, оти те сакам, оти си ми брат и друг јас на светот овој ништо немам, оти ти велам: сѐ ќе сторам братот мој да не ја изгубиш главата, оти утре страшно собитие те чека, брате мој, кога логотетот ќе види дека одајата си ја отворил не три, ама три илјади пати за овие години.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Откако забележува дека не реагирам ми приоѓа уште повнимателно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како да ми беше спомнато и името? - прашува таа додека ја затвора вратата и ме гледа испитувачки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Погледнав дали ме гледа мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-Не знам од каде гласовите - вели таа - наоколу е таква тишина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ми се чини дека и не е доволно свесна за положбата во која се наоѓа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Очите и беа затворени.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За среќа Огнена ме гледа повеќе зачудено одошто исплашено.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Весна ме гледа во очите и очекува.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

И таа молчи и се така ме гледа.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Јадењето убаво, ме гледаш мене?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Се насмевнуваше и ме гледаше.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Препарираниот орел ме нишанеше со остриот клун а стаклените очи ме гледаа како да сум најситно врапче на светов.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Гологлав, со густа бушава коса, остра како четка, ги ширеше ноздрите на мекиот нос и ме гледаше остро, професорски.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Неговите очи студено ме гледаа. Имав чувство како да ме проѕираат.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Пенчо се понаведна кон мене; забавувајќи ги чекорите се насмевна од краевите на немирните очи. Црвено ме гледаше, црно говореше.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ми се стори дека некој злобно ме гледа низ клучалката.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Од ѕидот ме гледаше светецот Сава, заштитникот на учениците, благо и сожаливо.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

САЗДО: А тој ме гледа божем игла голтнал.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Кое е твоето оправдување за отсуството на насмевката кога ме гледаш?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Што е пречка да не ме гледаш во секоја измината минута?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ја дигна главата, и од полутемнината, под црвеникавата, трепетлива заобленост на Месечината, рамнодушно ме гледаше, продолжувајќи да мрмори.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Постојано ме гледаа во идеалниот лик во „мојата ќерка“ по која мечтаеја, кога одеднаш, таа, како дрогирана, замачкува некои платна или со денови избива од дома во најсомнителни друштва на дегенерици.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

- Ники... (за тие кои не знаат - старото име е Негочани) - Нема картонче за доказ дека таму ја преминавте границата... – сомнително ме гледа в очи и со пенкалото нервозно удира на пасошката корица.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На таа табла нешто недостасува. – Ме гледа вчудовиден. – Би требало да напишете уште дека секој кој влегува во Грција исклучително мора да зборува само грчки.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Барате нешто? – прашува човекот и не ме гледа в очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сомнително ме гледа и прашува: - На кој граничен премин влеговте во Грција?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога татко ми се врати, ми се чинеше дека ќе му биде незгодно да ме гледа в очи и поради тоа и јас избегнував да го погледнам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога ни се преплетуваа телата, неговото тело се однесуваше кон моето како кон подвижен предмет; кога ме гледаше, како да гледаше во нешто неживо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека разговарав со Зигмунд, таа по моите зборови разбираше дека зборувам со него, и ме гледаше со оној поглед со кој гледаат оние стари луѓе кои без страв, само со колебање, се подготвуваат да умрат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Штом ги завршував разговорите, ми велеше: „Изнеси ме надвор.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И неговиот глас повеќе не го препознавав.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Една квечерина стоев сам среде наосот. Во еден миг почувствува како од некаде ме гледаат нечии очи.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Човекот кој ме гледаше, имаше умисла врз челото, тага во очите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа што вие го слушате како шумол од костенливо листе или како гргор од дулците на чешмите, тоа е мојата молитва, Гласот мој. А мене не ме гледате.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Стоеше среде соба, но овој пат спокојно ме гледаше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во миг исчезна од фреската и се стори покрај мене, отелотворен во својата човечка лика, со сета висина и ширина, со мијачки бечви и со мијачка наметка; ме гледаше кротко, милосливо.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ти ме гледаше со твоите очи сѐ до опустошените хоризонти.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Молчи, момче“, рече жената. „Сѐ знам. Знам кого браниш. А сега дојди да ми помогнеш да исцепам дрва. Треба да зготвам вечера.“ Но јас не појдов по неа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Кого бранам?“ „Ганка.“ Не ме гледаше веќе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сите ќе ме гледаат и ќе се чудат, зашто ниту еден лист не ќе биде стуткан или извалкан.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Што ме гледаш. Секој си го заработува својот леб и вино на свој начин.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Цинично, откако ќе отпие уште неколку голтки.) Што ме гледате така, госпоѓо Христова?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Што ме гледаш така? Побрзај.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Што ме гледаш така? Да. По неколку минути, сето ова ќе биде само една епизода за која веќе по три дена никој нема да си спомнува.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Се закопцала околу огништето и само во рацеве ме гледа.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- Не ме гледај така ќошесто, ти реков, твоите јас ќе ги „обработам“ на свој начин.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ве гледам цело време, и мене така мојов ме гледаше од првиот ден, и сѐ уште ме гледа така“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А и овој вдовецот што живее врата до врата до нас, ме гледа поинаку.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Сѐ до денес!“ Додека го гледал театарот пред своите очи и ги слушал коментарите се сетил дека со исти такви очи ме гледал некогаш и тој самиот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Докторот ме гледа, не зборува ништо и чека да се пожалам на темпото, на умор или инструментите да алармираат дека, ете, овој напор не ќе можам да го поднесам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Од кого бегате?“, ме прашува, ја отвора вратата, го гледа детето, ме гледа мене.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А има и такви што ме гледаат во чудо и не сакаат да ме удостојат, а баш го правам домаќински - со кафен шеќер, со мед, кој како милува.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

