ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Ќе бидеме настрани засекогаш. ‌Геј-децата сѐ уште растат, главно, во хетеросексуални семејства и во хетеронормативна култура.

Кога инсистирам дека хомосексуалноста е општествен облик на суштествување, не сакам да укажам дека хомосексуалноста е нешто научено ниту дека луѓето стекнуваат хомосексуална ориентација затоа што други ги научиле да бидат геј – дека биле „врбувани“, да речам, во „геј-начинот на живеење“.

Тоа нема да се смени во некоја голема мера.

Дајер упатува на низа примери во кои машката геј-култура го третира стилот како вреден, додека содржината ја оградува како неутрална или тривијална: Геј-мажите имаат направено одредени „стилски занимања“ да станат во голема мера нивни (или барем така да се поврзуваат со нив, дури и кога според бројот на гејовите што навистина работат во тие занимања не мора да значи дека е така): фризерството, внатрешното уредување, модното креаторство, балетот, мјузиклите, ревијата.

Не зборувам тука за она што ја предизвикува хомосексуалноста или хетеросексуалноста, ништо повеќе отколку што зборувам за eвропското откривање и колонизирање на Америка – процесот што на крајот го создал американскиот национален идентитет.

Запрепастената и изнамачена урнебесност со која машката геј-култура ја гледа таа глетка укажува колку јасно ја восприема свирепата бесмисленост на сопствената состојба која се огледува во неа.

Зборувам за начинот на кој машките што веќе се хомосексуални, како луѓе што се веќе родени и израснати во Америка, постепено се здобиваат со особен општествен идентитет, со особена свест, склоп културни практики и субјективитет што произлегува од тоа.

Смешноста што се сврзува со недостоинствената женствена болка во општеството на машката повластеност особено ќе одекнеше во искуството на геј-мажите во текот на првите петнаесет години од кризата со сидата, од 1981 до 1996 година, пред воведувањето на антиретровирусната терапија, кога сидата неминовно беше смртоносна состојба и кога стрејт-општеството редовно ја отфрлаше стварноста на страдањето на геј-мажите, ускратувајќи им го сочувството што намуртено им го даваше на „невините жртви“ на епидемијата.192 Во тој контекст, смеата со која машката геј-култура ја дочека сопствената ужасна и трагична состојба изразуваше, како што правела многупати, истовремена идентификација со вредностите и гледиштата и на повластеното и на абјектното.

Процесот преку кој луѓето стануваат Американци е доста познат, дури иако подробностите заслужуваат натамошно проучување.

Ова објаснува и зошто машката геј-култура нѐ поттикнува да се смееме на ситуации – како оние што се прикажани во Милдред Пирс и во Најмила мамичке – кои се ужасни или трагични.

Нас на субјективитет нѐ тера барањето да бидеме неавтентични.

Кампот и убавината дејствуваат во строг меѓусебен сооднос, а кампот најдобро се разбира кога се гледа во тој односен контекст – како начин на машката геј-култура да се обиде да се одопие од сопствената еротска и естетска страст кон мажествената убавина.

Исто како што кампот дејствува да го нагризе неироничниот восхит кон убавината со чија моќ не може да се рамни и чија моќ не може да ја измести, така машката геј-култура се бори да ја одложи болката на загубите што не престанува да ги оплакува. ‌Можеби тоа е уште една причина поради која машката геј-култура им предизвикува толкава одбивност на геј-мажите, зошто побудува толку одрекувања и зошто современите геј-мажи се склони да ја проектираат врз претходните поколенија на архаични, патетични кралици – врз секого освен врз себе.

Кампот го претставува обидот на машката геј-култура да ја растури сопствената романтична сериозност, да ги срамни немилите разлики меѓу кралиците и трејдовите кои машката геј-култура ги зајмила од спротивноста меѓу мажественото и женственото во доминантниот, хетеронормативен родов систем и кои ги направила темелници на сопствениот светоглед.

А дури и децата што не растат во стрејт-семејства, сепак, се изложени, во огромна мера, на хетеросексуалните културни облици.

Хетеросексуалната култура и понатаму е првата култура што ја доживуваме, а нашите субјективитети, нашите начини на чувствување и изразување, нашето чувство на различност мораат да се вообличуваат во контекстот и во рамката на хетеросексуалната култура. ‌Геј-мажите, како што напишал Сартр пред шеесет години, истовремено се служат со два различни референтни система.474 Тоа е така поради типичната општествена положба од која потекнува машкиот геј-субјективитет и во која машките геј-културни практики си го добиваат првобитниот облик: положбата во која растеш и те одгледуваат родители хетеросексуалци во нормативно и поимски, ако не и стварно, хетеросексуална средина.