ме (зам.) - влече (гл.)

Ме мами и ми бега, ме влече назад во претседателската фотеља.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сево ова време не можам да се ослободам од чувството дека некој ме влече за нос, дека сум се фатил како сом на јадицата на некое буниште.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој секогаш ме влечеше за плетенки.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дома жена, деца, а мене сè нешто ме влече далеку од моето село.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Одамна се мртви тие денови на младоста, но мене и понатаму срцето ме влече кон Пребег последното прибежиште на старите спомени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не паметам точно кој, веројатно некоја од тетките имаше речено дека сум се родил во воденицата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И младоста сум ја поминал таму.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури потоа мајка ми се преселила долу, в Бањи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Дибек си ти, ме влечеше професорот за коса.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се протнав меѓу молчеливите луѓе, како нешто да ме влечеше и јас да погледнам во морето. И тогаш што видов?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И, додека го убедуваа неговото другарче од одајата, во која ЦИА перманентно го „труеше“ со боеви отрови вшприцани низ штекерот, тој ме влечеше во холот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тргнав да отворам, а таа ме влече за ракав.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ме трга земјата, калта. Ме влече, ќе ме голтне. 94
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сетив како ме влече нечија силна рака, ме стави на даската за сурфање.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ема ми легна со главата на градите. Знаев дека ме сака.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се чувствував беспомошен, распнат помеѓу судбини на луѓе кои ми се ѕвереа од темнината, ми кажуваа нешто со мимики, ми се закануваа, ме влечеа низ трње и змијарници, и фрлаа по мене со сè што ќе им дојдеше под рака, ми се смееја и плачеа над мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас трчав кон тебе да ти помогнам, да те истргам од тука, но како што чекорев напред, нозете ме влечеа назад.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Денко сигурно поверувал дека тоа е патеката на спасението.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сеќавав како таа помисла и мене ме влече кон неодгатнатите длабочини на бунарот на животот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
1. Преобразби „Срцето ме влече да ги опеам преобразбите во други тела“,23 на Ѓаволот конецот намотан на макара да го замрсувам јазикот да го вртам вртоглаво на врвот врв да најдам во коцката, коцка-бесконечност во кругот, точка-вселена за габите легло, да го откријам -пред да пропеат првите петли- мистериозниот отпечаток, совршено обол божјата преса по европските полиња додека житото живее знак дава човекот да се прилагоди на чуда и да мисли низ чудеса небаре сѐ е од два краја составено на два раздвоено, непостојано хаос и космос секаде и секогаш отровен и неотровен свет двојници свет условно отворен на слобода пуштен за да биде поблиску до смртта најаве одошто теориски.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И додека родителите спиеја не знаејќи што се случува, и додека куќата спиеше, со сите свои автоматски пекачи и прислужници, и роботските чистачи во своите електронски сништа, јас бев загледан во блескавите зрнца на метеорскиот прав, кометината опашка, и органското тло на далечниот Јупитер, сјајни како и самите светови што ме влечеа на илјадници километри во вселената, со страотно забрзување.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Слушајте, му реков, вие ме влечете во неволја, а и сами сте свесни за фактот дека сонот и животот се сосема различни нешта.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Зошто да кријам, Овидие, бев . . .преплашен. мојот совршен близнак ме чекаше во тесната просторија, во неумоливата соба на Времето, и јас ги чувствував магнетните пипци што ме влечеа во таинствената, заумна одаја.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Сегде можев да свијам гнездо или да ги оставам коските, но некоја сила ме влечеше ваму... ми даваше кураж во сите таксирати...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Некаква необјаснива сила ме влече кон неговата испружена дланка.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Но кога ќе видев дека детето почнува да ме влече надвор кон излезот анаев дека за тој ден неможам да си дозволам повеќе да останам во музејот .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ако заведувањето игра на картата на претчувствување на она што во другиот останува вечно тајно за него самиот, на она што никогаш нема да го дознаам за него и што сепак ме влече како тајна, тогаш веќе не останува многу слободен простор за заведување, бидејќи денес другиот веќе нема многу тајни ни за самиот себе.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Трагајќи по своите, по целото семејство, пресечено на повеќе делови од границата, сакатено од диктатурата, во ова мое тажно враќање, не престануваат да ме влечат по музеите на нивните илузии и алузии, по соц-реалистички претстави со гротескни пораки, до последното умртвување на душата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Децата околу мене почнаа да ме мушкаат со лакти и да ме влечат со раце.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)