кој (зам.) - свој (прид.)

Работникот Љ Х од Велес (сега 50-годишен) беше во стален работен однос во АД „Киро Ќучук“ – една од велешките големи компании од градежниот сектор, со над 800 вработени кои, во транзицијата, неуспешно се трансформираа од страна на локални моќници.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Со намалувањето на продажбата и лошото раководење настанаа услови за влошување на работната атмосфера и условите за работа, како и нередовност на платите и нивно исплаќање во најразлични производи од компании кои своите обврски ги подмируваа со компензација т.е. взаемно пребивање на побарувањата или нивно намирување во натурален облик.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имаше остварен работен стаж од 28 години во истото ова претпријатие, кадешто работеше како комерцијалист.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Меѓутоа, Ворхоловиот пасивен воајеризам, кој својата интервенција ја сведува на одбирање на субјекти за свое набљудување, па со тоа и изгледа либерален и безопасен, се покажа како опасен кај агресивните егзибиционисти како Ондин, што можеше да го чини и глава.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Со овој инцидент дефинитивно е потврден Ворхоловиот концепт на воајер, тој ги остава протагонистите безоглед на тоа што се случило.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
ПОД големиот мост во Келн, на оној мост што служи и за железницата и за пешаците, под чии сводови минува автомагистралата за Бон, речиси на дофат на монументалната Келнска катедрала и на главната железничка станица, а покрај павирните кејови на Рајна, од каде што, како ехо, допираат звуците на бродските сирени, кои овде како густи јата ја сечат реката во обата правца, во близината на трговскиот центар, се наоѓа „црвениот“ Келн, кој своите светлини ги пали во првите вечерни часови, а ги гасне во првите мугри...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
ВИЗИИ И ЗА УТРЕШНИНАТА НА МЕБЕЛОТ ВО БУЧАВИОТ милионски Келн на Рајна, дниве во Дојц еден од помалку шумните квартали и населби, во една монументална зграда крај Рајна се одржуваше саем на мебелот, на кој своите вештини во овој сектор на дрвната преработка ги демонстрираа подесетина земји од цел свет, а особено од Европа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Дотогашното сфаќање на научната фантастика се засноваше врз делата на великаните на тој вид литература, како Исак Асимов (Isaac Asimov), Артур Кларк (Arthur Clarke) и Жил Верн (Jules Verne), кои својата инспирација ја црпеле од егзактната наука.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Овој peintre maudit кој своите први слики ги насликал уште пред смртта на Рафаел (1520), бил сметан за намуртен мизантроп, а во своето атеље, велат, се качувал по скали кои ги подигал со себе така што неговото бедно дувло било потполно недостапно.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Учесниците во малата интерна војна што допрва се затркалува во Македонија не се само политичките партии туку онаа социјална група која има обичај да се нарекува интелектуалци односно интелигенција (уметници и писатели од најразлична жанровска припадност, хуманистички научници, универзитетски професори од разни профили, политичари со докторски наслови или доктори по наука кои својата конечна вокација ја пронашле во непосредната политика), сите тие меѓусебно се борат околу исклучивото право на формулирање и претставување на она што се смета за вистинска национална вредност.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тие се всушност ментални проститутки кои својот ум го продаваат на такозваната бизнис елита, а најчесто и за грст евриња како Енџиоа својот анус го нудат на Западот притоа шиткајќи све што е локално и од историска вредност.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Во секој случај е идиотски да се објави смртта на уметноста, а притоа да се биде и во историска и во практична- животна смисла сведок на уметничката ревитализација, и од трендовско- стилски аспект, и од аспект на самите уметници кои своите дела најпрво ги акцептираат како уметнички надгробни споменици, а подоцна како капитални дела на „новата“ уметност - феникси на новиот живот на уметноста...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Има многу уметници, особено во 20-иот век, кои својата работа пред сѐ ја гледаат како идеолошка дејност.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Овде во Америка, стискајќи ги во раката своите книги, својот единствен ID (кој, се чини, не вреди), ја чувствувам сета трагикомичност на EEW, етикетираниот источноевропски писател, кој своите несреќни татковини ги влече со себе како задолжителен багаж, што секако, дури овде е присилен да го влече.