кој (зам.) - некогаш (прил.)

Едноставно ја згрешив клиниката.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Немав соработка со докторите кои некогаш беа многу расположени да ми помогнат.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа беше еден пристар Германец, со бела коса, кој некогаш живеел во Чешка и така со него полесно се разбирав.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сите сме во алишта од времето на рицарите, мускетарите, со капи, на кои некогаш има и перја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Токму затоа што е поинакво од сѐ друго, необично.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Гронинг: Како може некој кој некогаш купил примерок на „Zap” сосема да заборави на таа ера во својотот живот?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Метонимија На Иванка Со години и години и откако го сосекоа до корен стеблото во дворот секое утро тука долетуваше птица и застануваше во воздухот кружејќи точно на местото каде што во круната на некогашното стебло беше свиено нејзиното гнездо.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И долго кружеше птицата, наслушуваше нешто, се занишуваше во воздухот како што некогаш се нишаа и гранките сосе гнездото а потоа ќе откликнеше и ќе полеташе во насока во која некогаш полетуваа и нејзините пилци.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Од железничката станица тргна по улицата која некогаш била позната како Хамдие џадеси, а подоцна прифатена со популарниот назив Широк сокак.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Од урнатините, кои некогаш беа заедничка куќа, за спомен го зеде Тито, којшто нагло воскрсна во ликот на новиот хрватски претседател.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Оној, неодгатлив а пресретнат од сите, недопирлив за рацете, за очите невидлив поминува низ нас а не знаеме кога и каде за да го видиме утредента на божја служба во света Софија, во малтерот закопан, со ореол на Светец; Оној, кој некогаш во мрачните ноќи на Венценосецот до него стоел, или чекорел пред него како штотуку изречена реч што не се враќа повеќе туку само се јавува и гасне како светулката, како пламенот, што ја знае ноќната патека па оди пред тебе, ти го осветлува патот, те поткрепува, те насрчува, те води кон маѓосното утро.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ја бара низ мислите девојката на која некогаш ѝ раскажуваше Што ќе пишува во писмото од нејзиниот младич утре што ќе ѝ го прати: На секој негов збор ѝ се надаваа, ѝ се поткреваа дојките,
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
А тебе, нели, баш ти е грижа, и толку ти е сеедно, што со рамнодушност ќе ги проследиш, и солзите на натажените, и подмолноста на завидливците кои некогаш ти здодеваа а сега бесрамно ќе изигруваат потиштеност и болка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до мене, јас сум сигурен дека овој ден ќе биде најдолг и најтежок од сите што сум ги имал и ќе ги имам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во повеќе случаи земјата може да ги претстави како “нацио­нални фигури” уметниците кои некогаш ги сметала за “несакани туѓинци” - луѓето кои ја искористиле својата досетливост дури и за да си обезбедат место за живеење.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На пример, вие сте застанале крај гробот на некоја исчезната позната личност, за која некогаш нешто сте читале, но токму што - тишина; вие стоите, слушате како над главата ви воздивнуваат темните крошни, како вознемирено гака јато врани и едновремено се потсеќате - тоа и е моментот за изненадување.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Меѓутоа Сухов незабележливо ве следи, што би се рекло по стапките, и го демне моментот кога е можно да бидете изненадени.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во САД, сексуалните, емотивните и романтичните врски меѓу мажите, кои некогаш биле конвенционални, почнале да се разводнуваат долго пред крајот на деветнаесеттиот век, а средносталешките мажи почнале да го избегнуваат телесниот допир со други мажи од страв да не бидат сметани за девијантни.55
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И така, како постерине и албумине од првата постава на бродвејските мјузикли, кои некогаш онолку гордо се покажувале, а сега се кријат, тој живот се става во плакар.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тивок полжав Транзисторот Кога појдовме в град по вода, кафе и цигари (во Ѓавато нема продавница) купивме и едно транзисторче на батерии, од оние на кои некогаш се слушаше народна музика на излети, или натпревари пред зграда кинеско, само 250 денари.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
