Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Вкупните хемиски податоци, грижливо присобрани, им се додаваа на сѐ поголемите низи од бројки што чекаа на конечната обработка помеѓу забревтаните тркалца и шепотливите цилиндри.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Инаку ќе му го дада огнот на селото и ќе ве испеча како глувци сете! — грмеше Толе со својот длабок глас и им се закануваше дека сите ќе ги избеси на врбите во ливаѓето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Создавањето литературен јазик е духовна потреба кај нас, со која се мисли да им се стави крај на злоупотребите на пропагандите со нашите интереси и со која треба да се создаде свој литературен и научен центар за да се нема нужда од Белград и Софија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи, јазикот есперанто сака да им се наложи авторитарно и доминаторски на природните јазици сателити!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Нека им се најде за подолго време, да не ми идат ноќе на поплака.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Обично се канат во нив да живеат познати или им се препорачуваат други добри соби.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Можеш и ти да им подвикнеш, да им се скараш. Можеш и да напцуеш, дури и да удриш.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

28. ИНАЕТ, ИНАТ.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ги нема веќе хероите на работничката класа... А дали некогаш и ги имаше, кога се предадоа без борба?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

43. Мисирков не им се спротивставува на католицизмот и протестантизмот и од чисто практични причини: овие гранки на христијанството не беа државна религија на ниедна од претендентките за Македонија, па следствено и не беа во директна услуга на завојувачките планови на соседите, додека тој сакаше да ги гледа во Европска Турција и интересите на големите католички и протестантски држави за да не се остане само на едностранчиво влијание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Имено, потковичаните, дојдени или доведени од сите краишта на Македонија, лека полека се свикнуваа едни на други и лека полека ги прифаќаа, како свои, традициите на староседелците: почнаа да им се придружуваат во чествувањето на светите води и места, ги прифатија обичаите сврзани со Латинска Црква, го прифатија Свети Никола Летен за заеднички селски сведен, а Турците се однесуваа како сето тоа да се правеше во нивна чест.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со денови и читам преданија За змевот што летал Над планини и мориња И пак им се вратил На крвавите очи од кои се родил И останал змев за приказ.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Липав за сите Баби со тешки товари во корпите, за Тетките со сини измастени пликоа во долги редици пред поштите, за Таксистите на црно кои со инспекциите и патарините се расправаа, за Циганчињата на Камениот мост кои просејќи умираа за нивните родители да живеат... за кои никој не собра заедничка сума, затоа што на родителите, законски не можеа да им се одземат...

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Како можеше да верува дека таа наивна, таа чедна Марија ќе може да им се приближи?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Им се удоволи и продолжија заедно и во шесто, и во седмо, и во осмо одделение.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Молчат со откочени пушки, но срцето им се слуша дури надвор. Живот мила.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дури сега се сеќавам дека само за едно би се повратил таму: да им солам памет на соседите околу, да им се жалам да им правам незгоди.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- А што прави твојата артилерија? Зошто ти, мајоре, со твоите топови не им се придружиш на ровјите?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Вечерва ќе си ја стоплат душата покрај пламенот од илузии а потем сѐ по старо: полни очи - празни раце, студенило во домот, мразалник во душите - нивните надежи пеплосале под кладите од огревно дрво, станале гареж што им се гнезди и во сонот и во јавето.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Таквите луѓе не плаќаат наметок ни житен, ни вински, ни месен, ни сирен, ни затвор пазат, ни гласници бидуваат, не се дозволува што било да им се земе - било коњ, магаре, вол, а и државна такса не плаќаат, ниту глоба на кој било чиновник, како и самоволно да бидат апсени поради клевета, непослушност или друго, па и никој да не им суди, зашто на ваквите луѓе им суди само манастирскиот суд и игуменот.”

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Венчиња мраз ќе им се фаќаат околу колената и прстите, но тие не запираат со собирањето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Што вреди кога ми е здосадено од сите нив.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тие ги држеа весниците над главите, додека устите им се искривуваа, а очите им беа затворени.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

– Какви бераати, какви пачаври, бре домуси, туку ајте збирајте селаните да носат парите – им се врекна кадијата и им нареди на сејмените да ги одврзат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Онисифор Проказник од своето засолниште веќе можел да им ги види лицата: најстариот, мажиште со виснати жолти мустаќи и со тешки веѓи на арамиски или кираџиски чауш можел да му биде татко на најмладиот сѐ уште не во годините на Перуника, на другите, испиени и брадосани од планински живот, тешко можело да им се определат годините.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Алиштата им се мавтаат, ќе им избегаат панталоните.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Какви чувства ќе се разбудат во тебе кога твоите „ангелари“ со развеани коси долги ќе поминат покрај клупата во градскиот парк, а ти, покриен со стари весници, ќе им се израдуваш на убавината, младоста и среќата... и нема да ги препознаеш, а ни тие тебе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

ЛУКОВ: (Им се доближува. Со едно грубо движење, ја откинува Неда од Ивана и ја бутурисува кон кујната.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Издавањето на овој весник не можеше да им се бендиса на српските шовинисти, затоа српските весници подигнаа шум против издавањето на „Балкански гласник” обвинувајќи го неговиот редактор за сочувство на македонските комитети, како резултат на кое тој беше протеран од Србија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Им се влечат врвки од чорапи, од калци.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како што рекол еднаш Винстон Черчил: „На Американците треба да им се верува.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Свеќи ќе купам во разни бои, за по дома да ги понесат, пред спиење да ги палат и да си ги чуваат, па да ми ги вратат изгорени и да ми се пофалат што сѐ убаво им се случило, а, ако колата низ брдо тргнала, секогаш можам да им речам дека, ете, сега месецот и ѕвездите ќе делуваат врз нив и дека моите предвидувања ќе почнат како лавина да се случуваат. Ама, од утре!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На шестото новороденче во таа година црните подбивачи сакаа да му дадат име Сирак, но попот го запиша во црковната книга како Никита Марко Проказник, на задоволството на Јага Перуника, им се тргаше од пат на разубавените селанки и со стара ракија во бокалче пред себе му раскажуваше на најстариот, на Богдан Јанков со козји уши и со господови тајни во себе, за природата, за Чарли Краков, за гасениците.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Томче и Верка стоеја зачудени. Им се чинеше дека над занемените бели пространства одзвучуваат тоновите на некаква бела песна.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Првин бугарските, во есента во 1915-та, а потоа и германските војски, енергични, откако ги прогонија Србите од Потковицата, веднаш ги зазедоа и Чауле и сите стратешки позиции, а падините на ридиштата, и горе над шумата и долу под шумата, ги ишараа со окопи, направија, замјанка и чекаа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Може да им се случи да се излажат не сакајќи.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

— А колку е точна таа вест што ја донесе момчето? — направи забелешка Лука и страшно се намршти.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На птиците им се придружија со засипнато лаење пци скитници и дресирани трагачи со волчо потекло.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Целосно се укинати правата како паричната помош и надоместокот на трошоците за превоз и исхрана за време на стручно оспособување или преквалификација, а статусот невработено лице и правата кои можат да се остваруваат во случај на невработеност им се ускратени на лицата кои го имаат прекинато работниот однос по своја волја и на една цела категорија граѓани – земјоделците, односно вршителите на земјоделска, сточарска или друга дејност, без разлика на нивото на приходи.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

На фирмите застапени им се именките Беласица, Самуил, Солун и Александар Велики.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тажно мртвило лебди во просторот. Кога последен пат го посетив ова место, како сѐ уште да ги слушав веселите гласови на некогашните задоволни работници од детството, во преполната работничка менза.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Од Вепрчани, за да не падне в раце и Стојче, им се придружи на Толета и Андона. Се сторија тројца.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И неговата мајка, од турска рода, со блиски на највисоки позиции во Цариград, конечно ги загубила своите илузии дека ќе може да им се придружи на своите во Цариград, со својата рожба.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тие раководци ги прават сите усилби да ги покажат мотивите и самото движење како што им се сака ним; ама работата е оти не само ние, ами и другите имаат разум и очи да видат и да разберат како е вистината.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не дека им се плашам. Туку за инает...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Слободата на движење екстремно е ограничена, а од страна на новите газди се демонстрира неверојатна строгост.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Зашто прво нешто како бум- бум им се чу, а тоа да ти биде дека тие се враќаат назад на фронтот, еве сега ноќе, што можат кога така им е напишано ама барем да се поздрават.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Откако се збогува со својата сопатничка, Марија сакаше да ја врати прекривката, но жената ѝ рече да си ја покрие главата додека поминува низ дворот и да ѝ ја врати на влезот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Им се придружил и Јордан Шоп и рекол дека е бесмислено да се говори за заменик како навистина челникот да е покриен со земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бидејќи немале и не сакале да имаат врска со ЦК во Солун, бидејќи не се мешале во работите на Организацијата и не се обидувале да ја шират својата идеологија и својот начин на борба меѓу обесправеното население, гемиџиите сметале дека Иван Гарванов нема никакво право и основа да им се наложува.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кога по пустото свое чекање мажите се враќале во постелите, со рамазанска глад се фрлале на своите жени и им биле благодарни што тие уште ги чекаат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Куршумли-ан беше некогашен само карван сарај и тој, како постар од доаѓањето на Турците, ги примаше дотогаш само карваните со занаетчиска и трговска стока, а бидејќи во негова близина се наоѓаа колари, амџии, самарџии и јажари, тука беше многу погодно да им се дадат разни услуги на патниците и да се изврши размена на изморените коњи.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

- Врне, се збунил некој. - Да си поседиме суви под двоколкиве, лошо кашлам. Ќе одиме подоцна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И многу било интересно да се гледа: едни се движат нагоре, едни се движат надолу. Му верувавме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Во практиката, на пролетерите не им се дозволува да влезат во Партијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со војувачка итроштина замавнал кон темето на соговорникот. На луѓето им се згрутчил здивот в душник. Но другиот ја очекувал опасноста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сонцето било свртено кон грчот на неговото лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На Кулета и Андона оваа им беше прва работа од ваков вид и затоа на двајцата почнаа да им бијат силно срцата, а вилиците да им се тресат та забите почнаа да им штракаат, небарем замрзнаа од студ во топлата пролетна вечер Толе ги теши со шепот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Црвеното - белото - црното како основна компонента во составот на светот (?): Во културата на Тера Амата (ок. 23.000 год п.н.е.) е забележана истата тријада со потврдена сакралност во таа култура и карактеристична (не само на визуелен план, од аспект на впечатливоста на боите во оваа комбинација) сосем можно, за homo sapiens воопшто, што делумно се потврдува со сликарството на горниот палеолит; освен тоа: некои римски обреди, во кои на боговите од трите видови им се жртвуваат животни со црвена, бела и црна боја на крзното; некои хетитски ритуали за повикување на духови (духовите се појавуваат од црвениот, белиот и синиот пат). куса забелешка: модро - сино - плаво: Словенското „модар“ генетски корелира со литовското madaras со значење на „нешто валкано, нечистотија“. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 105

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Првиот налет на кучињата им беше страшен, срцето им се креваше в грло, коските им се тресеа, но постепено се отпуштаа и се навикнуваа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Таа најчесто им се додворува на непресметливите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Од истите оние селани што ги праќаше Толе да разберат што прави тој, тој разбираше што прави Толе во другите осумнаесет села од неговиот мудурлук.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Значи, се остави критериумите да ги утврдува самиот работодавец – своеволно, а често, во праксата, de facto немаше и нема никакви критериуми при правењето на фамозните „списоци“ или „црни листи“ со имињата на оние кои ќе останат без работа!? г) измените на ЗРО од 1998 ја елиминираа можноста што им се даваше на работниците да бараат заштита на своите права пред надлежниот суд, во случаите каде се оценува потребата и оправданоста од престанок на работниот однос поради економски, технолошки, структурални или слични промени (чл. 7, ЗИДЗРО/98).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Ако излезеше да се прошета крај куќарките на аргатите и чифчиите кои работеа на сегашниот имот од Петрета, одеше со кренат камшик, небаре мутесарифот Мехмед Фаик-паша дошол на обиколка, и на сите им се обраќаше со „Господот наш Исус Христос да ни е на помош”, божем не знае каде се наоѓа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тогаш и снаата им се приближи во мракот.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но и најслабите професори клас не повторуваат, само понекогаш децата со прст им се закануваат: - Помалку топки, помалку шетање, денес сте пак слаби по историја и сметање!

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

Од челата им се цедеше пот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во тој снежен потоп луѓето најмногу се плашеа од смртта и се плашеа да не им се затрупаат и оџаците со снег па да се задушат, да не може чадот да излегува, да не може воздухот да влезе; кога ќе им се вдадеше, ќе подизлезеа надвор и ќе го исчистеа снегот што ги затвораше прозорците за да влезе во куќата светлина и воздух.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Благодарејќи на козите, козарите тие ќе се осмелат да им се противстават на партиските комунистички власти, на нивните заповеди да ги напуштат козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тоа е резултат на првокласната обука што во денешно време им се дава во Шпионите - подобра дури и од моето време.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На сите работи, што ги започнуваше, не можеше а да не им се даде сиот така што да не остави ниедно делче од себе си вон, беше создаден таков.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Пукаат и пеат, а устите им се зацрвениле, како да имаат неизбришани капки вино.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А вие, браќа мои, “ - им се сврти на браќата кои беа тука присутни, но не учествуваа во дискусијата, „да кажевте нешто за овие работи?

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Мразулците на детството се стопија во сеќавањето и јас им се вратив на своите шеснаесет години. Го зедов сувото грозје.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како да им се приближат на оние луѓе загледани во фронтот кои никого непознат не очекуваа од зад грб.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Дипломатскиот претставник на САД во Швајцарија, Хју Р. Вилсон (Hugh R. Wilson) напишал дека „Женева е толку полна со претставници на малцинства и на поробени делови, сите настојуваат да го предизвикаат вниманието на една или на друга влада, така што јас сметам дека е препорачливо да се игра крајно сигурно во однос на секој од нив и да не им се дава можност да сметаат дека ние им даваме ним каква било помош или поддршка“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Баба ми вели: „Пчелите се чуден свет, чудни суштества, тешко им се учи ќудта“.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Турците им беа на еден куршум далечина. И уште им се приближуваа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Климент Камилски, уште како студент и докторанд на Сорбона, располагаше со главните дела на Андре Мазон и во College de France им се восхитуваше на неговите предавања за руските класици Иван Гончаров (за кого своевремено одбрани докторска дисертација на Сорбона) за Иван Тургенев, од Пушкин и Шевченко до Достоевски и Толстој.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кентерберискиот архиспископ се обрна кон англискиот министер-президент Балфур со молба од името на Англиканската црква да им се помогне на Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ја остави пушката на ѕидот и, извлекувајќи ја блузата од под опасачот, им се приближи на братучедите.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сите тројца беа осомничени, а во Потковицата тоа секој го знаеше, дека соработуваат со комунистите во Прилеп: собираа пари, обувки, облека, храна и оружје за партизаните, но зашто не можеше ништо да им се докаже, односно зашто имаше кој да го заштитува Ѓорета, деленицата нивни, Божин Дамчески Штркот, кој таму, во Софија имаше своја фабрика за шеќер и врски со дворот, секогаш кога ќе ги затвореа по неколку дена ги пуштаа, а тие, предводени од Ѓорета, пак си ја продолжуваа старата работа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На Роса ѝ е незгодно од зборовите на Пелагија, та таа само ѝ се најде после настаните во пресноизораните бразди во нивите на кои не им се гледа крајот ако си на почетокот или не им се гледа почетокот ако си на крајот!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На половина пат помеѓу селото и заборавената стара тулана, под голем стаблак на орев во чии лисја шушкаат крилја на невидени, птици и спомени, седат во круг седум старци со преголем товар на минатото врз грбот, не пијат и не пушат, и зачудо, некако со првиот предвечерен ветрец, брчките на мудрите лица им се измазнуваат.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Очите за првпат им се сретнаа и за мит Се наведоа и на едниот, и на другиот, право надолу.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Ако тие станат пленици, вели Илија, ние ќе им се предадеме на Бугарите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така им се заблагодарувал на оние што ќе му направеле ситна услуга“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Победи ја Мортенија, сотри ја нејзината гарда.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Сакаш ли двете да им се измолкнеме одовде, онака сами, па да удриме едно тарашување низ чаршија, како кога бевме девојчиња?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Дури Толе го водеше овој разговор пристигнаа и другите коњаници со пешаците. Не малку се изненадија и едните и другите кога им се сретнаа погледите и си ги слушнаа гласовите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Меѓутоа во татарскиот јазик немало навредлив збор што можел да им се упати на коњите, непослушноста кај нив и кај децата биле само чекор кон зрелоста.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

89. На Мисирков секако му правело впечаток тоа што ТМОРО во своите основни акти имаше една „интернационалистичка” платформа, а во своите практични настапи им даваше повод на некои набљудувачи на движењето да ја сметаат како експонент на бугарските цели во Македонија, бидејќи го опфаќаше претежно егзархиското население, ги толерираше егзархиските цркви и училишта, а им се спротивставуваше на другите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој е умен, а на умните им се верува, нели?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ти бев благодарен за тоа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

КРАСТАВИ ЖАПЧИЊА (TOADS) Форма: одредени видови на жапчиња кои се убиваат и им се дере кожата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Вака, со бомбата, изнашле начин како да се ослободат од тројцата наеднаш, но мажите и сите жители на Потковицата отворено се побунија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И после... леле кога ќе писнеше локомотивата после: како се истураше народот на перонот, како им се отвораа устите, како им се мрдаа јаболкцата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Иако во една од минатите Маргини веќе објавивме дел од тоа необично радио-творештво, субверзивната „антилитерарност“ што зрачи од овие „компресирани небулози“ нѐ натера да им се навратиме пак.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

На овчарите и воловарите им се имаше случувано мечката да им влезе во булукот, да си попасе со овците и да си замине.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Уште една паралела со историјата на Србија: да беше Србија незадоволна од својата судбина во државата на Немањиќевците, таа ќе правеше обид да се ослободи и да им се спротивстави ним со стремежот да се присоедини кон Бугарија; но обидот ќе беше направен и ќе доведеше до саканите резултати само ако дозволуваа историските околности; но последниве не го дозволија тоа и Србија се помири со околностите и беше загубена за Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

— Первое: од денеска се исфрлаат броевите од облеките и на затворениците им се враќаат крстените имиња.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Како им се умира, ќе чуеш, мора да е здодевно да си мртов.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Им се дозволувало и ним да влезат во редовите на Организацијата откако претходно ќе дадат заклетва, но никој од нив не сакал да положи заклетва.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Обично бабите од населба си пиеја кафе една кај друга, но бабите на Дора и Ане само љубезно си велеа „добар ден“ или „добро утро“ кога врвот од главите ќе им се ѕирнеше од зад живата ограда што ги делеше нивните дворови додека ги простираа чергите или ги полеваа цвеќињата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се барало да не им се дозволат на мисиите “никакви посети на наши единици“, а ниту “формирање на посебни канали“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

– А вие – им се обрати на сужните – ќе бидете ослободени од прангите и затворот и ќе си одите во вашето Мариово заедно со овој ваш син и брат Ангелета, како што сте го викале порано, но ќе гледате да не се посрамотите со нашиот падишах.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Партизанштината вели, за нас Грците, не е добра. Таа е добра за Славомакедонците, бидејќи ним им се брани јазикот...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Со добрите и интересни луѓе постои ист проблем како и со чоколадата - просто не можеш да им се наситиш!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Среќа твоја, вели Максим, што не им се здало на заптиите да пукаат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Си рекол со умот Силјан да не им проговори, ами да им се поклони, чунки чу оти тие си проговориле по нивниот јазик.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

- И мајка ми е учителка, - чув како им се пофали на другарките со важен тон. Се чувствував необично.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ако хомофобијата понекогаш дејствува не толку да ги угнетува хомосексуалците колку што да го варди однесувањето на хетеросексуалците и да ги тера еден со друг строго да се држат во согласност со наложеното од соодветните полови и родови улоги, од страв да не заличат настрани, можеби една од општествените функции на трансфобијата е да го варди однесувањето на лезбејките и на геј- мажите и преку терор да ги натера да му се потчинат на родовиот стил што се смета за соодветен за нивните полови. ‌А, се разбира, има и многу други лоши причини, покрај трансфобијата, геј- мажите денес без многу мислење да го отфрлат аргументот на Фелоус: сексизмот, мизогинијата, женственофобијата и/или некоја готовност ним да им се угодува; мачоизмот, снобизмот, срамот, одрекувањето, рефлексниот антиесенцијализам и најразличните други облици на постоунволскиот геј- ослободителен догматизам.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа привилегија на еден дијалект, поддијалект итн. да биде орган на литературната реч – според учењето на историјата на јазиците, им се дава ним не по некакви особени естетски предимства, а по чисто практични причини, т.е. по стекот на историско-културните околности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- И љубов да им се помогне... - рече отец Иларион.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ме изгладне со твојата глупост, на толку убави жени во животот им се замерив затоа што ти ме тргаше во нестварност држејќи ме како магаре за оглавник.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сигурно за многу нешта сте им благодарни на своите учители, но сигурен сум дека за многу нешта и им се лутите.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Ѓаволски врнат, помисли. Ќе имаме време да им се нагледаме.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Фрлајте бумби, патрони, до еден да изгиниме, в раце не им се даваме! Сестрице, Мукос планино, од тебе ќе се делиме!