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во литературната историја се познати многу писатели кои своите најдобри дела ги создаваат во состојби на изменета свест, кога се губи јасната граница меѓу здравјето и болеста.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Третата категорија, Преведувањето и лингвистиката, ги вклучува студиите кои својот интерес го ставаат врз компаративниот аранжман на лингвистичките елементи помеѓу текстот на ИЈ и текстот на ЈЦ, земајќи ги во предвид фонемските, морфемските, лексичките, синтагмичките и синтаксичките нивоа.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Работата на научниците во тогашните земји: Германија, Израел, Чехословачка, Советскиот Сојуз, Германската Демократска Република и Соединетите Американски Држави, укажа на итната потреба од јасно дефинирани училишта за Trans- lation Studies, кои својот акцент ќе го стават на разни аспекти од ова широко поле.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Бендовите како Greatful Dead, Doors, Beatles, Rolling Stones, Jefferson Airplane, Mothers of Invention, Dylan и други, кои својата музика ја компонираа и изведуваа под дејство на дроги, ги втиснаа своите психоделични доживувања во културата на младите и врз нив имаа слично влијание како прави курандероси. Tomas de Kvinsi може да се означи како основоположник на модерната “dope” литература со своето дело “Исповед на еден уживател на опиум”, коешто настанало како директен резултат од неговите искуства со лауданумот, препарат на опиумот кој е воведен во терапијата на болни состојби уште од времето на Парацелзус (Paracelsus).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не сакам да гледам, не сакам да слушам, ниту пак сакам да видам трага, од некој кој своето достоинство и пријателство го продал за стуткана пара, која само му е драга.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Што може да те спаси од слепа непромисленост и од глава наведната пред други која својот народ го поведе кон негово искоренување?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Всушност, собраното во оваа книга, и самиот наслов на книгата, се резултат на таа нова творечка возбуда и на неа гледам како на задоцнета рожба која својот подостарен родител го прави среќен и возгордеан.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Најуспешни театарџии се (се мисли на сите неимари на театарскиот живот) оние кои своите духовни творби смело и гордо ги бојат во партиски бои и внимават со ништо да не ја засенат својата партиска опортуност.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Времињата се сменија, драга мајко... - Што, сакаш да ме убедиш, дека по селата нема чесни девојки, кои својата чесност би ја дарувале само на еден...
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сопатник на кој својата позитивна духовна енергија безрезервно му ја даруваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Оти почнав да се чувствувам како „шејтан“ жена, не помалку интелигентна од Сашо „Фактор Икс“, со помали фасцинантни предвидувачки способности од него, ама со аналитичен дух, кој може да се натпреварува со многумина што веќе имаат пола до час емисија, во која своите ставови ги оградуваат од уредувачката политика на телевизијата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Златко од Прилеп виткаше имиња од сребрена жица, Али Баба црташе портрети, Љиља графики, наива печатена во илјадници примероци продаваше Драго Телац, кој својата кабриолет бела буба ја паркираше пред тезгата и, како вистински сликар, на лице место се потпишуваше како уметник на своето дело.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Како и други Словени кои своето образование имале можност да го добијат во Византија, се школувал во Солун, каде што се собирале познати личности.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таму се запознал со учењето на Григорие Палма, Никола Кавасилас, Никифор Калист, калабриецот Варлаам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се сретнавме во Маритма, еден популарен и валкан бар, во кој својата храброст ја покажуваше политичката левица во времето на залезот на франкизмот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се заблагодари без да погледне кој е, но Сатурн Волшебникот го виде.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Уживањето во каламбури и игри на зборови со двојни и тројни значења и воопшто во енигмата, воведе интерпретирачки механизам кој своите извори ги лоцираше во најодалечените локации - средновековната алхемија, или во таканаречената Кабала или во класична Грција.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Меѓутоа, се надоврза Татко по Riconquista исчезнаа и последните живи заедници кои би можеле да продолжат да ја негуваат андалузиската муслиманско-христијанска синтеза?