кој (зам.) - најголем (прид.)

Татко, веројатно, стигна до оваа точка на животот носен од крилјата на својата мајка која најголемиот дел од животот го мина на брегот од Езерото, во лет во место, сакајќи да го втаса семејното јато, одамна одлетано кон бреговите на Босфор, кон Измир и кон Анадолија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Изабел, нејзиниот сопруг Бертран и тројцата синови од кои најголемиот беше момче од дванаесет години и се викаше Оливие, средниот чиешто име беше Ален имаше десет, а најмалото момче Патрик имаше пет години.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во овој дел на Македонија особено силна била српската пропаганда со која раководела владата од Крф, српскиот штаб во Солун и комесарите на владата и полициските службеници на теренот по градовите и селата.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Оваа влада, сѐ до влегувањето на Грција во војната на страната на Антантата, формирала и своја војска во која најголемиот дел биле Македонци.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
А Филозофот продолжи: „Размисли: ако во записот се говори за леб, тогаш следниот збор до него, кој најголема љубов кон овој збор пројавува дури и во јазикот твој, па и во јазиците на сите родови на лицето на земјата – кој би можел да биде?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Професорите од жолтата гимназија, луѓе сиви и без разбирање за сиот живот околу себе, и жителите на безизлезната улица, ситни во своите страсти за кои најголем настан по некоја светска војна беше апсењето на стариот Адам, не ми беа разбирливи, во нив не го видов она што е спротивно на злото иако многуте не беа зли.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Двајцата се воодушевуваа од севозможната, етнички мешана и така питорескната костимографија на градот и особено на нивните едноверци - некако не им одеше веднаш да кажат „сонародници” зашто беа толку различни од нив - од кои најголемиот број беа скромни луѓе, постарите сѐ уште облечени традиционално, со фесови, антерии, широки женски здолништа со долга престилка и специфични женски капи што ѝ личеа на дајриња ставени на глава и врзани под брадата, сите дотерани на туѓ, ориентален начин.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тука се појавуваа еврејски весници на француски, функционираа училишта на Аллианце Исраелите Универселле, имаше банкарски куќи како Тиано со експозитури во Париз, Трст, Џенова, Марсеј, Лондон и Женева, а во градот дејствуваа клубови што носеа имиња Церцле дес Интимес, Нувеау Цлуб, Церцле де Салониљуе...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Примерите се безбројни, од Sindy Sherman до Borofsky и необично е што и Жилберт&Џорџ се на таа листа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Малубројни се уметниците коишто можат да ѝ одолеат на поврзаноста меѓу растечката популарност и растечките димензии, токму како во 19 вековнииот салонски систем во кој најголемите слики обично им припаѓаа на најуспешните уметници.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
По долгата и неизвесна ноќ, во која најголем соучесник ни беше стравот, блеснаа првите сончеви зраци.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
По малку како дури сега да си го поставуваше прашањето: која беше Мајка, по речиси половина век брак, од кој најголемиот дел минат во егзил.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нора и Хорхе учат француски, а Хорхе оди во славната гимназија основана од Калвин и во која најголемо внимание се посветувало на јазиците, особено латинскиот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Хорхе Луис ги чита француските писатели Волтер, Бодлер, Флобер, Мопасан, Рембо и англиските Карлајл и Честертон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес учи германски читајќи ги Хајне и Шопенхауер, Мејринк и германските експресионистички поети.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
1918. Умира баба му по мајка. Семејството се сели во Лугано.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)