кој (зам.) - таа (зам.)

Си замислуваше дијалози, теми кои таа би ги започнала, кои тој би ги започнал.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Бидејќи најнеприродната положба, во која што можела еднаш да се најде таа мајсторски направена пила, беше оваа, во која таа стоеше пред него токму сега.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Никогаш нема да разбере никој, какво е тоа чудо што слухот за човечност за миг го умира, релативна е само глупоста на мигот и стихот кој таа сага за неповрат ја опишува.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Ваквата неиздржлива агонија ја прекина жена ми, кога еден * Запис пронајден во мемоарите на среќно оженет човек ден ми кажа дека вистинскиот татко на детето не сум јас, туку некој ментално заостанат човек, пациент од душевната болница во која таа работи.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ми станаа јасни активностите со кои таа се обидела да го вообличи телото во прифатлива форма - во “послушно тело”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ја завршија вечерата и изморената снага на Чана побара сон на кој таа целосно му се предаде.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
“Меморијата” може да се дефинира како склад на информација, барем во контекстот во кој таа тука се подразбира.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Додека оваа пошлост’во чист облик предизвикува само добронамерен потсмев, онаа другата - која што, како што вели Набоков, е особено снажна и опака, кога лажноста не е очигледна и кога се смета дека вредностите кои таа ги имитира му припаѓаат, со право или не, на највисокото ниво на уметноста, мислите или чувствата - се чини, предизвикува тегобност. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 161
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Повремено таа прекорно го погледнуваше со што траењето на глетката му ја прекинуваше во секвенци во кои таа нему му изгледаше уште повозбудлива.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сега Клара беше посветена на идејата да ги освести жените дека самите ќе мораат да се изборат за она што им припаѓа: сама изработуваше плакати на кои пишуваше дека образованието на девојчињата не треба да биде подготовка за улога на домаќинка туку да биде образование кое ќе им овозможи самостојност, и ги лепеше на фасадите на училиштата; бараше сопругите да имаат право да побараат развод; организираше групи кои бараа жените да имаат право на глас, а политичките партии ја пријавуваа во полиција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се разведува. Во Бразил прима значајна награда за литература.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дали тој алудира дека таа ја има својата женственост и тој својата машкост, но дека тука е нивната заедничкост, во која таа учествува во неговата машкост, нека долго се бранува -” А тој само што не ја јаде и пие нејзината женскост...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Нејзиниот (само)деструктивен акт на спротивставување на државната волја на Креонт, акт во кој таа ја пречекорува границата на симболичката заедница на која што ѝ припаѓа, е она што отвора расцеп и внесува раздор во природниот тек на случувањето.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Лицето кое пристапува кон тужбата, односно на кое се проширува тужбата, мора да ја прими парницата во онаа состојба во која таа се наоѓа кога тоа стапува во неа (чл. 186, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Долго време потоа денот беше одвоен од ноќта само со малиот нож на светлината, кој откако ќе се пробиеше низ тешката завеса на прозорецот, во неколку наврати ќе замавнеше низ густината на мракот, ќе направеше неколку колажи на ѕидот врз кои таа редовно ги додаваше своите воздишки, и тивко ќе се изгасеше, повлекувајќи се во денот од другата сграна, за да знаеме дека е ноќ.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Таа пак, за возврат, ги преправи столиците за да бидат удобни за неговите крилја, нешто материјал додаде ваму, нешто пак одзема таму, а нештата за кои таа зборуваше беа нешта поради кои тој ја сакаше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Погледнав во правецот кон кој таа гледаше и го видов: висок, со кусо потстрижена, речиси избричена глава, со три обетки во увото, немарно облечен, намерно така, за да биде поразличен од другите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Скопскиот беглер-бег и прилепскиот кадија го скроија планот да ги нападнат бунтовниците на големиот христијански празник Велигден, кој таа година беше доста ран – уште на 26 март.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
