кој (зам.) - ти (зам.)

„Мрш, пцишта погани“, викнав одозгора. Тие не се помрднаа од местото, токму како пци кои ти го зеле стравот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во секој случај, рече Владе, оној гроб за кој ти мислеше дека би можел да биде на Никола, еве, не е, а каде е неговиот гроб, не се знае.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тешко е да не се препуштиш на целиов провинцијализам што сака да се напика во центарот на сите збиднувања, да држи говори, да се слика пред медиуми, а да не ти пропаднат сите шанси за нормален живот, зашто конците на твоето кутро суштество се во нивните раце и тие ти ја даваат единствената навигација по која ти треба да живееш, ти ја даваат единствената смисла на живот по која треба да трагаш.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Е, па кој ти се скакулците? - му се свртува иронично Боце на Соколета. - Германците, кој!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Хемороидни педалари кои шишкаат со штипки на устите (ланецот да не им го фати јазикот), млакоракувачи кои ти ја фаќаат раката како да е сообраќајна казна, автобуси – кутии од кисело млеко полни со ситни, бели црви рибарски.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Кој се грижи за тебе? Кој те разбудува? Кој ти приготвува појадок?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Кој ти вели не можело да се чува животинче во зграда?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ајде, веднаш да ѝ напишеме писмо на баба. Навреме да го прими.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не можам да смислам куче врзано на балкон, птица во кафез, риба во аквариум...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Олеснително воздивнав и се загледав во очите на тато. Ме прочита како отворена книга.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кој те праша тебе, кој ти се плаши? — почна да вика сега татко му и со сила го наседна на столчето баш на кое седеше Адем.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Кој ти е вој, невесто Митро? Митра ја обли црвенило до уши, но немаше каде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Кој ти вели, мори мале, оти неќу да ве вида, кој ви вели оти сте ми одмилеле!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Шака не е. Нови берданки за по три лири кој ти дава?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Место берданки, Трајко најде суровици, измешани со стари палечници — да тежат, а место фишеци — сандакот беше полн со песок.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Доктор! - се зачуди гостинот. - Кој ти рече? - Па, шумарот, а и твојот пријател, како го викаш? - Инженер Александар! - Е, тој.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во некое списание, наменето за ловџии, или во весник било, пишувало дека порано, пред што младинските работни бригади ги исушиле мртвиците и блатата, во Пелагонија, во Ларинско, Битолско и Прилепско Поле, а тоа значи и во Потковицата, живееле над 400 видови птици, но дека сега биле сосема изретчени па се предлагало, или сами властите предложиле, да се направи некако да се обноват мртвиците и блатата за да се вратат птиците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нивните гласови ги мрзнат во ушите, како најдолг и најструден мрзулец, кој ти достасува до душата и срцето и кој ти ја остинува и крвта и снагата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Всушност некои прсти ме имаа фатено за рамото и ме туркаа кон собата во која ти го беше поминала сосема сама поголемиот дел од твојата последна ноќ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби таа сила што ме поттурнуваше не беа прсти или рака туку желбата или потребата над која немав контрола.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во Америка не знам кој град е, ама во Англија е Лондон. - Кој ти рекол.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Гледаш, многу битна рамнотежа без која ти не би имал своја физика, не би постоел – заврши старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Причината поради која ти реши да ми помогнеш, беше да ја откриеш тајната, што со години ја чувам во џебот, околу која ти се вртиш цело време – рече притискајќи го посилно џебот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тие немаат чист манастир во срцето во срцето, ја немаат рамнотежата за која ти зборуваш, а сепак се живи? – рече Еразмо, по ваквата, за него, провокативно наметната тема.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
„Ми се врати топлината кон неа“, вели Кокоруш во еден расказ, „оној вид восхит што можеш да го осетиш само кон оној кој ти е далечен“.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
„Тој вели дека ти си му ја дал пушката. Кој ти ја дал тебе?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не можеш да се омажиш за оној стар и исушен жабок. Не давам, разбираш, не давам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Кој ти го рече тоа? - Самиот видов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Богдан Преслапец пак се загледал во неговиот нос.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Кој си ти и кој ти ги видел очите да те праша за кого јас ќе се мажам?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Очите му се испаруваа од зловешта омарнина на болките.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сигурно е ужасно, мислеше Змејко кога сеќаваш како нешто ти недостасува, кога сеќаваш дека си останал без еден дел од своето тело, кој ти останал некаде незабележано по изминатиот пат зад тебе, во сите изминати денови, а ти си продолжил носејќи му ја празнината, постојано чувствувајќи се прогонет од тој недостаток, сѐ дури вџашувачки неочекувано еден миг не те натера да го побараш, и додека не откриеш дека си останал без него. Каде ли го загубив, мислиш, каде ли?
