кој (зам.) - спие (гл.)

Мајка ми влезе во собата во која спиевме, сега будни, за да нѐ покрие и допокрие грижно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Слезе во дворот, преку отвореното вратниче фрли поглед кон стариот кој спиеше, дишејќи брзо и длабоко како да воздивнува.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Епископот кој спие“, негово прво религиозно дело. 1958 Ботеро е поставен за професор по сликарство на Уметничката академија во Богота.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кажуваше дека навечер, од собата во која спиеше Хајнерле, се слушало нешто како шепотење, или како пеење, или како липање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сега на креветите на кои спиеја моите деца, спијат некои офицери,“ рече Роза она попладне кога се досели во домот во кој живеевме Паулина, Марие и јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во текот на денот една девојка си ги броеше прстите на нозете, една старица се обидуваше да протне јаже низ иглени уши, еден старец разговараше со аголот, еден млад човек се тресеше од страв од десниот ракав на својата кошула, една жена…, еден маж…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја бришев влагата собрана на прозорското стакло, создадена од нашите дишења, а не си ги бришев солзите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во оние други спални, во кои спиеја по две, по двајца, среќата и несреќата се врзуваа во јазол.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога влегла во собата, видела како неговите усни бавно се поместуваат, испуштајќи едвај чуен звук, како да пее нешто неразбирливо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ти – згоден патрициј, образован во Гимназионот, чиј конзул на филозофија беше Псел лично, јас – горда ќерка на дивиот нормански барон, која, од темниот смрдлив замок, во кој спиеше на подот, покриена со правливи кожи од мечки, пристига во светла палата, со ѕидни мозаици, егзотична трпеза и раскошна бања.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Бараше да ја прекрстувам и перницата на која спиев.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
понатаму од трските и шеварот гледаше Висар, како жените, по умирањето на некој, ја вадеа сета постела на која спиел умрениот и сета покуќнина со која се служел, да ја мијат на езерото да ја тријат: веленце, мутав, постеќија, сазма, клашник, сакма, џубе, ресичка - удираа со пиралките на нив, фрлаа пепел и катранен сапун, луга и жива сода за да го извадат и очистат од нив и допирот и здивот од умрениот;
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Еднаш, во шталата во која спиел на душек, Илчо Просинек се сретнал со повампирениот пакосник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Доаѓал во бела мантија и во чорапи од козја кожа. На вратот му виселе недоза’рѓани клопотарци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му реков дека луѓето од дружината веруваат оти тој ја запалил сламата на која спиел поднапиениот Круме Арсов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се насмевна чудно, искривено. „Што се случи - некој гореше, а?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Марија погледна преку рамото и виде дека автобусот е полн со жени на различна возраст и во разни положби, кои спиеја завиткани со исти прекривки како и таа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нејзината сосетка на седиштето беше таинствена. „- Каде сме?“ - праша Марија. „-Стигнавме“ - ѝ одговори жената.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така дознавме дека горе има двајца стражари, но заспани.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И тогаш, под хипноза на сонот, малите рудари станаа од сламата на која спиеја, но не ги зедоа копачите.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Лицето доби мигум загрижен израз, погледот рефлексно го упати во собата во која спиеја децата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Му реков на татко да не ме нуди, а и јас не го кревав капакот на ковчегот врз кој спиев и не го барав шишето што и не се криеше, туку само се запаструваше да не се скрши.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Подготвен како на сцена, кога се кажува главната реченица на епилогот на драмата, под прозорецот од собата во која спиевме, гласно извика: – Станете, јунаци! Ви стигна пакетот од Италија!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во истата соба во која спиел Војне додека, како ученик во битолската гимназија, бил во интернатот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сонот го следеше својот тек: и во него први беа скалите, дрвените скали на старата куќа по кои се качува, па кујната со маса наместена како за ручек со шарен извезен чаршав, соларник на сред и четири чинии околу, потоа надесно, кон собата во која спиев со Мајка, таму, веднаш таа-лежи на креветот, до половина покриена со јамболија под која ја насетувам мекоста на крупното тело.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Пред заспивање чекаше да се огласи и јатси намази и дури тогаш заспиваше и самиот, и ова му стануваше, без да мисли, некој нов ред за денот и редот во куќата, и зашто со таквите знаења некако се извишуваше над сите неуки, а најмногу над Тодора која спиеше покрај него, гровната како насукана гемија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дојде комбето и сама ги тегнев и влечев вреќите и табуретките кои го претставуваа креветот на кој спиев.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Гласот доаѓаше од високо, од гранките на трнот под кој спиеше Полжавот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)