Министерот за правда донесува поблиски прописи за надоместоците на судиите- поротници (чл. 64, ЗСуд).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Претседателот на судот може на седницата на судиите да покани и судии- поротници кога се разгледуваат прашања што се однесуваат на учеството на судиите- поротници во судењето (чл. 92, ст.3 од ЗСуд).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
6. Пресудата која повеќе не може да се побива со жалба станува правосилна, доколку со неа е одлучено за барањето на тужбата или противтужбата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
На мајка ми, која повеќе не гледа, мојот татко би сакал да ѝ ја чита книгата на македонски, нејзиниот мајчин јазик, единствениот со кој се служат.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Време на загубено детство, на сакани лица кои повеќе ги нема, на средби и раскази, ете го јадрото на целото романескно творештво, каде што Луан Старова, навраќајќи одново на знаците на семејниот егзил дури и во неговите најзванични функции, ги посматра знаците на историското насилство и предлага модели (можеби утописки) за соживот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Е тука според интимното размислување на секретарот, се зачнала грешката која повеќе никој не можел да ја исправи.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Во немирот на брановите го изгубивме засекогаш родниот брег кој повеќе не можеше да биде избришан во спомените.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Доаѓањето на девојките, поточно речено на Гица, зашто
само таа на двајцата ни беше во умот, нѐ потстакна сосем природно кон натпревар, кој повеќе да се истакне, служејќи си еден за другиот како мерка за споредба.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Огнот пушта сињи пламенчиња и ги озарува двете зажарени лица и светнатите тигрови очи. Не се знае кој повеќе е зажарен.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Бидејќи тоа беше еден вид работилница со многубројни истражувачки активности, наскоро потоа некое дете откри дека каучукот се кине и друго дека гори, па сите се вдадоа кој повеќе парчиња каучук да накине од прозорците на колата за да имаат цркала како оние што возрасните ги вадеа од гранатите останати по планината од последната војна и кои ноќе на брезничанчињата им овозможуваа забава до зајдување.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Рада од прагот ја слушаше оваа конверзација која повеќе ѝ личеше на монолог.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
- Знаеш, јас сум една од оние која повеќе се експонира со гласот и квалитетот на срочените зборови во репортажата, а како изгледам јас тоа оставам да пресуди судот на моите блиски пријатели.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Рада од прагот ја слушаше оваа конверзација која повеќе ѝ личеше на монолог.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Вистинска идила, гледана однадвор, е бракот на двајца кои веќе и златна протераа, па таа го носеше истиот бел фустан од она време и на вечерата што децата и внуците им ја приредија во „Воденица“ или „Коленица“, што мене ми асоцира на кланица затоа што тоа ми е повеќе еквивалент на нејзиниот живот, во кој повеќе гипс никој не ставил на себе од неа, а сѐ било закукулено и завиено во магла, а тој бил секогаш изземен од каква било врска со вина за сите нејзини случајни падови по скали во куќа која има само приземје.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Угледни посетители на книжарницата велеле дека овде владеела вистинска мистерија, каде што можела да се најде книга која повеќе не постоела!
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
14. Ми се допадна реорганизирањето. Во кутиите сложував пљачки кои повеќе не значеа ништо.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Можев да се прошетам во Картагина, во декорот на некогашното бурно време.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Низ Авенијата на палмите, крај градината на резиденцијата во која повеќе го немаше градинарот Раиз.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Беа како напуштена фаланга на која повеќе никој не смета Во текот на целиот месец минат во Бањица, во воена касарна, нѐ будеше звукот на војничката труба, како повик некаде да се замине, како во сите воени походи.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Покрај тоа, при постојното темпо на секое-годишно намалување на работничките права, ваквите брошури и прирачници доста брзо стануваат застарени и неупотребливи за работниците, кои повеќе не можат да се повикуваат на одредено право, бидејќи тоа право во меѓувреме законски престанале да го уживаат.
„Обезвреднување на трудот“
од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев
(2010)
При тоа, кај професионалната неспособност за работа има две новини: прво, при нејзиното утврдување како критериум се внесува споредбата со работната способност на физички и психички здрав осигуреник со исто или слично образование и способност и, второ, дека таа главно е операционализирана преку утврдувањето на преостаната работна способност, кај која повеќе не фигурира можноста лицето со утврдена преостаната работна способност да работи најмалку со половина од полното работно време на работното место на кое работел (чл. 12, ЗИДЗПИО/07).
„Обезвреднување на трудот“
од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев
(2010)
И Трајко писна и затажи. Го поведе татка си под рака и не знаеше кој повеќе е отепан од жалот.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И почнаа да се натпреваруваат кој повеќе Мариовци ќе побугари или ќе погрчи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Децата по цел ден јадат тиква, семки, и не се знае кој повеќе е обркан, крмнакот или тие. Туку нели им е слатка, ако се обркани.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Момите се скараа која повеќе да собере од парите, а деверите се провреа меѓу нив и стигнаа до средната врата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Но таа веруваше во Татковите илузии, како во реалност што ја беше прифатила еднаш засекогаш, како можна среќа во која повеќе се верува отколку што се живее.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Крај неа беше братот лекар, беше стигнал и најмалиот брат од Германија, кој повеќе години работеше таму.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Како да живееш со човек кој повеќе е на небото одошто на земјата? Нели: глупости на кубик!
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
И, барем да ги рашетував тие глупости онака, за себе си, само за занимација; а јас шлап! Право нему в лице!
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
За некои тоа беше доволно за некаква си среќа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Ја исполнував со лесни задоволства, лажни вредности, лицемерие и насмевки кои повеќе го изобличуваат лицето отколку што му даваат спокојство.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Во душата на градот се извишиле бетонски зданија, кои повеќе потсетуваат на некакво урбано варварство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
На извршување... - рече Маркос со глас во кој повеќе прозвучи молба, отколку наредба.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Треба гледалиштето да се смали, а просторот за игра да стане голем и простран, со опрема за ТВ преноси за оние кои повеќе сакаат да останат дома.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Во овие десет броја Маргина се обидуваше да го разбива оној нарцистички (автистички, во крајна линија), оној апологетски концепт (симптом, поправо) за културата, кој богами е доминантен во нашево кревко и бедничко културно живеење; од уличните минувачи затекнати во глупавите анкети, општинските чиновници, директорите на културните институции, министрите, преку новинарите и уредниците на културните рубрики, до претседателот на државата (кому, сепак, единствено и може да му се прости таа јазична помпезност, бидејќи работното место му е такво, церемонијално), речиси секаде (особена чест заслужуваат ретките исклучоци) владее тој бомбастичен, провинцијален дискурс кој повеќе прилега на мобилизациски плакати и на продавници за вештачко цвеќе отколку на еден јазик кој треба да критикува, да продлабочува, да артикулира разлики.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Тешко ја разбирам оваа извештачена срдечност, изнасилена љубезност која повеќе ми личи на облик на агресивност.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)