кој (зам.) - личи (гл.)

Едни таму виделе жена, која била млада, угул гола и која се покривала само со косата, црна како капинка, други, пак, велат дека таму имало еден ливод, кој личел на светец, со брадулче, но телото му било долго, голо, обрастено само со мов, со опашка, дебело и без нозе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Додека го посматраш бавното движење на перките на ветерниците кои личат на авионски пропелери, веднаш помислуваш на Сервантесовиот Дон Кихот, на Санчо Панса и на Дулчинеа...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Бевме едни мршави како рошки какви што бевме ние тројцата браќа и џбитаци каков што беше Љакето кој личеше на боримечка.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ама, тој, всушност, ги презираше тие луѓе токму во оние нешта во кои личеше на нив!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вдлабнатите очи му гореа под веѓите, кои личеа на стреи, коцкестата брада со расцеп му беше издадена нанапред, а кожата на безмесните вилици му беше цврсто оптегната.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Слабата светлост што паѓа од височина има некакво значење само за едниот, за Кара-Демир, зашто може да го види другиот кој личи во згрченоста на човек и на ѕвер најмногу, на сениште.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Цртав црвени кули кои се одмотуваа сѐ додека не создадат прозорец кој личеше на трендафил или мандала со рабови од радиум.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ѓаволот решава да си направи и тој овци, но наместо овци прави коза која личи на него!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Античкиот град молкум го напуштаме ги памтиме звуците на животот пред катастрофата и се разбираме со чкрботот на забите и случајните крици кои личат на оние од мигот на уривањето.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)