И кога сево ова излегува, така некако сосема едноставно, како и да престанува да биде важно, до каков одговор, до какво сознание ќе се дојде, туку останува сè во сферата на причината поради кои овие песни се толку екстрактни, толку неодгатливо, лесно проблеснати пред нашите суштини, што нè отповаруваат.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Мил му кажа какви експерименти врши со Богуле во ваквата остојба и до какви сознанија дошол, но докторот му рече: - На луѓето во ваквата состојба мозокот им е многу активен, луцидни се, но и многу сугестивни.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)