кој (зам.) - плаче (гл.)

Блажени се оние кои плачат, оти ќе се утешат” Блажени се кротките, зашто тие ќе ја наследат земјата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Видов ѕидови кои плачат за мурали, пајаци - мршојади, контејнери напатени.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Затоа, Таче го слушна плачењето на малата мувичка и викна: - Кој е тоа, кој плаче?
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Кети не плачеше, не липаше, ниту цимолеше, но две солзи се процедија и ѝ потекоа по образите, така што кога Милан ѝ се доближи, нејзиното лице го потсети на насолзеното лице на волшебната икона која плаче, што ја видел во еден манастир во Стариот крај.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А, кога ќе ѝ го скршеа срцето, знаеше низ плач да рече: „Морее, кој плаче за деца! Камен да сум родела, поарно!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Плачеше отец Стефан со оние кои плачат, но душата негова не се радуваше со радосните.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Што се случува? Кој плаче? - праша таа и од устата ѝ падна една трошка. Нешто џвакаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Подобро прашајте ги оние кои плачат од среќа Трчајќи кон шкафчето со апови за лесен сон. (Убиецот со насмевка и насолзениот убиец Имаат ист ракопис и ист потпис).
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Дотогаш се плашев да им се приближам на другите деца (брат ми Зигмунд за мене никогаш не беше дете), некоја чудна непријатност ме облеваше дури и од присуството на моите сестри, ама уште кога го видов Рајнер, сакав да бидам близу до него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Иако беа минале години, јас го познав погледот – тоа беа очи кои плачат навнатре, а солзите капат некаде таму, длабоко во него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беа очите на Рајнер Рихтер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седнував во аголот, покрај креветот, и се обидував да нацртам еден поглед кој гледа во ужасната празнина, две очи кои плачеа навнатре, но обидот завршуваше на една единствена точка – движењето на мојата рака запираше онаму каде што започнуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш, седејќи во аголот од собата, потпрена со грбот на ѕидот, заспивав загледана во ликот на Рајнер положен на моите колена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имаше поинакви очи од сите деца кои ги бев видела; тоа беа очи кои плачеа навнатре, а солзите паѓаа некаде таму, длабоко во него, и не го носеа она ослободување кое доаѓа по плачењето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа долго гледав во таа точка на листот хартија, или станував и гледав низ прозорецот, или пак го забодував врвот на моливот во дланката од левата рака. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мојот поглед ја галеше хартијата; гледав во полните усни, во внимателно зачешланата коса, во замислената линија меѓу веѓите, во очите кои плачеа навнатре, и помислував дека можеби во тој ист миг Рајнер седи во својата соба, и како што јас гледав во тој лист хартија, така тој гледа во црвениот џеб што му го дадов за спомен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледав во неговите очи кои плачеа навнатре и солзите капеа во него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сакав и јас да му подарам нешто, нешто по што ќе ме помни, нешто по што ќе се сети како играа нашите сенки, и како ми ја допре раката, и што ми вети на разделба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)