В ред, в ред, во создавањето на таа фама (дека Ѓурчин ми е татко) не треба да го минимизирам ни учеството на мајка ми, поточно начинот на кој таа се однесуваше кон тврдењето на Огнена Гулева.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во расветлувањето на тајната, што не беше спремна да ми ја открие, не ми помогна многу ни прашањето што уследи, бидејќи и тоа беше исполнето со двоумење: „За да можеш да се наречеш нечиј син зар не е поважно да бидеш сигурен дека таткото ти е спремен да те прифати?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Денес треба да сфатиме дека ослободувањето на површината од должноста на изразот, од можноста за израз, претставува момент во кој таа добива нова, проективна улога: низ метафори, визии, фикции.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Проблемите и маките што морал да ги трга, се потполно небитни за публиката.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Оваа книга-каталог беше Мајкиниот дел на бескрајот, во кој таа убаво се снаоѓаше, можеби подобро од Татко задлабочен во сите книги од својата библиотека.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Врапчето на Благица речиси не се иставаше од прозорецот, кој таа грижливо го држеше затворен.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Како што нагласува Хабермас: „Две тенденции дијалектички поврзани една со друга го означија распадот на јавната сфера.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тогаш почна постојано да го бара по телефон, во почетокот на секои два или три часа, од шест наутро до доцна во ноќта, а потоа секојпат кога телефонот му беше при рака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Почна да ги посматра девојките кои таа вечер беа у топ форма, но повеќето од нив не беа богати туку делуваа на класични скотски спонзоруши кои на Трпе не му одговараа.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
За среќа се покажа дека Фрањо не бил заинтересиран за нејзината уметност, па откако се уверивме во тоа, повторно се вративме на претходната тема. Темата Мартин.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, и покрај дивоста со кои таа во првиот миг го задржа на растојание, или можеби токму поради неа, тој ја почувствува силната привлечност на нејзиното тело.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Низ честите разговори на таа тема дотогаш Ема правеше сè да ја задржи Илона во Центарот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Лета силно ме стегна за рака и тргна кон него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми беше жал и за тетка ми и решив кога ќе се позаборави сето ова, понатаму да и напишам едно подолго убаво писмо, и да и раскажам за некои работи кои таа, штом толку ретко се видуваме, не може да ги знае и ги замислуваше не онакви какви што се.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Имено, проблемот и хаосот во институциите на македонската култура, се потполно небитни за луѓето на кои таа култура им е наменета.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Играта во која влегувавме, голи и топли, беше единствениот начин да го скријам чувството на сожалување кон Ема која таа тмурна ноќ во која паѓаше студен дожд (впиени еден во друг слушавме како се исцедува и во рамномерен интервал тропа вода во олукот, а потоа се распрснуваа на плочникот, како кога марта упорно настојува да ја продолжи до некаков бескрај досадната морничава зима), беше нестварна и лесно предадена на мракот, во обид (не рационален, во тоа бев убеден) да и се открадне на стварноста и да заживее нов живот, во некој негов сѐ уште неоткриен дел.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И кога Борис Калпак се обиде да се урне со сиот бес што го собирал во грлото, во крвта, во срцето, на предолгиот пат од Кукулино до оваа куќа во која се загнезди нашата коба, во која таа коба стана несреќа на недолжни луѓе, навистина кога Борис Калпак ги крена рацете кон очите на бегот, во истиот миг кога старчето водено од претчувство се склопчи во огништето, еден од слугите ја подаде раката продолжена со црна кубура.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се обидував да ја наведувам кон некои врвици од нејзиното сеќавање, по кои таа одбиваше да оди.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Белината во својата срцевина како да има една искра од која таа белина се шири зголемувајќи се како што ми се приближува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Англискиот јазик на Милан и Кети, за кој таа сметаше дека е шармантен, па дури и експресивен, со сета збиеност, сега ѝ беше одбивен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Чардакот од нивната богата куќа беше тесен за неа; бунарот во авлијата плиток за кофата што ’рѓосуваше во која таа влегуваше сосе калци; маштеницата не се пиеше инаку освен направо од ѓум, а бакарданот се шмукаше како да е сок од дренки.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Аршинот со кој таа се мереше, беше во рацете на газдите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Можеби поради тоа што таа не можеше да ја скрие радоста што најпосле се оствари овој брак за кој таа, очигледно, имаше големи заслуги.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Покрај неа, во темницата, во која таа е небаре ништо и како да не постои, поминуваат непознати, натоварени, папсани, молчеливи, неми.