И тогаш некои од мажите кои некогаш биле во пампур, рекоа дека пампурот тргна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А потоа го минавме она растојание кое на невиноста ѝ се чини неизмерливо - растојанието помеѓу размислувањето за сексуалниот чин и вистинското соединувањето на две тела.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие нешта беа во мене повеќе од мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И сега, кога повторно ги слушнав зборовите кои некогаш одамна ја разранија таа прва рана, ја почувствував сета крв која истече од неа, и од сите подоцнежни рани.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во онаа истата во која некогаш мина години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја оставив да спие на мојот кревет, јас отидов на креветот на кој некогаш спиеја татко ми и мајка ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во засекувањата на воздухот кои ги правеа движењата на Рајнер, во сенката на неговиот поглед, во ехото на неговите зборови, се откриваше нешто што наликуваше на потекување на крв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара раскажуваше за синовите на својот брат, кажуваше како малите Густави, кои и натаму ги викаше „мали“ иако веќе беа возрасни мажи, ја посетувале во Гнездо, раскажуваше за нивните сопруги и деца: „Кога доаѓаат со своите деца, ми се чини дека цел свет доаѓа таму – некое тукушто прозборело, на некое му никнал заб, трето паднало и си го раскрварило коленото, четврто научило да лета змејови, па седиме цело попладне во паркот и гледаме кон небото,“ рече, и погледна низ прозорецот кон небото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас заборавав на себе: чекорев по улиците, ги минував мостовите, се загледував во реката, понекогаш го кревав погледот кон небото, седев на некоја клупа, навечер се будев и гледав во мракот; сето тоа го правев јас, но мене ме немаше, а Рајнер беше секогаш тука – помислата дека на една млада жена ѝ ги шепоти зборовите на нежност, претставата за нивните тела како се соединуваат, претпоставувањето на нивната иднина, онаа иднина за која некогаш мечтаевме Рајнер и јас – за вечна љубов, семејство и дом во Венеција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паулина беше скоро сосема слепа, и некој постојано требаше да биде покрај неа, па спиеше на креветот на кој некогаш спиеја нашите родители, а на местото до неа се менувавме Марие и јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го прашував, тој молчеше, а кога прашувањата ќе се претвореа во плач или обвинувања, ме бркаше од својот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рајнер го беше посетил и доктор Ауербах, кој некогаш во детството го лечеше од очај, но Фридрих Рихтер и нему му немал кажано дека синот бил посвоен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа дамнешна рана ме тераше да го прашувам Рајнер каде исчезна оној Рајнер кој некогаш се плашеше дека ќе ме изгуби, како што ги изгубил оние кои го посвоиле, оној Рајнер кој се плашеше дека ќе го отфрлам онака како што го отфрлиле оние кои го зачнале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откако брат ми замина од дома а времето кога не беше со пациентите го минуваше со Марта Бернајс, откако Сара ја среќавав само во сеќавањата, откако Клара потона во своето отсуство, чувството на отфрленост, таа свесност дека повеќе никој не копнее по моето присуство, ме правеше ранлива.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лежевме на големиот кревет на кој некогаш спиеја моите родители, и гледавме една во друга.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но сега не постои ниту раб од кој можам да паднам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Твојата љубов која некогаш, кога бев на работ, ме придржуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но, откако беше сместена во таа соба пред неколку месеци, не проговори ништо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И така ѝ зборував на Клара за Сара, ѝ кажував за пеперуткарникот, за пеперутките кои слетуваа на нејзиното тело, за поезијата која Сара ја читаше, ѝ кажував толку нешта кои некогаш се случуваа, ги кажував како да се случуваат сега, и само едно нешто премолчував, она кое беше доказ дека тоа што го раскажував е присутно само во минатото и во сеќавањето за него. