кој (зам.) - подоцна (прил.)

Уставниот суд прво реши да поведе постапка (в. Решение на Уст. суд, У.бр. 155/2008-0-0 од 20.XI.2008), но по неколку месеци истата беше запрена со штуро и правно неиздржано образложение (в. Решение на УС, у.бр. 155/2008 од 14.I.2009).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, во 1992/93 година – на почетокот на транзицијата – се јави „потреба“ од трансформација на сопственоста на претпријатието, која беше регулирана во тогаш новодонесениот ЗТПОК (1993) – кој подоцна претрпе дури 12 измени и дополнувања.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Најголем број од работниците беа мотивирани за работа, бидејќи имаше можност за унапредување, а вработените меѓу себе се почитуваа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Поради близината на неговата работна позиција до 37 раководството на компанијата, Н.Н. беше во можност да ги забележи сите дејанија и начини на работа на раководниот тим – што секако вклучуваше и многу ризици кои подоцна, во ноември 2001, се ефектуираа со незаконит отказ од работното место, со што и настанува спорот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работната атмосфера во претпријатието ја красеше „работнички дух“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тие, едноставно и ладнокрвно, не се земени предвид (David Daube) – па оттука, сосем точен е впечатокот дека правните акти кои се донесуваат во оваа област, се сконцентрирани првенствено на оние кои имаат [имотните/ богатите/работодавачите], односно оние кои го заземаат централното место во ‘високото општество’ и кои благонадежно ги финансираат предизборните кампањи на речиси сите поголеми политички партии кои подоцна, кога ќе дојдат на власт, во знак на благодарност и по принципот „Do ut des – ти дадов за да ми дадеш“ ги спроведуваат нивните антиработнички агенди. Оние кои немаат [неимотните/сиромашните/работниците], како да се невидливи за системот – тие, заедно сосе нивните проблеми, просто- напросто, се игнорирани!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ова засрамувачко и нелогично решение Судот го донесе со мнозинство гласови на судиите, во состав: д-р Трендафил Ивановски (претседател кој подоцна беше „лустриран“), д-р Наташа Габер – Дамјановска, д-р Зоран Сулејманов, д-р Гзиме Старова, Игор Спировски, Лилјана Ингилизова – Ристова, Исмаил Дарлишта, Вера Маркова и Бранко Наумовски (кој подоцна стана претседател на Судот).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Како резултат на лошиот раководен процес и лошото планирање, често и речиси редовно се случуваше да се остане и по неколку часа повеќе од полното работното време, а за ова прекувремено работење работниците воопшто не беа платени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Така, уште кога, по големата преселба од западниот брег на крајезерскиот град, запревме крај брегот на оваа брза река, се вселивме во една стара напуштена беговска куќа што ја милуваа сенките на четири мамутски тополи, извишени помеѓу Дрвениот мост и старата Женска гимназија, која подоцна го доби името на Јосип Броз Тито па по последниот катастрофален земјотрес, сета растресена, беше урната иако можеше да биде спасена, и на нејзиното место беше изградено троделно здание, што потсетуваше на пагода, во кое беше сместен Централниот комитет на Комунистичката партија, сѐ до нејзиниот пад.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Иако, мајка ми отсекогаш сакаше девојче и во периодот на блаженост, од полиците на дуќаните ги имаше испразнето сите розови тантели, кои подоцна мораше да ги носи брат ми (фала му на бога што не се сеќава на тој период, а и фотографирањето не беше толку зачестено хоби).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Помеѓу некои песни солза � се провлекуваше низ лицето додека се обидуваше да ја пушти лентата. (...) Во центарот, во Вилиџ театарот, кој подоцна стана Филмур Ист, д-р Тим Лири во текот на целиот септември работеше претстави - кои се викаа Celebrations - for the League for Spiritual Discovery - ЛСД.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Беше многу тажно да се гледа оваа висока, преубава жена како пее покрај музика што доаѓа од мало касетофонче.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во раните шеесетти, Бојс започна да користи уште еден материјал кој подоцна ќе стане негов заштитен знак, агресивна и груба, кафеава боја за широка употреба наречена Braunkreuz.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во едно апстрактно дело од 1965 насловено ЕКСПЛОЗИЈА, сјајни сино-зелени наноси од спреј акцентирани со црвени потези со креон, служат како подлога за широки потези со четка (налик на оние на Клајн: овие потези со четка се изведени врз плоча со боја на сепија којашто Бојс ја нарекува - Beize, еден од најкористените материјали во тоа време.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На куќичката каде што се произведувала колонската вода бил ставен бројот „4771“ по кој подоцна целата улица била обележана со овој број.