кој (зам.) - одамна (прил.)

И така, откако ги погодив сите раскопани сегменти на асфалтот (бидејќи, знаете во Скопје не се градеше волку ни после земјотресот, и нееее, не ми беше намерата со ова да го пофалам сегашниот градоначалник), по синдромот на Кнез Мишкин, кога пазите нешто да не нацапате, неизбежно го нацапувате, или да ја преформулирам реченицава за да звучи пооптимистички: ... и така, испречувајќи им се на патот на неколку веќепостоечки вирчиња со вода или можеби беше масло од автомобили, не знам, кои одамна си беа заземале место на паркингот пред канцеларијата, конечно, стигнав на работа.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Еднаш фрли кристален пепелник сакајќи да го удри спикерот поради еден погрешно изговорен збор.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Чекајќи се умори и се пензионира малку пред време како лектор во дневниот весник Вечер (кој одамна веќе не е тоа што беше).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Глас е тоа на јазик кој одамна исчезнал и во кој боите, должината и ритамот на самогласките меѓу нив никогаш веќе нема да се преповтори и слушне.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Самиот мудур ја извади острата своја кама и му ги насече жилите и на поп Димитрија, кој одамна беше изгубил свест.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По него ги пресече ортомите и на другите обесени и овие се истегнаа наземи. — Вода момчиња! — извика на турски мудурот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но, сепак, сега чувствуваше дека се наоѓа пред портите на сонот кој одамна му беше забранет...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ги фрли во кошот за хартија во кој одамна не беше ставил ништо.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Јасно беше дека е ова еден црн човек кој одамна се пројавил како таков и кому сега не му останува ништо друго освен да биде наметливо опасен.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Оттогаш по цели денови, облечен во бела кошула од домашно платно, со широки ракави и пуштена речиси по глуждовите надолу по нозете и ќурдија од црн шајак без ракави, секогаш со по една клечка во секоја рака, стои на полена каде што би стоеле свирачите кои одамна во Брезница не дошле и постојано како да се готви да засвири.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Отсега ќе го носиш неговото име.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А Ведран бил еден од борците кој одамна не бил жив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели ние сме предодредените да ги оживееме духовите на тие наши бесмртни претци?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа, тој е општествена критика на дело бидејќи им се подбива на наводно зрелите примерни социјализации – на двојката, на правењето деца – и презазема една еволуциска фаза која одамна требало да ја отфрлиме, заедно со сексуалната неопределеност“.200 (Токму од слични причини Д. А. Милер уживањето во бродвејски мјузикли, дури и од страна на возрасни, го нарече „детска работа“).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За тоа време, женката, кралицата, која одамна ги осознала сите финеси на Играта, сѐ уште ранливо ги залажува поданиците дека и е неопходна нивната заштита.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На крајот, речиси спонтано го прашав што е со „голфот-дизел“, на кој одамна чекаше. Сѐ уште ништо.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тргнавме кон куќата од која одамна се отселиле оние кои живееле во неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Влеговме низ раскршената врата, а потоа минувавме по просториите на некогашното живеалиште, гледавме во подот, по кој беа расфрлани предмети кои веќе никој не ги употребува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашите театарџии, не само што не можат да го условуваат своето гостување, туку треба и да се плашат, наместо топла и вкусна супа од опашка од вол, да не добијат рогови за чепкање на забите во кои одамна немаат складирано ниту трошки од богата софра.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Само злобни погледи, полни со презир и пцости, нечисти пцости собрани од оние кои одамна го допреле дното.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Можеше да се забележи дека тие што се крај патот беа стари со темна фасада врз која одамна не се интервенирало, а новите куќи се наоѓаа во внатрешноста на градот. Очигледна беше поделеноста меѓу старото и новото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
До вечер ќе блеам по ходникот да уловам некој збрлавен со јазик изваден ’ко пес жеден, со некоја која го поттурнува со рака, велејќи му: „А бе улав, луѓе има!“, а потоа по кеј ќе ловам пензионирани двојки фатени под рака, кои одамна веќе не се љубат, ама пред спиење во чело се бакнуваат со срам и страв да не е последно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама ете, фамилија е тоа и тие работи секогаш биле нешто за кое не се зборува надвор од ѕидовите на домот, кој одамна веќе не е дом, а уште помалку топол.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