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нив, изгледа, значеше Партијата и пред сѐ Внатрешната партија, за која таа зборуваше со отворена, потсмешлива омраза што го обеспокојуваше Винстон, иако знаеше дека тука се безбедни, ако воопшто некаде можеа да бидат безбедни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Точната скица на змијата во тревникот беше како калап во кој таа се вклопуваше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но судбината не си поигрува со историјата помалку од славољубието победници, за кои таа, историјата, почнува со нив и таква каква што ја замислиле самите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Именувањето на алтернативна тема или контратема е многу важно, помеѓу другите работи, и затоа што, (а) значајно учествува во чувството на индивидуата дека нејзиниот живот оди нанапред по патот кој таа го одбрала; (б) овозможува да се припише значење на настаните или искуствата кои инаку би останале незабележани или за нив би се сметало дека се од мала важност; (в) го олеснува правовременото одредување (средба-по-средба) и поврзување на настаните кои се случуваат за време на тераписките средби и (г) ѝ дава на индивидуата чувство дека знае кој може да биде следниот чекор во избраната животна насока.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се зачуди Алекса кога во визбата го виде Јована Ѓуров, кој таа пролет се врати од Бугарија и се придружи кон Толевата чета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Битно е зашто на тој начин полесно ќе се навлезе во сложениот механизам со кој таа ги пласира своите значења, своите поенти и откривања.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како сега се сеќава на мигот кога првпат го виде; живееше во една куќа на главната улица во која таа често наминуваше. Како вчера да беше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пишувањето на Елен Лејбовиц стануваше еден вид огледало на судбината во која таа започнуваше да зазема значајно место.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Е, сега, поврзувањето на мажествената убавина и на мажествената гламурозност со општествената надмоќност, сериозност, сексапилност, достоинственост и романтичност може да ви се стори сексистичко и политички ретроградно – веројатно затоа што е токму тоа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Речиси никој не ја делеше нејзината пасија, поконкретно, опсесивност со точноста, бидејќи времето го сметаше за нешто што ѝ причинува најголема тегоба доколку пропуштеше некој интервал или имаше некоја важна секвенца во која таа не беше директно инволвирана.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Застанавме двете со сестра ми покрај креветот на кој таа лежеше исцрпена.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Секвенцата во која Сван го извлекува од неа признанието дека таа „два-трипати спиела со жени” и во која таа со лажна недолжност му раскажува настани од Ил де Боа, таа секвенца сама по себе претставува цел филм, кинематографски резови, рекадрирања и гро-планови чија што монтажа лесно можеме да си ја замислиме и која во себе веќе ги содржи цезурите, појаснувањата и упатствата за игра: “Одета сето тоа го раскажуваше речиси на смеа, било зашто тоа ѝ се чинеше сосем природно, било затоа што веруваше дека со тоа ќе го намали значењето на нештата или пак, да не изгледа понижена.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Сега ја имам в скут,“ шепотеше искуството на Шефот кој таа ноќ задоволно ги триеше рацете, опуштен во масивната кожена фотелја.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Милан излупи едно јаболко, го пресече на четири дела, и една од тие четвртинки набоде на врвот од ножот и ѝ ја донесе на Рози, голема чест за која таа не беше воопшто свесна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во сето тоа и во што не друго жените навистина генијално се снаоѓаат, но нема итрина со која таа мажот ќе го спречи да истече; уште од нејзината спарнина неговиот пенис ќе ја почуствува во предворјето, меѓу нејзините нозе, пред да ѝ го доставил, уште не брцнат целиот внатре, уште ниеднаш не повлечен наназад за да ѝ го втера пак и да почне да ѝ го напумпува и испумпува она задоволство што доаѓа од сѐ подлабоко и подлабоко од телото додека не почне да се црпи од капиларите на кожата по целото нејзино тело.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во светската анкета на весникот Кориере дела сера Борхес како кандидат за Нобеловата награда добива повеќе гласови од Солженицин, кој таа година ја добива наградата на шведската академија. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 226
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