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Од друга страна, автентичноста на поводот што е тема на интересот, секогаш се наложува со до детали проучена материја од која подоцна во целиот нејзин интегритет и суштност избива пораката, смислата, целта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во обредниот тек првосвештеникот неколкупати ги исповеда гревовите: најнапред за себе и за своето семејство со рацете положени на главата на едногодишен јунец кој подоцна ќе биде заколен како жртва кон Бога, потоа ги исповеда гревовите свои и на своите свештеници сторени кон светилиштето, Храмот над сите храмови, за што рацете ги положува на главата од јарец кој подоцна исто така го колат како крвна жртва кон Бога и на крајот ги исповеда гревовите на сиот народ со рацете на главата на уште еден јарец, кој натоварен со нив и наменет на злодухот Азазел, се пушта во пустината.  Потем пред очите му игра борбата на свештеникот Мататија и неговите синови, а посебно еден меѓу нив, Јуда Макаби и неговата победа над носителите на грчката духовна окупација.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со нив се предвидувало: „а) Условите на капитулацијата мора јасно и точно да бидат ограничени на непосредните воени објекти на локално ниво. б) Вие не треба да давате никакви ветувања. в) Капитулацијата треба да биде јасен предмет на кој било инструмент на тотално предавање кој подоцна може да се востанови од Обединетите нации во однос на германската висока команда и/или влада.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Па тоа тој не го направи ни кога еден од постарите браќа откри еден преведен ракопис на Татко, од времето кога уште работеше во Институтот за национална историја, кој подоцна беше објавен под друго име...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Да створи еден изолиран свет, префинет и перфектен во својата ограниченост, свет кој подоцна ќе биде ставен во служба на мистификација на системот или третиран како подлога за извесни финансиски манипулации, или пак ќе служи како транспарент на страв, закана и присила?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тоа не значи дека сите етноси во Македонија треба да се денационализираат за да се створи некаков наднационален граѓанин кој подоцна би бил дизајниран според потребите на глобалните политички интереси.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Како и да е, корисникот на бројаниците го брои - времето, го разделува истото на моменти кои подоцна ги составува во целина - акт на креација, творештво, создавање. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 111 = момент за спомен = е сувенирот како предмет.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Овој експеримент е изведен 1953. година под супервизија на познатиот научник Хемфри Осмонд (Humpfry Osmond) кој подоцна ќе стане пријател со Хаксли.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Еве, поради сево ова, јас ќе се обидам само да си ги возобновам оние мигови од мојот живот кој подоцна се преобразиле и се преобразуваат, едноставно се одгласиле и се одгласуваат од систем на зборови и мисли.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Но, и пред сѐ, барем што се однесува до поезијата, - чувствените сензации се тие кои подоцна ќе се репродуцираат во облик на говор.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Така беше и со еден настан на кој јас, кога се случи, не му го посветив должното внимание, а кој подоцна битно влијаеше на целиот мој живот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како ќе објасниме зошто геј- или протогеј-субјектите ја усвојуваат културната практика на машката хомосексуалност кога сѐ уште се деца и зошто некои хетеросексуални субјекти, кои подоцна ќе откријат во себе длабока склоност кон машката геј-култура, некогаш се чувствуваат силно и непогрешливо привлечени од нејзините културни облици уште од рана возраст, без да бидат свесни за таквата привлеченост, односно барем не опишана така?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Над 300 000 од тие умрени биле мажи што имаат секс со мажи.445 Само во Заливското Подрачје на Сан Франциско умреа десетици илјади геј-мажи, меѓу кои околу 17 000 во самиот град Сан Франциско.446
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па како може еден таков процес на социјализација на возрасните да објасни работи што многу јасно изгледа, барем гледано наназад, дека биле геј-културни практики предвреме прифатени уште рано во животот од страна на многубројни момчиња кои подоцна испаднале геј?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што растеа цените, празните места што ги остави сидата не се пополнуваа со нови бранови геј-доселеници од работничката класа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еден додипломец на Универзитетот на Мичиген, кој подоцна и се запиша на предметот, првпат слушнал за него кога некој новинар од вестите на една локална телевизија му напикал микрофон в лице и го прашал што мисли за предметон.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сидата десеткуваше две-три генерации геј-мажи. До крајот на 2005 г., во САД од сида умреле над 550 000 луѓе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Припадноста во машка геј-култура – и за геј-мажите и за оние жени и стрејт-мажи кои ѝ пристапуваат – е нешто што се стекнува во текот на поодминатиот живот, преку процес на социјализација на возрасните.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Понатаму, каква смисла има да се зборува за култура без да се упатува на процесите на социјализација и артикулација?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најпосле, ова повлијае врз начинот на кој сега живеат сите геј-луѓе.444 ‌
