ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Барав начин на пишување кој некако би бил поврзан со платната и личноста на сликарот.

Џонс повеќе од било кој друг сликар поттикна поголем број луѓе да ги користат способностите кои инаку не би ги користеле. (...) Џонс и Раушенберг, Канингем и Тудор, беа и продолжуваат да бидат уметници со длабоко значење за мене.

На неа почнав да работам во септември 1963.

Климент Камилски, по обичај, не доцнеше, носејќи го неизоставно своето жолто куферче, преполно со книги, ракописи и белешки како своја мала прирачна библиотека, во која ги менуваше книгите според новиот збор што требаше да се третира.

Старите османски зборови кои некако се пробиле низ ситото на балканските јазици, како да требаа да минат низ ново сито со постеснети отвори, низ некакво јазично чистилиште.

Така е раширена веста за „Танјуговата“ фотографија – трогателна, но без рана, физичка болка, крв, - која некако го разнежуваше ужасот од хорор-епизодите на Апокалипсата, кои кружеа меѓу вознемирените групи луѓе, во пижами, маички, собрани пред шаторите.

А колкав само свет постои околу нив – други континенти, други светла, подобар живот, повеќе пари од платите на нивните родители, кои некако незабележливо стануваа помали и нередовни.

Сè си има своја убавина.

- Имаш право – реков, а си помислив – Охрид е полн со млади, со живост, со кафулиња, со забава, плажи, дискотеки, а Маврово... – и ми се стегна малку срцето, но во истиот миг го слушнав неговиот глас, кој некако, не знам како, почнав сѐ почесто да го наслушнувам: - Не биди како оние што секогаш мислат дека е подобро на некое друго место, на секое друго на кое што не се тие.

Она што го прави Пуига интересен за нас е неговата согледба дека деловите од главнотековната култура што ги избира машката геј-култура за свои настрани цели честопати не се од оние политички најнапредните, најексперименталните и најавангардните, туку – на изненадување на оние што се надвор од таа култура, кои некако очекуваат дека геј-мажите ќе претпочитаат уметнички дела што или промовираат напредни општествени промени или остваруваат расколни, субверзивни програми со формална естетска иновативност – туку, излегува, оние најстаринските, најстаромодните, реакционерни артефакти, вклучително и некои што се најупадливо сексистички, расистички, сталежистички и хомофобични.

Нивната дијалектичка интеракција кулминира со низа размени и со делумно поматување на идентитетите, со што се покажува дека естетиката и политиката, фантазијата и цврстината, пешованството и мачоизмот, машката геј-култура и машката стрејт-култура, всушност, можат многу да си понудат една на друга – барем во замислата на Пуиг.

Не дека не чуле за разочарувањата на трагачите по белосветски тајни ама сакаа лично од Моцарт да чујат како сиве овие векови го поднесува она што му се случува, а пред тоа, како што е редот да не се заборават кредитните картички со кои некако најлесно се купуваат тајните спакувани во црвени шестоаголна кутии на чијшто капак е сликата на Моцарт и со кои најубаво се облажува душата додека се труцкаат на задното седиште на автобусот забревтан кон скривалиштето на новите тајни.

Далтон веројатно мисли дека кожната јакна нема да треба во зимата.

Тој исто така ја држеше и трската која некако ја добил во барот Рио, се трампал за нешто, се повеке ⥊ се чини за нејзината црна кожна јакна со метални нитни на манжетните кои специјално ги соши една жена во Портланд која тврдеше дека е Циганка.

Тој не размислува што нејзе ќе ⥊ биде потребно зиме.