ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

На некого му расцветал лактот, на некого панталоните, некој е целиот засален, а општиот наш парталав изглед покажуваше дека пред интернатската управа стои за решавање еден комплексен проблем на преоблекување и преобување, во кој моите чевли се вклучуваат само како ситна подробност, а тоа, се разбира, како и секогаш во такви случаи, ја усложнуваше работата.

Тоа е за начинот на кој мојот тим и јас го употребуваме зборот. 36 Margina #4-5 [1994] | okno.mk *** Нема ништо надвор од тераписката средба.

Помагало”, во речникот, посочува пак на терапија, а листата на “помагало” (remedy) во тесаурусот се покажа интересна бидејќи 34-то објаснување на таа листа е “решение”: Јас можам да прифатам дефиниција како оваа: Те р а п и ј а , с е за н и ма в а с о п р о н а о ѓ а ње , “откривање”, и примена на решенија и/или резултати; заемен, кооперативен, соработнички разговор помеѓу два или повеќе експерти.

Ноќе, испраќајќи ги своите илјада зборови во Амстердам, често се занесував со поетската слика во која моите свитоци налик на тулипани од хартија скокаат од факс-машината во раното амстердамско утро.

Во самата срж на приказната, решавачки и загрижувачки е начинот на кој мојот наратор, (јас, но не токму јас) ја третира темата на смртта.

Има право, заклучувам и за миг овој чин меѓусебно уништување го доживувам како голема претстава во која мојата улога избива во главна.

Еден ден го викна татко ми и му го даде налогот со кој мојата мајка треба да биде упатена во НОВ ЧОВЕК.

Можеби тоа беше утеха која го редуцираше целиот свет, го сведе на една точка; можеби тоа беше психолошки механизам со кој мојата машка повредена суета се бранеше од реалноста; но можеби таа опсесија беше, и тоа сега првпат отворено ќе го кажам – остаток од некој мој претходен живот, од некоја моја претходна инкарнација.

Само јас не сум сигурен кој мој дел остана горе и уште разговара со тебе, а кој е овде, со Даскалов и Боге од Бањи.

Боге вели дека по негово мислење еден ден сонцето може да се излее.

И така, Џон се соочувал со тешка битка во обидот да си ги завери мажествените исправи, па му требала сета помош што може да ја присобере, а која мојот скандалозен предмет баш и не му ја давал. (Можеби вреди во врска со ова и да се каже дека за мојот предмет никогаш не сум добил приговори од геј-мажи што се гордеат со својата флагрантна женственост и што се исплашиле дека тоа што во описот на предметот ја спомнувам „мускул-културата“ може да наведе некого по грешка да мисли дека и тие се некакви типови што се носат војнички или дека се некакви забегани фитнес-отоци во тренерки, кои обожаваат тимски спортови и немаат никаква смисла за духовит збор.) ‌Главната причина поради која не би било мудро да се отфрлат приговорите на Џон со некаква праведничка самозадоволност или со некаква покровителска надменост е што на тој начин би се потценила нивната политичка моќ и би се превидело дека се втемелени во еден конкретен спој на општествени и историски настани, за кои, всушност, даваат важно и корисно навестување.

Особено го повредува службеното постоунволско вјерују дека геј-мажите воопшто не се различни од никого друг, дека изборот на сексуалниот објект нема никаква врска со родовиот стил, дека геј-сексуалноста не е сврзана со женственоста и дека хомосексуалноста е сексуална ориентација, а не култура или поткултура. ‌Што, несомнено, е причината поради која мојот предмет предизвика толку многу противност кај многумина геј-мажи.

За нив како да заминував на пат од кој моето враќање требаше да им ја донесе ветената радост, трошката среќа во осамата крај морето близу пустината!

Според него, крајот на книгата го означува и крајот на времето.

Овде, на брегот, пред големата врата на животот, зачнаа и моите големи пријателства со кои мојот живот и пишување добиваа нова смисла во моите спротивставувања на балканизацијата.

Несомненоста на откритието што и не помислував да го сместам во папките на сонот, зашто и не беше дојдено од таму, наеднаш го сфатив како порака или како наговестување на сомнението дека можеби не сме гости само на еден единствен живот.

Но и покрај таквата увереност, додека гледав во текстот на Грофот сфатив дека си го поставувам она чудно прашање: во кој мој живот ги имав видено тие мали картички со бујни водотеци од стихови?

Не бев сигурен од кои мои зборови го беше извлекол својот последен заклучок, но Стариот писател, одобрувајќи со главата, неочекувано констатира: - Значи сепак вие верувате.

Честопати мислев на светот и времето кога бевме девојки, мислев кога веќе одамна не бевме девојки; мислев на девојките на нашето време, за кои Клара велеше дека конечно треба да се ослободат, девојките за кои мојата мајка велеше дека местото им е во кујната.

Ние бевме првата генерација девојки родени по настанувањето на зборот “сексуалност” во 1859 година, ние бевме девојки во она време кога интимниот однос помеѓу машкото и женското тело некои го нарекуваа ”телесен чин”, други - “венеричен чин”, трети - “нагон за расплодување”, и тоа физичко соединување на двата пола беше исчекувано со идеализирање, но беше сфаќано и како деградација, а понекогаш за исто суштество беше и едното и другото: од тоа соединување на двете тела се очекуваше воздигнување на душата во некои небесни сфери, но и се гледаше на него како на некаква животинска активност која ја валка душата.

Тоа е висока зграда во Јужното предградие, во која мојата жена и јас го преведувавме Витмен, чијшто моќен одек може да се одрази барем на оваа страница.

Тоа е Лугонес, кој од прозорчиња на воз ги набљудува формите што се губат и мисли дека веќе не го тишти должноста засекогаш да ги преведе во зборови, бидејќи тоа е неговото последно патување.

Тоа е, во една пуста ноќ, некој агол на Онс кадешто Маседонио Фернандез, сега мртов, и понатаму толкува дека смртта е измама.