Но, доколку вашето прашање подразбира дали она што го велам е норматив во вообичаената смисла, тогаш ми е потешко да одговорам.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Залудно најконцентрирано и најстрого да ја напаѓаме политиката на Запад, Израел и арапско-исламскиот склоп (впрочем, 44 Margina #11-12 [1994] | okno.mk под секоја од нив се крие уште понекоја), залудно што во тие напади се враќаме и треба да се враќаме наназад (а треба да се вратиме многу многу далеку, со јасно означени етапи), одлуката мора да се донесе во едно “денес”, во еден единствен момент во кој ниедна мината грешка веќе не може да се избрише или исправи.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Навлеговме во еден дел во кој ниедна од нас дотогаш не била.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Се сеќавам јас на таа птица не поради тоа што на нејзиниот воден пат со недели лебдејќи во небесата не го допре со крилја морето – туку поради откликот на стеблото: кога се покажа птицата стеблото почна да се искачува кон неа, ги рашири крошните, ги отвори како древна книга спред која ниедна трага не исчезнува и залудно не е ничие исчезнување.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Дрвјата и грмушките беа густи и диви, тревата висока, да не речам колку нас, и таа сета задивена како човечка нога да не стапнала со векови.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)