Ја следеа, ја дополнуваа со познати и со непознати имиња, семејната линија која стигна и запре крај Езерото, со речиси сите свои припадници.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Но ние всушност ги потпишуваме! И ја воведуваме формата на колективно авторство.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Та не сум и Италијанскиот истражувач и адмирал Кристофер Колумбо кој стигнал до Америка.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Во денешниот момент на (македонското) новинарство кадешто лаже кој стигне, кадешто моралната одговорност во најдобар случај е мисловна именка, и кадешто мошне често ни за највулгарните и најприземни навреди не може да се добие ни минимален отчет, навистина е во ред прашањето зошто, кога веќе се залагаме за промена на состојбата, не потпишуваме одредени свои текстови.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Наместо да му се скара и да го напцуе, како што правеше со сите што бараа нешто од него, Аргир зареди топли блиски зборови, кои стигнаа до дното на Велевата душа и таму будеа нови, непознати дотогаш мисли и чувства.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)