Што ја карактеризира постмодерната форма на заедница?
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Предноста на ваквите системи е во тоа што благодарение на нив би можело да се сочува контролата над уживателите кои евентуално би морале да посетуваат предавања за последиците од дрогата за која се определиле, би биле подложени на постојана лекарска контрола итн. На овој начин уживателите и понатаму во извесна мера би биле обележани, што еветуално би можело да ја обесхрабри побарувачката.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Но секој обид општеството да се предочи како конзистентен модел нужно е обид кој, за да биде селективен, арбитрарно одредени начини на општествен живот ги прогласува за норма и, според истата логика, сите други феномени ги класификува како ненормални: или како резидуум на минатото кој евентуално ќе ја изживее својата цел и ќе исчезне, или како некакви туѓи елементи кои што мораат да бидат искоренети или маргинализирани.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
И затоа решив да предавам „Како да се биде геј“.
Единствената вистинска награда за поставување такви тешки и незгодни прашања е можноста дека успешните одговори до кои евентуално би успеале да дојдеме ќе ни кажат нешто корисно и поучно за машкиот геј-субјективитет.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Третата можност ужива извесна поддршка: задолжително лекарско одобрение за уживање дрога, како што тоа го прават Британците. Сличен приод би бил и ограничувањето на достапноста на дрогата на познати зависници, што би се правело на специјализирани клиники. Во таа смисла власта би можела да бара издавање дозволи на легалните уживатели.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
По можност да се пренесуваат и тие кои евентуално ќе загинат.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)