За кратко време триесетина дробни дечиња урлаат низ училницата еден на друг како да изговараат религиозна мантра. - Тито ме гледа мене! Тито ме гледа мене!

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Мракот ми е ден, сенките придружнички: никој не ме гледа, закулник сум дури и за очи на був, од студентските дни Asio otus, а јас можам да ги ѕиркам низ чипките на завесите - стојат под прозорецот изѕемнети дури и од летен дожд, црни, со лица на шумски сатири, влакнести и балсамосани под кожените облеки, да ти се смачи од тие човеколики пци со совршено полициско педигре.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

„Тој возач сега стои над мене и ме гледа како што ме гледаше од своето платно кога дојдов.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Подмолно ме гледа низ светкавите клепки. Се обидува да изнајде што ѝ готвам. Сѐ уште се шегувам, тоа ме разонодува.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Витомир само ме гледа и само ситни со ситните очиња.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ондека, вели ене го, ме гледа, намигнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И застануваат пред мене ме гледаат кај што ги чачкам спиците, кај што ги џвакам со секирата, Ги мачам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледам јас, ме гледа и тој мене. Се гледаме, си го подаваме срцето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Барам нова ракија, а овие ме гледаат како да ја барам крвта нивна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ги запреле колите, ги отспрегнале коњите и седнале да ме гледаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се извардувам наоколу, да не има некој да ме гледа, да не рече дека сум се померила од умот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знае како ми е мене. Мене и не ме гледа човекот, ја гледа само ракијата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му е срам да ме гледа, да го гледам. 43