До заклучувањето на главната расправа, под опишаните услови, покрај тужителот може да пристапи нов тужител или тужбата може да биде проширена на нов тужен – со негова согласност.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И во разговорот што го водев со Таша, (сиот протече низ прашања на кои таа божем бараше одговори), некако наеднаш, веројатно откако сфати дека разговорот се најде отскитан на седмиот колосек, таа отворено праша: дали откривањето на непознати детали немало да поттикнат кај синот нови, уште понепријатни прашања?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Братот лекар умееше да ги погоди Мајкините желби. Ѝ носеше лекови, витамини, кои таа продолжуваше еден дел да ги употребува, а другите да им ги дава и натаму на сиромашните и болни соседи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Оти, - додаде, - има уште многу други нешта на кои таа може корисно да се употребува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Младиот човек кој таа година ја доби честа да управува со бродот, сѐ уште веруваше во Обновата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Следува еден пример за поставување прашања, образуван според таа структура. (а) Добро, значи вашата тетка Мевис би можела да биде во најдобра позиција да предвиди едно такво постигнување.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но дури и ако тоа население не постоеше, структурата на светското општество и процесот со кој таа се одржува во суштина не би биле поинакви.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Непознатиот пријател на нејзината пријателка ја слушаше внимателно, трудејќи се низ симболиката на патиштата, пилињата, тројките и тежините да си го види животот со поинакви очи, барајќи во филџанот одговори на прашањата за кои таа немаше апсолутно никакви предзнаења.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тие знаат дека секоја апстрактна уметност е фигуративна до некој степен, во мера во која таа во умот се јавува како слика.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
И Романиотите и Сефардите, значи, се населиле таму, и во градот Битола, вториот, а во рабинската историја и првиот по значење балкански град.  И покрај значењето за историјата на неговата синагога, рабинот Елеазар бен Цви го немаше посетено балканскиот град по кој таа е именувана.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа можност ѝ го поставува идеалот кон кој таа би требало да се движи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тоа е една од маѓесностите на нашата држава за чие создавање и јас го имам дадено својот скромен удел без кој таа ќе беше невозможна.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Потоа тука е амамот во кој таа го капе братот...
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во гестовите имаше манири на жена од повисок ред за кои таа беше свесна, но нив им придаваше некакво значење само во врска со сознанието дека со таквото однесување за другите беше поинаква, необична и интересна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ја веќе ја сипав третата чаша од Смрдевката и со благотелечи поглед ги посматрав одлучните потези на Парољуб Шврчковски како сѐ уште брца у грчките маслинки, а притоа осетив непријатен мирис на расолница за што бев сигурен дека беше прдежот од Далибор Чмаровски Чмаро, кој таа вечер за чудо не пушти ниту глас туку мудро го прелистуеше новиот билтен од Бронзената копачка на Санчо Панса.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Станав свесен, дека сега ние живеевме во два различни света, јас во мојот свет на маказарските белутраци и ендеци, свет на луѓе на кои не можев докрај да им влезам во душевната трага, свет на сеќавања и на обид да се дофати течението на времето и на судбините во него, додека нејзиниот свет беше свет на главниот град, на секојдневното одење-идење на работа во Центарот, на пробивањето меѓу автомобилите наутро, на ситните и покрупните злоби и зависти, на студијата за проблемот на власта која требаше дефинитивно да се напише, на борбата со тој проблем како со личен проблем или на повременото уживање во музиката на големите концерти, кои таа ги сакаше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека тој се приближуваше кон постелата на која таа лежеше со рацете склопени на книгата што ѝ лежеше на градите, ми се чинеше дека го видов она што го видов и при нивната прва средба, она што го гледав и при сите нивни подоцнежни средби – онаа присилна воздржаност, онаа скротена возбуда, она исчекување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше за мене голема, незаборавна средба во животот. Mногу години по завршените студии, јас поретко одев на часови по француски јазик кај мојата професорка. Kако некогаш на мојот татко, постојано ѝ носев книги, кои таа ревносно наоѓаше време да ги прочита и потоа да ги коментираме заедно, да ги потцртува со молив за мене позначајните места.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ми се чини дека ако нешто ѝ е важно во животот тоа се тие нејзини слики и цртежи, тој нејзин волшебно возбудлив свет во кој таа е вистински господар.