И сега, сосема бавно, ја крева десната рака кон слепоочницата.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не знам со каква сигурност смеам да го прифатам овој мој впечатокот но и од оваа прилична раздалеченост од него забележувам дека очите му се шират а челото набира.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Но, од друга страна, како да се бориме за тоа а да не ги жртвуваме најистозвучното можно со-обраќање, преведувањето, информациите, демократската расправа и законот на повеќе гласови?
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Како да го очекувал моето прашање.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Со оглед на тоа дека настанот во секој случај е единствен, во мерка на својата разлика наспроти другиот, секојпат одново треба да се измислува, и тоа не без стојалиште, туку секојпат надминувајќи го, без било каква сигурност и извесност.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)