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

И туку што ме затепаа, јас им се стопорив и тие се витосаа како муви уплашени од опашката на коњот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Мислата им се мајтапи и така куртулува, а оваа надворешна ѓурултија не ѝ може ништо: севдата се опнала како ластегарка и лета каде ѝ душа сака: маката пак, најтешкиот синџир, џврчнат со жежок белег, пак е само нивни и никој нема патечка до него.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

На овие зборови можеше да им се надоврзат синоними кои би го надополнувале значењето, во никој случај да не бидат со декрет избришани во било кој балкански јазик.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Душичке, ти се молам, разбери. Ако им се спротивставам, тие ќе ме откинат од тебе.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Мускулите нека им се искриват, подбрадоците нека треперат, нивните мириси нека навредуваат, нивната суровост да нагрдува, нивната глупост да ограничува - но, оче, нека се смеат!

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

На воденичарската заедница во Кукулино ѝ преостанало или да ја наведне главата пред зулумот или со тврдоглавост да зачекори кон нови страдања: најумниот или најисплашениот од преостанатите мажи се откажал од воденичарскиот занает, најтврдоглавиот го потерале сувариите до најблиската река и го распнале на гнил чарк за наводнување на недалечните ниви, цел еден ден да се врти под надгледување на двојна стража, со секој миг пред неговите очи да се сменуваат матното небо и разбранетата земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Исто така, на сите им се забрануваше излегување крај Големата вода.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Нешто го спречуваше да им се придружи на другите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

По уморните клепки на бегалците им се лепеше сон и само со краен напор се совладуваа да не заспијат во длабок сон.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Тоа може да им се забележи на оние што велат оти никогаш немало македонска народност. – Немало, ама ја има сега и ќе ја има за напред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Работеа во Грција, градеа некаков санаториум крај маслинките на едни стари гробишта, подалеку од градот, ѕидаа повеќе зданија, а оној работеше на сонцето од сите тие денови, ги дигаше како од шега сите оние огромни блокови делкан камен, а неговата црвена коса како да расцутуваше на сонцето на тоа лето, беше постојано среќен и широко насмеан, со сите нив околу себе, со сите ѕидари и со сите деца, секогаш готов да стори нешто за секого од нив со оние огромни пегави и црвено издамчени рачишта да им помогне, а при тоа и да им се насмее со она свое големо лице, на кое постојано зрееше едно огромно задоволство со себеси и со сите други доста поситни од него луѓе, што се грижеа за него и што го слушаа со задоволство како труби неговиот глас меѓу ѕидовите, среќни со неговата момчешки несмасна шега.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Затоа е неопходно да се земат сите нивни различни значења; потоа на тие што ги водат законите да им се даде она значење кое најмногу им одговара, имајќи го предвид предметот на расправата...“

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Без збор се одвоивме од групата, исто така несвесно како што им се бевме придружиле и одшетавме преку песокта, само за кратко застанувајќи на местото каде што претходно лежевме во љубовна прегратка, за да си го собереме остатокот од работите во торбата за плажа, да си ги прибереме чевлите, да си го најдам паричникот и да го запретам во песокта мизерниот, наизглед издишан кондом што ти се преправаше дека не го забележуваш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 181

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бувар и Пекуше со нивните експерименти и потези во различни области сакаат со идеалистичките вознеси да се вивнат кон апсолутното и не можејќи да ги поднесат противречностите, веруваат во моќта на човековиот дух да им се спротивстави на сите феномени за кои науката нудела според нив свои незадоволителни решенија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Работната атмосфера во фирмата, барем во времето кога се работеше „турбо“, беше пристојна и релативно добра – иако и тогаш нормите, на кои работеа претежно работничките, беа вртоглаво високи [на пример, една работничка која работеше на боење на сервисите со златен пораб, во текот на осум работни 248 часа, требаше да изврти минимум 3.600 чинии и сама, без ничија помош, да ги пренесе до палета за сортирање!?].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но тој се тргаше од настаните, не сакаше да им се врати прецизен и студено да ги измери; уште повеќе- времето тогаш стоеше, и тој, во такви часови, можеби само за еден миг, беше вон од тоа време, во беспростор, сиот во искинати сеќавања.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Од нашите солзи може да им се направат големи вирови на децата, вели, и сиот век во вода да го починат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но, за мене, изјавата „Не сум толку добар писател“ е доблест која, во ниту еден случај, не може да им се препише на нашите творци.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Такви, исплашени и грди, стасале некако во Кукулино.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Секоја среда и петок, кога им се совпаѓаа часовите, се среќаваа на партија озборување.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Или ќе помислат дека им се причинило оти те виделе. Дали ќе дојдат да ми се извинат?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сега се слезени, ама ги нема. Ги одвеа провевот на животот, како кој застануваше на земја така и го одвејуваше тој провев - белки рацете им се жилави за нови вратила. 38 okno.mk

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сигурно, легитимно е да се истражува каде тоа ваквите преприсвојувања ги ставаат сите тие вистински жени и дали геј-женственоста придонесува кон унапредување или кон уназадување на симболичните, дискурзивни и материјални состојби на жените.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И сѐ беше добро до јуни 2005, кога почнуваат првите проблеми за вработените во друштвото.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Уште кожата на нив останата. Колку да им ги држи коските. Да не им се растурат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Краварката ѝ се пожалила дека нејзиниот господин кој ја венчал пред да почне војната, сега, им се придружил на војските што заминале в туѓина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во октомври Стоунси се вратија да се обидат уште еднаш - свиреа на Академијата за музика на 14. улица, а на 25. првпат требаше да дојдат на “Шоуто на Ед Саливен”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Дали сметаат дека ваквиот начин ги збогатува нивните животи?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Родени се во времето на Втората светска војна, растат во времето на Хувер и Макарти, постарите браќа им се регрутирани во Кореја, мајките ги учат дека е срамота да се врти со колкови и да носиш тесни панталони, татковците ги учат дека е срамота да имаш црнец-другар, свештениците ги гушат да клечат на колена секоја пред својот тотем, општеството ги учи дека треба да станат домаќинки и да бидат верни сопруги што ќе израѓаат еден куп деца што ќе гинат по Виетнам - а тие се маѓепсани од Елвис, којшто заводливо врти со колковите, маѓепсани се од Џери Ли Луис и неговите тесни панталони со набабрен шлиц, маѓепсани се од црнецот Литл Ричард кога вели уап-баба-луба-би-ба-буп... и ете, затоа вриштат, затоа што им го бранат сето она што душата им го бара!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Мајка им се обратила на негуван италијански јазик.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Затоа, сакам да ја искористам оваа можност јавно да им се заблагодарам за смелоста и за бестрашноста на Џон Витиер-Фергусон, кој тогаш беше директор за додипломски студии на Катедрата за англиски јазик и книжевност; на Линколн Фалер, кој беше шеф на Катедрата за англиски јазик и на неговата наследничка на тоа место, Сидони Смит; на Роберт Овен, кој тогаш беше продекан за додипломско образование на Колеџот за книжевност, наука и уметности (КНУ); на Теренс Мекдоналд, кој тогаш беше продекан за академски прашања на Колеџот за КНУ, а подоцна и декан на Колеџот; на Ненси Кентор, која беше ректорка и извршна потпретседателка за академски прашања на Универзитетот на Мичиген; на Ли Болинџер, кој беше претседател на Универзитетот на Мичиген, како и на службениците и на другите вработени во нивните служби.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Јаничарите, веќе исплашени од султановата закана, се сетиле да ги соберат од Кукулино и од другите соседни села сите машки деца од четири до четиринаесет години - доколку ајдутот Парамон не им се предаде или селаните не ја донесат на тепсија неговата глава, тие ќе ги исколат децата и ќе ги обесат нивните главчиња на скопските дрвја, јаболка со мртви очи да се.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Напати намислувам да им се придружам јас, но Коле не ме остава.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кога ќе заврши карневалот, доселениците од Македонија со убави автомобили и по убави патишта се враќаат во стварноста.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

XXIX Свинската чума одново се јави во селото, зафати да се шири, и од свињите да се пренесува на луѓето: започнаа луѓето нагло да умираат; секој ден се огласуваше камбаната, секој ден имаше погреб; заразата се ширеше од еден на друг: ги зафаќаше луѓето силна треска, висока температура, огница, паѓаа во бунило, им се воспалуваа дробовите, им се надуваа очите, по кожата им се нафрлуваа темни дамки, бубулки, кои расцутуваа во гној и се распаѓаа; им се воспалуваше грлото, кашлаа непрекидно и длабоко како да рикаа корнејќи ја утробата; им отекнуваа жлездите под пазувите и на вратот и не можеа да се помрднат; жлездите им загнојуваа, им ја труеја крвта и умираа во тешки маки.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Проклетството продолжило: крастите се ширеле и од другата страна на кожата. И мозоците им се расцветувале од нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И после пак ќе ми велат да им се покажам пред дупката.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сигурна сум, мислеа дека сум се вратила пореметена или изгубена од дрога и бурен живот како што им се случи тоа на неколкумина од мојата генерација.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Оддалеку, од Српско и од Влашко, од Бугарско и од Латинско, доаѓале во вилаетов голошии орлишта да се налапаат мртво крстено и некрстено месо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе ги водат децата и, за да не им се спие, ќе ги тераат да бројат ѕвезди.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А лизуркото ги слуша, им се потсмева и почнува да се клешти со гласно смеење.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Поточно, не можејќи да им се спротивстави, се убедуваше да не мисли на причините заради кои дојде.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

На сите им се насолзија очите.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Такви заверки не им се даваат само на Словените Ами на сите кои отшто си ги вардат сопствените образи Ѓоа не ги разбираат потребите на новото време

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Неоти него не го дупи куршум? — почна да ги насрчува кога ги виде замислени, а во себе и сам се запраша: „Зар може навистина да не го фаќа куршум како што се слуша?“

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе се затрчам да им се доближам, а тие само ми се оддалечуваат, ме заобиѓаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Иако им се восхитувам на делата на Пол Вирилио, истовремено мислам дека во нив постои едностраност во која можат да уживаат некои академски француски филозофи, бидејќи не се соочуваат со прагматизмот на светот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Само крв и смрт да им се полнат очите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Понекогаш и ситната Душка, со прекарот Биберче, им се придружуваше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Колку што повеќе го затвораат кругот, чекорите како сами да им се запираат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Жената уште долго остана да стои како скаменета.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некако изненадно и наеднаш им се исправи висок ѕид од трски.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Да беше умешен и да знаеше да управува со своите слабости, веројатно ќе можеше да им се наложува на сите оние кои идеа кај него само со една единствена цел, да го искористат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога им се сретнаа погледите, оној на вратата повторно неуспешно заусти да каже нешто.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ги истоштуваа со тортура и со самување сѐ додека не станеа бедни, лелекаво-човечки руини, кои признаваа сѐ што ќе им се ставеше в уста, се нагрдуваа самите себе, се обвинуваа и се криеја еден зад друг, цимолејќи за милост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Другите гласно се смееле. Од мракот на куќата или кулата им се придружил истрел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ненадејно еден глас чудно издупчен од ветар и од уплав, и пак со дива вера во себе, брзо, побрзо отколку што може да се изговори, рекол - Господи, не заборавај нѐ!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги подигнаа погледите кон капетанот, а очите им се собраа и потоа се раширија.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тој од сопствената моментална вина на совеста градеше одбрамбен механизам, заканувајќи им се на луѓето на кои им значи, дека ќе се самоубие, само за да му ги простат направените грешки и за со мирна совест да продолжи да прави нови уште поголеми.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Најмногу што геј- сексот денеска може да им се приближи на екипните спортови е во она „на педерот до грло“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Најпрвин на зачудениот Али-бег му го споменал своето пријателство со мулазимот на градот, потоа им се заканил на неговите слуги кога разбрал дека преку ноќ урнале недоградена воденица на селаните.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ЦР = Централен регистар на РМ cf. = confer (пренесува) С.Ј. = Codex Iustinianus (дел од Јустинијановата кодификација „Corpis Iuris Civilis“ – VI в.) C.Th. = Codex Theodosianus (V в.) D. = Digesta (најобемниот дел на познатата „Јустинијанова кодификација“) Lib. = liber (книга) sq = et sequens (скратено/извадок) vs = versus (против) 318

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

9. НА ДРВЈЕТО ЛИСЈАТА ИМ СЕ ДУША - на луѓето дреата никогаш душа им не е, и в злато да се наконтат од пети до гуша в пазви не ќе им долета птичка која пее...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

При одлучувањето за барањето за надомест на нематеријална штета, како и за висината на нејзиниот надомест, судот ќе води сметка за значењето на повреденото добро и за целта за која служи тој надомест, но и за тоа со него да не им се погодува на стремежите што не се спојливи со неговата природа (чл. 189, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пареата од устите им се крева кон небото.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но сонцето, кое од небото гледаше што се случи со стариот даб, налутено рече: - Штом не сакаш да пееш и не ги почитуваш старите, не ти давам да им се радуваш на моите зраци! - и се скри зад еден облак.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Го гледале додека им се доближувал како симнат од распетие, измиен со молитви но не помалку темен од порано.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оттаму од гората прудолу по падините на ридовите и низ полето и врз Имотот и врз сета Поткивица се истура студена тишина во која, им се чини, освен нив тројцата, утките под стреите и бувот на Камен никој друг и ништо друго не живее, не дише.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Нејсе уште понајнакрај и кого ќе пцујат и против кого ќе се бунтуваат Сите оние кои сркнале од американската мирудија во секоја чорба И го виделе аирот од извозот на слобода и демократија Макар што нивните татковци сѐ уште ги паметат Трумановите јајца во прав А прав и пепел им се стори слободата сосе животниот стандард А децата им се познати по тоа што во својство на стечајни работници

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Навистина, по Големото стакло, Дишан сѐ повеќе се оддалечуваше од концептот за дело кое претставува грижливо разработено произведување на објект, со цел да им се посвети на низата несредени постапки кои во минатото биле сфатени како вистинска провокација или глупост, кои се својствени за дадаизмот; но, дури и овие постапки, по мое мислење, се здобиваат со одредена „смисла“ во рамките на алхемиските или другите (помеѓу филозофските и научните) кодекси. 198 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Но нозете им се сплеткаа, испопаѓаа.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Можеле да спијат со вашите ќерки, ако им се присакало.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мислите му завршуваа до големото езеро крај кое се истркалаа неговото детство и младоста, со надеж дека ќе им се врати на старост. Пуста балканска надеж!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Нивното чувство за боја е под влијание на треперливите призвуци на Пакистанските текстилни работници од соседството и пост-фовистичката облека на Rave-културата.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Течниот бисер од коритото на реката по секој блесок им се затскриваше зад врбјаци, камења, гингери...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Време е и на малите деца да им се покаже дека рицарот се мери по оптегнатата стрела и по секавичното слекување на волнени оклопи.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Девојката што дојде да ги послужи им се обрати на лош македонски, со некој чуден акцент.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се наведнаа да видат подобро и просто не им се веруваше: па тоа беа две сосема малечки кутренца, малечки - речиси колку нивната дланка, кутренца со одвај отворени очиња, гладни, измрзнати, кутренца што цимолеа со слаб глас.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Се раѓа ли навистина во човечко месо змија?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Војниците зад нив ги посматраа сѐ додека не свртеа на завојот кон селото в десно и видоа како влажните алишта на грбовите им се испаруваат сушејќи се по дождот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„Ќе се обесам, Арсо, ако ти некому некогаш му помогнеш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И да замолчат, ако немаат да кажат нешто друго, како што им се вели на децата. Премолчете, едвај.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дури и кога се ставаа покривите на куќите и се вееја новите алови шамии, чорапи и ризи, и со викање, да чуе цел град, им се пожелуваше среќа на дарителите и обилно се пиеше бела гроздова ракија, дури и тогаш Аргир не разведруваше чело и не се насмевнуваше, да отпушти благ збор.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но тие и во гласот имаат некое измрдано место кое постојано им се покажува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Им се придружувам на малубројните толкувачи кои во Rayuele сакаа да го видат очајничкото и несовршено разобличување на естаблишментот на буквите, кој едновремено е слика и прилика на еден друг естаблишмент што од Адамовите времиња, кибернетски и минуциозно, настојува на човечкото: и што? да му допише Н.* Теодор (Адорно) - така Кортасар ја нарекува својата мачка. ** George Loring Frost - Антологија на фантастичната литература

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Горан знаеше по седум пати да им се јавува на девојки кои не сакаат ни под разно да излезат со него, да ги застанува колегите во факултетските ходници и да ги гњави со тоа како за малку ќе го положел испититот ама ете немал среќа, и згора на сето тоа, професорот го мразел и да се фали со тоа дека оди на журки кои се посетувани од битни велеградски фаци.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Само им се лигави и им се лизга во рацете. Им паѓа на земја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Знаеш дека Онисифор Проказник не дава да се пие.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му требаше светлина, таа беше неговото единствено оружје што го имаше и со кое можеше да им се противстави на волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тогаш таа се заинтересира за работите што стоеја на масата, па така се зафатија со објаснување, мешање, месење и толчење.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Протестираа поповите и Димитрија, молеа да им ги врати, луто каејќи се што му ги дадоа в раце, но тој им се закани дека сите ќе ги затвори и исколе, та се вратија, ветувајќи му дека ќе се покорат на неговата власт штом не ги признава старите фермани.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Началникот на фезанската жандармерија потпоручникот Мевлид и секретарот на управникот за административен ред А. Хилми, сториле сѐ што било во нивните сили заточениците да бидат горе-долу човечки сместени и да им се олесни животот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

- Да им е топло - си велеше - да не им се водени нозете кога ќе одат по дождови и снегови.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Лицата не им се познаваат доволно, а очите им светат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ако погледам уште малку ќе ги видам и првите фиданки На таканаречената ботаничка глобализација Која најстрого пропишува краставиците да бидат прави И да не бидат подебели од осум сантиметри Ако сакаат да бидат пропуштени до трпезите на Европската унија Истата мака си ја имаат и доматите, празот и компирите На кои уште незасеани им се дава до знаење Дека во Европската унија сакаат само прави и мазни И кој им е виновен на кривите краставици

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Куќарчето веќе го изрешетаа заптиите на кои им се придружија и сите Турци што имаа оружје; слободно можеа да ги видат дека се само двајца.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но без лутина во гласот. Туку така, колку да се викне. По навика.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Крадец, можеби и чекмеџето му го дрпнал од појас.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Желбите, честитките, специјалните пораки, не смеат да не дојдат до оние на кои им се испорачувани, пред да се излеат од животворните сокови и благослови на волшебникот од невидливиот остров што плови.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Им се ронат ко зрна бело грозје, им се претураат преку долните капаци, им се тркалаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Захаријадис веднаш нареди да се преведе писмото на грчки јазик и да им се јави на сите воени команданти да дојдат на итен состанок во пештерата над селото Горажде.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Онисифор Проказник мислел и пресметал, им се придружил на другите и Герасим од Побожјане. - Нека биде Онисифор Мечкојад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И така, пријателе мој, испаѓа дека Турците се ослободиле, од својот турско-арапско-персиски јазик, а ние на Балканот останавме негови заложници, да не речам заробеници.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ништо не ми вреди што се сите од странство, што на моите другарки им се допаѓаат и би сакале да ги имаат, што ме прашуваат каде сум ги купила, па кога ќе кажам од кој град и која земја ми ги донеле мајка ми или татко ми, се воодушевуваат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Зашто тие заедно со своите домашни ги трпеа сите маки од Лумана, ноќе сонуваа страшни соништа и сѐ се будеа причинувајќи им се дека арамијата дошол и сега којзнае што ќе им прави.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Обично јазикот им се разврзуваше при добиената партија покер.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Можеби го викнал Ролана и го довел до некоја замрачена соба во куплерајот“, си претпоставуваше таа, „до некое сопче од оние горе, на катот, во Градината што не ѝ го знам ни името, и го замолил да влезе во собата и да го стори она што обично, во таквите случаи, им се прави на курвите, уверувајќи го дека е во прашање некоја нова девојка, некое златно суштество.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Какви соништа им се вртат во тркалата на суриите велосипедисти, ролери и други далдисани во здрав живот?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Трифун и Сотирчо малку се изненадени, запират пред нив и туку мласкат со устите без да пуштат глас, додека една од девојките, помалечката, не им се врекне Што не си одите кај татко ви и мајка ви? Или се загубивте?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И овој пат Татко и Камилски, следејќи ист тек на мислата, прилично се оддалечија од првичниот наум: да се произнесат за сите можни конотации на поимот курбан, обземени и обајцата што им се даде можност да ги вкрстат западно-источните аргументи за означениот поим.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко ми нешто да открие, а на плодовите други да им се насладуваат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ај, на име Божје, ќе им се јавам, да како сака нека биде; и така јас сум загубен и така“.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Клара ме фати под рака, а под другата рака ја носеше перницата, и излеговме од собата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Она што се изразува во семејните судири речиси неминовно го надминува она што навистина се чувствува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Многу им се свиде оти им беше многу чудна, дури смешна.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Којзнае какви слики им се раѓале во осветлената вода, какви врати им се отворале, какви непознати премини.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сега, еве, најдобро што можев ја завршив таа задача, задача со која само посакав, на скромен начин, да го славам прочуениот монарх, на чија величина и моќ во науките на војната и на мирот, а особено во музиката, човек може само да им се восхитува и да ги обожава.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Децата се поуспокоија. Уплаканите лица им се поразведрија кога се видоа во дворот под сенките на големите круши, сливи и кајсии.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Наспроти некои верувања, очигледната независност на човекот во однос на неговата ендокрина сексуалност, која не само што му овозможува да им се спротистави на нагонските притисоци, туку сѐ до староста му овозможува и сексуални односи и оргазам чија цел не е оплодување, не е знак на „дегенерација“, ниту на раскинување со природните корени на човекот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Мајката Роса и мајката Перса не можат да им се изнагледаат, наликуваат на две родени сестри во омјасот, во бојата, во црната коса и црните очи.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