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Му го опиша, како самата да го видела или да го почувствувала, вкочанувањето на телото на Кетрин штом тој ќе ја допреше, начинот на кој таа како и понатаму да го оттурнуваше со сета сила дури и кога нејзините раце беа цврсто обвиткани околу него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговите усни изненадувачки совршено ги притиснаа нејзините, под агол од кој таа само за еден краток миг виде како тој ги затвора очите пред и таа да ги затвори своите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Веруваше дека Германија сепак го сака, но и го штрекнуваа причините поради кои таа не би гледала иднина во заедница со него... ...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Привлечната реклама ги вика младите да се спуштат во темнините, односно во полусветлените сали на диско-клубот, во кој таа вечер имаше многу гости.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој многу сакаше музика и често потпевнуваше за време на претставата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мајка внимателно слушаше. Татко кажуваше работи за кои таа прв пат слушаше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Како да не, и реков јас.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Својот правец на дување го менуваше, за да неможе никој да го открие текот по кој таа оди, за да се подзаскрие зад злото.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Реков веќе, претпоставките на Огнена како да не ја допираа, а се однесуваа токму на мајка ми, на никој друг.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Постоењето на штетата и околностите под кои таа настанала, нејзината висина и кој ја причи- нил штетата, ги утврдуваше стручна комисија на работодавецот, која тој ја именува – ако штетата не може да се утврди според ценовникот на работодавецот (чл. 107, ЗРО/03 – Пречистен текст); •  се изоставија и одредбите кои предвидуваа дека одлука за надо- мест на штетата донесува работодавецот, односно органот што тој ќе го определи, а против одлуката работникот има право на приговор до органот утврден со колективен договор, во рок од осум дена од денот на доставувањето.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Со други зборови, предмет што прави преглед и испитување на материјалите врз кои геј- мажите (и поединечно и во групи) изградиле заедничка култура или заеднички култури, исто така ќе биде и предмет што ќе ги иницира студентите, и оние стрејт и оние геј, во културната практика на машката хомосексуалност, до оној степен до кој таа практика се состои токму од споделувањето и испитувањето на таквите материјали.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сѐ беше така наредено да изгледа дека војската нема ништо заедничко со настанот на кој таа сепак беше пристуна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дали Еми ќе сака да продолжи да се подложува на тврдењата на anorexia nervosa за нејзиниот живот, да продолжи да се покорува на барањата кои таа ги поставува?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Со погледот кој наместо некогашната продорност сега имаше нешто што наликуваше на нежност, а беше дезориентираност, со усните кои наместо во собраност се опуштаа во краевите и се спуштаа надолу, веќе не личеше на себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Конечно, г-нот И. и г-нот А. можат да отпатуваат, со автобус, во македонско гратче каде што не биле веќе десетина години. цртежи на местото на трите точки: часовници, бремени жени, лист, бакнеж, календар, недопуштена цигара, клуч во брава, салфетки, полуиспразнета чаша, чадор, мачка, сексуален акт во „јавачка“ положба, циркузантче со неопределен пол што балансира по жица, дланка што на Венериниот брег има хоризонтална лузна, расипана жолта неонка што со крцкање се пали и се гаси, куче скитник што лежи на персиски тепих со главата на предните шепи и мрда со опашката, медицинска сестра со старовремска капа и јаки листови на нозете, девојка со испулени сини очи во жолта фротирска машка пижама, сцена од автобусот, во кој, заедно со г-нот И. и г-нот А., се возат и еден молчалив татко со своето зборлесто девојче, кое му се обраќа со „татко Ратко“, еден испотен бизнисмен, кој постојано вика во мобилниот, нагласувајќи дека ќе биде таму најдоцна за еден саат, плус-минус пет минути, млада ромска девојка во која таа ем се кара, ем се смее: Ава карик... тева кераптуке нешто ... макелту манца... а тој ѝ се смее, и ја гушка. г-нот А. кон г-нот И., додека автобусот минува низ една клисура со бујна вегетација и брза река (дождот, сепак, не падна): Те сфаќам, љубовта не е баш секогаш фер спрема оние што љубат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Кети стоеше крај прозорецот додека птиците јадеа и разговараше со нив на бебешки јазик, со глас за кој таа сметаше дека е најблизок до гласот на мајката-птица.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во онаа мера во која таа „средна” и „помлада” генерација е урбанизирана, во истата мера е можно општеството да се извлече од октоподските пипала на народњаштвото, коешто секогаш е фундаментално (и тоа на еден најопасен, приземен и силеџиско нивелирачки начин).