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кој ти дозволи тоа да го правиш!“ свика кон сејменот, го истрга пиштолот и ги забуца куршумите во него.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ако имаш забрана, повторно можеш да измислиш обврски од типот дополнителни часови по некој предмет и ревносно да ги посетуваш, па кога еднаш нема да излезеш, дури и мајка ти, која ти води евиденција на движење со минутажа, да те потсети дека ќе пропуштиш важно предавање.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И почнуваш бизнис во кој ти треба само благајник за броење пари и некој роднина кој е вишок како технолог на завод и има платено телефонска сметка, па само ти закажува средби со несреќните, а нив ги има - ехехеееј!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мори, кој ти го расипа олку лицето, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не, сине Ѕвездане, не ѕвездо моја, му велам, кој ти рече дека ќе умреш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Леле желен, Јоне, му велам, море кај ти се забите, велам, кој ти ги извади сите заби од устата?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ејди, Секуле, Секуле, му велам. Тие за кој ти се бориш ти се дома, на гости.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но, мораш да го искористиш патоказот кој ти го нудам. Отсега продолжуваш сама“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Роска стоеше под подгорениот папирус. - Колку убава песна! Кој ти ја напиша? - ѝ се обрати на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од друга страна, имајте на ум дека тоа не е безопасно, бидејќи претворањето на читателот во јунак на една книга му дава на писателот можност да го повреди, па дури и да го усмрти само во два реда.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Првата од нив ќе биде вашето тајно, значи и лажно име, драги читатели, без разлика која ти била или кој ти бил и без разлика како инаку си се викала или си се викал.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Замисли, треба да се соочиш со фактот дека треба да живееш без личноста која ти значи сѐ.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Часови по безгрижност Помисли колку бесмислено станува мислењето за зборовите кои ти го допираат грбот.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Татко трпеливо го слушаше, но во еден момент, повеќе во шега отколку како забелешка на излагањето на Камилски, рече: Ќе те прашам, пријателе мој, право да ми кажеш: кој ти е најслаткиот, најмил јазик?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски беше изненаден од ова прашање: чуму му е на учен човек како Татко ова наивно прашање.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, кој ти е татко? Не знам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Пак се гушеше… Ја викнав сестрата која ти даде некое апче.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кој ти мислел ота пак ќе се врата овде, на виа козинавците наши.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Петро мори, кој ти чепкаше во сонот са нојќ?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кој ти поднесе тужба за гаражата?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Јас ќе пишувам песни кои ти никогаш не ни ги читаш.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
- А кој ти е оној? - праша Господ покажувајки со погледот кон џамлакот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, не се свртив. Го сеќавав тој леплив поглед.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А сонцето печеше ли печеше. Не смееш, браче, со прст да си ја избришеш потта во која ти се дави окото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зар не ја знаеш онаа, старата? Тргнал некој слеп на питање, та попат го сретнале некои мажи и го прашале: а бре, кој ти ги извади очите? Брат ми, - рекол слепиот. Е, затоа ти се ископани толку длабоко...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ние растевме помеѓу тие умирања за кои ти зборувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Затоа ѝ беше потребно по неколкупати да му повторуваш што си рекол, ако сакаш да сфати дека му се обраќаш токму нему, а потоа ќе требаше да му објасниш која ти е намерата или што сакаш да дознаеш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој ден, за кој ти зборувам, татко ти не попушти. Не отиде в црква. Ниту тој ден, ниту многу други недели.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Замисли си, да го видиш ликот на мајка си, или на онаа која ти е прилегната до срцето, како се лелее под површината на водата а нема сили да се измолкне надвор и вистински да се покаже.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А нам, таа зима, за која ти зборувам, Господ ни подари неколку убави денови длабок снег.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Која ти е жената, ќе ме подбидуваат, вели, а јас ќе им речам: една вдовица со мало дете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Една бескрајна темница во која ти е ограничен и умот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Не, ти никогаш не си бил женет, ниту пак ќе се ожениш, бидејќи така си заречен – дури си жив да бидеш толку добар, што благодетите кои ти ги истура животот, да им ги подаруваш на другите.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Кој ти брани гумно да направиш, ако немаш друга работа, - му подрече дедо ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Нејќам да ми се смеат сите: е, ти носиш вода, а ние тука се потиме! – Кој ти се смее?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
СУЛТАНА: Знам јас и тоа. РАЈНА: Знаеш ли кој ти ги пере гаќите? СУЛТАНА: Ти!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Подзабавуваа со поставувањето на масата со надеж дека сепак некој, макар и случајно, ќе намине да направи здраво- живо со нив, само кој ти доаѓа на ручек ако претходно не е канет?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)