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го врзувам Чако, а тоа само трепка и ме гледа зачудено. Потоа клекнува и со десната нога се чеша зад увото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јаболкничето се ниша, ме гледа со окцата, како да ми се лути. А многу убави јаболка раѓаше, мискојна мирисаа јаболката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Роса само ме гледа, ко да не е тука, ко да не сум тука. Очињата ѝ се црвенеат ѝ сѐ нешто си зборува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа се држи за образот и ме гледа како уплашена мачка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- За да ни ја брани куќава, ми вели Ангеле, ете зошто, ми вели и не ме гледа, на ништо не ме клава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И после го кутнавме телето, а тоа ги раширува очите и ме гледа жално, жално, солзи му се навирале.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме гледа мене па гледа во далечината и молчи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој пак не ме гледа, си го тера редот, фрп, фрп, прави со српот, наполни ја раката, остави ја на пологот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се кријам и од Јона: да не го гледам кај што се мачи и да не ме гледа тој кај што се мачам. Поарно за обајцата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јон, па, тогаш, многу сакаше, скришум, да ме гледа од пенџере. Така кога перам наведната.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сретнувам еден човек, ме гледа човекот, го гледам и јас него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Барем со него ќе имам оправдување за да се вратам назад. Тргнувам, ама и маската ме гледа ко човек.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам од каде толкава милост кај нив, не знам кој ги научил толку човечки да ме гледаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сега оди онаму, му велам на Јона, поистај се за да не ме гледаш, да не се гледаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Човекот ме гледа и се чуди, врти со главата, И бега од мене, се обѕрнува и бега.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се зададат од некаде, ги гледам се држат за раце и ме гледаат како да не ме познаваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кој мислел дека некој ме гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И си куцам низ ѓубриштата, под капајците. Кога не ме гледа Јон и луѓето, ја одменувам малку ногата. Забушавам. А после пак куцам со истата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме гледал така и чул нешто му тропнало. Господе боже, може да му тропнала пиралката, може да џвркнала водата кога ги цедев алиштата, кога ги усукував. И водата кога џврчка, така прави.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Среќа што не ме гледаат децата, да не се плашат. 83

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме гледа, ѝ мрда устата, ама збор не пушта, не знае како да ми каже. 259

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам оти, првин се распулувам лево-десно, се обѕрнувам назад за да не ме гледа некој, и се крстам. Устата ми е сува и полна со некој красат мирис од шумата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас викам, тие ме гледаат и од викањето се разбудувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се загледам во некое војниче и, наеднаш, над неговата глава, како да ме гледа лицето од Ангелета мој.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме погледнува и таа, ама се прави дека не ме гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Којзнае дали ме познаваше тогаш. Ме гледа како смртта да ја гледа пред себе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа ме замижува, ми е незгодно што ме гледа и стенкам, опенам, се лигавам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јон зел паурче ракија и излегол на чардакот. Пие ракија и вика, развикува. Сите да чујат. Да ме гледаат. Нетокму човек, извртен наопаку.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со цело лице ме гледаат в очи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А Јон и Мирче си ги пасат коњите и само ме гледаат. Јас ништо не знам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кај отиде човекот, си велам, кај отиде човекот што порано ме гледаше како гајгурот јајцето што го гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе истрча да полае, и пак ќе се врати, ќе клекне пред мене и ќе ме гледа, ќе се гледаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И загатката останува загатка! Надењка молчи, мисли на нешто...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се спуштаме и по третпат, и јас забележувам дека таа ме гледа во лицето и ми ги следи усните.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мора да траеше секунда, можеби повеќе, бидејќи почувствував дека Маргарита ја воочи таа насмевка со која Ана не се согласува, макар само така што ја наведнува главата, што неодредено го испитува затворачот на својата црвена кожна чанта, а всушност речиси како и да е оправдано да се смееш и понатаму иако Маргарета такаречи веќе и не гледа бидејќи на некој начин гестот на Ана ја потврдува мојата насмевка, и понатаму ја прима до себе па веќе не е ни потребно таа или Маргарита да ме гледаат бидејќи и се онака темелно предадени на ништожната работа околу проверката на затворачот на црвената чанта.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Подоцна, во кафулето, сега веќе само Ана додека одблесокот на Маргарита се повлекуваше пред стварноста создадена од чинцано и зборови, рече дека ништо не разбира, дека се вика Мари-Клод, дека мојата насмевка на одблесокот ѝ причинила бол, дека во еден момент дури помислила да стане и да го смени седиштето, дека забележала како ја следам притоа не чувствувајќи страв, токму тоа беше противречно додека ме гледаше в очи, додека го пиеше својот чинцано, додека се смешкаше не срамејќи се што се смее, затоа што речиси веднаш го прифати мојот препад среде улица.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Лежам така, телевизорот веќе и не го исклучувам. Понекогаш се будам ноќе и се смешкам: од аголот на собата ме гледа празниот екран.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во некој момент сигурно забележала, застанала молкум да ме набљудува како и самата нешто да очекува; веќе беше невозможно да не ме издаде напорот да го продолжам тоа затишје, да не го прифатам тоа пак да се вратат наспроти Мари-Клод, против Мари-Клод која не можеше да разбере, која молчешкум ме гледаше исчекувајќи; да се пие и пуши и да се зборува со неа, за до последниот момент да се одбрани слаткиот интеррегнум без пајаците; да се запознае нејзиниот едноставен живот работа-дома и сестра студентка и алергиите; да се сака, така да се посакува тој црн прамен што ѝ го чешла челото, да се сака таа како цел, како стварно последна станица на последниот метро во животот, а тогаш - бунар, тоа растојание од мојот стол до онаа клупа каде што можевме да се љубиме, кадешто мојата уста можеше да го испие првиот мирис на Мари-Клод пред во прегратка да ја однесам до нејзината куќа, пред да се качиме низ оние нејзини скали и најпосле соблекувајќи ја од себе толкавата облека и толкавото чекање.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