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не ми даваше да заспијам помислата дека сите тие години не појдов да ја посетам Клара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште не беше време за седење на балконот, но јас сепак таму, до столот на мојата мајка, изнесов стол за себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Полека ја спуштив Ана на подот, и отидов во мојата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рајнер сакаше и тој и јас да студираме философија на Виенскиот универзитет, јас посакував со него да го остварам сонот кој некогаш го сонував со брат ми Зигмунд: да живееме заедно во Венеција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Излегов на балконот, и видов како во вода се претвора снегот на столот на кој некогаш седеше мојата мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Велат оти често ја гледале како оди над ќелијата издлабена во каменот, во која некогаш обитувале пустиножители- анахорети.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога започнав сам да си го вадам лебчето, почнав да гледам еден, друг, многумина кои некогаш во социјализмот, а и денес во транзицијата, „зорле“ работат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Црниот Пандил Димулев, тревар и соплеменик на Проказниците, војник и мудрец како што учел од Тоските со кои некогаш, како дете, бил со одметнатиот татко, му шепнал на челникот да ги остави луѓето да се смират; тие без заповед ќе ги повлечат двоколките кон царски друм кога ќе престане дождот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потокот под нив станал погласен - ете, и водата се ослободува од своја мора.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Момчињата кои некогаш работеа во ЦД-теката, сега затворена заради пиратерија, тука му направија засолниште од картон.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Она старче, со рамото што му остануваше покусо и покрај кожниот ќурк, сите во нивното село го знаеја како човек, кој некогаш знаел да работи и кому на еден безмилосен и ужасен начин му беше одземено тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Наспроти беа пространите штали во кои некогаш фрчеле штаерски коњи. Овој пат зјаеја празни.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Самотијата во која некогаш знаеше да ужива, сега ја почувствува како товар.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Онаа топлина која некогаш беше само за една девојка со зифт црна коса.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Горник, горе на Рамни, се најдува главата на селските чешми, црквата и селските гробишта, додека Зедница - тоа е мал и сув рид кој некогаш морал да се вика Изедница или Заедница, но испраѓањето на и-то или а-то што е тенденција во пелагодниските говори за скусување на зборот, го добил името Зедница.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, тука, на Зедница, зиме, кога ќе приклештеа и ќе се одолжеа студените денови, обично во време планина, кога сонцето, низ некој процеп на облици, ќе смогнеше сили да испрати на земјата забести зраци, жителите на Потковицата во специјални корита, издлабени во стеблата од дабови дрва и поткренати на ногари, ја крмеа и ја поеја стоката.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Сѐ уште не, принцезо“, ѝ рече, плескајќи ја по образот со најголема нежност која некогаш ја почувствувала. „Сѐ во свое време“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Онака како што предвиде, нејзиниот сопруг излезе со задоцнување од половина час од својот скромен стан во населбата Хорта за да ги заврши трите договорени работи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најтажна е помислата дека оние на кои некогаш им требаше твоето друштво, излезе дека било одвишно и пакосно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кога ќе дојде време ќе го откопаме богатството и ќе го капитализираме во сите наши задоволства за кои некогаш сме фантазирале.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Уметникот се менува од боголик во ѓаволик, но претставениот предмет е издигнат од нивото на обична мануфактурна мамка, понудена од трговците, во дослух со ѓаволот, куриозитет изложен на истите yидови кои некогаш биле резервирани за икони на едно така возвишено честољубие какво што е портретот на вотелотворениот Бог. Why Not Sneeze Rose Selavy, 1921 г., е кафез со мермерни коцки, сипина коска и термометар.