Назад во реалноста ја врати допирот на Петар, кој нежно ја зема нејзината рака во својата.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Исклесан од бел, проѕирен мермер лустерот претставуваше галеби со расперени крила, кои нежно се допираа и затвораа хармоничен круг, благо разбрануван од, немирните глави на птиците.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И си мислевме и се прашувавме: дали таму каде што не носат ќе има ли некој кој ќе не погали со топла дланка како дланката на нашите мајки, кој ќе не бакне пред спиење, како што не бакнуваа нашите мајки, кој нежно ќе не погледне како што не погледнуваа нашите мајки, кој ќе ни се насмевне со насмевка на нашите мајки, кој ќе ни раскаже приказна, ќе ни запее приспивна песна, ќе ни избрише стежната солза?
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)