„Тој возач сега стои над мене и ме гледа како што ме гледаше од своето платно кога дојдов.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Мракот ми е ден, сенките придружнички: никој не ме гледа, закулник сум дури и за очи на був од студентски дни Asio otus, a јас можам да ги ѕирнам низ тантелите на завесите - стојат под прозорецот изѕемнати дури и од летен дожд- , црни, со лица на шумски сатири, влакнести и балсамосани под кожените облеки, да ти се смачи од тие човеколики пци со совршено полициско педигре.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Подмолно ме гледа низ светкавите клепки. Се обидува да изнајде што ѝ готвам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Не ме слушаш и не ме гледаш. И не ќе видиш ништо во своето слепило.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сепак, чувствував дека ме гледаат со некоја скриена почит и срам од восхитеноста што не можеа да ја сокријат.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сестра ми не можеше веќе да ме гледа таква.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Очите твои ме гледаат со чудна боја... а јас само са плашам од смртта на мојата душа зошто љубовта не може да те рани и да ја убие душата на почеток, туку тивко, полека. дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку.... дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку....

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Ме гледаа со мили, благодарни очи, како да велеа: - Благодариме, Леме, да си живо, да си здраво, умно момче, секогаш среќа да те следи во животот, голем човек да станеш, најголем!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ме гледа и како со умилен глас да ми вели: - Убаво ли е, сине, ми ти се допаѓа ли домчево, кажи што не ми ти достига, татенцето сѐ ќе стори за моето соколче, - чинам така ми вели татенцето и јас сѐ поблиску приоѓам кон него, божем ќе му се фрлам во прегратките, ќе го гушнам како роден татко, а тоа од страв му се доближувам да не ме запне од подалеку, да не ми го скине главчето, та без главче да останам.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ме гледаш зад решетки, нели?„ Далеку, далеку мирисаше влажен шумски мов. „Кажи, ме гледаш ли?„ Заѕвоне телефонот и ги прекина а брат му рече „да“ уште пред да ја принесе слушалката до уво.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Буричкав низ средства за маскирање и ми се причини дека моето лице, кое претходно не го забележував, изразено почнува да ме гледа.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Мажот се појави, стеснето ме поздрави, но не продолжи да ме гледа.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Кога минувам низ собите за болни - тоа го преокупираше - секогаш упаѓам во по некој пар очи, ме гледаат и размислуваат за мене.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Раиз ништо не рече. Ме гледаше со мирните очи од кои зрачеше понизна добрина!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Бев многу побожна и си мислев ако заиграм пред да помине година од нејзината смрт, ќе ме гледа и ќе ми се лути.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Јас тогаш плачев и бев убедена дека мајка ми ме гледа и дека плаче за мене.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кога го извлекла трнот, мечката рикнала и почнала да бега и да рика; бегала, потоа ќе се свртела, клекнувала и рикала: Сѐ додека ме гледаше така правеше, раскажуваше мајка ми.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ми кажуваше дека има Господ и дека тој нè гледа, а и мајка ми дека ме гледа, но дека ние не можеме да ги видиме. Оттогаш почнав да си фантазирам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„Сега кога виде каков сум навистина, можеш ли и понатаму да поднесеш да ме гледаш?“ „Можам, многу лесно.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На секое доѓање кај мене чувствував дека ме гледаат од сè подалеку.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Потоа ме префрлаа од рака на рака Маџи, студент по архитектура, трговците со привремен престој Жури и Цембла (со нив често имав и групка, сакаа ражен, им го правев ќефот, ме превртуваа сменувајќи си ги повремено местата за да ме гледаат еднаш во очите, еднаш во газот; зборот ражен лесно го изговараа, но им беше ужасно смешен), ме имаше и фудбалерот Хами, потоа Жизи, Сали и други.