Но така е до разденувањето, а штом ќе се развидели, луѓето продолжуваат со лопатите да го чистат снегот, да отвораат нови премини или да ги продолжуваат оние патеки што ги оставиле вчера или кои новиот снег ги зарамнил; се собираат на широкиот пат крај езерото и зборуваат за сè и сешто, а најмногу за мобилизацијата, за своите најблиски од кои немаат никаков глас и за кои не знаат каде ќе ги истават коските...
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Без збор. Станаа. Си отидоа... Која Нова година беше?... Една... Сеедно која...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Ма, ајде, дојди! Не мора да влеземе на игранката, туку само да видиме кои нови ќе се појават.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Хаосот кој новата уметност воопшто го создава може да се објасни само со укажување на основното тежнение на современиот уметник за поместување на аголот на гледање, како и замена и прераспределба на застарените и утврдени улоги.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Се разбира, Варшава, која даде големи жртви во војната, е сета во споменици, железни спомен- плочи и слично, кои новите генрации го потстуваат за тоа дека овој град - маченик, страдалник и херој, некогаш физички уништен од Хитлерова Германија, успеал да се издигне од пепелта на уништувањето: поубав, полн со сите свои знаменитости од минатото, кои биле, кои и денес се украс на овој град.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Кој ќе го плати тоа, која ли нова држава ќе ги залечи раните, кој нов пасош ќе ја надокнади загубата на детето, која државна граница може да ги врати животите, се прашувам...
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Мачно е, сине, да се предвиди, која нова империја ќе надвладее на Балканот. И по која цена.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)