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тој некако необично и чудно се беше обогатил во социјалистичкото време и за разлика од многумина кои на ист начин се обогатија и страдаа, нему ништо не му се случуваше, имаше многу пари, а некогаш немал, копук, за разлика од тројцата стари играчи, кои некогаш имале, а сега немаа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И од последното патување од Франција донесе шише француски шампањ од видот со кој некогаш на Сорбона го прослави својот докторат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко се насмеа, а Камилски му рече дека тоа е неговиот таен дел на библиотеката, во која некогаш криеше книги поради кои можеше лесно да настрада, па наместо во библиотека да се минат неколку години во затвор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Што не стори да ги натера своите спокојни соиграчи првин да играат со поголем влог, а не со симболичен, безвреден, резервиран за нас децата што не престанувавме да ги служиме со чај, кафе, и колачи кои некогаш ги месеше Мајка кога се играше кај нас покерот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во месечното списание Современост во ноемврискиот број на 1957 година Климент Камилски ја објави студијата Ромен Ролан за Октомвриската револуција, во која ги распосла своите слободарски и мирољубиви идеи, кои некогаш за малку глава ќе го чинеа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но Климент Камилски иронично надополни: Но, сепак, мој пријателе, во толкуте илјади зборови, се провлекле и катиљ катиљ пораки, кои некогаш сееле страв и трепет, а останале и натаму во нашите јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Од нов прозорец, информацијата за самоубиство на еден духовит актер (кој некогаш ми читаше раскази) ги прекина залудните настојувања да извлечам мислење за сценарио, од еден премногу зафатен човек.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ме созеде едно друго сеќавање од часовите по историја на уметноста: „Еднаш“, рече професорот кој некогаш јадел конзерва од супите на Енди Ворхол, „во полусон станав да се напијам чаша вода и тукушто се вратив во спалната, се вклучи компјутерот, заканувачки наметнувајќи необично присуство.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
„Спротивното од хаос е уште поголем хаос“ - велат тарот картите, кои некогаш знаев да ги превртувам.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ми олесна кога ги видов овие две познати книги кои ми беа блиски и по мојата иницијална и постојана професија како професор по француска книжевност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Лакхдар ја забележа мојата зачуденост и ми рече: Јас, знаете, живеам во Ла Марса (резиденцијален кварт близу Картагина) во куќата во која некогаш живеел Андре Жид.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XXX Животот сакаше, судбината помагаше во моите дипломатски години да го споделам, на извесен начин, во замислената стратегија на Хенри Кисинџер, првиот чекор кон мирот во решавањето на палестинско-израелскиот судир, кој требаше да биде означен со првите палестинско-американски разговори во претседателската вила Магребија, во срцето на Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во белиот дом навлегуваше животот на денот. Се ширеше миризбата на свежо вареното кафе, цедените портокали и лимоните.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во ракописот, меѓу страниците, имаше најмногу пепел од цигарите кои некогаш ги пушел, заборавајќи од преголема внесеност и концентрација да ја истури во пепелникот крај него.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А армијата, останувајќи без политичките узди кои некогаш ги држеше Маршалот, веруваше и натаму во нејзината лажна величина, со неа лесно ќе манипулираат тотал- националистичките дезинтегративни сили.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Овде, во куќата како да е сѐ уште присутен духот на Жид!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Требаше на старите пријатели да им се објасни зошто се распадна Југославија, земјата симбол на неврзаноста, зошто не се најде конфедералниот излез, зошто се водеа братоубиствените војни?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Постарата ќерка Блерина беше подготвена за да ја оставиме со Бешир во блиската француска гимназија Карно во Ла Мараса, во која некогаш матурирал Бургиба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Лакхдар беше во право. Вилата во која некогаш живеел Андре Жид во Ла Марса беше со убав видик на морето, со градина сета обрасната во густо медитеранско билје, насекаде проникнато со стракови јасминово цвеќе, со шадрван на средината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се соединуваа душите, се избираа меките зборови на судбината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во вилата Магребија на десетина чекори спроти резиденцијата на југословенскиот амбасадор, која некогаш беше мала палата на последниот туниски беј, гувернер за време на француската колонијална власт, требаше да започнат тајните разговори.