По светлото небо пловеше месечината, наѕираше во колибата со своето насмеано лице и како да им се потсмеваше на двајцата заспани другари.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Од мислење и несмислување почна да им се врти во главите и да ги фаќа мачнина.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Јасно им се велеше дека „јужната република“ никако не се вклопува во големите планови, или ќе избрза или ќе задоцни во основните стратешки определби.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таму петлињата се занимаваа со меѓусебни борби а ги оправаа и светските неправдини, па немаа време да им се перчат на јаричките.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Без да се дозбориме најнапред застанавме тука, за да ги разгледаме автата и да им се восхитуваме на досега невидените.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

При овие зборови сите паднаа ничкум пред везирот, во знак на благодарност; направија по неколку метании, викајќи да е жив царот, и благословувајќи ја мајка му што го родила везирот, уверени дека сигурно е од каурски род; излегоа со навирени очи солзи од радост.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Девојките ги собраа веѓите и не знаеја што да направат. Беа нерешителни.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тукушто поминаа дождовите и сонцето почна да ја грее земјата, да ја вари како во казан, стаса поморија по рибите: осамна езерото со илјадници збрлавени риби што водата ги изфрлуваше на брегот; скокаа рибите низ песокта, прпелкаа се превиткуваа, замавнуваа со опашката, ја тресеа главата, ја закопуваа во песокта за да ја столчат, да прекинат со овие грчеви; умираа со подзинати усти, со испуплени очи; од мевот им се цедеше недоисфрлената икра.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Колку се движеа напред, коските се повеќе им се испречуваа и им се плеткаа во нозете.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И едно се приближил пред нив, им се поклонил со рацете на градите и ја наведил главата пред нив без да им рече добровечер.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Сето друго им беше туѓо, збунувачко, непријатно, непознато. Без оглед дали им се допаѓа или не.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Насекаде беше мирно и нив им се чинеше дека никој не ги чул.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Како засвири - ех! На мравките им се стори дека со неговата свирка во мравјалникот влезе летото!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Знаев и очекував дека еден ден Билјана ќе им се налути на тополите.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Татко не можеше да им се начуди на искреноста и на отвореноста на другарот Чапаев.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

На таквите треба да им се затнат устите!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Драмата им се покажуваше на луѓе кои на некој начин го загубиле својот пат.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Широката насмевка на Рада и Ивона беше фатена и забележана од една повозрасна дама која им се приближи пружајќи ја раката кон Ивона.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дошле големи потери по цело Мариово и собрале се што им се видело сомнително.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се плашеле од подмолноста на треската што им се мушкала зад грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потта им се пробиваше од под пазувите, а прстите и дланките со кои ги држеа пиштолите веќе им беа мокри.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Можеби и затоа тој толку жестоко ќе им се спротивстави на европските лингвисти кои ја поддржуваа тезата за создавање меѓународни јазици, кои би ги замениле со јазиците на малите народи по број во Европа, посебно балканските кои се здобиле со слобода по долгата зависност?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Синџирите ги кинеа и на стопаните им се пуштаа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Жените ме земаат в средина и пеат: ,Прашчај, прашчај"... им се навлажнуваат очите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Од што се плашеле? Бездруго од платеници на суробрадиот Али-бег што не признавал друго воденичарско господарство освен своето: па дури и на оние благолики Турци, наргиличари со среќна насмевка на алахови почитатели што не ја одобрувале неговата алчност, бегот можел да им се одмазди на некој начин; во својот долап со изрезбани арабески во дабово дрво имал пергамент за дедовски и татковски и свои заслуги во кој, со милосливост на султанот Махмуд Втори, се барало од граѓанските и воените власти да му бидат секогаш при рака, не додавајќи ги кон сето тоа легендите за неговите браќа што се истакнале во ликвидирањето на побеснетите јаничари и крџалии и пријателството што го врзувало со секакви мутеселими, кадии, кајмаками, шејови, заслужни бегови; се знаело дека во еден спор и самиот валија, државник и поет и исто толку почитатели на поетите Зати, Фузули, Наби, Вејси, набожно ги допрел со набожниот султански ферман градите, усните и челото и го прогласил неговиот стопан за доживотен праведник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие кон крајот на март омекнуваа, киселоста им се намалуваше, па стануваа сосем добри за јадење.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дали е точно, на пример, дека сте морале да им се обраќате со „Сер“ и да ја симнувате шапката кога минувате покрај нив?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас реков тогаш дека таква е вистината, којашто не ќе им се бендиса на мнозина, но јас не можам да го зборувам она што ќе му се бендиса на некого, туку она што е свршена работа, со која порано или подоцна ќе треба да сметаат јужните Словени, па затоа е нужно да се знае новото течење сред Македонците за да се определат јасно односите на јужните Словени кон него и да се избегне бесполезната и штетна борба помеѓу нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Очите на братучедите веќе им се наполнија со молежливи солзи како на елени.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Погледот заскитан некаде, како да го гледа слободарскиот дух над Македонија, ја гледа слободата пред себе во нејзиното свилено руво,исправена како им се доближува...па потоа пак им бега, како свилена сенка од облакот на слободата која ке се зададеше за миг, за потоа пак да се скрие...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Крпите служат за бришење садови во кујна или им се оддава почесно место на ивицата од лавабото, стуткани за да не реметат со својата флекавост.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

- И да се прават бочви и качиња, велам јас, да се киснат и да им се стегаат обрачите...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Татко не можеше да им се начуди на сликите на Шагал.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

— Тогаш и со вас да се делиме, макар со тага на душата, — проговори Ѓорче, a Петре ги замоли поп Пана и Милана од Беловодица да им бидат на услуга уште некој ден и друг на костурци и да ги испратат барем до Скочивир, да ја прејдат Црна, та понатаму нека си водат сметка тие.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Слушнав дека во Руан, кој се наоѓа на стотина километри од Париз, француските училишни власти се согласиле на македонските деца, во едно училиште, два часа неделно да им се држат часови по националните предмети.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На добичињава мевовиве им се влечат по земја. - Им се влечат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Колку и да се основани сите наведени приговори на нашите противници против општоста на Македонските Словени и нивната припадност кон една самостојна словенска целина, пак ми се чини дека можат да им се направат и не помалечки контраприговори, од кои ќе се види дека националното самосознание и преродба на Македонските Словени е нешто многу обично и разбирливо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На едни сама им се пали, на други сама им гасне.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Настаните кои им се случуваат на предметите немаат својство на доживување.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Po të kesh frik të hypin në qafë… (Ако им се плашиш, ќе ги имаш на врат!)

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На Камилски посебен впечаток ќе му направат и епитетите што често им се придаваат на Исус, Богородица и светците, позајмувајќи зборови од турскиот јазик.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Оние што од колено на колено учеле еден занает, а на овчарите им се забранува да бидат и натаму овчари – работа што никој друг подобро од нив не ја познаваше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Иако едно нивно целосно третирање би го надминало опфатот на оваа студија и иако би требало тоа да се причува за некоја идна, подробна анализа, сепак, прашањава може барем да се подрасветлат ако се испита еден пробен случај што ја вади на површина особеноста на односот на машката геј-култура кон женственоста и што помага попрецизно да се дефинира особената политичка намисла на неговата иронија.399

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

— Го гледате шишот мој? Муш, муш, муш! Ќе измушкам најмалку десет аскери со него во Витолишча, — се шегуваше Илко Корунов од Бешишта, одејќи по Бешишкото Поле со сакмата нарамо и еден крклиг врзан на стап со подвеската од десната нога.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие не чекаа двапати да им се каже.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Откако ќе се зготвеше месото во казани, им се носеше на војниците на положаите над селото и им се делеше во порции.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Само со татарските методи на Ленин можеше да се урне Русија, да се сруши нејзиниот тапоглав бирократски апарат, - но! okno.mk 201

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Од друга страна, некои од нив изгледаше како да се во добри односи со чуварите, им се обраќаа со прекари и се обидуваа да добијат некоја цигара низ шпионката на вратата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа, што не го завладеаја Чауле и околните ридови, и што беа погани со народот и со луѓето од началствата, на Србите луто им се одмазди. После, во првата Голема војна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А основни генералии, секако, мојата секретарка ќе им земе при прием на листа на чекање, па ако треба и ќе постојам пред капија, да чујам се караат ли дење, офкаат ли ноќе, тепаат ли деца и како им се насадени овошките низ дворот, па кога ќе дојдат на ред, од врата ќе паднам во транс: „Имаш дуња во дворот или воденики на балкон“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Под сплесканите шајкачи им се гледаа ширнатите лица и рамената до џепчињата на копораните.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Им се смее на лекарите: „Значи и за сугестија има лек...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Се обиде да им се спротивстави и... и остави четири сираци по себе.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ќе квикне Чако и пак ќе се вдаде, ќе им се нурне со лаење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Подоцна знаеле: на Онисифоровците како и на другите им недостасувале во бедните ноќи жени со бедра слични на полна месечина, или само така мислеле, жени покорни да станат облик според обликот на врелата машка жед.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога Бојана ја тешеше и ја куражеше Доста, им се приближи и Доста Макрева и трите мајки се одделија сосема настрана и потонаа во родителски — мајчински — разговор.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Нешто зборуваат, ама зборот им се губи, им се расипува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А тој, пустинскиот, отров да му се, им се наврти и ги бере“.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Не знам, може и да им се расплакав и тие си заминаа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

По сѐ изгледа, наскоро ќе им се приклучат и некои од лидерите на Организацијата.“

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Пред да ја постават двајцата снажни болничари пред нејзиниот кревет, таа не заборави да им се заблагодари.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сега Бино беше мирен, бидејќи и Јован им се продаде на Србите, та немаше кој да му забележува и да го гони ако ставе некој „лимпрч“, како што се изразуваше за државните преврати самиот Бино. Јована пак, страшно го печеше Биновата положба.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На војниците, лошо хранети, лошо облекувани и лошо обуени, во опинци, повеќе им се исплатуваше да останат во населба и како знаат и умеат да доаѓаат до храна, топла облека и покрив над главата, а офицерите, повеќе политичари одошто војници, место да поведат сметка за војската, сѐ преземаа за да ги уништат Началствата, она во Потковицата и од околните села.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе ги браниме, ако затреба, со нашите животи, им се колневме.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

1. Денешно Едрене, Турција Одисеј: да не биде доцна Врзете ме, на време високо на јарбол да можам да им се нагледам да можам да им се наслушам а само со поривот да ги допрам!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

А ние, децата, знаевме зошто одеше мајка ми во татковата соба, очекувавме решение, а дотогаш одевме кај нашите блиски соседи да им се радуваме на нивните кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Што дека моите знаат дека сум кај Бреза, кога всушност не сум? – ја прекина Марија. – Да не мислиш дека сега спокојно седат и гајле немаат што ми се случува?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Предребни биле неговите солзи за да обеспокојат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Секој геј- маж што ги напушта редовите на повластениот род и на посакуваниот родов стил, кој се спушта на недостоинствениот, абјектен статус на женче, теткица, пешко, кучка, женско петле, распалена кралица, врз себе ги навлекува лесниот потсмев и евтиниот презир и од стрејт- светот и од геј- светот – па уште и, колку што знае (и стравува), презирот од сопствениот љубовник.341

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Имаше впечаток како сѐ околу него да набабрело и прокапало, дури сега можеше да ги види и да им се радува на покапаните капавици од својата стреа, што се цедеа во густи шурки и ја длабеа белината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сакаше да им се врати, требаше да го стори тоа пак сам.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Набргу им се придружија и сопругите, на брзина ги кренаа празните чанчиња од мезето и потставија две кафеаво црвеникави тави во кои имаше по две големи половини модар патлиџан, исполнети со богата содржина на јадењето имам бајалди (онесвестениот имам), од кои се ширеше миризбата на печениот зарзават, во покрај модрите патлиџани, се гледаа златесто зеленикавите испечени бамји, ситно сечканиот магдонос, зелените позлатени пиперки, растопените црвени патлиџани, прошарени со испеченото мелено телешко месо.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Треба да се фатат диви пилиња, вели, и да им се плукне во клунот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Понесени на своите мисли, како на крила, кон далечните пространства, двајцата другари и не усетија кога им се приближи кондуктерот.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Ова може да се постигне со тоа што на индивидуите им се назначува степенот до кој учеството на терапевтот во терапијата е зависно од фидбекот (повратната врска) на клиентот во врска со неговите искуства за терапијата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Чудната игра кратко траеше, зашто Јана веќе им се обраќаше на двајцата граѓани притаени во сенката, и сосема неодмерено ги нарекуваше натрапници и платени воајери.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Да приумрев немаше да узнаам дека и на мртвите им се зема мерка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Секаде кај што ќе им се забелее нешто, ко белутрак, копаа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А оние беа создадени за да тонат во она, што ги обземаше во својата бесповратна неумоливост, и тој беше фатен во тие шепи и никако не можеше да им се отскубне.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таинот им се зголемуваше и со тоа добиваа повеќе сили да издржат докрај. – Уште има луѓе за бога – велеше Јован Сирмев кога во Воден им дадоа по два сомуна и по парче сирење.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Арслан бег мислеше на најпрвата убавица во Потковицата, на Руса Јанческа и на христијаните им се прекасаа здивовите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Стои мирно Карамба-Барамба, а сенката им се криви на луѓето издолжувајќи го со прсти сопствениот нос; чекори Карамба-Барамба, а сенката пијано се ниша зад него - нашла негде ракија и се опијанила!

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Кога ќе излезеа од бурињата не ги оставаа да се мијат, туку варта да им се засуши на кожата, да им направи тенка лушпа како од јајце, да ги заштити.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се држат за глава, на некои им тече крв од носот, им се разлева по предниците.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А потоа сериозно праша, дали и таа лично можела да им се обрати на ужалените од името на вдовиците.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дење седеше во колибата, ги следеше од внатре птиците што слетуваа на островцето да отпочинат, им го следеше летот низ воздухот, им го одредуваше местото каде навечер слетуваат да преспијат, или каде прават гнезда, и кога ќе се затемнеше, излегуваше како ноќен гуштер од колибата, се влечкаше пополека низ шеварот и трските, го слушаше тивкото прпање на птиците кои тонеа во дремка, и како орел, како аждер, им се нафрлуваше одненадеж, ги фаќаше со раката за шијата, ги стегнуваше не давајќи им да писнат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Белуш, Гривчо!“ - им се огласи Бојан. - „Кути, кути!“ Настрвениот лаеж смекна, спласна, се претвори во понизно цимулкање.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Оние што знаеле нешто за настаните од егејскиот вилает можеле и да му веруваат. Молчеле и му се враќале на минатото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Децата ми заслабнаа, кожата им се проѕира.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако, пак, се направи споредба со одредбите од Законот за јавни претпријатија, кој се однесува и на јавните претпријатија кои стопанисуваат со шумите (чл. 2, ЗЈП), ќе се заклучи дека одредбите од ЗШ предвидуваат поедноставна процедура за отпочнување на штрајкот, додека во однос на останатите обврски кои им се наметнуваат на работниците кои штрајкуваат не постои некоја позначајна разлика помеѓу овие два закони.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Циљка со променет глас, во кој се чувствуваше и жал и прекор, ја фати нишката на своето раскажување и на сите им се стори дека во земјанката подувна некаков друг ветар и дека други звукови ја исполнија целата просторија.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Не е важно дека јас не сум дошол на ред да корнам амблем од некоја кола.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тој чувствува дека тоа клопче што досега Максимилијан Мертен го плетеше со споро и тактично темпо, со доаѓањето на двајцата главешини на СС ќе добие забрзување и дека сите ќе бидат задушени во него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На селаните им се видоа сомнителни овие луѓе. – Сигурно не гледаат да ни ги оберат ќесенцата вечер по Слива – рече еден од старците, кога се оддалечија од нив агите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кога им се доближи, тие го препознаа старецот што ги донесе со кола оној ден.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Според преданието, преданијата се секогаш вистина на селанската мака, на спиење ги исекле болните и ги однеле на планина за да ги закопаат под еден крст, веднаш на тоа место да пробие света извор- вода чии капки лекувале очебол.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Махмут II не им се покори на побунетите јаничари, туку жестоко им се спротивстави со сите расположливи сили.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Касна два-три залака од сендвичот. Му се повратија силите. Им се врати на трите сиџили. Нешто читаше, забележуваше.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Не, не драги! Ти им се потчинуваше! - Јас се одвратувам.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Неколкупати им се сретнаа погледите, ама тој не можеше да го издржи нејзиниот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Подјарувајќи ги до краен предел, тој му откажа во силите да ги достигне, да им се приближи барем.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Ако им се подадеш гол ќе те слечат“ (мисли Патрокле).

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Како резултат на владините политики за нов начин на пресметка на платата во комбинација со алчните политики на работодавачот (на кои им се отвори можност, со разни манипулации, да не го исплаќаат надоместокот за исхрана) – на почетокот на 2009, платата на Ѓорѓиевски изнесува околу 9.500 МКД.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Откога го доказа сето сторение негово, Силјан им се молил за и тие да му кажат од кај го познаваат и од кај го виделе, што му ги кажувале грешките како со очи да му ги гледале.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Им се придружив и сите, заедно, кинисавме кон камениот мост.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Надвор пред масите на кафулето стојат ННО-овци (Непоправливо Неутрално Оштетување), долги млазови мрсули им се цедат низ брадата, цревата им крчат; останатите свршуваат гледајќи ги жените. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 17

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Деловите на полегнатите човечки стави како да биле поделени на студени и топли зони и додека стомачните мускули им трепетеле на тврдата земја, преку тилот и меѓу плешките им се разлевала морничава врелина, и некој, едниот или другиот Онисифор, мислел дека крвта бара пукнатина на кожата да шибне како црвен знак и да му се придружи на сонцето со брзина на светлоста ослободувајќи се еднаш засекогаш од кожурците на глупавата препаленост, на страдањата и искушенијата што некогаш биле склопец на животворен течен мерџан.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие чекале со скаменети лица дали не ќе ја доловат од далечина песната на невидливиот гавран.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На овие и едното уво им се наслушува со другото.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не ќе им се зарадуваме на ластовиците ако штрковите не ги носат на грб. - Како авиони, оштоумно се присеќаат.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Над нивните отвори ѕунеа човечките гласови, ечеа, се одѕиваа, како пчели над саќе.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Клара секогаш зборуваше за мајчинството како за нешто што им се случува на другите, како нешто во што може и треба да помогне, ако некоја мајка се нашла во невоља.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Откако им се заблагодарив на вниманието „Мерцедесот“ даде гас и се загуби во густиот вриеж на париските автомобили..

