кој (зам.) - често (прил.)

Интересно е, имено, што теоријата на театарот влијае и врз технолошките уметници и теоретичари кои често го споменуваат Арто како „оној што уште пред педесет години ги слушна обдукциските гласови на Интернет“ (информации за проектот Artaud на Rhizom net).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа последна територија е мошне слична на концептот на Арто (Artaud) за „тело без органи“, тело на чиста при­сутност коешто судбински го означи и животот на Арто и неговата теорија на театарот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
9.  Не беше прифатено само барањето за исплата на регрес за годишен одмор, односно популарно наречениот К-15.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Што се однесува, пак, до оваа тема – која често и е дебатирана во јавноста – треба да напоменеме дека, досега, ниту еден од трите македонски ЗРО не ја регулираше оваа материја!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Колку и да настојуваше да ја прикрива својата вознемиреност, пред нас децата, во погледот ја немаше сината ведрина во која често отпловуваа нашите сенишни мисли.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
(..) Којзнае, да не мислиш можеби на неизвесноста на секое „којзнае“ од устите на ликовите и раскажувачите? (...) А да не мислиш на самоиронијата на раскажувачите на приказните, која често ги доближува до таканаречените „несигурни/неповерливи“ раскажувачи?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Осумдесет и некоја за Велигден Грците ги отворија границите за Егејците.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Преку сликите во спомените... му донесов едно шише метакса од неговиот внук од еден од браќата (дедо Тане кој често доаѓаше во Скопје) кој сакал да го убие на граница кога како партизани верувале дека одат во својата татковина.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Контакт-адресата речиси е обврзувачки дел од мејл-арт работата, но постои и тнр. „еднонасочен“ мејл-арт кој често се одвива на начин и испраќачот и примателот на пораката да не се познаваат, или примателот да не го познава испраќачот; едноставно повеќе-помалку случајно некому му се испраќа некаква мејл-арт порака, и толку, не се бара фидбек; постојат и специјални случаи, тнр. „енигми” или „истраги” кога во мејл-арт пораката (или во низа пораки) се разоткрива некаква мистерија или шифра која понекогаш значи, на пример, само откривање на контакт-адресата, но понекогаш богами шифрите носат прилично дубиозни уметнички пораки (постои еден генијален „поштенски“ роман на мистериозни­от американски писател Томас Пинчон, „Објава на бројот 49“; самиот роман можеби и (не!?) може да се смета за мејл-арт, но во секој случај тој е инспирација за многу мејл-уметници).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
После овој филм, Ворхол направи уште шест филма пред да се изврши атентат врз него во 1968.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Повеќето од филмовите по 1968. како што се Flash, Trash или Heat, кои често му се припишуваат на Ворхол, можеме да ги следиме само како дела под покровителство на Ворхол, всушност авторски работи на Пол Морисеј.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Вообичаениот симбол (како славејот, на пример, кој често се поврзува со меланхолијата), дури и ако се препознава само договорно, сепак не е знак (како семафорот) затоа што тој веројатно пак буди длабоки чувства и се смета дека поседува својства што се вон она достапно само за голото око.“ (Речник на книжевни термини) 72.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Врската со читателот се воспоставува со препознавањето на типот на користениот јазик, кој често доаѓа од сферите на филмот, медиумите или улицата.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Од тоа време датира и легендата која раскажува дека меѓу планините на југ од Марица живеела многу убава девојка Родопа, која често слегнувала на брегот на реката за да се огледува во неа и да се воодушевува на својата убавина.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Работев со Бен Хехт кој често ги консултираше славните психоаналитичари.” •Каква беше смислата на отворањето на вратата при првата прегратка на главните јунаци? •Хичкок: „Го замолив Бен да пронајде симбол во психијатријата што означува раѓање на љубов помеѓу мажот и жената, и тој ја пронајде вратата.” •Зошто за делот со сонот му се обративте на Салвадор Дали? •Хичкок:„Кога дојдовме до сцената со сонот, сакав потполно да прекинам со традицијата на филмските соништа кои обично беа магловити и нејасни, со екран што трепери итн.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Дали ќе ве изненади ако ви кажам дека и филмот разочара? •Хичкок: „Не, не, се согласувам, сметам дека сѐ е премногу комплицирано и дека објасненијата на крајот се премногу конфузни.” 144 Margina #22 [1995] | okno.mk Озлогласената (Notorius), 1946г. •Бев нестрплив додека стигнавме до Озлогласената, бидејќи тоа е ваш филм што најмногу го сакам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Глеј си за себе, кој ги ебе другите, беше паролата која често ја слушав наоколу. Можда и беа у право.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Во тенките, лилјаковомодри усни држат како жилет остар клун од црна коска, со кој често се парчосуваат и сечат еден со друг на делчиња, кога се тепаат околу муштериите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Испитувањето на искуството на овој пар за односот помеѓу Џон и Ен доведе до реактивирање на старите знаења за реагирање во конфликтни ситуации; иако овој процес не е без замки, тие сега се во можност да ги решаваат расправиите околу обврските, односот со децата и имотот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