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во Шпанија среќавав не само учени туку и обични луѓе, кои својата Шпанија ја сметаат за значајна алка помеѓу христијанството и исламот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Покажаното насилство ќе биде плод на немоќта на тиранинот кој ќе бара во својот наум соучесници меѓу слабите од секаков вид.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таков беше и капетанот на туноловците Монги, кој своите луѓе ги учеше на матанѕирање на своите жртви...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Формулата на Шефот во случајот на полицајката беше едноставна: Ема, заедно со Нинослав, ќе го води префрлањето на Илона, а специјална екипа што тој ќе ја испрати таа ноќ на граничниот премин Табановце, неколку часа откако Чехињата ќе биде пропуштена без да се евидентира во системот за гранична контрола, ќе открие злоупотреба на службената должност на полицаецот Јованче Крстов кој својата улога во нашата група дотогаш си ја извршуваше беспрекорно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тивко, тивко го расвести и бргу го поведе кои своите српски окопи, каде што веќе другарите беа се загрижиле за него, ота и зората наближуваше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Туку шуќур си велам денеска што е недела Па поповите имаат венчавки и крштевки И немаат време за визитации на коали и други сонувачи На сон поп ако ти дојде ќе ти напраи триста лошотии На сон владика или поп и за ѓаволи се веруваат А богами не се чуло дека и на јаве ги есапат за ангели Така барем велат дојденците од Македонија кои своите попови Повеќе се среќаваат по судови одошто по црквите За да расчистат како може тоа што народот го изградил Да не биде народно ами попово И како може некој да биде овчар ако нема стадо И многу имотно-правни а не духовни работи Расчистуваат македонските попови по австралиските судови
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Татко сакаше херојски да замине со семејството од Балканот, следејќи го патот на јагулите, трагајќи по замислената планетарна хармонија која својата полнота ја имаше во природниот универзум.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во кажувањето на Игора Лозински гледаше како една обична грешка, грешка во умот на Ленин, го предизвика падот на руската царска империја и го услови настанокот на советската империја, која своја апотеоза и пад сигурно еден ден ќе доживее со сталинизмот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Но ова се претпоставки" вели Поетот“ а ние, барем засега, можеме со сигурност да сметаме само на еден факт, оној, дека стореното зло во сонот не остава трага, па дури ни во случаите како во оној кај Данте: Верувајте видов и уште го гледам трупот кој својата глава место фенер ја носи лулајќи ја на мртвите коси! ...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но, гладот го мачеше и тој, сака- не сака, тргна по селскиот мачор, кој своето име Ловџија не го беше добил без заслуга.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Математичкиот симболизам е конвенција на писмото, скриптурален симболизам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова оди заедно со едно проширување на фонографијата и со сите средства за зачувување на говорниот јазик, кои овозможуваат тој да функционира и во отсуство на субјектот кој говори.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овој развој, поврзан со оној на етнологијата и на историјата на писмото, нѐ учи дека фонетското писмо, средиштето на големата метафизичка, научна, техничка, економска авантура на Западот, е ограничено во времето и просторот, самото се ограничува токму во оној миг во кој својот закон им го наметнува на културните полиња, единствените кои сѐ уште му се измолкнуваат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Меѓутоа, експертите ги предупредиле политичките елити дека не би требало да бидат "понесени од лажниот оптимизам од ваквиот успешен развој на настаните".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во тој поглед, оптимизам нудел постигнатиот договор на Либанската конференција, на која било договорено „ЕАМ и комунистите“ да влезат во Грчката влада во која свое учество би имале сите партии, така што Британците се надевале дека ЕАМ во натамошното дејствување ќе стане безопасен, уште повеќе што било договорено да се формира „национална грчка армија, во која треба да се вклучат сите единици на отпорот, вклучувајќи ги и воените единици на ЕЛАС-ЕАМ“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Летка не беше од оние жени, како мнозинството, кои својата кула на соништата ја градат од покривот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во секој случај гастарбајтерки кои својата работа не ја вршат само за пари туку и од задоволство.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)