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Нејзиниот поглед имаше продолжено траење и тоа само во дел од мигот по кој се враќаше назад со нешто одземено од мене како зрнце песок (скриена или заталкана мисла, спомен, копнеж, што ли?), а времето беше прекратко за тоа задоволство бидејќи веднаш потоа повторно го чувствував тој допир на погледот според ритамот на отворањето и затворањето на нејзините клепки (сфатив кога веќе станавме едно, дека таа знаеше да ме гледа и со затворени очи и ми велеше дека ме гледа не како што ме сака, туку ме гледа таков каков што сум, и дека таа таков ме сака) и сè така во продолжено траење, а јас бев сигурен дека ваквиот поглед беше упатен само кон мене и дека само за мене тој можеше да биде таков со нијанси на галовност во допирот кој во тој момент беше физички, или така ми се чинеше, кога веднаш потоа или можеби во тој ист миг ќе ја почувствував мекоста на нејзините ситни прсти во таинствена игра на моите слепоочници.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ме гледа од под сенчилото на капата и молчи. Устата му пука од врелината.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не знам, дали, обземен од повтежот, ме гледаше мене јасно или јас бев само пасмо густ воздух што трепери пред него во летната ноќ.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тој ме гледа со подозривост, а сепак, ми се чини, само кога би ја пуштила раката, тој веднаш својата глава би ја ставил во неа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Зошто не му заиграв танец - да ме гледа како самовила?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Оти исполнет ќефот на татко што не останав во учителска, туку се префрлив во гимназија, а преку гимназијата ме гледаше како лекар, понекогаш, кога пивнуваше тој ракија ме нудеше и мене.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Токо, ви се мола, ставајте посабајле, ем да втасаме порано дома, ем да не ме гледаат овде светот како загарка по маските горе Попова Ливада.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Карло ме гледа со прашалници, а јас започнувам да му раскажувам за словенските просветители Кирил и Методиј, за нивните македонски ученици Климент и Наум, за писмото што го создале и му го подариле на целиот словенски свет од Охрид до Санкт Петербург...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Ти, сериозно, по малку заканувачки, ме гледаше. – Е кој да се сети на сето тоа, многу години минаа!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Таа ме гледаше благо, но отсутно. Ја стегнав за студените раце.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се свртувам кон себе, очите мои ме гледаат.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

И ме гледаше како да не сум јас.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Извади ги стаклата од очи, те помолив. Гледај ме како што си ме гледал до сега.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

А ти уште ме гледаше со стаклени очи. Се исплашив.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Б: Мислам дека ме гледаат како музичар за кого некои музичари имаат слушнато - не многу - и кој го почитува она што го прават Бразилците.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Зајдисонцето ме гледа од твоите очи на твојот лик продолжува да зрачи и в мракот што надоаѓа.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Да, да, - ме гледаше Грофот - веројатно јас сум виновен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

На стражарот му реков да ти понуди малку повеќе воздух и светлина после оној темен престој што самиот си го одреди!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Среќна си што ме гледаш на резервниот стол!?“ - како да ѝ префрлаше, иако самиот избра каде ќе седне.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Да појдеш на извор зад девет младости и девет премрежја да се напоиш и внесеш во него бистер и озарен да се вратиш при мене и да ме гледаш сѐ додека не протечеш дробно по мојава планина песу мој!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Многу луѓе ме гледаат во нос.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

МАЛИОТ: Нападно ме гледа.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Што си ставил тоа наг лава?