ДЕКОНСТРУКЦИЈА Овие описи на тераписката работа отсликуваат поголем број случаи со кои често се сретнуваме.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Наближи до кафеаната во која често можеше да го најде и, само што ја отвори вратата, го забележа како седи во аголот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Писмото ми го испраќаше осумдесетгодишниот пензиониран каменорезец, стрико Бојан Домански, кој често ми се јавуваше, но уште почесто исчезнуваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Впрочем никогаш не се чита директно. Знам дека секогаш се чита од шеми и посредувања, значи ни јас не заповедам мене да ме читаат со некакви пренесувања во интуитивни екстази, но барам да се биде повнимателен при посредувањата, покритичен при преведувањата и при заобиколните контексти кои често се мошне оддалечени од моите. 60 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ако тргнеме од тоа дека културата не се учи само преку јазикот, туку и преку невербалните постапки со кои се изразуваат емоции и ставови, но најмногу преку специфичните кодови кои често знаат да продуцираат и моќ, стануваме свесни дека учењето на културата е еден отворен систем во кој секој од нас го прима и пренесува знаењето на различни начини...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тоа не е вистина!..
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Владата честопати ги затајува своите цели заради највисоките државни интереси, кои често се несфатливи за мнозинството.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Бил мајстор да ги изнајдува скриените пушки по сите шупливи ѕидови на скривниците, по бунарите, тоа сите му го признавале, но тој сè поретко заборавал на жените, кои често ги „сослушувал“ во својата канцеларија со теренски кревет и со стражар пред вратата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На жена си Профимица, која често паѓаше во несвест, ѝ велеше дека е родена под знакот на некоја ѕвезда паѓалка која нема постојано место на небото, која е пречувствителна и кревка и која од ништо, од туку-така паѓа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
До смртта на најголемиот освојувач на светот напишав десетина тетратки со приказни од „ограбениот“ писател, кои често се повторуваа, со неверојатна прецизност, вредни да се објават, како доказ дека некои луѓе, за жал, живеат во свет толку реален за нив, а, сепак, невистински, и уште толку на листови од освојувачот и неговите вистини.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Забите на еден џанки секогаш изгледаат полошо одошто се, а тоа е затоа што забораваат да ја отстранат црната леплива карамела и заспиваат пред и да го завршат пушењето. 83
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Понекогаш ѝ се јавував на Јасна во Белград, често на Маја во Ithaca, која ѝ се јавуваше на Хатиџе во Сараево, ѝ се јавував на Андреа во New Haven, која често му се јавуваше на Игор во Осиек, Горан во New York, кој ѝ се јавуваше на мајка си во Мостар...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
22.00 Чешањето е знак кој често ги идентификува наркоманите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во мислите му идат зборовите на дедо му Аврам, кој често кога ќе дојдеа на нива да работат, ќе му го покажеше местото каде што се родил и ќе му речеше: ”Каде што се родил човек, туку е центарот на светот”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Нарачката е единствениот начин на кој може да се стимулира финансиски неисплативата уметност на авторите кои доаѓаат во апсурдни ситуации: кога се етаблирани и ценети, а тоа нема никаков финансиски ефект туку напротив, тие постојано вложуваат во своите проекти кои често се поскапи од конвенционалното сликарство, а не се од продажен карактер.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тишината крие двосмислени пораки кои често може да бидат декодирани само од зборовите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На Татко не му се допаѓаше воената терминологија со која често се служеше Камилски кога беа во прашање јазиците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Митологијата којашто ги зафати балканските историографии во втората половина на XIX и XX век, во времето на подемот на новите држави- нации, во голема мера ја деформира историјата на Царството чие постоење и цивилизациски обележја, кои често биле заеднички со истите народи, се настојуваше по секоја цена да се избришат од меморијата на народите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се случувало маалското пријателство, еснафската здруженост да прераснат во долговечни врски кои често ги надминувале официјалните спротивставени институции.