им (зам.) - треба (гл.)

И, како што подвлекува проф. Ван Кенегем (R. C. van Caenegem), од Универ- зитетот во Гент: „[О, по ѓаволите, па] каква корист имаме ние од судиите, ако тие можат да бидат принудени да се сложат со неправичните барања на власта?“
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако вистински беа справедливи и ако навистина си го знаеја занаетот, не ќе им требаше да измислат коцкасти шапки – оти големината на нивната ’наука’ би била дос- тојна за почит самата по себе.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
7 И за крај на оваа искрена, добронамерна и етичка критика на плиткоста, возгордеаноста без покритие и карактерната расипаност на судиите, би го навеле брилијантниот пасус на Б.Паскал, 7.  An Historical Introduction to Western Constitutional Law – 1995, во превод на македонски како: Историски вовед во Западното уставно право; Табернакул; Скопје, 2010; стр. 93 и 95.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Бидејќи таа потреба луѓето меѓусебно не си ја задоволуваат, тие ги измислиле песните, романите, сликите, музиката и други слични нешта кои се поинаков привид на непосредно извадените заби-зборови кои толку многу на луѓето им требаат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тогаш јас се сетив дека, кога заминував во С, зедов едно ливче хартија на кое се потпиша Михајло, како претседател на Месната, и уште неколкумина, за случај да ми затреба, поточно да можам да речам, еве луѓето бараат да се изгради водовод, им треба, животот им зависи од тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Треба да се сфати, ѝ пишав во едно писмо на Агна, дека јас не се трудам за себе, туку за сите на кои им треба и вода и поука.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како што реков, сѐ до овие настани, кога Ерменката го напуштила, и до нешто подоцна, тој во Маказар доаѓал ретко, а на семејството и на жената им испраќал што им требало, по карваните и по другите патници, пријатели.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Еден пријател, решението да заминам од главниот град, за да бидам таканаречен слободен уметник и градител, со добри намери и со полно срце, да им помогнам на луѓето во Маказар, местото каде што дојдов, каде што веќе сум, за работи што им требаат, а тие не можат да ги сторат, ја нарече судбоносна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Жегата правеше да се лее пот и на копачите им требаше многу сол.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не можеле да најдат некое обично, старо синџирче, ако веќе тоа им требало за правење магии?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Знам, ќе им треба на нашите ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И не им требаше многу да слушаат за да разберат дека грмежите идат баш откај воденичките камења.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Да се извести рускиот конзул, — изусти Грабула. — Ништо друго, — одговорија во еден глас Алексовци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Тароти, гравови, лаптопи, а богами има и такви на кои не им требаат никакви реквизити туку само што ќе ви го чујат гласот ви прогнозираат 30 години унапред шо ќе ви се деси.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Водачот знае дека неговата моќ не е демократски пренесена врз него туку е насилно освоена и нему исто така му е јасно дека неговата снага произлегува од слабоста на масите; тие се толку слаби што им треба водач.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
За тоа време, додека се седеше и се вревеше заедно, јас сепак забележав како тие тројца одвреме навреме си праќаат ишарети, додека вториот помошник пак не стана божем по мала нужда, а се задржа трипати по три големи нужди, и мене тогаш ми стана јасно дека тој ни ги враќа украдените пљачки од нивниот шлепер во нашта кола и пцува мал да си најмал да не си и да не работиш залудни работи што не ги работат постарите, кои не прават дупки во вода туку си пијат вино, зашто чаушот нивни заради шише вино си ја продаде душата и помисли дека овие клатикуровци се од наша фела, па ај да не им земаме работи што не им требаат ами да се провеселиме на нивна сметка, и до зори ако ни заоди.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таму дење го држеа и шоферот, да ги префрлува по расфрланите пунктови на градилиштето со џипот, а ноќе, кога не им требаше, го пуштаа да преспие во шаторот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Беше свесен дека с уште им треба.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Треба да им пронајдам место за шаторите. Мислам добро ќе им биде онаму долу, над стубелот. Вода ќе им треба. - Шатори велиш, а? - Така сакаат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И како никој да не им треба, како да си се самите на себе доволни.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И не им треба многу на чувствителните духови, заразени со штетните влијанија од континентот, па да ú се препуштат на провокацијата докрај.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Овие суштества се прикажани во целата самодоволност на коконата, тие повеќе не ја чувствуваат потребата да се споредуваат себе си со она што тие треба да бидат, ним повеќе не им треба огледало.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Таканаречените примитивни општества како Кунг во Африка, забележува Фаерабенд, “опстојуваат среќно; ним не им требаат никакви направи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Решението на кризата беше да им се покаже на студентите дека за знаењето може да се суди само во контекст.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Двете жени конечно станаа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