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

МАЛИОТ: Цело време!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Остро ме гледа.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Што ме гледа вака?

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Кога ме гледа човек би рекол дека имам изразито спуштени слепоочници.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Мислам. Со обичен глас. Значи, мисли!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Мама ме гледаше тапо, како да не може да поверува дека нејзиниот роден син може нешто такво да ѝ стори.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Стоеше пред вратата на нејзината спална соба и ме гледаше како минувам во тивкото претсобје.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Патот сѐ уште мириса на синоќешниот дожд, додека исчезнуваш во светлината. некаде пред последниот чекор, твојата бледа сенка се смири знам дека ме гледаш.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Можеби стариот Продавач ме гледа со блага иронична насмевка, но јас можам само да му се заблагодарам.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Кире го забележа тоа и праша: - Што ме гледаш така?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И многупати ми се чинеше дека во изгорот на стремежот се сродивме, ама кога им кажував кој сум и што сум, тогаш се мрштеа и понекој од нив, небаре како за инает, ѓомти не ме гледа, зад мојот грб потпевнуваше: „Елада му то мегалио су василема ден ехи…“17

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И штом помислив така, се почувствував мал, зашто одеднаш пред мене чиниш се појави таа и ме гледа со своите големи сини , тивки и насолзени очи; ја чувствував топлината и горчината на мајкините солзи. Многумина како мене свртеа глави и многумина како мене се засркнаа од липање.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Трчаа мајките меѓу војниците и си ги бараа децата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Таа е откриена до стомакот...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се прави дури дека не ме гледа... ѝ се враќа на машината... чука со еден прст...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тоа е премногу за него, готов е!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И притоа ме гледа како да сум ѝ свекор, а не најдобар пријател.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Од мојата страница, строго ме гледа туѓо лице.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Приказната, напишана со советодавен тон, главно се однесуваше на желудниците на споменативе.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- Лидија ме вика Зоран, - рече и се насмеа, а веднаш потоа праша: - Зошто ме гледате така?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Истата црвена коса, истата уста, жи ми сè!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А тој седи, ме гледа, дури и чашката ја тргна од устата, помислив ми ги мери зборовите, и јас, зошто да кријам, уште веднаш поверував дека го отрезнив, дека успеав со неколкуте зборови да брцнам во азното на суштината; дека ми појде од рака да ги закопам тие негови проклети бубачки.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ох, Анастасијо, за малку ќе си заминев без да те видам, ѝ реков и погледнав повторно надолу, сакав навистина да видам какви чевли носи, а оттаму ме гледа никој друг туку некој смален Ролан, со насмевка иста како неговата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А вие ме гледате зачудени и се смеете! Леле, чудовишта низаедни!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

СВЕТЛЕ: Немал причина да ме гледа.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Прекрсти ги, Светле, нозете. Што ме гледаш?