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На славните им се восхитуваме, но дали ги сакаме – друга работа е.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Милата вода! Вечерното сонце легнало над брановите, им се предало.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Потоа ги врза со уздите еден за друг, му се качи на средниот и ги спотера сите три по патот низ селото; коњите испијанети и потсилени од камшикот што им плускаше крај ушите, јуреа низ селото како бесни, креваа прав зад себе, газеа кокошки, патки, мачиња, кучиња и секаква живинка што ќе им се испречеше на патот и опкршуваа со сета сила по сокаците; прислужникот Геро потскокнуваше на средниот коњ, ги стегаше цврсто в рака сите три узди, плускаше со камшикот и викаше силно.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Мирно им се обрати на присутните прво да се послужат од преполната шведска маса, да се поткрепат, а потоа да седнат на столовите кои беа наредени во круг.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не им се јавив; го оставив она што сакав да го пазарам на една полица и излегов.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ритмички збиваа. и оддалеку ќе можев да видам дека ноктите им се издолжуваат, и на нозете - врвовите на жолтите чевли со контички шари и дупчиња се отвораа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Можеше да стане угостител и да држи кафеана со македонски специјалитети кои денес се нудат, како расолница со сечкана сува пиперка, растриен компир со праз, исто таков грав, бакардан со и без сирење, пиперки со урда и тие некои живи салати во качиња и буренца... на децата им се збоктисуваа, зашто се вртеа сѐ истите и истите, па можеби затоа ни денес не одат по кафеани.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тоа е случај кога отсуствува надворешна сличност на знаците- симболи од писмото со објектите од реалниот свет, со кои тие корелираат, а како пример на ваков тип на писмо можеме да ги посочиме броевите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ноќе ја сонував, бледа како Богородица; многу често ѝ ги сонував само колената, колената на Луција, и не ја гледав цела; колената ѝ беа слаби, измачени, и јас само можев да им се восхитувам на тие колена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Избрзале од страв да не им се сожали за човекот. Да не им избега.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тода отиде кај Бисера и накратко ѝ исприкажа што направи со китката што ја зеде од котлето: Како на Тода, така и на Бисера им се направи волјата дека Нешка ја зеде китката.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не ми преостануваше друго освен да им се покорам на желбите на оние што очекуваа јуначки дела од мене и сега, со кисела насмевка, чекорев по џуџестата птица, по нејзиниот глас.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Како што гледате, господине министер-претседателе, – продолжува Спространов – ваквите идеи што веќе нашироко се прифаќаат од македонското население, не се ни малку за потценување за да не им се посвети високо внимание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Тогаш што стоите тука! – им се избрецна тој. – Бргу таму и да не сте се мрднале додека не дојдам. Разбравте ли?

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Го викаа селаните и во Езерец и во околните села да им каже какви им се вината.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Девојки што од срам не можеа да погледаат човека в очи, корнеа камења од калдрмата, решително им се закануваа на суровите и мрачни полицајци, кои дојдоа со штиковите на пушките, пред куќата на протиница.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Од тоа време, што и во втората деценија на веков го паметел тогаш живиот и жилав даб со брада, стогодишниот Лозан Перуника, лежат на рекичката Давидица четириесет и три малечки воденици, накривени и безживотни судбини во кругот на заборавот; самоучките врати им се испукани и потемнети, суровото минато ги заѕидало прозорците со бигорен камен. Но си има свое минато.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Гледај што пишува: „И петтиот ангел затруби... и од чадот излегоа скакулци на земјата, и им се даде власт, како што и чкрапјите имаат власт на земјата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Потоа се запре на искршената кола со слабо хранетите коњи, на кои ребрата им се броеја.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Марта и Ана ни кажаа дека живеат во убава куќа во тивко лондонско предградие, и постојано нѐ уверуваа дека пријателите на Зигмунд прават сѐ ние сестрите да добиеме визи за излез од Австрија, па потоа ќе можеме да им се придружиме во куќата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како што почнуваа да се донесуваат првите прописи со кои им се стеснуваат граѓанските права на Евреите, така и нему почнуваа да му се јавуваат негови пријатели, некои со кои и студирал заедно на универзитетот, тогаш немајќи ни елементарен поим дека се со еврејски происход.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сѐ нешто бладаат, вели, јазикот им е сув и црн, на крајовите од устите им се смежуравила некоја црна павлага, вели, а мевот им се надул, како на тешка жена.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Думал, мислел Силјан, како да прави, дали да им се јави, дали назад да се врати.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Понекогаш ќе се сожалеше и оние добичиња што од силен јадеж и страв ќе избегаа во планината, одеше да ги бара; кога ќе ги најдеше спикани во некоја грмушка или трап каде што сѐ уште мавтаат со опашката и клоцаат со нозете од силен јадеж, им се доближуваше полека, им ги вадеше коњските муви и стршлените и тие ослободени од тој напаст, го лижеа по рацете и им идеше да го бацат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Дните им се чинеа години. Зимата тропаше на порта, а едно ли требаше дома да се однесе?...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но сонот никако да им се одлепи од клепките.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тепсијата веќе беше празна, грнето со матеницата испиено, а на луѓето уште им се седеше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А кога ќе се искачиш од приземјето до првиот кат, трчаш да фатиш ред и сè така до четвртиот кат.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Очињата им се оѕверија, се затаија во себе како мачки пред да рипнат на жртвата, но истовремено сфаќајќи ја својата немоќ и се оладија.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

На оние што гледале по нив им се чинело дека под нозете на двајцата најтврдоглави на светот земјата ќе се разбранува и светот ќе отиде по ѓаволите со таков тресок и кршење од што и небото ќе оглувне, ќе се распадне и ќе се урне врз скрка и распаднатост, но Онисифор и Онисифор ништо не мислеле додека се веднеле над своите намери, без здив, предвреме мртви, со движења условно продолжени заради трепетот на истинатото месо, заради решеноста едниот од нив да изврши насилие врз другиот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сигурно негде по високите планински врвови, кои уште од есента беа забелени, ноќва напаѓал нов снег, па неговата студена миризба се шири по планината, им се заканува на сѐ уште црните ридови, кории, долини.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Толку да се успани? — забележи Марко и сите потврдија дека селото некако пусто им се виде одутрина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само во ретки прилики на обичните луѓе им се укажуваше можност да ги видат однатре живеалиштата на членовите на Внатрешната партија, или воопшто да влезат во делот од градот каде што живееја тие.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но на оваа група селани, коишто некако подобро изгледаа од оние од полето, не им се враќаа назад добиците, оти имаа голема нужда од пари.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Како што спомнавме, динамитните бомби што гемиџиите ги фрлале по кафеаните биле направени со долг фитил, за да им се даде можност на гостите благовремено да го напуштат локалот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Клечеше пред иконата на свети Наум и се молеше да му прости господ за ова што го стори со Наќо, зашто го навјаса страв и лутина да не им се случи нешто на полковниците, та сета работа да пропадне - да му се запечати судбината на манастиров.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Камилски, гостејќи се повеќе со очите отколку со устата, имаше време прв да се огласи: Ова е голем ден, мили мои, стигнавме на крајот од мисијата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Таму каде што дијалектиката не успева (А.А. губи во вербалниот двобој), останува ризикот да победи физичкото насилство, сказот од зборови продолжува во акции кога авторот укажува и ги осудува мерките на заплашување: со изолирање од телефонската врска, со организираната врева за да се спречи неговиот сон, со служење на неподнослива храна и последната нискост: приморуваат една негова блиска роднина да им се придружи во стапицата што му ја поставуваат на исцрпениот наратор пред да ја мине границата кон Македонија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Дедо Стамен гледа низ замаглениот прозорец и им се радува на крупните снегулки.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И токму една ноќ Митре со двајца свои другари кладе мамец на стапицата (еден сомун и на него книжулче со натпис: Бегај Гано од мое Старавина оти мајчето ти го расплака ако ми падниш в рака), и еве ти ги во утрешната мугра двајца „Гановци" на мамецот, а Митре со другарите кои преседоа цела ноќ на „пецање" им се фрлија одзади.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Заинатено ги стигна децата и им се закани: - Само нека мине ова, па ќе видите дали ќе играм со вас!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Кога запреа дождовите, им се чинеше на луѓето како да испловеле со коработ од Ное на некое ново, непознато место.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не им се гледаат очите, не им се познаваат носот и устата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Можеби сакал да ги смири, да ги испцуе или да им се закани дека ќе се пресмета со нив доколку не се смират.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако во поглед на висината на паричниот износ или количеството [ствари] се поделат гласовите на повеќе од две мислења, повторно ќе се разгледаат причините за секое мислење, па ако и по тоа не може да се постигне мнозинство, гласовите дадени за најголемиот паричен износ или количество ќе им се додадат на гласовите дадени за најблискиот помал паричен износ или количество, додека не се постигне мнозинство (чл. 123, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во тој поглед, првобитните луѓе имале поголема среќа и задоволство од нас: постојано им се јавувале некои појави што ги опчинувале, возбудувале...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- Ќе ми раскажете ли пак за своето ноќешно патување! - им се помоли таа.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Гледајќи ги децата како стојат нерешително крај патот, стариот селанец што се возеше во нив им се сврте и весело им довикна: На каде, дечиња.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Влегуваат луѓе во помрачината, не им се познаваат лицата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Рече: „Знаеш, старите немаат разбирање за ова што им се случува на денешниве млади“.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не знам дали им се брзаше или беа задоволни од одговорот дека одам на гости. Ништо.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А знаев и зошто, но сепак ја прашав: - А зошто им се лутиш на тополите, Билјана?

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И тој дури и мисијата за опстанатите османизми во балканските јазици со својот пријател Климент Камилски ја сметаше за скромен прилог во новата балканска свест, која требаше и на тој начин да им се пренесе на новите генерации, на нивните потомци.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Јас се посветив да организирам чести и скапи вечери.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во разговорот со кореспондентот на “Манчестер Гардијан“, тој иронично го прашал:150 „Дали, господине, европскиот или одделно францускиот печат, и по настаните во Солун, ќе ги симпатизира комитетите, коишто на Французите особено им се заблагодариле запалувајќи им го паробродот во солунското пристаниште?“

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Имаше луѓе на кои сум им правел добрини: сум се зазел дете да им влезе на работа, болен да им се излекува, да се оперира од најбашни оператори, лек да земе од најдобри аптеки, данок ако задоцнил да плати, да не се казни, сливи со ним да се наведнам да собирам, ако се стемнувало и не можеле да стигнат да ги дособерат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Убав ден. Ни облаче, ни ветерче. Да им се позлати српот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А низ село, кокошки разбегуваат околу мене, подлетнуваат, кракаат и пердуви им се креваат наугоре и прав се крева наугоре, а јас само трчам и пак си мислам дека соништата не кажуваат ништо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стражарот им се смееше на неговите превиткувања.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Бидејќи филмското разгледување на секоја од деветнаесетте милиони жртви на СНН -како мапата во природна големина - би им се потсмејувало на човечките напори, се сметаше дека е добро полето да се скуси, ако не и намерата, и да се пронајде, по пат на случаен избор, претставник на жртвите чиешто искуство би помогнало да се објасни овој феномен.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

2 Деструкциската уметност е интердисциплинарна и мултинационална, таа ги комбинира медиумите и темите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

На нив може да им се дозволи интелектуална слобода, затоа што тие немаат интелект.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Оттогаш и оттаму беше измислена песничката за него, а тука, зашто беше вистина, немаше лутенка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Момчето мокреше на ѕидот, но девојката цело време го држеше под рака и не го пушташе.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Во такви часови, додека лазарски се исправувале со нејасни радувања, очите им се изострувале како и што им доликува на умните.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Необичен празник за неброените играчки кои, распрснати околу самовилите ги слулеа тој чуден понес, тоа никогаш не им се случило, ете, вклучени во ритамот на танцот, го покрија лизгалиштето во недоглед.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Така велат доселениците од Македонија за пропаѓањето на Венеција: ако било пишано да се пропаѓа, тогаш нека се пропаѓа барем отмено, сосе Венеција - живо сведоштво дека на селидбите на Македонците сепак не им се гледа крајот и од највисокиот морски светилник

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Понекогаш, ноќе, додека барав и запишував реченица по реченица на овој реквием, чин на почит кон мртвите на кои им се восхитуваме за нешто од нивниот живот, ја замислував во полутемнина и во златна рамка како дело на стар мајстор, висока и чедна како Ерменка (сеедно што можела да биде од словенско или еврејско потекло), во темнолилав брокат или сомот од кој нежно се одвојува син појас; незините полуотворени усни се вкочаниле во миг на воздивка, градите под низа на бел корал или балтички јантар живи се но не дишат исчекуваат нешто, сепак, тукуречи како на чудотворна слика, дамарите на нејзиниот долг врат го отчукуваат времето на онаа вечност што не може да се нарече и враќање; рамениците стегнати во шал од кашмирска ткаенина се тесни, историјата не можела долго да се потпира на нив.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Мирисите им се мешаат. Ало, лудак - ало, опасност - ало, ало.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ними и во логоров не смее никој да им се замери. Веднаш влечат карта.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Колку повеќе им се доближувам, толку повеќе ми се оддалечуваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Беше силно чувството дека еден ден, по воден пат, ќе им се придружиме на дамна заминатите и сите заедно ќе го бараме патот на враќањето...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Пред мене стојат мажи под месечина, а лицето не им се познава од брадите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Седнаа, или попрво Геро го седна Ванета, на крајната маса од пивницата, којашто летово беше излезена на тротоар, така што минувачите им се чешаа од грбовите одејќи кон главната улица дење и главното корзо навечер.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Уште им се гледаа главите, кога од шумата излезе манастирскиот измеќар и дојде пред игуманијата со ловџиската пушка и со еден зајак метнат преку рамо.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И со подбишеги: ’Беш ми мајку, мажи Поречани, сите со гајќи помочани!

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мислев да им се јавам на неговите родители, како по обичај да го фатам во лагата, но овој пат не го сторив тоа.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Сите луѓе им се радуваа како на свои рожби.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чако пак припнува, слушам како им се пушта в нозе, в жили, не ги остава да кажат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На брегот на Босфорот им се пријави на гемиџиите и тие го пренесоа на другата страна; се распрашаа и го најде царскиот сарај.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Секој од стражарите ја држеше жената за по еден крај, додека таа риташе и им се извикуваше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Стрејт- жените и лезбејките, буч-жените и фем-жените, како и жените што се различно позиционирани на трансродовиот спектар различно реагирале на машкото геј- културно преприсвојување на женственоста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И непцата им се раскрвавуваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Појди и гледај, сите жени се трудни. - Биди разумна. Јас сум таков. И ти ќе им се придружиш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе им се покаже на луѓето без чесност и достоинство.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

— Само добро држите да не ни куртули и овој сефер, оти сите ќе ве избесам на црниците пред кашлата! — им се закани јузбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Немој само да им кажеш. Издери им се.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Обуени во пленети германски или бугарски офицерски чизми, ама облечени и во скроени униформи, веднаш им се гледа каде се криви и каде се прави...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

46. Другото нешто што се бара од нас е да се обрнеме кон нашите браќа што војуваат во татковината наша да го положат оружјето за да им се даде возможност на Русија и на другите сили да ги преземат сите мерки што зависат од нив за да се задоволат сите наши религиозни, национални и економски интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Членовите на британскиот музички состав, „Кошин“, за да настапат на отворањето на музички фестивал во Бања Лука, побарале од организаторот за време ручекот да им се сервира топла супа во која нема да мрда, ама јасно ќе се гледала опашка од вол, а питата што требала да има централно место на трпезата, морала да биде свинска.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сенката на манастирот паѓала на другата страна, кон густите полусуви и сѐ уште неизгорени смреки премалку достоинствени за својата жилавост, кон зимзелената расфрленост што горе, под најблагиот превалец се проретчувала пред старци дабови, и пред парченца млечна покривка на снег со четирипрсни траги на лештарки и со лански примки за горски еребици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога сестра ми Роза дојде да ме посети по смртта на својот сопруг, долго седевме на мојот кревет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ама, нејзе од Бога ѝ е дадено да биде миротворец, па со стутканото малечко во прегратка, им се сипува на двајцата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И оние кои набрзина вадат суви топчиња од носовите им се радуваат на прегорените сијалици.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Четвртиот ден пак оган ми кренаа децата. Пак огнот им се качи. Ништо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тогаш бегалецот од турската војска со исечени три прсти на десната рака, Татар или Монгол или Черкез и присилен левучар, им се предал на востаниците со посредување на попот Зафир Јосков Вртипоп, и самиот востаник со фишеклии преку искрпената мантија, со мавзерка, призренска кама и сребрено распетие, им се предал и го бакнал белиот коњ во двете ноздри.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Дождот не го ни забележуваа на себе, но му го слушаа шумот во лисјето секаде околу така што им се чинеше како да одат крај некоја надојдена река. Сепак тоа ги опијануваше.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Еден шепотел дека сиромавиот премногу знаел за животот, него го учел од свети книги некој калуѓер, друг рекол дека ќе му ја земе на покојникот амајлијата од под гуша - земја од три рида в крпче, таа земја чува од болештини, трет со горчлив подбив прашал дали амајлијата го сочува старецот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мене на ум не ми паѓаше да им се придружам. По никоја цена.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А, за секоја евентуалија, за нечитачите, на тезгата ќе изложам грицкалици за нокти за нервозни гризачи, камен за распукани петици, жилети за очајници и фластери за оние што по сечење вени стануваат пишман, па, ако пишаниот збор случајно не им се допаѓа и оние од инспекторатот при министерствата за разни и безобразни, како и за сѐ и за ништо, може ќе бендисаат некое сино пенкалце или запалка со која ќе оди резервоар со плин за полнење за штедливи, со моето отпечатено име со златни букви на него, како кандидат за – ништо и за никаде!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На ќерките на таа граѓанска самосвест, значи на законските ќерки на граѓанската, а со тоа и женска еманципација на ова наше столетие, на жените ослободени од стегите на патријархалниот морал и обврските спрема нацијата односно државата, но со самото тоа меѓутоа повеќе свесни за социјалното и политичко значење на својот пол, на таквите жени нешто такво какво што е Херцеговецот од вицот никако не може да им се случи. 28 okno.mk

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Почнаа да викаат „Сиромаси Власи, бери дрва греј се, пули краци смеј се...“ Жените на тоа почнаа да се срамат и да им се подлутуваат „Уф,туф, како не ви е срам!“ ама не со лутење туку со смеење и кикотење.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Откако ќе нè заробеа, нè врзуваа со јажиња за чкрипавите, осакатени, но сè уште цврсти врати од камионот, секоја нога и рака поодделно (чин во кој победничките Апачи очигледно уживаа!).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

На орлиштата им се придружувале мравки и лакоми стаорци а тревата, изгорена од крв, се сушела: се бијат Карпошовата војска и Паромоновите ајдути со јаничарите и со аскерот, колат и паѓаат заклани, се крши железо, пукаат черупки, се множат купови мртви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но ние се сметавме за каури, христијани и рајати и помниме дека сме имале наша каурска и рајатска царштина, но сме ја загубиле на Косово Поле, кога им се налутил господ на нашите предедовци.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Геј-научниците и геј-критичарите воопшто не се понесклони кон тоа од другите геј-мажи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Им се сторило дека и планините се издишиле со олеснување.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И, Европа дури им се потсмеваше на неговите соништа да го испади Исуса од црквата, Бајазит, со висок турбан и ретки дијадеми на главата, добро знаеше дека пропаѓа секоја мисла која престанува да се движи и затоа извика: вие, Европјани, не плашете се од мене туку од моите соништа и од мојата упорност плашете се...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Од сите поранешни привилегии им ја оставија само таа, да живеат на Имотот и да управуваат со Потковицата, да не мораат, како другата христијанска раја, да работат на полето, но и да опстојуваат делејќи го со неа, со своите довчерашни отроци, тоа што ќе преостанеше по толкуте давачки: покрај приходите од полето, од шумите, од ливадите, од лозјата, ним, на султаните, мораше да им се исплатуваат давачки и за патиштата, и за поилата на добитокот, па дури и за блатата и мртвиците во кои жителите на Потковицата ловеа риби и береа шамичишта и врбови прачки за кошари и кошеви.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Немаа крилја, но имаа силни раце и цврсти рамена за да пренесуваат ранети и да носат на врв рид сандаци со муниција и долги букови трупци за градење бункери и силни дланки за држење лопати и казми за да копаат ровови и од таму, од врвовите, гледајќи во далнината им се чинеше дека ќе ги здогледаат своите чеда.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А на телефонските столбови број не им се знае.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Таму, меѓу басмари, аџии, скитници, додека од преголем котел некој анџија ќе сипува во чанаци преварен грав со козји дробенки или бел пилав од кочански ориз, ни оние неколцина Турци што ќе се нашле на своја софра и со свое оружје, од анџар до кременка, не ќе им биле туѓи и страшни; плиснати со оган и загреани од скомињава ракија со која се пее и се плаче, тие ќе се разграштеле, ќе се погледнале со сочувство и машко охрабрување и ќе пресметале што уште им останало во торбите и дисагите и колку имаат на колите сено за добитокот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

при одење главата им е поткрената, рацете им мавтаат, чиниш, пливаат; тие луѓе смело приоѓаат на сѐ, не се плашат од тешкотии, па дури често и ги потценуваат; многу работи превидуваат, но грешките бргу ги исправаат; ретко, или никако не бараат совети или помош од некого; сакаат да им се слуша зборот, да ги слушаат луѓето;

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Им било жал: заедно со Васко Тушев убаво пееле во три гласа јуначки и свадбарски песни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Додека Пела и Дончо крај самоделниот ковчег во аголот зборуваат за она што им се случува во училиштето, Чана пласната е во креветот на Пелагија и така легната, гледајќи во таванот, зборува за некој маж под кого она веќе легнала во леите со пиперки, вели Как да ти кажам, мила сестро, цала ма покрива, ха,ха, ха!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Требаше да се запознаеме со многу видови оружје, кое требаше да им се продава на нашите блиски неврзани земји за скапи пари.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Барајте си меќан надвор од мојот реон, — и им се обрна на неговите арамии: — Чуте шо реку?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мајко, вика таа и мајка ѝ се повраќа, им се фрла на карабинерите, ги драска по лицето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Со растопувањето на снегот им се распаѓаше и мршата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Допаѓајќи им се виното, полковниците повремено му наздравуваа на отец Серафим прашувајќи го за видот на грозјето и староста на виното.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Токму сиромасите му овозможуваа да си поседи кај посестримките, да им се понагледа и понасладува, правдајќи се, и пред себе и пред своите старешини, дека се задржал по царска работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Десно од нив, не многу далеку од сонцето, се протегаше бела дамка на облак. Личеше на неподвижен гривест белец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Деструкциската уметност им се обраќа на феноменологијата и епистемилогијата на деструкцијата и мора да биде карактеризирана како широк cross- културен одговор повеќе отколку како историско движење.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Полека гостите им се придружуваа и седнуваа околу нив, некои од нив и на наоколу поставените табуретки со ориентални шари кои фамилијата Јованоски ги имаше донесено од Турција.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Барајќи го, само ќе губиме време.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Гонетите итаа да им се придружат на партизанските одреди.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во животот имаше едно правило: почитувај ги и восхитувај им се на делата од претпоставените.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Артистот не ги поднесуваше критичарите. Ги нарекуваше „портабл-енциклопедисти“ – За секој поим знаат по два реда – им се потсмеваше.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Андре Мазон ќе појде во Јасна Полјана за да се сретне со Лав Толстој за да проникне што подлабоко во рускиот роман работејќи врз докторската дисертација за рускиот романсиер Иван Гончаров.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Може ли да им се верува на комунистите?“ - гласно ги прашува тој.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Редуцирањето на базичните услови оди дотаму, што им се укинува и водата за пиење и за миење, па така цел погон е приморан да полни вода од единствената оставена чешма, која се наоѓа во РЕ Енергана.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Им се чини како да се исфрлени надвор, мислеше, исто како дивинкине што завиваат од гладот и од бездомноста на оваа темничина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Играа по тактот на мелодиите што ги слушаа иако не ги знаеја игрите: танго, валцер, фокстрот, чарлстон, самба, румба, рокенрол, ча-ча-ча, боса нова, полка, а најмногу ламбада која беше хит и која почесто ја повторуваа и чиишто ритам најмногу им се допаѓаше.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Тоа беа сигурно редовните гости на Каплан-паша, кои во петоците идеа овде на теферич и за да си ставаат жените ума и к'на, додека месата им се греат во топлите извори.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Секое утро мислата го поздравуваше новиот работен ден со „Е стварно го претераа, ќе им се качам горе да се разбереме на што личи ваквото однесување во една реномирана и културна установа каква што е нашава.”

