кое (зам.) - може (гл.)

За него се знае дека бил прилепчанец и дека ги предводел зилотите против исихистите, против исусовиците на Григорие Палама, на него упатува и името на стопаните на Имотот, Акиноци, за кое може да се претпостави дека откако се ослободило од грцизираната форма - Акиндин, по пат на скратување и со испаѓање на интервикалното в - за кое, пак, денешнава македонска јазична наука смета дека било наложено од бугарските, односно од српските презимиња: Акин-ДОВ, Акин-НОВИЌ, ја добило денешнава чисто македонска форма Акин-ОСКИ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Му се чинеше дека е тоа нешто најмногу до кое може да достигне во својата љубов, да го има при себе барем отисокот на нејзиниот лик.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Можеби, најпосле, ќе го експлоатираат Србите сето речено за изменувањето на нашето национално име за да докажат дека Македонците никогаш немале национално самосознание и не играле никаква самостојна историска улога, ами влегувале само како суров материјал во државниот организам на бугарската или на српската држава. 153 Меѓу другото, такви недоразбирања можат да се очекуваат, како од тоа што јас категорички ја осудив бугарската политика по македонската прашање, од кое можат да помислат дека јас сум бугарофоб и србофил, и со таа и од експлоататорската тактика на балканските Словени во македонското прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се наведна и го бакна и она со кое можеше да му помогне беше да издлаби птица врз него.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Купуваше и продаваше сѐ на кое можеше да спечали.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Играа тројцата пријатели покер со смирена гордост, во тишина, небаре се наоѓаа на последното бојно поле на кое можеше да се брани и спаси честа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Единственото нешто со кое можев да ја одредам правилната насока беше потребата да не се доведам во директен контакт со агресорот.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
„Ми ја земаш целата куќа!“, изустив по некое време со неверица, како божем се работи за некое недоразбирање, кое може сепак да се исправи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Беше на растојание, од кое можеше да слушне што зборуваат тие, кога Даниел низ заби пропелтечи, „Слушај, мудрецу, ако истресеш уште една глупост, ќе те мавнам со тулава.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ја погледна уште еднаш иконата. Низ пукнатината што се спушташе од левото уво на светецот и што го оставше празно она место на кое можеше да лежи срцето, низ тој отвор сличен на леандров лист, можеше да ѕирне.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Му требаше светлина, таа беше неговото единствено оружје што го имаше и со кое можеше да им се противстави на волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Едноставно знаеја дека тоа не е веќе место во кое можеа да се муваат туку така.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Еднаш тој дури можеше да мисли дека тоа е само едно обично запознавање, во кое можеше да биде направено и првото одмерување, или уште и првото бележење на прогонетиот и прогонувачот. Беше некоја утеха.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Смеата имаше нешто толку топло и скокоткаво во себе, што тој само по малку, кога го сети допирот на јазичето на тоа ѓаволесто срнче на својата дланка, веќе не можеше да издржи да не го погледне и да не му се насмее гласно на тоа ситно, скокоткаво ливотче, со кое можеше и така да се шегува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, ни во сонот тој не сакаше да загуби ниеден миг од времето, во кое можеше да работи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Архитектурата на Хундертвасер е во склад со постмодерното и постиндустриското време, со враќањето на човекот кон природата, со дефинитивното сознание дека човекот е само дел од таа природа, а никако некој над-организам, суштество кое може да живее надвор од својата природна околина и кое претставува централен субјект. 122 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Секогаш има нешто за кое можам здраво да се фатам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Оваа книга, како дел од есенцијата на мојата балканска егзилска сага, беше еден вид преуранета проверка на синот на емигрантот, нараторот, дали беше дојдено времето за враќање од егзилот во родната Албанија, беше тоа едно ѕиркање во пеколот кое можеше да заврши кобно...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Знам дека се прашував, бидејќи паметам дека лично се воздржував од каков и да е одговор, иако далеку во мислите наслушнував нешто како шепотење од кое можев да сфатам дека на ниту еден настан не може да му се стави точка и да се прогласи за звршен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наскоро најдов и едно тајно ќоше со малото ѕитче на кое можев да седам и да гледам поголемо ѕитче врз кое се потпишале другите пациенти што го откриле ова скришно место: Дуле, Мери, Марко.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Од КСС, пак, велеа дека со оваа измена ќе им бидат отстранети „ограничувањата“ на оние луѓе кои сакаат да работат 26 то на нова дефиниција за т.н. сменско работење, според која работа во смени значи „секој метод на организирање на работата во смени во која работниците се сменуваат едноподруго, на исто работно место, во согласност со одреден план и кое може да биде континуирано или со прекини“ – вклучувајќи ја потребата за работниците да работат во различно време во даден период на денови или недели (чл. 9, ЗИДЗРО/окт.09).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
„Немаш друго место на кое можеш да одиш. Тоа е твојот единствен дом. И да не сакаш, мораш да се вратиш таму.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Молчев. Тој долго гледаше во мене, а потоа, со наредба во гласот, рече: „Доаѓаш со мене.“ „Останувам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стратегијата да нѐ ослободат нас, децата, од минатото кое можеше да биде штетно за нашите животи, не можеше лесно да се оствари.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)