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Ме правиш будала. Ме гледаш во очи и ме лажеш.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Јанис ќе ни речеше да ѝ дадеме по колку што требаше пари и еден по еден одевме во дворот кај што беше собата нејзина; со секој од нас идеше Јанис и гледаше што правиме; на другите ништо не им беше, но јас тешко го поднесував неговото гледање: непријатно ми идеше кога ќе го видев крај мене како ме гледа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но, чувствувам како токму со нив од некаде нападно ме гледа и не ми дава да уживам во одново воспоставениот ред.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Од каде знаеш дека ме сакаш кога првпат ме гледаш? - Па, знам.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Братучед ми едвај ја затскриваше триумфалната насмевка. Ме гледаше преку огледалото и се смееше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога таа виде дека ѝ следи храна, само леко се подмести со предните шепи и продолжи така отсутно да ме гледа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Постојано ме гледаше како да зборувам за некоја ситна, љубоморна женска караница, па можеби тој негов поглед ми ги правеше зборовите толку бесмислени и не ми дозволуваше да се оправдам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не ми беше јасно ништо, само гледав како Бистра и Мони ме гледаат и слушав како сестра ѝ на Бистра заедно со Јасмина го сечат воздухот со лулашките.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но, нејзините очи почнаа да ме гледаат слично како и очите на мачката: отсутно и лудо.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не е можно да смрдам, си мислеше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Како може да не знам што рекол.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Знам дека понекогаш ги развлекувам приказните и тогаш тој ми вели - е, е, е, ајде доста зборуваш, каде беше, што сакаше да ми кажеш?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Потоа Марко плаче ли плаче, ме гледа како пискам и како плачам а не знае зошто, а јас сакам да го удрам и така да го замолчам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Мачката лежеше врз мене, ме гледаше и ’ржеше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

За ручек пак намерно готвеше месо, по што јас пак одев да повратам додека мачката стоеше на прозорецот да ме гледа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Марија дише рамномерно, со големи здивови, понекогаш ’рчнува и се помрднува кога јас и Дејан стануваме премногу гласни.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Зедов едно пенкалце и почнав да пишувам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Како е Динче? - праша мајка му додека си туруваше и таа месо во својата чинија.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Таа изгледаше сосема обично - и како да оди и како да не оди никаде.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кимнав со главата и се обидов да се насмевнам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дејан водел љубов со некоја девојка на креветот на мајка ѝ и татко ѝ, и во занесот што ги обземал, девојката го кренала коленото во грч и го удрила Дејан среде неговиот убав нос.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Па така, ја подадов раката и реков: - Убаво маче тоа...

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Со мајка ми веќе почнавме да се расправаме околу тоа колку време ќе останам на гости, кога се сетивме дека најдобро е да ја прашаме тетка Олга, па дури потоа да коваме планови.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не знам дали вистина така беше, но ми се причинуваше како да ме гледа испитувачки.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Од сиот тој чад веројатно многу мирисаме, затоа што Марија ме гледа со неодобрување кога ќе влезам во соба и го отвора прозорецот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тешко ми е да му го видам сега лицето на Дејан, излегува во дворчето со тилот свртен накај мене и само претпоставувам како изгледа неговиот совршен нос, во кој момент ќе се појави некој да го изгушка, а Дејан се врти накај мене, ме гледа со нов огромен завој сред лицето и ми светка со белите заби.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Само ја турнав чинијата за да ја оставам Маци да ја излиже, но уште пред да ја тргнам раката Маци ја подаде шепата за да ме гребне.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но, јас точно паметам дека Дино ме погледна и престана да ја цица коската, бидејќи ме гледаше сериозно, а паметам јасно затоа што од крајчето на устата му висеше една жила и сигурно немаше така сериозно да ме гледа ако знаеше колку глупаво изгледа во тој момент.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Маци стоеше на долапчето во собата, се облизнуваше и ме гледаше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Овојпат не избега кога ја погледнав, туку продолжи така лудо да ме гледа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Олга! Олга! - почна гласно да вика мајка ми, небаре поради далечината не можат да се слушнат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ве молам, - ѝ реков на свекрвата, умилкувајќи ѝ се, - доволно долго ве гледам како ме раните во оваа куќа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Другарките ме гледаат и се преправаат дека не сум ужасна глетка, иако во очите им гледам нешто помеѓу страв и љубопитност, дури и доза на ситење поради тоа што тие немаат фаличен орган на лицето.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ме гледаше со презир и со недоверба, но сепак, ме гледаше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не знаев како да чистам вакво месо и бидејќи љубопитно ме гледаа имав уште поголема трема.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во полусон, не знаев што ми се случува.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

А ако целосно ги кренам ролетните ќе ме гледаат сите од другата зграда.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се искачуваме забележувајќи сè што не може да се забележи со око, не сфаќајќи ништо и не отфрлајќи ништо – ме гледа право в очи: тука наме вода; за каква коска зборуваш?

