Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ако ме познава добро, ако ме запознал во овој наш проклет заеднички живот, сигурно не би ме вратил.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дали би ме вратил и мене кај децата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Заѕвоне мобилниот. Ме врати на брифингот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Да, јас сум, што е со мајка ми, прашав и истиот момент се изгубив.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кога дојдоа да ме земат од болница за да ме вратат во домот побарав да го видам чичкото (градинарот) оти откако ми ги даде бонбончињата јас не го видов повторно.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ја слушам мама нешто ми зборува и тоа ме враќа во мојот реален живот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И јас да летнам некаде далеку - колку да поминат овие небидници што ми се струполиле, колку да се заборават сите афери - па да се вратам - а мама и тато пак да имаат доверба во мене...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Лели нема никогаш да ме вратиш во Мариово? — го запраша таа, држејќи му ја префрлената рака со нејзината и потиснувајки ја.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но пет илјади пати тој дух зол кобно ме враќа кон тоа бреме.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Води ме, ајде, ти пат мој прашен, запази спомен од мојот траг, додека живот – поројот страшен – ме врати на роден праг.

„Песни“ од Коле Неделковски (1941)

А што ако самиот Црн Господар ме мами, па сè ова е само сон, а девојката ламјина ќерка со три змии во срцето што по полноќ ќе доползат до мене, заспаниот љубовник, и отруен ќе ме вратат на јавето.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Не многу, само збор – два, колку да ме слушне некој од докторите или болничарите, и да ме врати во нашата соба.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Стана, ги собра трошките од масата, отиде до прозорецот, го отвори, и ги фрли трошките надвор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Не верувам. Борис Калпак ќе се пофалеше.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Времето стоеше, во неговото мртвило се движеше мојот дух. Дедото Симон се обидуваше да ме врати во минатото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Миговите ми беа без значење. Поточно, никаков миг не наследуваше простор на друг миг.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се обидов да станам. Ми ги стисна градите со големата дланка и ме врати на сламата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И тогаш мојата сопатничка, бивша стјуардеса, а сегашна „трепкачица“ мораше да ме враќа во живот по соочувањето со фотографијата на семејното дрво на водачот ни.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И пак, предавајќи му се на занесот, знам дека тоа не сум јас зашто подадениот празен ракав лелеаво ме допира, ја тргна сенката од моите очи, ме враќа на оној свет на кој му припаѓам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Таман ќе се решам дека е добар едниот, наидувам на препрека која ме враќа назад.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ме доведува до некоја точка, некој можен одговор, и потоа пак ме враќа назад.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ќе ме врати на кораб со едра исткаени од светлота на муграта, за која поетите наоѓале низ векови вистински зборови, а еден од нив ја нарекол и колепка на денот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Моето будење го пречекаа четири ококорени очи. Лицемерно насмевнати.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Изгубив надеж дека некој ќе се сети да ме врати на Универзитетот, во мојата иницијална педагошка професија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сега се отвора нова страница во мојот живот како прва страница на роман што можеби некогаш ќе го напишам.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Мојот адвокат Стојко Руменов ја отвори папката со материјали и, распостилајќи ја на масата, под десната корица ми ја фати раката и силно ми ја притисна, сакајќи да ме врати во мигот во кој сум и да ме подготви за оној што следуваше: нејзиното влегување во судницата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Сите тие беа распоредени од мојата десна страна (освен Ема, која седеше на левата страна од мене, и не можев веќе никако да ја видам како што не можев сега да ги погледнам оние три букви од кои двете крајни извишени и споени со мало и, она НиЕ на средината од пластичната папка на досието што стоеше на десната страна од мене, на масата пред мојот адвокат Стојко Руменов кој лактите ги имаше ставено токму на папката, со лесно спуштени образи во дланките, чекајќи го отворањето на судскиот процес) и сакав во тие мигови, кога сè се одвиваше надвор од мене, да се обидам, со благ засек на сечилото откосо, онака како што јас можев да го направам тоа, да ги расфрлам сите деланки под кои се крие вистината за овие луѓе за да допрам барем дел суштината на која, отплеткувајќи го клопчето, ќе цели судијката, жена од педесетина години со несредена, со бела, како снег бојадисана коса, и со силно нашминкани усни, но истовремено во мене се раѓаше отпор кон таквата намера која требаше да ме врати на почетокот, а јас се плашев и бев преслаб сето тоа повторно да го изживеам на начин како што го живеев дотогаш и затоа ставив црта, и си реков: „Ова е крај.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

И ме вратија од мртви - буквално, ми рекоа дека во еден момент веќе сум бил готов.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Нозе ќе ѝ купам врз тело да ми стежне во нејната утроба да ме врати.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Му се молам на бога да ме врати здрав и жив дома, како тебе во Балканските војни...“

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Болката ме враќа во стварност, во живот, во постоење.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

- Може пак да ни почнат војна. Тешко нам.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ем ти иска, ем ти стиска, коментира Димитар, За мене, бозата и кадаифот, секогаш кога ќе ги вкусам, ме враќаат во детството.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Па однеси ме па однеси ме велам ти детство однеси ме ти песно старост вечна и незаборавна ти најголема илузијо без метафора прозору неспретно отворен грубо длабок за сите бои на вечноста Однеси ме низ овој дожд ти врвицо за да ме вратиш блага во овој пристан мал во ова нежно седло на сонот

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

- „Возот со голема брзина се движи накај планините, дали еден ден ќе ме врати во твоите прегратки?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Времето се лизга низ моите нежни години, а се плашам од минатото, од просторот и времето застанати во еден миг, а секој миг претворен во слика насликана на платното на очајот која секоја вечер ме враќа на местото на злочинот, обоено со агонијата на немоќта.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ќе се будиме ли еден ден сами со своите тајни, тешки како олово, поради изборите што сме ги направиме за да преживееме или тоа ни е само изговор зошто немавме храброст да останеме и да се соочиме со животот!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се плашам од сопствениот одраз во огледалото, го гледам тоа што несакам да го видам, а тоа што сакам да го видам е од другата страна на стварноста, нејзината опачина е моето вистинско лице.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

XXI Судбината мигум уште еднаш ме врати во свеста кон отворената врата на татковата библиотека, кон местото каде што се чуваа светите книги, а меѓу нив вметнатите брошури расправи за марсизмот, ленинизмот и сталинизмот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

9. Ме вратија пак во Битола.