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Штом го изговори „откри ми се“, момчето, насмеано и победоносно скокна од јаболкото, од големиот црвен плод што за сето време стоеше пред нејзините очи, а кој таа не можеше да го види.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Мајкините солзи беа најтешките капки на судбината кои таа, по цена на силно внатрешно страдање, ги задржуваше потиснати длабоко во себе, во својата мајчинска суштина, како силни знаци на страдањето и на издржливоста, со крајна цел да се одбрани семејството, како тивка победа над поразот на кој бевме осудени во егзил.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Денот помина вообичаено, со кафе, појадок и ручек, и со долги разговори на Пела со Мурџо во кои таа му кажуваше како стигнале до училиштето, за големиот број на дечиња како неа сите фатени за рацете од мајките и за големата училница со три реда клупи и во секоја клупа по две дечиња, Учителката убава убава убава, ти велам, и гласот мек, топол, како на баба Перса и на мама Пелагија, а мене ми личи на Богородица од црквата преку големата река!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не сакам да имам разбирање за тие кои таа наша младешка самопаленица си ја присвојуваат, па дури и сега тоа го прават и мислат дека тоа е исклучиво нивна заслуга, па дури и денес во разни прилики и поводи за огромен успех го сметаат чинот, дека по нивна заслугата се крена целиот народ на нога.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Улогата на Ема кај Шефот беше кратка епизода на крајот од играта во која таа губеше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Пред очите му излегуваше таа сцена што ја виде, а во ушите продолжи да му оѕвонува нивното кикотење измешано со силните звуци на аријата што идеше од радиото и заради која тие не го чуја кога влезе во претсобјето наоѓајќи ја вратата отклучена, која таа од силна возбуда, заборавила да ја заклучи, како што тоа и со него, понекогаш од силна возбуда, заборваше да ја заклучи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но, неразумно е да се очекува машката геј-култура да го разглоби доминантниот општествен и симболички систем на кој таа му е само бистар и верен одраз.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Додека навлегуваше во сè повеќе сфери на општеството, таа едновремено ја загуби политичката функција, имено: функцијата на подложување на нештата кои таа ги направи јавни на контролата на критичката јавност“.97 97 Jürgen Habermas, The Structural Transformation of the Public 87 Резултатот е фузионирање на економските и политичките сфери, манипулативните културни индустрии и администрираното општество.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Зимата дуќанчето им работеше како саат и беа задоволни кога имаа што да им испратат на Мара и на Јовко, кој таа зима веќе беше почнат да оди на училиште.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Свадбата се случи набрзина, со конечно добиениот благослов од родителите на Леон на кои таа врска не им беше ни на крај на памет.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со нестрпливост, нејзините мисли ги опфатија сите овие места, и пред нејзината глетка блеснаа дури и оние места за кои таа не беше сосема свесна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Меѓу основните услови кои таа требаше да ги исполни беше нејзиното богатство да биде барем легално стекнато у минатото затоа што Трпе не сакаше да има работа со проклети пари и да го прогонуе лоша карма, а себеси се сметаше за суеверен.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
1972. Нова книга проза/стихови, Златото на тигровите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Кита! Кита! Кита ти си? - викаше тетка Олга помеѓу испреплетените пискоти на мајка ми во кои таа збунето и возбудено повторуваше, - Олга, Олга ти си?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тешко ми идеа вистинските зборови кои таа ги заслужуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во Потковицата, сред недела, дојдоа две кочии прилепски и битолски првенци, за да бараат од Максима пари и согласност за да се испрати човек, кој да ја претставува сета битолска околија на црковниот собир кој таа година требало да се одржи во Цариград и кој требало да расправа а тоа како да се уреди бугарската, егзахиската црква.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
— Зошто ти е Шаќир? Од каде идеш ти, Јоше? — се чуди Бајракот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Потребни се заеднички напори на цела низа општествени институции со помош на кои таа цел би се постигнала. 78