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А машката геј-култура, бидејќи се практикува и се пренесува колективно, главно е артефакт на урбаните машки геј-заедници, кои се состојат од возрасни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во исто време, брановите џентрификација што придонесоа кон преобразбата на геј-маалата предизвика стопанска експлозија на недвижностите во внатрешноста на градот, бидејќи оние од предградијата почнаа да се враќаат во новообновените внатрешни делови од градот, а поради тоа цените на недвижностите во урбаните центри на САД пораснаа вртоглаво. ‌Геј-мажите со скромни приходи кои ги населуваа геј-гетата и кои подоцна умреа од сида честопати не беа сопственици на имотот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Талкаше некое време низ логорот во потрага по кафе и по доручекот дојде до една од оние нагли одлуки кои подоцна се забавни за разгледување.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Зад нив под месечината остануваа да се црнеат една зад друга нивните изорани крвави траги, по кои подоцна, како уште пострвни мршари, се собираа и го јадеа сиот тој снег, само најстарите и најбессилните, на кои годините и раните, што им течеа, не им даваа да се понесат на танецот на тоа виорно, крваво оро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сигурна сум дека тоа што го носи во стомакот е направено со љубов која подоцна се претворила во кошмар.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Последно што запишал во тефтерот, пред да отиде и да стане пустиник (тоа, да отиде и да стане пустиник, била негова желба) бил еден сон кој подоцна, во текот на вековите, во Потковицата станал ретка и морничава традиција.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ситните пезети кои подоцна почна да ги заработува со изработката на уметничко цвеќе, ѝ дозволуваа привремено олеснување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со длабок и јасен глас, нејзината сосетка ѝ одговори: – Во најдлабоката бездна на пеколот. – Велат дека ова е земјата Маура – рече некој друг, далечен глас, кој одѕвонуваше низ спалната. – И навистина, тоа е точно, зашто летно време, кога има месечина, се слуша како кучињата му лаат на морето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
18.24 Рик е тука веќе десетина минути. Разговара со Тимоти Спал и со една платинеста блондинка за која подоцна дознавам дека е Тања Спал (арт директор во Maison Bertaux).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не сум сигурен колку испив, а и не ме интересира толку за да се мачам да барам во забелешките. Што мајка бараат овие налицкани типови овде и каде е Рик?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кој порано кој подоцна...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од восхитот со кој му зборуваше Камилски на Татко за руските класици на литературата, најмногу откривани од читањето за нив во делата на Андре Мазон, Татко можеше да утврди лесно од каде потекнуваше прорусизмот на неговиот пријател, кој подоцна, продолжувајќи во просоветизмот својата судбина ја насука во сталинизмот, што можеше да го чини глава на Голи Оток.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но Климент Камилски најголемата благодарност и восхит му ги должеше на Андре Мазон, кој ја беше утврдил посебноста на македонскиот јазик, близок до српскиот и бугарскиот, но различен од обата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во долговечната Османска Империја, покрај османскотурскиот службен јазик, ќе се толерираат јазиците на милетите, односно на различните етнички групи, кои подоцна со распаѓањето на Империјата, ќе бидат јадрата на новите држави- нации! одговараше авторитетно Татко, наоѓајќи се во својот домен на Историјата на Балканот низ падовите на империите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Бев дел од југословенската делегација.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас како да имав свое сопствено досие за палестинското прашање, кое не можеше да се смести во вообичените дипломатски клишеа кои подоцна ќе добиеја шифриран облик од прецизниот и беспогрешен шифрант во амбасадата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше мојата претпоследна средба со Арафат во Тунис и со високите палестински раководители кои подоцна стануваат и негови наследници...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас всушност и не добив попрецизни информации од кои ќе беше задоволна Шестата управа на Сојузното министерство за надворешни работи во Белград.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неговиот студен, картезијански резон, кај заинтересираниот соговорник можеше да произведе збунетост и страв.