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Како што ми зборуваше за тоа мојот менаџер само рече: - Мислам дека ова е мала црква и нема традиција во таа земја за инструмент каков што се оргулите. Да им се заблагодариме на поканата.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Што ми требаше да доаѓам со вас без да им се јавам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Имено, оттогаш, откога бил еднаш запишан во тефтерот, истиот тој сон им се сонил уште на шест различни лица во различни времиња и секогаш се обистинувал.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во бараката на штабот, подигната во сенката на високи црници беше тихо, толку тихо да не се слушаше ни мува да брчне. – Значи, вие сакате да станете бригадири? ги прашаше по втор пат командантот, гледајќи ги се’ така потсмешливо или пак така им се чинеше. – А зошто не сте се пријавиле во бригадата од вашиот град?

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

На докторот и главната сестра им се придружија анестезиологот и уште неколку сестри.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И зад таа магличка им се закриваат лицата, им одат негде поназад.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Да им се предаде болеста на пилињата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како сведок, Милан се јавил пред Судот и го прочитал следниот однапред подготвен текст: „Господа судии, долупотпишаниот осуден во врска со настаните во градот од 28, 29 и 30 април, сѐ што сум рекол во врска со обвинетите лица на кои сега им се суди, е забележано во протоколите на Воениот суд.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

По стотина чекори, сега на албанска територија, им се придружи офицер на албанската војска, кој им рече на грчки: - Другар генерал, џипот чека. Коњите ќе останат.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се сети дека боговите диктираат и судат, порасна високо над нив, преголем да уверува со грмотевици, па сакаше да ги сожалува (не можеше) и сакаше да им се смее (не можеше ни тоа).

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не знам многу за тие политички разлики, но мислам дека Корнелиус изгледа сака политика во која нештата им се наметнуваат на луѓето.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

А децата, ко деца, си бараат. Децата и добиците никогаш не прашуваат дали има или нема. Си плачат, си мукаат, волчица им вие во мевот. Им се јаде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еве ги тие зборови на кои ден-денешен им се сеќавам: Спиј спокојно, чедо мое Во пазуви ми кротко сони, чедо мое Во душава мир си најди, чедо мое Во срцево куќа гради, чедо мое Во куќата дворои имај, чедо мое Во дворови цвеќе сади, чедо мое Спиј и нани, нани, нани, чедо мое.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Еленчињата се удрија и им се истркалаа топчињата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Притоа тој посебно се осврнал на опасноста која им се заканувала на народите на Југославија олицетворена во „шовинистичко- сепаратистичките тенденции што се покажувале во разните делови на нашата земја“, а со една единствена цел да се ослаби „една моќна, една голема Југославија која била важен фактор на Балканот, во Средна Европа, која би била заштитник на славјанството на Балканот која би била моќна пречка на секој империјалистички чекор на Балканот“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Реков: - Девојкине можеби очекуваат да им се придружиме.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Им се свртувам на луѓето што трчаат по мене. Им запрашувам и ним зад петици.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Прав си“, му реков. „Да ги гледаме и да им се радуваме а да не ги гибаме...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Никој не им се доближува, никој не ги напаствува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И сите викаат, вели, а гласот им се одѕива во нас.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Моите братучеди беа многу палави момчиња и никако не им се фаќаше крајот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Всушност, по 1371 год. Марко станал турски вазал, како каков што и загинал во борбата со влашкиот војвода Мирче, но со тоа бил и навистина спротивставен со српскиот кнез Лазар, којшто им се спротивставил на Турците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Затоа јас велам да чиниме абер еден во Маково, еден во Старавина ноќеска и утре место леб и брави да им се поткаже аскерот откон Острилата... ќе фатат горе „Висока" или „Смечот", ќе се истребат откај нас, ете не сите спасени од бељата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги одбираше Тој зборовите, ги лачеше еден од друг, ги довикуваше од просторот од тишината и од вековите, од облеката и од празниците, од сите пештери и од сите жетви ги собираше, им се умилкуваше, ги галеше, им шептеше, ги средуваше во мали врзопчиња, ги подучуваше и им се подналутуваше, им зборуваше и им појаснуваше дека за сите нив има голем порив да ги разигра, да им открие поинакви и поинакви значења за да не талкаат расфрлани и неразбрани низ сечија свест и низ сечии копнежи.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

А болестите што се сметаат за неизлечиви, само со силна волја човек може подолго време да им се противстави”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Се изградиле нови конаци, чардаци, воденици, амбари за жито, казани за печење ракија, фурни за печење леб за манастирските монаси и многубројните измеќари, гости и сиромаси кои секојдневно доаѓале во манастирот и на кои бесплатно им се давало јадење; околу манастирот се изградиле и посебни конаци на богати верници христијани и муслимани кои повремено доаѓале во манастирот или останувале на панаѓурите кои се правеле кога славел манастирот и кои траеле по неколку дена; засадени биле нови лозја, а се зголемил добитокот со нови грла: овци, телиња, коњи, крави, волови, скопаци.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Да им се јавам на овие луѓе, ми е страв да не нешто ме отепаат или да не се некои диви луѓе од долна земја?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Меѓу стеблата во снегот стоеја вдлабнатинките од испаѓаниот окит, како единствени измешани дири, што покажуваа дека тука наодамна поминал со својот палав чекор на заводник тој јужен ветер, а потем отпатувал натаму во длабините на шумата, од каде што сега, заедно со она трубење, се слушаше како понекогаш прикрцкуваат гранките, кои сосема им се подале на неговите топли игриви прегратки, така за тој да може дури и да ги однесе на својот пат и остануваа скршени со онаа слатка болка на трудницата, или пак продолжуваа ритмично да го повторуваат своето занесено стенкање.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И чадот од цигарите не им се помрднува од пред лице.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Иако, додека траеја работите, постојано боштеа дека нив не им е потребна чешма, зашто тие немаат добиток што да пие од неа, туку добитокот е спахиски, но после, кога ја подигнаа, со три тулејќи и со корито на кое одеднаш да можат да се напојат и педесет грла, не можеа да им се изнаблагодарат на Дамческите - тие, христијаните навистина немаа свој добиток што да пие од неа, но таа, чешмата, беше нивно дело.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Брачната двојка имала незгода со својот „Ситроен“ и тоа им се случило во вечерните часови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но на неколцина старци, не толку високи колку суви, Онисифор Проказник им се сторил постар од своето старешинство.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во прво време повеќето дури беа и задоволни сѐ додека најпосле не видоа колку скапо им се фаќаше тоа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Напротив, кога престана самиот да свири и наместо тоа почна да пушта музика, често му се случуваше да стои зад диџејскиот пулт и речиси несвесно да менува една по друга песна (исто како што сега ги менуваше во главата), додека околу него, пред него, зад него стотици тела танцуваа, рефлекторите кружеа по кренатите раце, тие пееја наглас, врескаа со ентузијазам на оние песни што им се допаѓаа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Лицата им се грчеле - црно и бело, биле ту негатив ту позитив на една глава. Мртво гледале кон трите запреги.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Нека си ги имаат своите верувања, ако тоа ги усреќува, но да им се вели на малите деца „Токму ова е вистината“, значи да се оди предалеку”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сѐ што знаете за сиромаштијата (сиромав човек жив ѓавол, парола снајди се) во Богота се мултиплицира и веднаш ви е јасно дека сте во метрополата на бездомниците - Богота, град потпрен на ѕвездената светлина, град во кој бездомниците се уплавосани од темнината на ѕвездите, град во кој бездомниците секој божји самрак се уверуваат дека нивните мечти не узреваат а дење балињата им се полни ѕвезди, колку цел ден да се допрашуваат денските ѕвезди вистински ѕвезди ли се?

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Наеднаш, им се сторило, планинските долишта ја притаиле својата бучлива песна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, Ворхол им припаѓа на оние изразити експоненти на авторство чии следбеници секогаш ги демне опасноста од плагијат.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Освен што се обидуваш да им помогнеш на жените кога не им се мажите дома.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Настаните кои им се случуваат на луѓето се доживувачки. Scott Menchin 32 Margina #22 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Мажите не им се лутеа, зашто, покрај својата жена, имаа можност да се нагледаат и на други жени што никогаш повеќе таква можност не ќе им се даде.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но кога виделе дека трговијата оди добро и дека чесно им се плаќа, тие од ден на ден сѐ повеќе се зближувале меѓу себе, се засакале и се спријателиле.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Им се затворија и сите верски објекти.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тие им се размножуваа по природен пат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Извесно време дланката од десната рака ја имаше положено на книгата, потоа ја отвори и почна да чита: “А сега да ти напишам неколку збора за нешто сосем друго: утврдив дека за време на подолг престој во затворот на чувствителните луѓе им се заканува опасност да станат огорчени непријатели, да почнат да го мразат сиот свет, отапуваат, ги обзема резигнација и стануваат премногу себични.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Ова што сега го реков мора многу да им се допаѓа на грчките несреќни „левучари“, меѓувремено си рече авторот и продолжи: Ова е миг во кој ве повикувам секој во себе да си признаеме: Секој од нас, секој ден, од девет до пет е на работа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но кога убаво ќе им се загледавме во очите, знаевме дека тие само ја утнале ординацијата.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Не можам сепак да не забележам како оние што ги величаат овие поглавја повторно величаат само една алка сред романсиерската традиција, во внатрешноста на познатото и правоверно подрачје.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Така им се обрнуваше на сите старци што живееја по околните колиби.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

— Слушнавте? — им се обрна Борис на другарите. — Одлична идеја ни даде момчево.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Изутрината полковниците станаа со тешки глави: сè им се матеше пред очите; таванот во училишната просторија каде што спиеја, им се вртеше; во очите иглички ги боцкаа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

За да дојдат токму овде, на инвеститорите треба да им се понуди нешто повеќе од она што го нудат останатите.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Јавна добротворна кујна во која на сиромаси, патници, ученици на медреса им се делеле бесплатно чорба и пилав.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Нестанокот на храна по селата ги загрижи бимбашиите, а и им се досади цела зима по пустите мариовски села, та предложија сите четворица да ги прибере Бахтијар во Битола, бидејќи и така немаа никаква работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Султанот најпрвин ги прекорувал и им ги зел имотите, шадрваните, коњите и жените, потоа објавил, доколку не му ја донесат главата на ајдутот, ќе ги испообеси на железни куки или ќе ги испофрла во јами со исправени дренови колови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Заборавија да им се радуваат на сонцето, на дождот, на птиците.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

На дечињата во училиштето, во кое повеќето беа Македончиња, Рада многу им се допадна и со изгледот, но и со мајчинскиот пристап.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Децата пееја и го развиваа талентот за театар.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Да им се пријде така блиску, секому поодделно, да се сфатат, а после да им се помогнува, да им се покажува што е тоа, а после да ги гледаш како растат и постојано да ги држиш за раката.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се лажеа. Не бев ни терорист ни диверзнат и не им се плашев.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Почнаа ли да матат вода во аван, се знае.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За Наполеон... За Петар Велики... За руските цркви облеани со злато и за камбаните на кои особено им се одушевуваше.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Законот за исплата на платите и пензиите во Република Маке- донија, донесен во декември 1993 година, предвиде нови начини за пресметка и исплата на максимално дозволената нето плата која им се исплаќа на работниците кои засноваат работен однос кај правните лица кои се опфатени со овој закон (чл. 2, 3, 4, 5, 7, 8, 9 и 10).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Овде има толку магацини, дуќани и други продавници, што бројот не им се знае.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Не знам дали вода им се пие, дали турипотпечи им се јаде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„А сега, ајде да им се вратиме на прашањата „како“ и „зошто“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Помислив како трговецот им се потсмеваше на надмените христијански господари на кои, трошејќи ја умешноста на облекување, чешлање и правење заговори на хиподромот меѓу две трки, не им паѓаше на ум барем да се потсетат на својот народ.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И мажите и жените се пресоблекуваа во полутемнината без да водат сметка дека нешто може да им се види, го правеа тоа махинално, набрзина, жените сувите фустани прво врз глава а мокриот под него полека го смакнуваа и немаше што да се види, ама мажите не само што не се срамуваа, туку тоа го правеа и со некое задоволство, ако некоја сака да види нека види, ако не сака има раце, нека си ги стави на очи.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

„Сега децата ќе јадат млака лубеница и нема да им се бендиса!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Влатко зазбивтан ни раскажуваше дека во Белград имало ескалатори и нагоре и надолу, па не треба да трчаш наудолу, туку се спушташ со ескалатор.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Оваа наредба не им се бендиса на двајцата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да ми се живи! Море, кога не и оставиле да висат на јаб'кницата арам да му е верата турцка! — дури им се изнарадува Толе на постраданите витоливци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од југ им се доближувало топло ветре.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некој од стрелците со свои стихови му рекол дека познава измирски крмнак со име Селџик-бег; на тој крмнак кучиња ќе му ги кинат дробовите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ако не ти чини, препомини го, ми велат другачките и пак се смеат, се укаат, една подруга се укаат и гласот им се шета ко ѕвонец низ полето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Слушај, Љуба, бидејќи за да отпатуваме ни се потребни пари, јас не сакам денес да ги пропуштам сеансите, во два часот ќе дојде момчето, а потоа старицата, но, се разбира, на гостите треба да им се откаже, погрижи се за тоа.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Откривајќи ги куќите, студот сѐ повеќе и повеќе навлегуваше во покриениот, но одграден простор и огнот мораше да плапоти без престанок.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Најпрвин беше замислила еден сосема класичен и глупав почеток: директорот на училиштето да им се обрати на учениците и родителите со свој говор (сите знаевме дека тоа е неверојатна глупост, оти Фисот не знаеше да срочи повеќе од два збора на хартија, и тоа под услов да бидат напишани во два различни реда; тој имаше страст за решавање крстозбори и анаграми и сите имавме впечаток дека допрва ги учи зборовите како средство за изразување).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И покрај напорите на грчката држава од 1913 година да го промени етничкиот карактер на делот на Македонија под Грција со присилна асимилација и со денационализација, Еванс сепак ќе забележи дека "Македонците останале Македонци и македонскиот јазик останал домашен јазик… на полето, на селските улици и на пазарот", а наспроти тоа грчкиот јазик "се смета речиси за странски јазик, на Грците не им се верува ништо, во целосна смисла на зборот се сметаат за туѓи".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Меѓутоа, во областите како што се типографијата, хирографијата (пишување со рака) и психологијата на некои аспекти на тие проблеми во последно време им се обрнува посебно внимание, особено во врска со наставата на читање и пишување и со визуелната перцепција.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Така си помислува тој и рипнува од јастак да ги изненади, да им се јави дека е буден.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Филип Кралот се ожени со Клеопатра! На свадбата Атал, вујкото нејзин, се опи ги тераше Македонците да им се молат на боговите за да им родат престолонаследник на Филип и Клеопатра.

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Во тоа време, некако со тивката побуна на селаните од намуртеното Кукулино и од Побожјане, Кучковица, Мирковци и трите осамени куќи над Јанакан, некој доселеник од Измир, Селџик-бег, по татко Турчин, по мајка Ерменец, осиромашен куц поет, запишувач и опишувач на обичаи и познавач на народи и балкански јазици, застанал на страната на ограбуваните.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ридовите се зелени сенките им се сини во проѕирната вода. Сонцето е црвено јадро со нимбус портоколов сред сини облаци.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

За претрпени физички болки, за претрпени душевни болки поради намалување на животната активност, нагрденост, повреда на угледот, честа, слободата или правата на личноста, смрт на блиско лице, како и за страв – судот, ако најде дека околностите на случајот, а особено јачината на болките и стравот и нивното траење го оправдува тоа, ќе досуди справедлив паричен надомест, независно од надоместот на материјалната штета, како и во неј- зиното отсуство.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Колку што беше во негова моќ се трудеше да им се допадне на своите гости.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Почна со јаслите од долни крај, продолжи со амбарите, каците, ноќвите, а кога и овие се досвршија им се загнаа на кочините, говедарниците, та дојде редот и на племните во кои живееја селаните.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Две големи овчарски кучиња им се спуштија.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Се сети на грчкиот мит за Клота и Лахеса, двете митолошки плетачки на судбината.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А таа сега од една крајност премина во друга: им се насмевнува и кога треба и кога не треба, им потфрлува благ збор и кога треба и кога не треба, не им оди повеќе по петиците и не ги следи како порано, не плуска со камшикот низ просториите, не испушта грлени гласови како порано, ами постојано пушта музика од грамофонот внесувајќи весела атмосфера во Пансионот; ги повикува одвреме-навреме во канцеларијата да ги почести со пијалак, та кога ќе потпивне малку повеќе, лицето го расцутува од смеење и веселост и потпевнува со глас како славејче.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Други рекоа: - Ќе нема, доколку чедата не им се заразени со таа зла крв.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Истражувале како да се сочуваат, да останат толку колку што останале живи и пак, без караници, умно наслушнувајќи се еден со друг, се поделиле: едните мислеле дека е побезопасно да се патува дење, другите верувале дека ноќе не ќе сретнат никого дури ни на царски друм.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тешко е да не ја глумиш оваа приучена префинетост, а да им се доближиш на оние кои само тоа успеале да го научат, но ти зависиш од нив и мораш да ги усвоиш истите норми што нивната реалност ги спроведе како закони за опстојување.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

На работниците, дури и за најбанални работи, им се пишуваат казни; тие константно се малтретирани од новиот менаџерски тим,2 а оние кои ќе се спротивстават веднаш се прераспределувани на полоши работни позиции.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Заборавија сѐ. Дури веќе не можеа преку ден да го сретнат Осиповиот внук, ни па прашуваа се присокри ли тој негде или им се врати на примамливостите и тегобите што ги нудеа далечините.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