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дајте ми еден пример на настан во вашиот живот на кој таа била сведок и којшто би можел да ѝ помогне да го предвиди ова постигнување. (б) Како таа би ги опишала околностите под кои се случил настанот? (в) Дали таа била свесна за другите кои можеби учествувале во настанот? (г) Што мислите дека би рекла кога би била замолена точно да опише како тоа се случило? (д) Како таа би ги определила вашите цели при остварувањето на ова постигнување?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Љубоморен сум на актерите преку кои таа доживува некој свој свет, нешто што ѝ недостасува.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Најверојатно, барала да внимава на себе, да се контролира себеси.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во однос на преведувањето, тој предлага да не се гледа во оригиналната порака, ниту во нејзината кодификација, туку во многубројните форми и меѓусебни врски низ кои таа мора да помине за воопшто да може да зборува, да реферира.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Високата категорија останувала долги периоди безбедно на власт, но порано или подоцна секогаш настапувал момент во кој таа или ја губела вербата во себе, или својата способност да владее ефикасно, или и едното и другото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше будна и Мајка, очекувајќи необичниот гостин најпосле да замине и куќата најпосле да западне во ноќен спокоен сон, за која таа како да беше одговорна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тогаш имала шеснаесет години, и мајка ѝ ги запалила сите алишта и сите книги кои таа ги донела со себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Или вашата соговорничка (а тоа ми се случи мене) да потскокне од столот во ресторанот и сосема природно да направи неколку вежби за истегнување на ‘рбетот, додека вие зборувате за постмодернизмот за кој таа, вашата соговорничка, инаку е животно заинтересирана.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Рена под око го гледаше како брзо ги сука и потем умешно ги врзува малите парчиња памук на стапчињата од метла правејќи мали фитили, а потоа ги потопува во садчињата во кои таа пред тоа го тури маслото.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А што се однесува до онаа негова розова прошетка низ здивот на Росана, (ова не му го спомнав на Вртанов), тој очигледно воопшто не ја познава вродената итрина на оваа девојка, а да не зборуваме за способностите со кои таа располага кога ќе го наѕирне во своја корист и најмалото бранче од нашата шумоглавост.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеа убаво да си поминат, но тој сакаше да ја поштеди од трошоците на кои таа се изложуваше еднаш месечно само за да го посети. Ни тоа не беше причината.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мисионерката и не претпоставуваше дека куќарката во која престојуваа е оддалечена само половина километар од најблиската воденица, и дека токму во таа воденица, три умешни селанки ги расукуваат корите за пити и ги готват сите оние јадења за кои таа имаше многу високо мислење.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Легализацијата сама по себе не би поттикнала самоконтрола во однос на деструктивните побуди.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ги поздрави двајцата како стари пријатели, а начинот на кој ја бакна Марија и начинот на кој таа му возврати го стресе Сатурн, и тогаш тој се посомнева дека тие можеби тајно се состануваат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во тој миг бев занесен во разговорот што го водев со тетка ми и тетин ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Жената што со него влезе во лифтот не си ти, туку комшивката Гога.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Пак бев тука, покрај нив (тие никогаш не се сретнаа сами, јас бев вечниот сведок на трепетот на нивните зборови и на упорноста на нивното премолчување, јас внимателно го набљудував секој нивни гест и секој израз на лицето, кои издаваа многу премолчани нешта), но сега, кога брат ми седна крај постелата на Сара, јас го наведнав погледот, и само слушав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како што покажа Лајбниц, силата е виртуално во тек на актуализација, колку и просторот низ кој таа се преместува.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тоа беше едното од најзначајните објаснувања со кои таа располагаше во врска со бесмртноста на братучедот Благоја.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Што ако карактеристичните теми и искуства на геј-културата можеме да ги изведеме од општествените услови во кои таа култура извира и се репродуцира?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Укината беше долната граница на неговата висина (чл. 19, ЗИДЗПИО/07), а во врска со неговата висина во случај на повреда надвор од работа или болест беше пропишано тоа да биде висината на инвалидска пензија настаната поради професионална неспособност за работа наместо претходната одредба според која таа треба да изнесува 50% од основата за пресметување (чл. 17). 