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Создавав во свеста хаос од илузии од кој подоцна тешко излегував, го завлекував своето семејство, го изневерував можниот татков пат, чија цел беше во егзилот како да се спасуваме од стапиците на судбината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Така би и со една книга од татковата библиотека, која не беше групирана, како другите од кои подоцна синот-наратор ги извлекуваше глобалните метафори (од книгите за козите, за јагулите, за јаничарите, за кадиските записи - сиџилиите, за јазиците, за религиите), туку таа беше во ракопис, составена од многу веќе пожолтени листови, безброј записи, како делови на еден незавршен книжен мозаик.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше сигурно дека бев наследил дел од татковата тишина која подоцна ја откривав меѓу редовите на неговите дамна читани книги, во дамките разлеана пепел од тутунот на занесните читања како негово живо присуство, многу години по неговото исчезнување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не ги заборавив зборовите на амбасадорот Ерик Руло кој подоцна како патувачки амбасадор леташе меѓу арапските и блискоисточните градови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше една друга, заробена Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој заврши само како декор во мрачното сценарио на Ариел Шарон, кој подоцна се појави на сцената.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше многу деца а имаше и еден син колку мене кој се викаше Камбо и кој подоцна замина со мене во партизани и ме спаси од стрелање.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Првата љубовна врска ја имала на шеснаесетгодишна возраст, со еден член на Партијата од шеесет години, кој подоцна извршил самоубиство за да го одбегне апсењето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа знаеше како дише Центарот, ги читаше сите нијанси во неговото функционирање и, што можеби е најважно, брзо проникна во психологијата на тој свет кој подоцна го составуваше во коцки, според своето поимање на нештата во нашата дејност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Од оние со кои подоцна разговарав и се распрашував за тоа што човек бил Борко во војната, речиси сите се согласуваа дека уште на почетокот, во 1941-та, покажувал храброст, но не некоја храброст сама за себе, туку храброст чиј мотор е во некоја внатрешна амбиција која често не води сметка ни за другите луѓе, ни за другите нешта.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На него оставаат отворени вагони со јаглен кој подоцна се претвора во црна ортома што бега во небото.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Големи беа шансите на Набоков да стане француски писател. во време на прославувањето на сто годишницата од смртта на Пушкин, Набоков пишува веќе на француски статија „Пушкин или Вистината и имитација на Вистината“, а во 1939 го пишува пак на француски расказот „Мадмоазел“, кој подоцна ќе стане една глава од книгата на неговите мемоари.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тука меѓу другото спаѓа и расказот „Волшебник“ кој подоцна израстел и се преобразил во „Лолита“.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но велеше дека за нас, туѓинците, кои првин секогаш ќе си имаме проблеми со јазикот на другите, беше најдобро да се определиме за средните стручни, технички или медицински училишта, оти така ќе си ги решевме однапред главните проблеми кои подоцна не ќе ни ги комплицираат животите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Особено оние ситни инаети кои подоцна прераснуваа во крупни.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ѝ велеше дека сите луѓе, кој порано, кој подоцна, минале низ таа болка, низ тие неволи што ги остава љубовта, но дека тоа со време минува, се излекува, се заборава; таа е треска што затресува, но што врви, преболува.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тогаш не беше далеку од тоа горнопланинско село, но селото во ноќта не го виде за да се сретне со некого кој подоцна, по игра на случајот, ќе ја измени неговата врвица.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се оглушуваше на неговите планови да ги собере околу себе балканските држави, создавајќи Федерација, која подоцна полесно би ја покорил и завладеал.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мислам дека ова прашање што беше упатено од највисоката гранка беше причина за оној коментар на Катерина, за кој подоцна тврдеше дека не се сеќава оти го изговорила.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
(Значи, имајте на ум: јас сум случаен учесник во настаните за кои подоцна ќе стане збор).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Монашки нишан: сведоштвото на Лука Блажениот 29 „Има нишани што ги следиш од рано детство без да знаеш зошто: - се будиш предзори додека сосема не се повлекла глувата сенка на ноќта кога сѐ е разбиено на безброј дробни честички сетен ситнеж кој подоцна ќе се склопи во запрепастувачки складен и топол мозаик, во фрески по ѕидовите, по подот, на сводот и сеќаваш кревкото, кршливото порозното, обезличеното се преобразува во својата виша смисла и ти се обзнанува: ни еден слом не е алогичен!; - тукушто си пркнал уште дете, стануваш аскет и заминуваш незнајно каде само (посакуваш!) да биде тивко, молебно створено и од природата, и од човека за деноноќно бдение за созерцание, вертикално понирање на веда - од небеса до подземи за живеење со жиг и жедба на монах ни горе-ни долу повеќе таму, одошто овде
