Се разбира овие мои размисли требаше да се сфатат како метафора, како пофалба на доброто кон кое човекот со векови се стремел.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Притоа во онаа моја последна реченица посебно бев нагласил дека спомнатиот наш разумен предок всушност уште тогаш се заложил да се отфрли неконтролираната моќ и да ѝ се пријде на вистината со добриот збор, со учество на секој поединец во создавањето на таа питома разумност.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Дали е тој во речениците? Можеби да, ако оружјето со кое човек го совладува се црните букви.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)