- Доброутро! Како сме денес? - им се обрати докторот на тројцата пациенти кои ја делеа болничката соба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Многу подобро ќе биде да им се довериме на најзаинтересираните држави за нашите работи, особено на православна Русија, којашто ги знае убаво нашите потреби, а не да се надеваме на самите себе и на некои конференции.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Им се обесил јазикот, устата им е ко скинат чорап.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Очекуваше. Во него се роеја очајнички мисли. Нема да им се даде в раце.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој рекол дека лично е заинтересиран на тие несреќни луѓе да им се даде не само формална помош, туку и срце.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Умре пред да им се нарадува на цвеќињата и на тревите.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Но често и тој и жена му и син му Анко и снаата се будеа ноќе исплашени, причинувајќи им се дека куќата се урива.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Им се познава на гушките и налеаните образи.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Чекале некој нешто да објасни. Како да се надевале дека со него ќе е мртва и големата сенка што ги следела ноќе, се надвиснувала над нив, им ја пиела срцевината. Се чувствувале некако свечени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Постарите ги испоседна, им се претстави: - Јас сум Дедо Мраз.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Кастинско роднински „интелектуалци,“ или постсоцијалистичко атеистички чконтари кои во бившиот систем успеале навреме да земат КПЈ црвена книжица, денеска вешто укопани во трулиот партиски систем мудруваат и обесуваат на разноразни општествени области, а во приватниот живот не се ништо друго освен најобични муфљузи кои ги тепаат своите жени, имаат швалерки, а децата најчесто им се испуштени од руки во канџите на пороците.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Томе се закануваше дека ќе се прекачи по оградата и дека, ако не го пуштат, ќе им каже на сите деца дека на Дора и на Ане им се допаѓа Огнен.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Им се исправил ѕидот во очите, му нема крај, не се догледува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сиот вилает, сиот Балкан, станувал сѐ повеќе прогонета волчица скучна од сомневања дури и кон својот род и пород, бил скаменето животно со душа благословувана само од пеколот - се раѓа на камен, живее на камен, ги лекува раните на камен да биде еднаш живот или вечна смрт; лежат кратовските кули на беговите врз прастар вулкански кратер и лежи на ист таков кратер Лесново со својот манастир, истината лава се купите и излеаноста над Мрежичко под Кожув, над Добро Поле под сенката на кајмакчаланските облаци и на Стара Чука кај Стојаково во Гевгелиско, во преспанските води се огледува со тага варовитата Галичица, Крушово е камен на камен; бегале пред исламски зулуми Мијаците од Дебар, оние од Река и Власите од подалеку и кревале своја крепост, се криеле во ниски врби на смирени варовници и по прнари Брсјаците, но и едните и другите, и исто толку и многу повеќе господарите, ги секле шумите, се градело, се горело, им се носел лисник на козите, потоа од планините се урнувале порои скрка и ги покривале неговите житници, на тој лом да се множат жолтогрлени гуштери и црни скакулци со тешки утроби - се шират степски и пустински површини, земјата уште само со прнар се закитува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Слабините им се пресламчени, тукуречи залепени. Никаков глас не можат да покренат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Се плашат да не им влезе мачка. Улави се. А глувците на глава им се качуваат.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А патувањето низ животот ми покажа дека на мажите секој првпат им е фрка и дека, од силна желба и фантазирање, додека не си ја обележат територијата, лесно може да им се случи да се спремаат за „романтична“ средба со вино и свеќи, одбрана музика за која им требало истражувачко испипување на Ф Б и опсервирање на пленот, кој, колку повеќе ги одбива или ги држи на дистанца, толку повеќе им ја јакне потребата од докажување, а сето тоа да заврши само како романтична.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се лажеа. Не бев ни терорист ни диверзант и не им се плашев.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И сега, гледаш, си го наметнал зимското излитено палто, го придржува повеќе на едната раменица, и некако неусетно, како сенка, им се придружува, а женското друштво го прима.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Да се испраќаат кодирани пораки до интернационалниот уметнички свет од потполно бизарно место како што е Spitafields, во 60-тите е порадикално и поиновативно отколку презентирањето на големи слики во Русија и Кина, земји кои ќе изложат било што ако им се понуди на вистински начин.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Турчинките беа пријатни жени: ја слушаа со внимание кога им се жалеше на болештините.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Замислата на прославениот француски автор била интелектуалната авантура на двајцата добродушни старци кои по изминатиот работен век како препишувачи, во векот на подемот на науката, како тотални автодидакти, решаваат да им се спротивстават на науките во времето на нивниот неоспорен подем во Европа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Имаат натечени десни и кога ги допираат со јазикот, им се чини допираат навлажнет памук.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И двајцата не веруваа во чудеса, зато што усрдно го призиваа Бога, а тој ниеднаш не им се јави; ги учеа семинаристите на чудесата на пресвета Богородица, но сами не веруваа во нив.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

До нив допреле и информациите дека одредени партизани од единиците на ЕЛАС сакале да ги напуштат нивните единици и да им се придружат на македонските партизани.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Откако уште првиот пат, сето јаделиште што го донесоа го разделија, најправедно што можеа без да прават разлика помеѓу војник и офицер, додека седеа стуткани еден до друг во окопот на земја, им се приближи она едно Илија од Русе.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Тој тип пред тоа одеше по мене од кафез во кафез, павијански им се клештеше на азиските мајмуни со запалени задници, се згрбуваше пред тромавите камили со измитарените вратови, ја издолжуваше шијата и се обидуваше нешто да им шепне на жирафите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Случајно или не, на крајот им се судрија погледите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не, не смее да им се препушти на емоциите!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

33. Ние, наместо да им се лутиме на руските претставници И.Д.Зиновјев, А. Ростковски и Машков поарно ќе направевме да се позамислиме за руската политика на Балканскиот Полуостров.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Море напред, семката твоја“, свика војникот и го удри со кундакот, но Делин се изви, напна со сета сила и им се оттргна од рацете.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не им влегува во конструкцијата на обвинението, што се вели, не им се врзува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Само ги гледаше и како да не можеше да им се донагледа, толку што му беше трпезата богата со семсекакво јадење.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ако „геј“ може да се однесува на начин на суштествување, а и на особена културна практика, тоа значи дека гејството може да се сподели со други и да им се пренесе.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Некои од пониските кадри го плаќаа, а на повисоките свесно им се гледаше низ прсти.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Душата на животните е тесно поврзана со нивната физичка природа; таа е сврзана со материјата и не може самостојно да постои и делува; постои само додека постои животното, зашто тоа не е духовно битие како човекот; таа не може да господари со своето тело како душата на човекот; тие не се разумни суштества и не можат да мислат; тоа својство му е дадено само на човекот; тие имаат само сетилни нагони и инстинкти; а човекот, како мисловна природа, е свесен за себе си, мисли за вечноста, за бога, за својот живот, за своите постапки, и на тој начин го обновува своето постоење; има психички живот, а животните си остануваат онакви какви што се создадени - неразумни битија; движењата им се условени од надворешни и внатрешни влијанија и нагони кои произлегуваат од физичката потреба да се одржат себе си и своето потомство; немајќи разум, немаат ни апстрактни појмови: за добро, за лошо, за вистина, за убавина.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Да можеше да им каже ќе им се заблагодараше, затоа што таа толку многу сакаше да умре.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Соба за умирање, се сетив дека така ја викавме просторијата во која ги носеа оние жители на Гнездо на кои им се гледаше крајот на животот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Напишав проштално писмо и го оставив најгоре во сандакот, каде што ми беше чеизот и меѓу другото забелешка „Ако останам жива – добро, ако пак загинам, од чеизот да им се даде на децата.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Знаеш, никогаш не сум му се спротивставил на тој челник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Меѓу селаните настава џагор. Им се виде дека изборот на дедот поп е одличен.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе им се откинеме на стражарите и ќе се фатиме, ќе се досегнеме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тие, навикнати дома во сѐ да им се угодува, „да им се оди по ќефот“ како што се вели, го задржуваат истото однесување и со другарите.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Кога сега се отвори вратата, тој само ја сврте главата, виде дека доаѓа Бошко Манев и пак им се врати на своите мисли.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но и после, и кога беше совладан од тешкиот сон, таа црвојадина продолжуваше да го глода и да ги населува неговите соништа, терајќи го и таму, и во соништата, да продолжува да се ежи и да се преметнува, да стенка и со некакво чудно завивање да им се одѕива на сите оние расплакани и закискани од ветерот лелеци на дивината надвор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ако веќе се знае дека животот е сон, времето може ли сонувач да биде?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Кога им потсмекна малку жалта и болките на луѓето за загинатите, зафатија да ги прават другите редови што ги носи животот: направија неколку свадби кои поради војните, останаа не направени; потоа продолжија со редовните свадби, а почнаа да женат и мажат момчињата и девојчињата предвреме, уште млади - тукушто почнало ѓаволчето да им се буди во нив и да ги вознемирува.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ги гледам: им се прекршуваат сенките, и се прекршува светлината меѓу нив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Обајцата, пошле секој на своја страна, едниот Онисифор да копа јама, сам, со циганска дурија, другиот да собира гранки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неговата крајна констатација била дека "…регионот е природно словенски, а не грчки".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Пред четири години, при последната посета на Москва, не им се јавив, како обично, на моите московски пријатели.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ама сега Тефик нашнал. Им се пуштил на Петрета Даскалот и дедо попот.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Пак кога знаат оти сакам да се женам и ќе им се запулам! (Општо смеење.) (на жетварките). Ајде мори, речете уште една!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Дедот поп одржа општ парастас над сите поскури и им дрпна едно: „Вечна им памет, бог да и прости, да се живи живите, бог да и прости умрените" и Петре ги прибра и одовде поскурите, а жените си ги зедоа пчениците и застанаа пред вратата на црквата со распарчани погачи — леб, сирење, риби и други мезиња, да раздадат за душите на покојниците: да им се најде на тој век.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Имаш талентирани вработени“, ѝ рече кога им се придружи тој.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Им се сторило дека онде кај што нема умирања ни животот нема целосно значење - дури и од пепелта на шумските огнови никнуваат сипаничави печурки- смрчки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со нашата сегашна национална преродба ние им се спротивставуваме на другите православни Словени, како што се спротивставивме и понапред: тогаш бевме први во духовната преродба што кај нас беше бавна, а кај нив брза, сега наопаку: тогаш тие нас сакаа да нѐ достигнат и работеа со извесна тенденција и брзина, сега наопаку.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Стисокот траеше не повеќе од десет секунди, а сепак му се стори дека рацете им се составени долго време.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Објавувајќи ги двата памфлети: Дребулии за еден масакр (1937) и Училиште на лешеви (1938), Селин на некој начин им се приближи на фашистичките политички погледи и стекна голем број непријатели кои никогаш не му ја простија антисемитската жестокост.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Но тие треба да ја гледаат во иднината реалноста, а не тоа што им се бендисува.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Едните што беа на страната на Николчета им се лутеа на другите што ѝ помогнаа на Трајанка, зошто ги разделила.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И мравките, ене ги го изнесле својот одвишок од храна да го потсушат на благото сонце да не им се расипе од зимошната влага, а мрзливиот штурчо дебне отстрана да може да крадне некое и друго зрнце, оти прегладнел за овие три четири месеци лежење под снегот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе им се јавуваш за роденден и Нова Година, а со текот на времето и поретко.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Кога ќе фрлеа поглед кон сонцето ќе им се пристореше дека ноти потскокнуваат во виножитото ама кај ќе им текнеше баш тогаш на Моцарт и сомотските виенски валцери!?

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Вистина, тие не ги познаваа загинатите овчарчиња, но настанот беше толку потресен и толку грубо се вмеша во нивниот весел, безгрижен престој во планината, што и ним ништо не им се милееше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Нови јата риби надоаѓаа и пласкаа во плитката вода крај брегот, прпелкаа како фатени во мрежа: се пикааа во трските, во шеварот, во водните растенија и испуштаа чудни шумови и клобурци над водата; шумеше водата како подземни извори да се креваат; пиштеа галебите и сите езерски птици кружејќи и налетувајќи на рибите; трчаа луѓето, довлечкуваа кошници, сепетки, кошови, вреќи, и ги полнеа со риби; довлечкуваа и магариња, коњи, ги товареа со риби, се грабаа меѓу себе, се караа, се пикаа во езерото, заграбуваа поголеми и попресни риби; ги соблекуваа кошулите, панталоните и со нив фаќаа за да не им се лизгаат рибите од раце; се крвавеа во прстите од нивните перки, од нивните крлушки, удираа по нив со ости, со вили, со виљушки врзани на стап за да ги скротат и да не им бегаат од раце; се мешаше водата со крвта од рибите и од рацете на луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Почнаа и ковчињата да им се гледаат, да им се бројат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

—Ќе имаме еден маченик повеќе да ги делиме страданиите и ништо повеќе — песимистички одговори Пере, — но ајде побргу, Тоше, и ти Милане, одете, доведете го; барем да се видиме уште еднаш! — им се обрна на дојдените.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Докторот Татули вели дека многу луѓе имаат ваква појава, на некои им се случува и дење, будни а да чекорат занесено, замислено, прават движења и работи кои не им доаѓа од свеста, туку така механички: гледаат, и не виѓаат, слушаат, а не сфаќаат, отсутни се - сѐ дур некој не им свика или не ги сниша за рака и не ги оттргне од таа занесеност...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Четворицата на грбовите преку половините носат стапови, ги прикрепуваат со рацете префрлени преку нив и свиткани во лактите; и додека подлактиците и дланките им се маваат небаре скршени, полите на ресачките им ги развева ветерот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Изгледа им се притемни на сенките од повлекувањето, па наеднаш се повратија и ме зграбија.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Само очите им се гледаат, оти лицето им е со брада завиткано, свиснато.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И смеејќи им се весело како прв пат кога ги сретна со колата, тој завесла во спротивен правец, мавтајќи им со рака од далеку.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Парсонс и навистина им се враќаше на шорцовите секогаш кога некој заеднички поход или каква било друга физичка активност ќе му дадеа оправдување да го стори тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Веднаш потоа, двајцата Албанци исчезнале, не им се знае трагата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Танко им се сучи работата, вели, брзо ќе им се скине конецот...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Низ отворената врата од плевната го глдаа крајниот горен прозорец од куќата осветлен и по сенките можеа да видат дека внатре се сноваат луѓе, но беше предалеку за да се чуе дали нешто зборуваат, па им се чинеше како оние таму да се кријат во завера.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

УКИМ = Универзитет „Св. Кирил и Методиј“ УО = Управен одбор УПОЗ = Синдикат на работниците од управата, правосудните органи и здруженијата на граѓани на РМ УРМ = Устав на Република Македонија (Сл. весник на РМ, 52/1991 и Амандманите I-II [1/92], Аман- дман III [31/98], Амандмани IV-XVIII [91/01], Амандман IX [84/03], Амандмани XX-XXX [107/05], Амандман XXXI [3/09]) 317 ФПИОМ = Фонд за пензиско и инвалидско осигурување на Македонија ХОВ = Хартии од вредност ЦК = Центар за култура

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тие се пронаоѓале себеси во една абнормална ситуација што создавала многу страдање.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

А сите што барем малку се одбираат во зелки знаат дека зелките немаат нозе а и чуму им се нозе на зелките кога умот е во главата а не во нозете, а од главата се стркалуваат и се истураат во јавето и сите тукушто зачнати и тукушто отсонувани соништа.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Најпосле, се тргна од мислите и, како да се присети нешто, им се обрна на беловодичани: — Знаете што, луѓе!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се споулавувал и не се покорил. Го одврзале од чаркот и кога му помагале да седне и да се смири доколку не сака да го потераат во сургун, повторувал дека ќе им се одмазди на џелатите и дека ќе му ја запали куќата на бегот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дом на орли и којоти, татковина на змии и зајаци, населена со ветерници и далеководи што како индијански племиња демнат на хоризонтот, пресечена со пруги по коишто пловат долги композиции на коишто не им се наѕираат ниту почетокот ниту крајот...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

А на телефонските столбови број не им се знае.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

- Каков срам бе, глеј функционерине имаат по 50 и кусур години, а жените им се све по 20.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

„Потивко.“ Главите им се составија. „Се приготвив. Утре пред мугри тргам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Разговарале и се смееле, никој од нив не претпоставувал дека во пустелијата ќе сретнат жив човек.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Играле што играле, им се здодеало па почнале да го тргаат за опавчето.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тие можат еден ден да побараат да им се свири и со главите надолу. Е баш да не им биде. Фала им лепо. Доста е и ова: секоја вечер до сабајле...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А тој не им се лутеше, заедно со нив се смееше: беше го испратил еднаш, кога бил малечок, татко му Софре да ги паси гуските, а тој си дошол дома без нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И да им се врзува јажица, вели, да се калемат, и да се требат од вошки и од седела со јајца на гасеници...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Жими десното око ако сакам од вас да печалам, — им се колне Петруш, а на свадбарите не им текнува да го погледнат десното око на Петруша и да видат дека тоа е шлупка ореова — истечено уште пред петнаесет години.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

151. Спротиставеноста помеѓу македонскиот владетел Марко и српскиот кнез Лазар Хребелјановиќ /1329-1389/ е заснована главно врз различната позиција и практичната политика на двајцава владетели: додека Марко беше турски вазал, Лазар беше независен владетел што им се спротивстави на Турците, па следствено и против Марка.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во почетокот на турбулентното транзициско време, оваа фабрика се трансформираше во големо акционерско друштво и се преименува во АД „Порцеланка“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Добро, се согласил Онисифор Проказник. - И не растурајте го сеното.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Комесарот повлече од цигарата, испушти густа врвца чад и, обраќајќи им се на членовите на анкетната комисија рече: - Господо, борците ви стојат на располагање.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На првата забелешка од нашите противници, оти никогаш немало македонска словенска народност, може многу просто да им се одговори: што немало понапред – може да се стори подоцна, доста е да се имаат различни историски услови со свои одделни барања.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Многумина им се радуваа. Или мене така ми се причинуваше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Луѓето најпрвин бегале од нив, потоа им се заканувале со ластегарки и ги крстиле Проказници.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не прашувајќи го ни од каде иде ни на каде оди, Геро едноставно го грабна под рака и го поведе низ врволицата, викајќи му на уво: „Има цел век како не сме се виделе!”, како да не му се обраќаше на Ване туку на сиот оној народ што им се тргаше од патот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Со втората, пак, измена, од декември 1993 година, дојде до првото од низата намалувања на времето за кое им се исплатува паричен надоместок на лицата со одреден стаж на осигурување.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Според документот се предвидувало сите германски цивили да ја напуштат својата работа и да им се придружат на вооружените сили, а сите способни мажи вработени во неборбените служби можеле да бидат испратени на фронтовска линија.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

А чорбаџи Сиве, за тие работи, секогаш им се најдуваше. Не одбиваше никого, но исто така не забораваше да се погоди каква работа ќе му сврши должникот што ќе се услужи со неговите пари и до кога ќе треба да го причека.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Слушав од овдешните луѓе дека карневалот се одржува во февруарските дни со цел на луѓето да им се овозможи разонода и да се разбијат и отстранат и по овојпат „духовите на зимското сивило и едноличност“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Го следеле животот околу себе со возбуда испливана од под мразот на зимската притаеност: и најстарите дрвја се подмладуваат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се мешаа националности, вери и обичаи, луѓето живееја во доверба, разбирање, заеднички полесно им се спротивставуваа на ударите на судбината во овие неизвесни времиња.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тие го видоа караулот, а и тој ги виде и ги дочека да му се приближат: — Вила, другар, вила! — викна од десетина дваесет метра Тоше, што караулот го умири и одговори: — „Вамо", другар „вамо", ајде, побргу влегувај во растот да не се парталиш на пресопта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Имено, со централна одлука на матичната фирма АД „Топлификација“ – Скопје, на Надзорниот одбор на „Топлификација Битола“, му е наложено на седница да предложи мерки со кои на вработените ќе им се запира од платата т.н. „стимулативен дел“ – позитивен или негативен стимул, во зависност од тоа каква била наплатата од корисниците на услугите на друштвото.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не знам како им се даваа?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Им се предаде на Грците, кои по долги распитувања, го префрлија пак во работен баталјон составен од заробеници и дезертери.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А причината за тоа беше, што Русите им се токмеле со војна на Турците, божем за да ја ослободат Бугарија...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Со намера да им се зголеми публицитетот, што им беше повеќе од потребно, Ники Хаслам со уште неколку пријатели одлучи да направи голема журка во студиото на Џери Шатберг на Јужната Парк Авенија, една вечер пред “Шоуто на Ед Саливен”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Двајцата изјавија дека не го преферираат тој начин на однесување, но не можеа да не додадат дека им се чини дека другиот партнер го преферира.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

IV Во ова царство на мажи и без царови Да му се поклонуваат сите на ножот В раце што го стегаат овие црни беласици И кории; Со него сите очи да им се извадат; Во онаа провалија долу И телата со него да им ги избодат - На опинчарите на рибарите на брсјаците Да остане ова царство пусто И само камен Црн гол камен да се народи Името под себе да ни го чува Внуците да ни ги откопаат Со нив и ние да векуваме.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

На странските вложувачи им се гарантира правото на слободно изнесување на вложениот капитал и добивката.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Околу нашата гуска во матната вода се собраа неколку помлади примероци од нејзиниот бел род, две, три, четири, а таа, за разлика од претходната средба на суво со сивите далечни роднини, сега почна да им гука, да им се умилува.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

А тие, кои се сторија главни пак си останаа главни и тропаа секаде: ние Егејците. та ние Егејците, така што од тоа дури им се згади на Вардарците.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сенките скоро не можеле да им се забележат во жолтеникавата полегнатост на тревата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Куферите им се везден надуени, а душите пак им се делат на четвртинки: три четвртинки за во родниот крај, една четвртинка за тука.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Не толку од тоа што сакаше да им помогне колку од несовладливата потреба да им се допадне и на селаните.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Убаво се виде како подголтнаа и како им се подмрдна јаболкницата под гушата. Првин нагоре, па надолу.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Јасно ми е дека овие луѓе не поднесуваат критика. Чуму да им се обратам?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Често насоките, земјите каде што одеше, сам ги одредуваше, а често го завлекуваа и случајностите на кои им се препушташе како откината санта мраз, како лист зафатен од ветрот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