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Османското Царство со своето траење од речиси седум века покажуваше дека го почитувало и принципот на нужна толеранција меѓу народите, и покрај тоа што ја имало позицијата на владетел, освојувач.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во историјата на човештвото, големите победи на владетелите, кои често се претставуваат како резултат на генијални стратегиски планови, често биле резултат на чудните и случајни одлуки според нивните табиети!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко го оставаше, но на што и самиот не беше рамнодушен, на својата илузија за библиотеката, која често завршуваше и во парабола.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Меѓу многуте тој ги издвои: абдал од арапски abdal, азган, аирс`з од турски хаирсиз, ајван турски hayvan, ајљаз од турски haylaz, арамија од турски harami, аџамија од персиски acemi, баксуз од турски bahtsiz, будала од арапски budala, билмез од турски bilmez, дембел од турски dembel, едепсаз од турски edfipsiz, зевзек од турски zevzek, катил од арапски katil, копук од турски kopuk, курназ од турски kurnaz, маскара од арапски maskara, муфтеџија од турски mfteci, намќор од персиски namkr, пезевенк од турски pezevenk, резил од арапски rezil, сарош од персиски sarhoş, тамавќар од арапско-персиски tamahkar, туткун од турски tutkun, ќелепур од турски kelepir, ќерата од турски kerata, угурсуз од турски ugursuz; шејтан (ѓавол) од арапски şeytan; шерет од арапски şeret; шапшал од турски şapşal и други.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко внимателно ги слушаше и напати ги одобруваше химеричните тиради на Климент Камилски за книгата и библиотеката, кои често беа преземани од други книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски во својата темелна потрага по турските заемки, најмногу поаѓајќи од својот мајчин македонски јазик, а потоа и од балканските, во духот на својата првична замисла да се справи со опасните турцизми, се задржа на заемки кои често се среќаваат во разговорниот јазик (повеќето придавки) што се употребуваат како грди, срамни изрази.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но и на поразените владетели? се огласи Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тишината останува највозвишен облик на мислата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Погледот го упати кон другиот брег на реката, кон извишената тврдина, кон која често со Татко гледаа во мигови кога им запираше муабетот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со разум може да се гарантира напредокот на земјата, но најчесто жртвите на големите идеали, кои често завршуваат и во илузии, идеалите си имаат работа со историјата...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Од владеењето на Бургиба длабоко навлезен во деветата деценија на животот стануваше јасно дека тој не беше исклучок на вистината дека нема тиранин кој признава дека старее.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Емил Сјоран во амбицијата на владеење ќе види дрога, која од оној што ја зема во преголеми дози ќе се здобива со демонот на моќта, која често завршува во диктаторски делириум...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Околу тиранинот ќе се создаде свита која ќе биде измачувана од истата страст и амбиција - да се владее, со или без тиранинот, да се стане дел од една гротескна процесија која ја инструментализира немоќта на тиранинот, нагризен од амбицијата на вечното владеење.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нејзиното однесување ме потсетуваше на мојата мајка и на односот кон нас, нејзините чеда, која често велеше дека бог ја испратил во животот за да ги спаси своите чеда!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Едното од нив беше една девојка со која често се разминуваше во ходниците.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бројката на жените секојдневно се менуваше, во зависност од приливот и одливот (тоа беа термините што се користеа во врска со капацитетот на Центарот кој често беше претесен и се бараше начин да се ослободи, за да има проток кој носеше профит).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
15. КОЈ ЧЕСТО СМРТТА ЈА СПОМЕНУВА, ПОМАЛКУ ГРЕШИ - човекот со тоа на животот повисока цена му давал, уште ако е и бавчованџија тој напросто би решил и кромидовата главица да ја смета за човечка глава...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Зад брегот се гледа еден дел од планината по која се издигаат огромни дрвја на бука, цер, благун, јаблан, сладун, и кои често го поземаат чадот од дувалото и го разнесуваат меѓу себе - траг да не му остане.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Вооружени со по еден голем стап ја држеа дисциплината кај бесните атови и бикови, кои често се клоцаа и бодеа меѓу себе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По се изгледа добро живеат и нема зашто да му се поплачат на кадијата, кој често седеше со нив на кафе и ги пиеше порачаните од нив кафиња. Co влегувањето и двајцата направија темане, а кадијата стана и ги покани на еден од миндерлаците, а сам седна на својот стол и почна разговор. – Знаете ли што ве повикав, аџи? – Да чуеме, кади баба – одговорија во еден глас двајцата. – Да чуете, да чуете.