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше тоа сложена позиција за дипломатот кој некогаш бранеше една а сега друга реалност? Беше тоа помалку невозможна мисија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но имаше и вистински ветерани на професијата, кои сакаа да служат до последните денови на животот, барем посредно во подготвувањето на нивните наследници во земјите во кои некогаш тие значеле многу повеќе отколку вратени во земјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И не случајно, на брегот на Езерото, во Струга, близу границата која некогаш ја минавме, татковите книги го остваруваа вториот живот низ моите занесни читања.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ти личиш на старецот, кој некогаш бил најубав ерген во селото и ги привлекувал погледите на убавите моми.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Беа заостанале зад другите само неколку чекори, но свртеа во погрешен правец и набргу се најдоа на самиот раб на еден стар каменолом, од кој некогаш се вадел варовник.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште на почетокот на нивниот брачен живот тој сфати - иако можеби само затоа што неа ја познаваше многу подобро отколку што ги познаваше сите други - дека таа е без сомнение најглупавата, најпростата, најпразната душа со која некогаш имал работа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Голдштајн беше ренегатот и отпадникот кој некогаш, одамна (колку одамна, никој точно не се сеќаваше) бил една од водечките фигури во Партијата, речиси на исто ниво со Големиот Брат лично, а потоа почнал да се занимава со контрареволуционерни активности, бил осуден на смрт и мистериозно избегал и исчезнал.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во двете соби, од кои едната продолжуваше во ниша изделена со ламперија, беа сместени неколку ниски тапацирани столчиња и една табуретка, меѓу нив дрвена масичка, креденец со три реда рафтови, шкаф за облека, трпезариска маса со неколку високи столици, како и два железни кревета кои некогаш ги користеле чуварите од фабриката „Металски завод“.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се чувствував необично, не беше тоа начин на кој некогаш јас сум постоела или сум се однесувала.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Си замислував што има под водата: обрачи од коли, недоизгниени партали од некогашни облеки, рѓосани ножеви, навалени порти пред кои некогаш се седело. И, можеби, сенки од луѓе. Темни сенки.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Гледав во ѕидот и во белите четириаголници врз кои некогаш виселе “тополи свиткани од ветерот, а ветерот само што не излегол од сликата; коњи во галоп и зајдисонце во долината”, и ги повикував боите во сеќавање. 64 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Одеднаш ми беше навистина убаво што не сум дел од сите оние луди сцени кои некогаш ги сакав, бидејќи ионака ништо значајно не се случуваше.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А Американците се сторија три да му судат на хакерот од Лондон Кој еднаш им беше напишал во компјутерскиот систем Дека американската надворешна политика Е слична на државно спонзорираниот тероризам Многу му беа бесни Американците на хакерот од Лондон Оти знаеја дека тој повеќе ги изрезили Од пијаните офицери кои некогаш ќе задоцнеа со симнувањето на гаќите При празнењето на бешиката и на дебелото црево Ние коалите слатко си се потсмевнувавме Оти на дело се покажа пред очите на цел свет Дека ако сме дембели не сме барем мочковци и серковци И дека тие работи си ги вршиме на раат Откако ќе сониме дека сме качени многу високо на дрвото Или ќе се видиме во огледало со венец на глава А што е најважно кога одиме по нужда Со саати читаме стари весници и секси ревии.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Како што милениумот привршува, научниот модел кој некогаш изгледаше толку револуционерен, денес нè учи да гледаме на информацијата со бестрасен поглед.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- А ти забораваш - го прекинувам - дека покрај другото им припаѓаш и на бележаните од судбината кои некогаш, во некој посебен и неповторлив миг поверувале дека неминовноста ги повикала да преземат значаен па дури и судбоносен потег.