По многу години Климент Камилски ќе им се заблагодари на француските леви интелектуалци, доброволни шпански борци, кои со интервенција до Тито и до тогашната Комунистичка партија ќе бараат нивниот соборец да биде ослободен од неправедното обвинение и затворот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Да им се позлати српот, - си прошепна старецот, па ги сврте очите кон ледината над својата колиба, каде што некогаш во неговото вистинско време, пред повеќе од дваесетина години, се брануваа златни жита.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Арнотија ли е ранењето на избеганите во Бугарија Македонци, кога Бугарија е првата и последната причина да им се разорат куќите?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Додека ороспиите се со освојувачки страсти, сакаат да владеат со просторот и времето што им се нуди на располагање, робовите тоа им го препуштаат на своите стопани, а нивните желби завршуваат со релизирањето на задачите што треба животот на господарите да им го направи удобен и забавен.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Патничките, чиишто лица одвај се гледаа под бледата светлина на една светилка во дворот, останаа неподвижни сѐ додека жената со војнички изглед не им дозволи да се слезат со неколку едноставни наредби, како да им се обраќа на деца од градинка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Додека си разговараа за нивните заеднички теми кои не беа малку, се појави Тодор, кој им се приближи и седна со нив.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Брзо се снаоѓаш, а уште побрзо се адаптираш. На Македонциве овде им се мењаат и фаците.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Тогаш болката на иронијата ги напаѓа, ја стега утринската надеж, им се остварува судбината тие да немаат доблест во мигот на надојдената небиднина.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Оти рече Филозофот: „Јас буквите ини на карпата не можам да ги прочитам и да ги узнаам; најпрвин на хартија или пергамент треба да ги ставам, за да може топлината да им се врати каменот што им ја одземал, што им ја шмукнал, па потем, според топлината на буквите ќе им ја определам светлината, бојата нивна, и конечно, значењето нивно.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Објаснувањата не помогнуваа. Беше потребно само вака, барем додека се со него, да им се наметне.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се разбира овој пат не зборувам за заедничката среќа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И ѕвончето им се огласува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како што одминуваше времето, така душите им се стоплуваа, а со тоа и чудни настани им извираа низ устите обликувани во низи зборови што се таложеа во мене молчаливиот, стутканиот меѓу колената на татка.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И поткуп се кабил луѓето да дадат, само да им се исполни барањето!“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Чудно“, мрмореше таа. Кога дури третото попладне поита долу за да руча тој им се насмевна на студените ѕидови, посивените чинии и изгребаните лажици и вилушки.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Фази се извадил за влакно, а тешко дека вицот нема да го сфатат и геј- и стрејт- публиката.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дури и очите им се опулени како плодовите од сливата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Овие интересни, комплексни прашања налагаат да им се пристапува од случај до случај.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Често им се препуштаа на мечтите за бегство.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Чувствувам дека во таквите разговори тие се во предност: мислите, составени од малку зборови, им се чисти и ја погодуваат суштината.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Гледаме дека и нив исто им се живее.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Беше преполна со луѓе а имаше и такви, на кои им се отстапуваа книги за користење во специјалните читални.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Од турско гледиште и не е право Македонците сите одред да се викаат „Срб-ѓаури”, зашто тие им се предадоа на Турците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ајде, вратете се, им се свртувам...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На масата горат две свеќи, двајцата се гледаат по малку срамежливо низ млаката светлина, колената случајно одвреме-навреме им се допираат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Терапевтите можат да ја минираат идејата дека тие имаат привилегиран пристап до вистината со давање поддршка на индивидуите во обидот за разбирање.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Многу им се допадна. И тебе ќе ти се допадне, сигурен сум.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Според неодамна издадената книга „Коментари за спектакуларното општество“ од Гај Деборд, денес живееме во клима на „општа тајност, лаги на кои не може да им се одговори“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ги вртев страниците и им се восхитував на даровитите скаски и приказки на народот, на богатите души на раскажувачите, уште повеќе на златната рака и душа на запишувачот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- Веднаш потоа неколку слични или наполно исти гласови да ја повторат таа самоучка и во тој миг измислена молитва или трепетливо каење пред суровоста на искушенијата - Господи, не заборавај нѐ, - и часкум им се сторило дека врз нив паѓа млака светлост, чудотворен оклоп на нивните верувања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Им се нанесува голема неправда пред историјата, пред идните генерации, на оние револуционери на кои, без доволно силни аргументи, без да се земат предвид сите околности, им се припишува малодушност, и уште полошо - предавство.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Одеднаш здогледа голема група турци, фесовите им се вееја лудо, јаваа како избезумени, како некаде да брзаа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Исцрпениот Арсо го заменува Павле. Им се сака да веруваат дека карпата е тенка и пробојна.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Отруен од егоистични поети и нивните патетични стихови книгите им се облеани со прашини самобендисано се читаат себеси Трујат со песни непотребни и надмено глумат богови на поетски средби здодевни секогаш изнудуваат проливи Проклети силувачи на зборот бесмислени и неинтересни колку ли терор претрпел листот од нарцисоидни убивачи на песни Потрошени се листови тони хартијата претрпела грев и наместо поетски трипови хартијата би служела за огрев

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

И залез е веќе. Бел камењар, црвена земја, ти проштеваат мртвите на твојот обид да им се придружиш.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Едно време грофнува топот. Кога им се намести убаво, му ја пуштија гранатата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но Маре продолжи да им се обраќа на сите, повеќе на некои неприсутни одошто на овие присутни.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ќе седам и, во умот, само ќе им се жалам, ќе им се поплакувам на децата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа можело, значи, да биде причина да им се згрутчува крвта в мозок.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Па, се разбира, од онаа возбуда поради нашата акција. Леле, кога мама би знаела!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не лажат или не, не им се мешаме.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

„Може ли?!“ - скоро хистерично им се извикува в лице.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И секој ден го минуваа во страв и осчекување. Сонот им се одзеде.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Часот траеше колку што беше потребно да се извикаат имињата на сите дечиња и да им се покажат местата во клупите.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кога виделе дека земјата им се поиспостила, а тревата речиси секоја година горела од жешкото сонце, тие намислиле да побараат попогодни места, кои во тоа време ги имало во изобилност.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На припекот полека но сѐ повеќе цокулите отежнуваа, телата им се потеа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

По исчезнувањето на Чанга, татко уште почесто им се препушташе на своите книги.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се потпира старицата на дрвен стап, чекори, им се насмевнува на своите мисли.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се спуштаат тие по трње низ гранки камењари со товарот тежок на зграгореното време по сенката дур им се влечат со чекор премален и сончевото пладне и дождот на неверната пролет Патот негов е долг со пробудените гори во згаснатите очи низ мракот устремени кон солзите на таа што пазувата за навек му ја дари Се враќа сега поетот од домот негов пресен кон старата стреа на ридот во забрзаните води ликата што му ја бара и сенката сал му ја помни И на тој дален пат го придружуваат сите со замолкнатата песна што не знае да молчи и што кон биднината сонувана го води Недооден пат на тагата Воздишката на пролетта го следи кон хоризонтот на незгасливиот збор Се развева тој во замав нов како семе упатено кон отворените предели на надежта Враќање сега е тоа по свршената работа на смртта во часот глув Попусто на ништото таа песната да му ја предаде сака со процесијата тажна на прагот на муграта што огрева

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Како што носеше местото, почна прво со мало Мариово.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За време на одморот е воведен принципот на бруто- плата а, како што кажува Ѓорѓиевски, тоа е дополнителен удар по висината на неговите месечни примања.4

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Откако се уверил дека луѓето и воловите не може да бидат видени од ниедна точка на патот, Онисифор Проказник нашол засолниште од кое сета околина му била пред очи како отворена дланка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа стана пред сите и отиде да си постеле. По вечерата не им се седеше.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сѐ додека се во оваа соба, чувствуваа двајцата, ништо лошо не може да им се случи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа рака честопати знаеше да дофати некоја ситна работа и да ја повлече, а откако ќе го оставеа дуќанот, оној ќе го извадеше украденото и ќе им се фалеше пред сите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

За две земјани паници брашно им кажуваа и дали им се живи мажите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И на жените им паѓаат шамиите, скутините, им се расплетуваат косите, ама ништо не ги запира.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но Арсо Арнаутче и Цветко Грнар се враќале кон дружината со големи јаречки скокови додека околу колковите им се мавтале картите и ѕвечеле во ударите со шупливост на исушени и безживотни глави.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Несреќниците не побарале прошка од никого. Се повлекле зад диви и непристапни врлежи, во земја на вечни сенки и на дивина, да се молат поснички и да гнијат. Им се заборавиле имињата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

321 ________________ 285 Претходно на 21 август 1944 година началникот на Поверенството на народната одбрана на НКОЈ од ГШ на НОВ и ПО на Македонија побарал да им се испратат податоци за сојузничките офицери кои се наоѓале при единиците на НОВ и ПО на Македонија. АВИИ,к.233, рег. бр. 40-4.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Очигледно е дека сѐ на оваа планета е релативно, и егзистира независно само доколку во своите односи им се приближува на другите нешта и се разликува од нив...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Впрочем, и не беше неоправдано на потчинетите да им се обраќаме со јазик што не го разбираат јазик без ’рскавица без срце, без папок при секакви прилики што ја земавме истата нула истиот обрач го растегавме како сува кора на стварноста и додека пукаше, секогаш рапаво се грозевме и едните и другите: народот, од што беше чувствителен ние, од што нè обземаше страв и претерана волја да биде по наше.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Мора на нив објавата на моето предавање да им се видела како можност да присуствуваат на мојот духовен закоп.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Утредента немаше толку многу војска колку што им се пристори вчераноќта.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Жените не им се гледаа надвор ако некој се приближуваше, но звукот на дајрето што најчесто приквечер го трепереше воздухот од нивната страна, му ја кажуваше на синот на Тајко тажната приказна на сите сиромаси кои усилената веселост ја користеа за прикажување пред светот на среќата што на богатите им недостасува.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Студот извираше од нејзините камени сводови.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога им се вкрстија погледите и двајцата знаеја дека сѐ уште длабоко во нив се крие жарот на младешката љубов.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Устите и рацете им се замастуваа, но не се бришеа уживајќи во вкусното месо.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Девојката само ќе им се попули со насолзени очи и ништо.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Си го жалеа само оној свој црвен лав на сонцето на тоа свое лето, што беше готов во тревите, си ја жалеа својата смеа, која што не им се врати повторно. ...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа направи мала пауза, чекорејќи првин лево, а потоа десно, со одмерен ритам во звукот што во допирот со паркетот го оставаа високите штикли, (тоа беше вообичаено на нејзините предавања непосредно пред да го изнесе заклучокот) и, кога оцени дека концентрацијата на слушателите го имаше постигнато потребното ниво, им се обрати тивко, со зборови кои се голтаа во сиот нивен волумен, како пластични апови до пукнување исполнети со кислород: „Мили мои осамени срца, добро запомнете, кругот за кој зборувавме функционира во секој сегмент на општеството, отсекогаш и насекаде.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Земи ги за твојот син и ќерка... ќе им се најдат...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Неговата функција е да служи како фокус во кој се собира љубовта, стравот и почитувањето, чувства кои многу полесно им се даруваат на поединци, отколку на некоја организација.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако изгубат комунистите, а тоа со американска помош е сигурно, тогаш на твоите Македонци само црно им се пишува...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Затоа и револуционерното движење првин им се спротивстави на пропагандите, па потоа на Турција.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Биле десетмина со кубури и со пушки, другите ги поеле говедата на безимен поток.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во таа илјада осумстотини триесет и петта година продолжува во Африка и Азија движењето на европските колонизатори и се грчи на крвав камен Македонија. ***

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ние просто избираме еден поинаков, некому неразбирлив заеднички идентитет, кој ниту индивидуалното ниту националното не ги признава како ултимативност, кој им се спротивставува на патолошките еготрипови на поединци, кој впрочем лежи врз трагата на постмодерните промислувања за отуѓеноста и немоќта на поединецот да влијае на процесите околу него.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ги одбираше Тој зборовите На Јасмина Шопова

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Им се испули на кокошките и тргна војска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Всушност, турски како алтајски јазик, имајќи задолжително осум писмени самогласки, е спротивен на семитските како арапскиот или хебрејскиот, на кои генерално им се потребни три писмени самогласки единствено да ги означат другите зборови различно хомографирани.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Една од работите која беше новост во ЗТПОК беше вклучувањето на одредба со која им се даваше можност на претпријатијата што вршат стопанска дејност заради професионално оспособување и вра- ботување на инвалидизирани лица, претпријатијата за вработување на инвалиди, како и деловите на претпријатијата организирани како заштитни работилници, да пристапат кон трансформација на начи- нот и под условите пропишани со овој закон само доколку со договор склучен со Агенцијата за трансформација на претпријатијата со оп- штествен капитал се обврзат дека ќе обезбедат остварување на права- та на вработување и по основ на работа на лицата вработени во нив пред влегувањето во сила на овој закон (чл. 5, ЗТПОК).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Од свињите се забрануваше и сапун да се прави, се забрануваше и на кучињата да им се фрлаат, се закопуваа длабоко в земја или се спалуваа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Имаше и денови кога ветерот ѝ го поткреваше фустанот откривајќи ѝ ги белините на ципите, или кога при разминување на тесното скеле ќе им се поджулнеа телата или кога ќе му подаваше цигли под него, а тој слободно ѝ ѕиркаше во нејзините гради низ широкиот отвор на фустанот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Можеби и му се умилкувал, дека тој лично, Иван Степанович, се потрудил нему, на својот верен пријател да му ја приреди таа чест, тој да ја воведе девојката во нејзината нова професија.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Возрасните минуваа покрај далдисаните дечиња, попустливо забавувајќи се со детското чепатење, завидувајќи им на таа енергија, тивко посакувајќи и самите да им се придружат.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- На сите војници им паѓаат забите, вели Јон, цела војска е без заби. Вилиците им се преклопени, вели, образите пропаднати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со скокотливи мравки во грлата, движења на топлина што измамува и ги распливнува трагичните мисли за крајот на животот, најстарите се погледнувале со надеж.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ им се допаѓаше, а сѐ не можеа да купат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зад нас, полицијата штракаше фотографии, блицовите грмеа како молњи, самите светкавици беа сѐ уште далечни но полека се приближуваа, грмотевиците гласно тропотеа терајќи езерски ветер пред себе така што облаци од песок зуеја врз металните страни на амбулантната кола. жмиркајќи одевме кон осветлените прозорци на Златниот Брег додека сенките на љубопитници привлечени од ротационите светла итаа кон брегот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Всушност, она што се чувствува, изгледа, може да се искаже единствено преку негово упорно хиперболично преглумување. ‌Мислиш дека однесувањето на ќерка ти или на љубовникот или на љубовницата кон тебе открива некакво непочитување на твојот сензибилитет?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Додека српските четници акаа низ селата, комитите им одеа постапница неодавајќи им се, а кога тие сами влегоа во клопка во куќата Акиноска, комитите фатија пусија и чекаа да излезат однатре, а кога тие излегоа, ги дочекаа со Горе рацете.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Наместо ова на работниците, на рака, им се даваа „ситни пари“ во кеш, а остатокот од личниот доход им се исплаќаше во натура – преку давање свински полутки, јагниња, пилиња, копани, табли јајца, еурокрем или, пак, канти сирење!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Идат луѓето и што им се фатило за рака водат: кој дете, кој коза.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сега, сите акции кои ги издава претпријатието се обични, со тоа што ЗТПОК вклучи одредби во кои се предвиде можност за купување на акции под повластени услови, а која можност им се дава на работниците вработени во претпријатието, на лица кои претходно работеле во претпријатието и на пензионираните работници од тоа претпријатие (чл. 25).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

„ Да“, рече тој. „Им се допаѓаше да си ја допреш шапката пред нив. Тоа беше знак на почитување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Обрастени, што се вели, не им се познава лицето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Затоа, именувањето на наследник е скоро типично за автор како него, додека на останатите може да им се припише титулата плагијатор.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Како што животописот на Никола Поцо пишуван со раката на извесен учител носи во себе само привид на објективност кој се открива дури кога Башевски ќе воведе и други, наводно историски документи кои го побиваат ракописот, така и другите субјективни раскажувачи во романот, раскажувачи на кои не може да им се верува докрај, се препознаваат и се проѕираат дури во судирот со другите нараторски гласови.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вистините што поминуваат низ тие негови инструменти, ми се чини, секогаш се добро измерени, рече тој и им се врати на богатствата на софрата.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Им се извинуваат и им ги креваат главите. Се обидуваат да ги оживеат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Им се сторило дека и земјата под нив се подмладува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се поставуваа многу прашања на кои не може лесно да им се најде вистинскиот одговор.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Силата на четите им се зеде, Бахтијар ги брка како зајаци и ќе ги отпаде откај нас сигурно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тогаш некој Јане Крстин се стрчнал и застанал помеѓу нив со дигнати раце, послаб од обајцата но не со помалку крв во очите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако во поглед на одделни прашања за кои се одлучува се поделат гласовите на повеќе различни мислења, така што ниту едно од нив нема мнозинство, прашањата ќе се разделат и гласањето ќе се повторува сè додека не се постигне мнозинство.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Младите понекогаш мислат дека родителите се семоќни, можат да имаат сè што ќе посакаат, можат да купат сѐ што ќе им се допадне.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Луѓето го слушаа она што можат да го чујат, што се навикнати да го слушаат.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ја остави бовчата до дрвцето јоргован, близу до камбаната, и им се придружи на работниците.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Нашиот идентитет е оној на Adilkno, Critical Art Ensambl, Kraftwerk, Laibach/NSK или Luther Blissett!

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Филмови и пак филмови и уште филмови.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Претставниците на власта и партијата им се радуваа на новите припадници на работничката класа кои засекогаш се збогуваа со животот и со навиките во планините и кои сега, сигурно, ќе му зададат конечен удар на домашниот и на странскиот класен непријател.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ме молат да им се покажам пошироко.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Исплашени од нешто, од дневен лов на лисици или од сенка на даб што им се доближила, неколку еребици пркнале со густ шум на брзите крилја, со цвркот го напуштиле ридот зад нив и се изгубиле во суводолица, во сува скрка на секакви камења.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Всушност, тоа е прегнантна определба на координатите на еден фасцинантен имагинативен простор што е омеѓен од двата спротивставени пола на немиметичката книжевност: фантастиката на натприродното, што им се потсмева на природните закони или пак наполно ги игнорира и фантастиката на идното, сфатена како социјална критика.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Повторливите економски кризи од минатото беа сосем непотребни и сега не им се дозволува да се случуваат, но затоа други и исто толку големи пореметувања можат, и се случуваат, без секаква политичка последица, затоа што не постои начин на кој незадоволството би можело јасно да се изрази.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мојот дом стана засолниште за елитата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Потребата на Брановци од помош се поклопи со намерата на нашето село да им се одмазди на анфарите.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Имено, таму било запишано дека Костадин Дамчески, Лазор Перуноски и Атанас Јанчески Цицко, брат му на Бошета Јанчески (животниот пат на Бошета, поради една изненадна околност, уште од истата ноќ зеде друга посока, го однесе далеку од Потковицата и никогаш уште еднаш не го врати назад) скриени во житјата на реченото место го издемниле Хаџи Ташку со дружината и кога овие им се доближиле на само педесетина метри истрелале сите тројца наеднаш во нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зедовме напишавме, ама нашата вистина не им се допаѓа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но тие се плашат од забушавање, настојуваат за да бидат посигурни; те вентузи, те рендген, те да им се вади крв... да ги пипка некој од горе до доле... сѐ да им се измери... притисокот и глупоста...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ќе ме погледнат и ќе почне да им линее, да им се завирува влагата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Добро, тогаш колете ме, им велам и им се колнам, во едното дете им се колнам, дека ќе молчам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Доселениците од Македонија во Венеција не ги читаат босанските поети кои пишуваат за потонувањето на градот – чуму да се чита потонувањето, велат, кога ние секиден го живееме тоа, чудо големо, градот потонува, ама ние секогаш сме над вода, мешаме малтер за обнова на старите палати, во малтерот, напати, за курбан, мешаме и по некој спомен од детството, а каде што треба, во обновените ѕидови на операта Феличе, на пример, заѕидуваме и по некоја нашинска песна, да се најде ако затреба, а каква што е непредвидлива иднината, секако и ќе затреба.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Со фонографија се карактеризира онаа класа на системи на писмо, во која сигнансот на јазиците не корелира со универзалните појмовни јазички категории, кои принципиелно им се достапни на сите јазички колективи на определено ниво од културен развиток.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

— Што велите вие другари? — им се обрна лично. — Согласни сме, Иване, зошто да не!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога секна и млекото од оваа коза, Мајка повторно се соочи со опасноста од гладот кој им се закануваше на нашите животи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На дното на бродот беа сместени луѓето со веќе заздравени рани, додека во кабините беа тие, на кои требаше да им се прават преврски.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ако мозокот веќе станал жртва и дел од сексуална експлоатација на разноразни западни или наши политичко медиумски садисти, ред е да им се пружи отпор и да им се каже СТОП, ДОСТА Е...