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Ме гледа: начинот на смртта не е ограничен, вели, но ова е прва земја во која не видов гробишта; или сите се живи или сите се мртви, некој необјаснив збор ги суши коските.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Колку змии има до врвот на овој камењар, прашува Фенг и удира со стапчето по каменот, брка низ грмушките, покажува на некои избелени коски, на овој исушен череп му е совршено здодевно, вели, го поздравува монахот кој нè настигнува, потоа ме гледа в очи и вели: калуѓерот ми проштева на мојот обид да му се придружам.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Кога се освестив, видов тука една двојка, млади луѓе кои ме гледаа.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Старице, ме гледаш со сините очи низ топлата пареа од витлерите на твојата седа коса -такви ми се очите од раѓање; Го пушташ твојот јазик и гледам ќе ме прашаш, низ прозор не умеам да гледам а колку ѝ е чудесен тој на девојкава до тебе; Избрчкана рако, помрднуваш кон мене не ти се моите очи мета на кому кому како што ли ни смета?

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Да не се срамам кога ме гледаш, а не можеш да ме допреш.

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Не сакав да доаѓаш да ме гледаш. Што има да видиш.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ЕВТО: Не сакам да ме гледаат додека јадам. Сакам да јадам како животно.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Што ме гледате така глупаво. Не читате весници, господине, весници, а ако сакате да останете кај мене во служба ќе морате да бидете подобро информирани.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Ќе го земам јас. (Пауза) На моја одговорност. (Пауза) Можам да платам. (Пауза) Не ме гледај!

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

КИРО: Добровечер. (Пауза) Зачудени сте што ме гледате? (Пауза) Смеам да седнам? (Седнува) Мажите не се дојдени? (Пауза) Доцна е. Ќе тргнат патроли. Како си тетка Султано?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ВЕЛКОВ: Па што ме гледаш така? Што ме гледаш така? АРАМИЈАТА: Така гледам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Ниту мрда, ниту се движи и само ме гледа, та право в очи ме гледа!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Едниот од нив вчудовиден прошепоти: - Пули го оној : покажа со глава на светецот - како и да мрднам, од каде и да го погледнам, право в очи ме гледа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Да, бре, мајката, право в очи ме гледа!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Иако кога тргнав од дома бев спремна за разговорот со Филип, кога го видов како радосен што ме гледа пристигнува во кафаната, како и мојата храброст да ја снема.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Близу границата ми пријде несетум една жена од моите блиски по мајчина линија, индиректна рода и ме гледаше час со извештачена доза на благо сочувство, час со извештачена доза на сожалување, којзнае која беше вистината.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сега сѐ е уништено.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нѐ претставија, не сакав да помислат дека не го познавам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Ајде сега, душо---“ „Не ме гледај.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ти ја отвараат папката со документите и потоа те отпуштаат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не ме гледај во лице.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не гледај никаде.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Еден ден, тој влезе во канцеларијата на градоначалникот, сигурно по некоја политичка работа, личеше на тип од изборен штаб, по малку вџашен, и изгледаше дека баш и не е среќен што ме гледа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Баба ти Елена испитувачки ме гледаше, но не прашуваше ништо, погодувајќи по бледилото на моето лице дека нешто страшно се случува.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Ај седнете сега, - рече покажувајќи ни го со рака местото околу огништето и пред него. – Наседнете така што секој да може да ме гледа и да ме слуша.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Јас сум. Љаке. Што ме гледаш така! - рече Љаке.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Се прави како божем не ме гледа, ама знам оти ме гледа, под око ме држи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Никогаш не му дадов знак дека е во мене и дури по оној несреќен ден кога ме расипа агрономот во изораната нива и додека бев во болница во Сомбор тој се појави и јавно ми призна дека мене ме гледа како замена за својата спалена невеста независно што ми се има случено.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Иако жално ме гледаат, сепак се среќни што не се на местото мое.