98 Што се однесува до обврските на Фондот за пензиско и инвалид- ско осигурување во поглед на исплатата на надоместоците на плата за лицата со преостаната работна состојба, во 1995 година Фондот беше ослободен од обврската да обезбедува средства за исплата на надоместоци на платата поради работа со скратено работно време и поради помала плата на друго работно место, која е префрлена на товар на работодавците.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Потоа Клара самоуверено ќе ја измазнеше косата, ќе си пратеше бакнешче во огледалото, се разбира, упатено кон нејзиниот лик, за кој таа мислеше дека е крајно отмен, и во цврст од, сигурно ќе закаскаше кон излезната врата.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И самиот бев сведок дека таа безизрано го следеше она бесрамно трупање на многубројните детали сврзани со приказната од страна на Огнена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Фрли, дури кога успеа да дочека да го види тој огромен ѕвер, со онаа ужасна тврдоглава тупост во секое свое движење, со една таква тупа решеност, во тоа како беше насочена кон него, пред која како да не постоеше никаква можност за скршнување, за отстапување, со една тупост, со која таа би продолжила да иде право кон него и кога би била мртва, на тоа место, на педесетина чекори од него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
1971. Добива значајни награди и почесни докторати во САД, Изреал, Оксфорд, Лондон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во краткиот разговор, Шефот на Ема ѝ даде конкретни и прецизни инструкции, според кои таа требаше да ја наведе Илона на нешто што беше сосема спротивно на дотогашното инсистирање на полицајката.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ова беше нешто што ги надминуваше очекувањата на Едо и се потруди да скрие дека е вчудовиден од необичната изјава со која таа без колебање декларираше скоро натприродна моќ.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ама баш затоа таа отиде кај него, и тоа баш во петок, кога муслиманите празнуваат и голем дел од нивните дуќани, крај кои таа мораше да помине, беа затворени.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ми се чини оти успеав да ѝ го насликам записот на годините врз лицето, сјајот на самотноста, тишината со која таа разговара со рибите во езерото, гласот со кој ги довикува пилињата и кутрињата, жужалците и светулките...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во тоа му припомагаше и она што го слушал од татко му, додека овој ѝ ги освежувал трагите по кои таа би можела да ја налучка жичката на роднинската врска со нив.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Рози се обиде да си го замисли Даниел како маж во кој таа беше заљубена, а не како одделена и донекаде туѓа личност, како што ѝ изгледаше сега.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А кога и се разведри насмевката не заборави да ме упати кон теглата со слатко.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури останав со впечаток дека на мајка ми и се допаѓаа нагиздените тврдења што беа можеби и измислици на таа зла жена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Различните активности прифаќани без поговор и ставовите врз кои anorexia nervosa “го темелеше својот опстанок”, веќе не ја детерминираат нејзината личност.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
БОЖО: Претпоставував дека има луѓе кои не ме ценат, кои не се сложуваат со моите ставови, но дека има луѓе како тебе, кај кои таа омраза се развила во патолошка страст, тоа не сонував.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Постоеле многу такви места во кои таа немала увид.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Посебно ме стаписа забелешката што ми ја шепна (а другите не можеле да не ги забележат нејзините усни на моето уво) значи таа ми нашепна дека претпоставувала оти и случајот со ноќта на славеите е еден од оние мои соништа за кои таа нема ниту може да има некое објаснување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како што индивидуите почнуваат да ги артикулираат преферираните настани во овие алтернативни нивоа на активност, и како што стануваат сѐ поангажирани во уредувањето и поврзувањето на овие настани во посебни секвенци низ времето, можат да бидат поттикнати експлицитно да ја именуваат на овој начин сугерираната алтернативна тема или 50 Margina #4-5 [1994] | okno.mk контратема.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тоа беа трите свети книги, Библијата, Куранот и Талму­дот, кои таа ги доби како дар од своите лазаристички учи­тели и од милосрдните сестри.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во текот на тоа лето наеднаш омекнаа цртите на нејзиното лице, кои таа целиот свој живот ги остреше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тој прстен, тој прстен, крмнаку нечист“, веќе со турски зборови повторуваше бегот со приковани очи за зелениот камен на Калпаковиот прст. „Го уби, ти го уби?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)