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Понекогаш помислувам дека таа има потреба од присуство на сведоци кои некогаш, во некој за неа многу значаен момент ќе имаат храброст да ги потврдат ваквите мигови на нејзината среќа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Има неколку учители по музика во Глазгов кои некогаш беа мои ученици.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Потоа помисли на сите со кои некогаш имал разговор, но знаеше дека никој од нив не ќе го ислуша со толку срце колку што му требаше нему.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Совршени се тие неколку секунди пауза по незадолжителните разговори кога крадешкум ќе се погледнеме и ќе го почувствуваме мирисот на самото постоење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А, во неподносливите долги ноќи за да можам да направам само чекор го барав погледот во едни, сега веќе далечни очи кои некогаш беа совршен почеток на љубов.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Таа делумно ги репродуцира постојните нееднаквости, но истовремено е резултат на динамика специфична за моменталната форма на економски растеж: „Глобалните градови акумулираат огромна концентрација на економска моќ, додека градовите кои некогаш биле главни производни центри трпат прекумерно опаѓање; центрите на 48 градовите и деловните центри во метрополските области добиваат огромни инвестиции во недвижности и телекомуникации додека урбаните и метрополски области со ниски приходи гладуваат за ресурси; високообразованите работници во корпоративниот сектор се сведоци на зголемување на својот приход до необично високо ниво, додека ниско или средно квалификуваните работници се сведоци на тонењето на своите приходи.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Глобалниот град се појавува како нова граница, гранична зона (како простор создаден од дисконтинуитетите, во кој дисконтинуитетите добиваат терен наместо да останат линија на разграничување) што резултира во создавање на нова топографија на централност и маргиналност, „којашто ги надминува националните граници и старата поделба на Север-Југ“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Вечерта си легнав по Дино и ги затворив сите врати и прозорци за да не ми влезе животното во соба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Свртен во профил, очите во кои некогаш се вљубив и за кои порано мислев дека се зелени, одеднаш ми се видоа жолти како очите на мачката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ни автобус ни тролејбус ни такси ни кола ни мува*** ништо* само снегулки како инсекти околу уличните сијалици кои некогаш светат а некогаш не*** но сеедно* снегот заземјен сјае на дното на небото како фенер на импресионистичка слика*** тишина* и траги од волци на планината * а овде и сега само очи зад прозорските монитори** '140 помножено со 140 * термопан* рамен екран * 1024 by 768 pixels * 20-20 vision * Филипи * соседи итн. итн. некој родител впрегнат во санка со која управува дебело дете снегот длабок и бел* влажноста идеална за грутки со кои децата се груткаат сѐ додека влажноста на алиштата не стане идеална за стап*** а потоа молк* вонземен и вонградски* лебдење како снегулка и паѓање и топење на дланката на перницата во апаурински сон од 5 милиграми * * * Ни чувство за време ни интерес како на планина во дрвена куќичка со дрва за огрев во визбата и со пес чувар кој не лае без причина * * * сè е замрзнато но така мора да биде сè е бело но како поинаку да биде тополите се високи и се први на удар баричките се смрзнати и велат: судар *
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Само оние кои некогаш биле деца можат да појаснат зошто денес јас не го чувствувам дождот: таа светлина во мене не доаѓа од сонцето туку: од неговиот брат - добата која одминува. * -- * Вилијам Карлос Вилијамс:„Жолтиот оџак“.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Му пишуваше на тогашниот министер за култура на Франција, Жак Ланг, да ми биде овозможен двомесечен престој во познатиот француски преведувачки колеџ во Арл, сместен во еден средновековен замок кој некогаш служел како болница, дисперзиран дел од културниот простор Ван Гог.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Фамозно гостољубивите домаќини ме сместија во легендарниот хотел Палас, во кој некогаш живеел Ќемал Ататурк, како и сите славни личности кои престојувале во Цариград, како Хеминgвеј, Агата Кристи и други, со имиња на рлочките на вратите во собите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се чувствував како откината од чудесниот свет кој некогаш навидум се вртеше околу мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)