По погребот и останатите обврски, се вратив во татковото куќиште, полно со старудии кои одамна го загубиле својот мирис и добиле некоја заедничка реа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со тие мисли се вовлеков во постелата, но не можев да заспијам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таква беше и една пудлица која одамна престојуваше во Пансионот и која беше накитена со украси: на ушите обетки, а на вратот огрлица како девојка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Каде и да тргнам, ме пресретнуваат брановите... на местото каде е твојата душа, таму сѐ уште стои печат на еден бакнеж кој одамна го остави....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Неприродноста на ситуацијата на еден режим на патријархализам, кој одамна е дотрајан, но со сила и снага траеше, денес може да „произведува” само рушење и смрт.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Колку што повеќе ја покажував својата налудничава храброст, јас како да сакав да ја доближам мојата мајка, татковината, а во суштина, итајќи кон Картагина, кон дипломатскиот подвиг, јас ја одложував средбата со својата Мајка, која ја задржував во мислите со зборовите кои одамна се готвев да ги напишам!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Азра сè уште со широко раширени нозе му седеше на устата на Андон кој одамна го имаше изгубено чувството за мирис (лекарите имаа констатирано дека тоа е резултат на операцијата на капиларите во носот направена во неговата рана младост) и тој не можеше да ја насети реата од меѓуножјето на Азра, но обилно оттаму во устата и по образите му течеше тегава слуз, од што во еден момент мораше да го извлече јазикот, да земе здив со намера повторно да се врати на истото место, но се откажа, се сврте на левата страна и ги префрли двете жени на десната страна од креветот, речиси ги залепи за ѕидот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Изграден на реката Пчиња, а под тврдината на Кожле, пред стотина години, овој манастир му беше даден на доживотно уживање на серскиот митрополит Јаков, кој одамна не доаѓаше тука.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
– Така ли е работата? – пламна кадијата и кој одамна беше ја заборавил случката со грабењето на мариовските деца, и пак се насмеа, па продолжи со извесно сомнение во Селимовото раскажување: – Којзнае!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Вака, кога Петко ќе стане поп, тој ќе си служи на „неговиот света Илија“ за здравје, за душата од татка му, од деда му Петка, од мајка му Трна, која одамна беше појдена кај мажа си и умрените дечиња, и така ќе ги користи и овие дваесет гроша што му ги плаќаше на поп Спира за секоја служба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не мина многу откако ги примија првите плати, обајцата донесоа по една вреќа полна со брашно, едното пченично, а другото пченкарно, сеќавајќи се на Татковата вреќа брашно, која одамна престана да ја носи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога бевме готови да заминеме, еден од браќата, кој одамна беше стапил во Пар­тијата, гласно ја предупреди Мајка: – Мамо, внимавај кога ќе ја минуваш границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И, најпосле, така подготвена, со својата бунда која одамна не ја беше облекла, уште од денот кога скришум ја носеше во малото сопче на киното во кое, еден период, беше продавачка на билети, во времето кога на семејството му се закануваше глад.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Првиот веднаш ќе го поврзиме со судбината на Раде, или поточно со гатачката од штипско Ново Село, која одамна предвиде дека му е пишано кусиот живот да го проживее токму како војник!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Најнапред го здогледа својот сосед Н.С. долу во лозјето токму кај онаа лозница за која одамна му има речено дека за година- две ќе почне да раѓа грозје без семки.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ова е за романтичарите кои одамна изумреа, а нивните потомци се лоши глумци.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зошто во реалниот живот, гордоста, омразата, болката, неверствата се посилни од љубовта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И гледам: една безлична, хаотична глинена маса одново како се обликува во еднаш веќе обликуван израз и како еден видлив бог го надополнува својот невидлив и строг претходник, кој одамна беше ме создал.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Поради староста, или мудроста, тој се беше здобил со сознанието да не ги отпочнува старите илузии, кои одамна ја беа изгубиле за него моќта на покренување!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таа живееше со својата мајка која одамна беше разведена од мажот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)