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Потоа е лесно да смислуваш приказни: божем биле сами двајцата; божем налетале на црвена патрола; божем ги изненадил некој очајник, кој подоцна се смилостивил на молбите на Иван Степанович.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од 1940. е делото Собна музика во кое предметите и мебелот од дневната соба се третирани како удиралки, што е прв пример на музички амбиент. 172 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Поместувањето на важноста на звучниот резултат кон чинот на изведувањето на делото каде звукот го поприма статусот на последиците од тој чин, укажува на еден важен аспект на Кејџовото музичко мислење кое подоцна, посебно во неговата експериментална фаза која ја отвори “Тивкото дело 4’ 33’’”, ќе стане трајно обележје на неговото творештво.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во почетокот на четириесеттите години настануваат Кејџовите важни познанства со уметниците - Марсел Дишан, Марс Канингем, Вирџил Томсон, Ласло Мохоли- Наѓ, Макс Ернст, Пит Мондријан, Андре Бретон кои подоцна се прошируваа и според Кејџовото признание опфаќаа влијание од неговите учители, пијанистот Ричард Булиг и композиторот Хенри Кауел, Адолф Вајс и Арнолд Шенберг, потоа композиторите и уметниците, неговите современици и истомисленици, Лу Харисон, Алан Хоуханс, Мортон Фелдман, Ерл Браун, Кристијан Волф, Дејвид Тјудор, сликарите Роберт Раушенберг и Џаспер Џонс, скулпторот Роберт Липолд, зен-учителот Д. Т. Сузуки, ботаничарот Гиј Г. Неринг, својот татко, пронаоѓачот Џон Милтон Кејџ, интелектуалците и мислителите Норман О. Браун, Маршал МекЛуан и Бакминстер Фулер, па сѐ до оние кои ги познаваше преку нивните дела - Ерик Сати, Антон Веберн и Едгар Варезе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Татко сметаше дека најголемите граници на Балканот се самите јазици, кои подоцна се проектираат од душите на луѓето врз териториите во кои живеат.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Господине, Јас навистина сум тажна поради новоста која ми ја најавувате.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Едгар Морен напиша и предговор за истиот Балкански клуч, кој подоцна издавачот lAube, го објави под наслов Брегот на егзилот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Големиот парадокс во татковиот живот кој подоцна го следеше и неговото семејство, беше во тоа што секогаш кога помислуваше дека се здобил со нова дефинитивна татковина, неа како во правило ја губеше, обземен од митот на враќањето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Историјата на заминувањата и враќањето би била непотполна ако не се раскаже и таа на една од татковите сестри, нашата тетка која подоцна ни се придружи во Скопје.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Преку Викторија и Силвина Окампо се запознава со Адолфо Биој Касарес, кој тогаш имал 17 години.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги објавува книгата песни Месечина преку патот и збирката есеи Истражувања, која подоцна нема да сака да ја објави. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 223
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во еден момент, средствата што ја менуваат свесноста како што се микроскопот и телескопот беа криминализирани од истите причини заради кои подоцна се забрануваат психоделичните растенија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тие ни овозможуваат да ѕирнеме во делчињата и зоните на Хаосот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
1930. Ја објавува книгата Еваристо Кариего, есеј за народниот поет од предградијата на Буенос Аирес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
1926. Уште една книга која никогаш веќе нема да се објави со негова дозвола: Обемот на мојата надеж.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И така тука не бил од времето кога уште пред години пријателот Муса кој подоцна се исели од Труција, го однесе на ручек во бањата во Банско каде што успеа да изеде осумнаесет јајца половина час варени во бањскиот извор на температура од околу седумдесет или седумдесет и пет степени, додека неговиот пријател Муса лакомо изеде цели дваесет и осум јајца.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Можеби токму тогаш ќе дојдеше на идејата од која подоцна направи пари, но заедно со раката со чија опачина сакаше да си ја избрише потта од челото, го крана погледот и ја здогледа Германија како се спушта по улицата надолу, тука, на неколку метри од него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во филмот „Растејќи со тревите” се појавува на тринаесет години и со тоа ја добива првата номинација за „Оскар”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На десет години се појавува како водителка на една детска програма заедно со својот братучед Александар (Саше), кој подоцна ќе биде продуцент на нејзиното прво режисерско деби.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)