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Какви ќе бидат консеквенците? E-mail комуникацијата го намалува значењето на традиционалните структури на моќ во државата, во компаниите, но и во алтернативните движења кои често се бирократизирани.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ваквиот тип на трансформација при кој се зачувува сета информација често се нарекува изоморфизам, термин кој често ќе го среќаваме во книгава.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Стигнавме да ги гледаме и првите американски каубојски филмови, борбите со Индијанците, а ретко ќе гледавме и некој индиски филм, со носталгични песни, кои често ги гледаше и Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се разбира, првин си ја зела врската со клучеви од напуштените куќи, потем посребреното огледало од својата мајка која никогаш не ја запознала, но на која често ѝ зборуваше на својот јазик на молкот, преку огледалото, потем малиот ковчег од чеизот, кој никој не знаеше што чува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Цветан Горски, потсетувајќи се на една Таткова мисла, во мигот, која често се повторуваше во разговорите со Игор Лозински, проучувајќи ги балканските империи низ нивните падови, рече: - Ниту во една Империја под која беше Езерото, макар што постоеле разни планови да му се промени изгледот, не се крена рака на неговите води.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Имаше среде маса, во канцеларијата, и една стара машина за пишување што ја беше довлекол од Цариград и на која често ги менуваше буквите од типките според азбуките на новите окупатори.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој тивко, повеќе за себе си, прошепоти: - Заради вакви недооткриени и нерастолкувани до крај патишта, настануваат религиите, па потоа арбитрарните идеологии, додека не се наложи вистината на науката, која често, за човека останува недопирлива!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Како кога им наидуваат во соништата на оние граѓани кои често дружат со нив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Градината, во која често одеа со мајка ѝ, беше многу далеку.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Во Ново Маало купи куќа, во која често одевме на визита и во која после живееше син му, бате Иле со фамилијата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Презимето го добив од деда си, кој едноставно се грижеше за мене и кој често нагалено ме викаше: „Дедино“.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Исто така настана од Борхесовото согледување на сопствениот живот како живот во кој немало никаква драма вредна за бележење или коментирање, барем не за потребите на прозата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Веќе 1932-та тој напиша во предговорот за својата втора по важност есеистичка книга, Расправа, еден лапидарен став: “животот и смртта му недостасуваа на мојот живот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Оваа стратегија настана од убедувањето дека „изумите на филозофијата не се ништо помалку фантастични од изумите на уметноста“, и од неотповикливото гадење спрема книжевниот реализам кој често се поистоветува со баналноста, со предвидливите, па дури и со здодевните страни на животот. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 213
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Поради таа лишеност е оваа моја внимателна qубов кон вакви ситнурии”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Другиот звук кој често го користеше беше „О!“ кој сигнализираше мало изненадување, присеќавање на нешто или поголема емоција.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Татко кој често и неочекувано се препушташе на фугите на егзилот, верувајќи дека во постојаниот бег се крие спасот на семејството, неретко одеше на железничката станица во Скопје да го проучува возниот ред на возовите кои го напуштаа Балканот, знаејќи дека нема никогаш да отпатува со ниту еден од нив.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Па, претпоставувам дека мислите дека Дробилицата за чоколада најави нешто во вашата работа, нешто од оној прелом за кој често ми зборувавте.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
ШИФРАНТКАТА ПАЦА И ШЕФОТ РИСТО Во штабот на дивизијата имаше една шифранка Паца, која често доаѓаше кај нас некако повеќе поради шефот Ристо, па штом ќе дојдеше ќе ми мавнеше да излезам и јас ќе излезев.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога стигнавме во Гнилање, мојата кобила се ождреби – машко, штом дознав отидов да го видам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Митко Кривашија стана единствениот човек, меѓу сите што ги знаеше и познаваше кој често му недостасуваше како соговорник кој не те обврзува, од кого ништо не бараш, а сепак легнат ти е некаде во душата како единствен и најсигурен пријател.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Полицијата, придружена од педесетина жандарми со вперени револвери, и Албанци вооружени со стапови, навлегле во дворот и првин убиле еден шеесетгодишен бездомник, кој често тука спиел.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
И старата бука го избрка, и ниските грмушки кои често го канеа да се лулее на нивните гранки го избркаа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)