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Се разминуваше со заитаните минувачи, им се вѕираше во лицата на Непознатиот од платното.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таксистот подголтнува по малку, веројатно си мисли „Што манијак примив во колава!“ и ги врти во главата насилствата врз неговите колеги што им се случија во последниве месеци.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Првиот го познаа одеднаш, но другиот им се стори нешто сомнителен.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А пак тие зачекуваат на старците да им се скорнат некогашните мераци, да им забаботат дамарите од далечните спомени за ората среде село, нозете да им се раздвижат.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Но ете, бадијала им се на овдешните балкони сите шопски и жолти на овој свет кога ја немаат онаа основна карактеристика заради која древниот прачовек го измислил првиот балкон...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Но кога им се народиле синови, па од синовите внуци, почнала караницата меѓу семејствата, која од ден на ден станувала сѐ поголема.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ги гледам како им се шират обравчињата, како им се полнат устите со вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А тоа дека мораше да им се врати сам, тоа што не ни помисли да ги чека да дојдат и да го земат, беше во него пак уште една работа, кон која тој не можеше ни да замисли, а да не се придржува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не можеше да им се верува ниту на нашите Македонци.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тргнал една бразда, две, Божин во нивата и Силјан застанал на долниот крај кај нивата да им се пули на браздите што ги ора татко му.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Братучедите сепак ја отворија портата и тогаш кучињата им се пуштија на месо.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Време е да им се одзема силата на другите и од неа да се прави дирек за сопствено потпирање.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

А сепак, сопственото јас, иако е вон телото, не може да ги искористи предностите кои ги очекува, и на кои им се надева од оваа состојба.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но откако зафати војната, на луѓето умот сѐ повеќе им се сврти кон гробиштата; започнаа да ги оградуваат, да ги чистат гробовите од трње, пиреј, капини, глог, змиорики, повит; зафатија да се натпреваруваат луѓето кој подобро и полично ќе го уреди гробот на својот предок, на своите блиски и роднини; започнаа надгробни споменици од најличен камен и мермер да се прават.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Лицата им ги красеа широки насмевки, нишки од среќа им висеа по образите и знаменца од радости над главите им се вееја, стихови лееја, песни пееја.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но Евангелието, нежното и вдахновено, единственото точно христијанско учење за сочувството, за љубовта, за тоа дека на светот нема среќа - тоа требаше да им се остави на децата по училиштата и на возрасните по факултетите на култура. А тој ги затвори црквите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој веруваше во принципите на Ангсоц, го обожуваше Големиот Брат, им се радуваше на победите, ги мразеше еретиците, не само искрено, туку и со еден вид неспокоен фанатизам, една исклучителна информираност, на која обичните членови на Партијата не ѝ беа ни близу.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мене немаше кој да ми каже, барем јас имам кому да кажам: и кога се роди Горица, јас папокот ѝ го пресеков со срп, оти беше женско. На машките им се сече со секира.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На женските не им се дава толку толку внимание.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Меѓутоа, на седниот ден (ох, каква болка, ох, ужас) забележуваа оти сѐ што соградиле за шест дена, на седмиот ден им се уриваше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во секој случај не бев далеку од вистината инаку зошто од густите гранки на костените ќе се разлеваа како шумни водопади песните на револуцијата?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Им се гледаа само главите што ги држеа наведнато, како искарани деца.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Првата заповед ѝ беше како да им се обраќа на сите во куќата. Мама, тато, домаќине и така натаму.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И јадењето им се гледа - зацвакано - недоџвакано - се гледа како им запнува на шупливите заби.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој тип пред тоа одеше по мене од кафез до кафез, павијански им се клештеше на азиските мајмуни со запалени задници, се згрбуваше пред тромавите камили со измитарени вратови, ја издолжуваше шијата и се обидуваше нешто да им шепне на жирафите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

2. Конзулот си достоја на зборот и му ги теслими на валијата „бунтовниците“ Шаќира и Ѓура пак со интервенција да им се суди по царските закони, и овие се најдоа уште истата вечер во Катилана.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога одевме по паркот, таа береше цвеќиња, или кинеше стракови трева, или откршнуваше гранчиња од дрвјата, а потоа бараше луѓе со очајни погледи, им се приближуваше, и им ги подаваше цветчињата, страковите, гранчињата. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А сега ќе го натерам да се истркала по креветот на младенците, машки деца да им се раѓаат! Ти спреми бакшиш за него!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Според интерниот партиски договор, кој своевремено му беше дискретно пренесен и на Чанга, козите требаше да се вратат во селата, таму да се заколат, или овде, во градот да им се отстапат на народните мензи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Другиот ден, пред самиот ручек, ќе го симне грнецот од оган, ќе го извади поклопот, ќе му тури потпршка, троа брашенце и црвена пипер, и - ете ти јадење од кое немаа најаска силниците кои доаѓаа, божем по работа, уште одвечер во Потковицата и заповеда да им се зготви утре за ручек чомлек.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Знам ама не можам да му земам од уста на другите. На сите им се јаде. Сите еднакво ме болат, болка да ме отреби!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Телото како да им се противставуваше на неговите мисли и желби.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На децата прилично им се допаѓаше па ја задржавме. Беше одлична готвачка.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Околу нив жабите ја отпочнаа својата немилосрдна хорска изведба, постепена, им се чинеше - невоедначена како нив, иако заслепени, љубопитно свесни за тоа, малку повеќе отколку свиткувањето на малиот прст, допирот на пивските кригли, заедништвото на Мек Кол - усогласувајќи се себеси во ритам секција на виртуозно дуо за кратки воздишки, извици; тој пуфкајќи повремено од цигарата за време на изведбата, капчето за бејзбол потскокнувајќи безгрижно, таа привикувајќи го нестабилното чувство на заштитеност, никогаш до крај прекршен Пасив; сѐ додека најпосле, попуштајќи под налетите на глупавото крекање на жабите, легнаа не допирајќи се.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Веројатно со текот на времето, ним ќе им се придружат и други автори чиишто имиња се присутни на страниците на оваа книга.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тој, јавачот, сѐ уште свиткан во појасот и со стиснати коленици на шарените коњски ребра, извлекол од канија, невидлива од темната боја на беневреците, крива сабја што под удар на сонцето се распрснувала во зраци и, кревајќи ја високо, се исправил, се протегнал со една рака, со сета тежина се потпрел на зенгиите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пајтонот, направен во Виена со тајно место за динамит, лажните руски благородници го оставаат бездруго на погрешно место, зашто по експолозијата, со која се прекинува шепотењето на некоја сура од Коранот, ни на крвавиот султан, најкрвав за Ерменците по ваквото утнување, ни на ичоганите, пашите, капудан-пашите, улемите и сите други големци не им се случува ништо; тие остануваат бледи, збунети и живи.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Луѓето и не го виделе, сѐ уште свртени кон неподвижниот труп преку кој, им се сторило, лазеле танки линии крв и испокинати жили, додека месото под распарталената облека се отвора сама од себе и трепети од допир со студот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Откако, по сите обиди за поправка, не можеле ништо да направат со колата и откако виделе дека таа ноќ не ќе го продолжат патот и мислеле каде да ноќеваат, им се приближиле маж и жена кои им понудиле и помош за колата и гостопримство.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Мајка им носеше сѐ уште топло дулсе ди мансана, благо од јаболка што мирисаше уште од далеку, а татко им се смееше и си тураше вино во чашата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не го тревожеше мајсторот што се победите во тој свет чиста илузија, зашто тој знаеше дека, ако се размисли добро, до тоа се сведуваат и многу работи што се чинат важни во животот и на кои им се посветуваат со сиот напор сериозни луѓе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Според посакуваната судбина од мајка си, синот да му биде ветен во искачувањето и останувањето во цариградските висини на власта, Татко по завршените студии и поддршката на својот вујко во Цариград, ќе го продолжи животот во некаква балканска одисеја со семејството.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мнозина, тогаш, паднаа од дрвјата, мнозина си шинаа рака, нога, прст. На некој само им се истисна душата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Доста ги залага другите деца, а Митра им се пофали.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Татко и Камилски, во ритам на балкански џентлмени, на кои им се добро познати обичаите на ритерството на маса, ги допиваа чашките ракија и мастика без да си дотураат додека не ги испијат до дно и со мезето се служеа со усул.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Старецот за миг стоеше, како да се обидуваше да го разбере неговото збивтање, кркорење и кашлање, но потоа, со некоја необична нестрпливост, речиси нервозно му мавна со раката да влезе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Иако исплашени дека газдите ќе им се одмаздуваат, тие сепак се одважија да излезат на штрајк.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Миг стоиме вслушани во песната што предупредува и вели да не им се верува на битолските батакшии кои ветуваат, а не земаат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Потоа се сврте, им се придружи на другото дете и возрасниот човек, и тие излегоа низ портата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имаше и некои други садови на кои не им се знаеше намената.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се шетам по собите и ги гледам. И не можам да им се нагледам. Сонцата мои за три светови.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сѐ еминентни, стручни и докажани експерти, кои, меѓу другото, до својот врв во наобразба и дообразба поминале едукативен пат кој им се поклопува зачудувачки на сите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ни мускулите, ни нервите на сувото тело не бараа да им се обрне ни најмало влијание или признание.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Води сметка само за едно, дека работата е итна - реков.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но тој тогаш се задржа подолго, и потоа, на излегување, се задржа за да им се восхитува на растенијата што беа посадени во саксии на терасата, и да сочувствува со неа поради лисните вошки кои ги напаѓаат цвеќињата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Двајцата му салутираа на еден гардиски поручник, кој помина покрај нив, љубезно отпоздрави и им се насмевна.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Под урнатините на плевните скапуваа отепани добичиња, а под чатиите на куќите - сета покуќнина што се нашла во моментот на уривањето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Грнчарот ги собра чашите и тргна во грнчарската работилница.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пророштвата не се за оние кои не веруваат, велеше Тој, и чекор по чекор им се доближуваше на остарените стебла, се поздравуваше со нив, и никој и не забележуваше како се разретчуваа честаците, та не остана ни гранка ни стеблика кои не ги помилува и со душа и со раце, и со кои не поразговара.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Го измени малку својот вкус за да им се прилагоди на нејзините идеи и беше внимателен со крилјата дома; искршениот порцелан и лампите предизвикуваа тревожења што тој ги избегнуваше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Затоа се надеваме дека книгава ќе им даде храброст и потребно знаење на македонските работници на кои им се ускратени или прекршени работничките права – тие да поведат и да победат во институционалната битка за нивна заштита и почитување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се разденувало, секој не можел по ден да им се враќа на мртвите и на заборавените.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Затоа Кирил Сукаловски, Дане Долгманов и Самуил Пендуш со одобрување и со почит на малолетници пред прославен мислител гледале во неговата издолжена става на куси нозе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Полицајците нѐ гледаат, а ни око да им трепне, ни веѓа да им се крене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Само вода им се полнеше устата, ама не ги болеа непцињата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нели таму бев? Нели гледав? Нели им се восхитував на другарите?...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Навистина, не одеше само во алови кистови како Жиовката и Мита Доломарова, но затоа пак не можеше човек да ја види искината, закрпена или извалкана и исчурена, како што одеа Пиловите невести на кои преѓеска им се смееја со Митра.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Како последица на тоа просториите се зачадени, воздухот е загаден и има лоша, неподнослива миризба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ооооооооооууууууууууууу... Плачеше од тоа што ниеднаш не можел ни да помисли дека е возможно да им се биде и волку близок: ним.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Којзнае по колку време пак им се врати.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Им се видоа малку гранките од ова пустиња, наврзаа ортоми и на гредите од самиот ан.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А тој самиот си се познаваше добро: ако тргне по патот на козарите, ќе им се предаде со сета душа, ќе ги поведе, ќе им ги открие своите книги за козите, ќе се вклучи вистински во времето на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ќе им се скисне и ним од неговите самоволија, та белким ќе го предадат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога ги виде децата како им се приближуваат, тој присторе: - Види ги едепсузиштава!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Меѓу двата огранока на Партијата постои извесно количество на меѓуразмена, но само колку да се овозможи слабаците од Внатрешната партија да бидат отстранети, а амбициозните членови на Надворешната партија да се направат безопасни со тоа што ќе им се дозволи да се издигнат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Им се крева само здивот, магличавата воздишка.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го ценев и затоа што призна дека сме посилни од него, им се радував на прикаските што ни ги расправаше за непознатиот скопски Рокамболо, одмаздникот Киро Атевиќ, за кој не знаев постои ли навистина или е измислен.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На одење ќе застанеше на улица, ќе се свртеше, Му затреперуваше срцето гледајќи ја неа како им се радува На омајничето, на ѕвездените, на огнот на лилиите...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Празник е и подготвен сум за раѓање За доаѓање на светот што ве возобновува И ми дава сила пак да бидам дете Во рацете на Мајка И пак со молња и збор Да им се препуштам на водите Што ме носат И носат грамада камења Во кои ве препознавам Ближни мои.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Самата таа никогаш не спомна дека посакува да стане мајка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Зар?“, реков. „Луѓето не сакаат да им биде дадено“, продолжи Владе, „но дури откако ќе им се даде, откако ќе земат. Штом веќе зеле, стануваат неблагодарни.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се плашеа раководителите на градот од клетвите на мајките на своите деца, на сите детства и на младоста ако им се наредеше да кренат нож против козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Бугарските војници излегуваа од училиштето, до гробиштата, и поставуваа стражари околу селото. „Сутрин ште трсим шумкарите“ , зборуваа некои од војниците и погледнуваа кон планината.„Ќе им се фатите за кундакот“ , шепотеше Дуко Вендија, крстејќи се со левата рака.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Им се забележува на моите романи - игра на работ на балконот, кибритчиња покрај шише со бензин, набиен револвер на ноќната масичка - интелектуална потрага водена од самиот роман, нешто слично на непрекинат коментар за дејстието или, мошне често, дејствие поради коментар.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Марко и неговите поданици во очите на Турците не можеа да бидат Срби, зашто не им се спротивија и не покажаа таква воинственост против нив, каква што покажаа кнез Лазар и неговите поданици. 152 И така, до идењето на Турците кај нас ние трипати бевме прекрстени: 1.Словени, 2.Бугари, 3.Срби. Но со тоа не се сврши сѐ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Врз него се имаа насобрано неколку мравки, а од околу веќе други итаа да им се придружат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Додека вака се разговараа коџабашијата и поп Ристе четите лакомо јадаа на „Студена" од донесените печени брави и топол леб, кога по ридот одозгора се зададоа двајца селани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Очекуваа дека нешто ќе им се случи, дека нешто ќе ги завари неподготвени.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Верувате дека на луѓето лошо им се пишува? Кога сите луѓе би одбиле да одат во војна, тоа е мошне просто, би рекле: „Јас не одам.“

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Помисли на можноста да им се исповеда на родителите за она што го стори.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Оваа пригода ја користам и за да им се заблагодарам на сите автори чиишто преводи се вклучени во ова издание на Црни овци.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тие се плашат пред моќта, а сурови се кога ќе им се вдаде. Мерката на стравот, често е мерка на суровоста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Доста, бре антихристи!... Викаат од балконите мајките, им се карат на децата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ќе запеат подоцна без тој човек и песната ќе куца и ќе се влече сакато; доколку им се придружи трет, можеби Трипун Караѓоз, со нос кој како да раснел на плодно земјиште за цвекла, и болвите преплашено ќе им избегаат од пазуви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Извади да плаќа, и дури ги подаваше парите, прстите им се допреа. Жената ја поткаса усната.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

За умрените се дава на живи разни предмети и продукти да им се најде на тој век сереј — волната кога ќе се попари пушта жолта течност која се зика „сереј“ симсиле — род, потекло синдилија — кременисување од високо, паѓање, несреќен случај синдрак — синко (аугментатив од син) синија — софра, трпеза сињелко — господ кој се наоѓа на синото небо скипне — догорува оганот, скипнува сонцето, животот на човек кога умира скисна — ми се досади скопец — женски накит од сребро или бакар подресен со пари или трепки скорнам — разбудувам, дигам некого од место скубам — пасам трева слеа се — се стопи како восокот што се топи слог — нива слог сповојница — веселба по повод на новородено дете српјановец — рид над селото Витолишта сртам — висам, се врткам околу тебе срчка — види срдешница срџба — лутина ставам — се сретнав со тебе се ставив со некого, 2) Станувам од место старавински — од село Старавина стегната рака — скржав, стипца, циција стигна — роди, се породи жена стопанот — мажот, сопругот страк — парче борина странам (дрва) — редам дрва или друго нешто за товарење на добиток стрелушам — се потплашувам струнено — тканина или плетена врвца од козина суварија — турски жандар, коњаник сугарен —доцна, поназад.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Видов како им се наполнија очите со солзи.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Нејсе. Луѓето се согласија: сакаат да работат, оти им се јаде. Им се витка мевот, им бега папокот од нејадење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Можеби токму сега, од онаа страна на морето, Габриел Гарсија Маркес беснее оти пак се покапал лижејќи чоколаден сладолед или го гризе остатокот од ноктот на левиот показалец оти уводникот во Камбио воопшто не е по негов вкус, а ако ги навикнеш луѓето да читаат лоши уводници ќе ги навикнеш да читаат и лоши книги, лошотилак ќе им се пикне и во мислите што значи и во животот.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

А ние четирите научивме да живееме со стравот; тоа не беше страв од смртта, туку од измачувањето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Им се гледа јадењето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Луѓето се бели во лицето, од страв, од барут. Ништо не им се зборува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Климент Камилски, запирајќи го читањето, размислуваше зошто немилосрдната и бескомпромисна шпанска инквизиција им се смилувала на рицарите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Би можеле тие да нѐ ликвидираат кога ќе им се посака.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

На истото место кај што век и пол подоцна ја соѕидале Αγια Σοφιαζ лежи султанот Бајазит Втори кој загледан во летот на своите соколи подарени од Норвешка копнеел качен на бел коњ, украсен со златни узди и узенгии, да се види себеси како влегува во катедралата Св. Петар и како се упатува право кон олтарот во кој да го одмори својот бел коњ и тука да го напои и назоба...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Тоа се луѓето што ги чекавме за да им се одмаздиме.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Луѓето се веднат и им се тргаат од пат.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И кога наскоро излегоа на првата височина, откаде што се гледаше целата околност како на дланка, пред очите им се покажа радосна глетка: во самото подножје на планината, низ високите пченки и приведените главички на сончогледите, раздвижени како мрави, работеа младинците, се разнесуваа тврди удари од копачи и лопати, а во должина од неколку стотини метра се црнееја купишта од ископаната земја....

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

После ќе се потуриш со водата и пак човек ќе се сториш. Ами како...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Курсот имаше за цел да се разбере како дејствува оваа противакултурација, точната логика според која субјектите што се геј- мажи им се опираат на повиците да го доживуваат светот на хетеросексуални и на хетеронормативни начини. ‌Тоа е целта и на оваа книга.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

не се трае за јадење, некои и по три пати во денот го менуваат името и ги тепаат децата за да плачат: кога плачат не им бараат јадење, забораваат дека им се јаде, ако продолжи оваа сиромаштија, велат луѓето, не ќе ги познаваме и парите, ќе заборавиме која колку е и од колку е,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не е ли јасно и од тие постапки на македонските водачи оти Македонците зедоа самите да ги решаваат судбините на Македонија и оти тие во својата дејност се готови да се судираат и да ги усогласуваат интересите на својата татковина не само со Бугарија, но и со другите балкански државички, откако ќе им се дадат на тие државички некои обврски од страна на Македонија за укажаната помош?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Фаерабенд и го забавува и го загрижува верувањето на некои физичари дека се приближуваат кон една „теорија на сешто“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Пола од денот го поминуе на шминкање и оговарање, а муабетот главно им се состои во тоа каде би излегле вечерта.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Како нешто да те поттурнува. Се качуваш, качуваш... качуваш...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А беше вака. Неколку часови пред нападот, на военото советување рекол генералот дека борците и боркинките по многу долгиот марш во многу лоши зимски услови се сосема истоштени и дека добро би било прво да им се дади малку време да одморат, да добијат топла храна, да ги исушат водените униформи и малку да поспијат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ербап – способен, итар, финтаџија... суперинтендант – домаќин у зграда. Живее муфте без да плаќа кирија, а заузврат ги собира чековите, мења сијалици, им се смешка на сите и те риба ако пуштиш гласна музика.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

И кој би бил тој толку будала зимно време да брка комитлак?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Укината е и можноста вработените да се стекнат со акции бесплатно или по повластена цена, правото на првенствено купување акции од страна на вработените при условно зголемување на основната главнина, како и правото на вработените да им се издаваат нови акции врз основа на влогови во друштвото.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Како може да им се верува на Грците!?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

им (зам.) - се (зам.)