За тој чин им требаше невообичаено многу време - беа збунети во своите очекувања, беа како два Фред Астери пред да падне дожд врз нив, за да почнат да играат, или тоа беше Џин Кели или Џ.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Со тоа, со еуфоричната, транс-димензија се објаснуваше и популарноста на партијата на Луција кај најшироките народни маси; ним им требаше тоа, како обред кој го потврдува животот и култот на изобилието и плодноста.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Можеби токму хетеросексуалците се денес тие што повеќе ја ценат и на кои повеќе им треба машката геј-култура отколку на самите геј-мажи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не се врти сета моја личност околу тоа што сум лезбејка“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Неговото дејство го лишува љубовникот од секакво чувство дека има контрола врз своите емоции и постапки, а со тоа и го ослободува од секаква одговорност за сопствените чувства.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-мажите не ги возбудуваат геј-мажи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како геј-идентитетот, романтичната љубов – особено кога настапува како вистината на нашите најдлабоки чувства, како некој вид цврста емоционалнa подлога – овозможува алиби и покритие за срамните подробности на геј-сексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-мажите си имаат женски икони – диви, манекенки, холивудски ѕвезди, а денес дури и политичарки – со кои ќе си се идентификуваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Било како било, ним не им требаат геј-мажи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А токму во тоа, ми изгледа, можеме да го мериме разминувањето на настраните изведбени стилови од кои Копола си го црпи подражавањето на Џоан Крафорд и оној вид на стрејтерска хипстерска иронија што ја авторизираат нејзините пренемагања – оној вид иронија што го пробликнува спотот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Без тој благодат на разни настрани култури – на настраноста на самата култура, на настраноста што е култура – како би дошле хетеросексуалците до сознание за протоколите и приоритетите на хетеронормативниот свет во кој си остануваат нурнати? ‌А ова упатува на еден конечен парадокс.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сега, откако геј-мажите си ја живееја хомосексуалноста не како културна практика, туку како сексуален идентитет, ним им требаше нов родов стил; а мажествениот родов стил што го усвоија, проширувајќи си ги сексуалните можности, им овозможи да консолидираат дефиниција на геј-постоењето и урнек за геј-идентитет што се фокусира на сексот за сметка на културата – а тоа ги исклучуваше женствените идентификации што дотогаш ја твореа подлогата и дефинираа голем дел на традиционалната машка геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Бидејќи систематската меѓусебна поврзаност и хиерархиска распределеност на општествените вредности што придонесуваат кон утврдувањето на тие генерички разлики се формативни за човечкиот субјективитет кога тој се обликува во рамките на некои конкретни културни контексти, не е изненадување тоа што дури и мошне младите деца се ориентираат, и однатре и нанадвор, во однос на таа основна културна поетика – на конвенциите на дискурсот, на чувствувањето и на изразувањето што тие жанрови ги претставуваат. ‌Со други зборови, долго пред воопшто да имаат секс, младите имаат жанр.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А тоа се стреми да биде секој современ идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За овие дечки се вели дека живеат во бодар нов свет на прифатеност и слобода, милосливо поинаков од оној затвор на угнетеноста, од оној „кафез на исклученоста“ (иако „позлатен... со величествени украси“), кој го знаеле нивните претходници.142 Ако сакате да измерите колку добро помладите геј-мажи денес се асимилираат во поширокото американско општество, треба само да видите – или така барем тврдат застапниците на овој став – колку тие момци се неуки за геј-културата, колку се рамнодушни кон неа, колку малку им треба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Оневозможувајќи му ја на љубовникот перцепцијата дека однесувањето во љубовта му е, всушност, изведба – а не неволев резултат од некој севозможен импулс – романтичноста ја претвора љубовта во неизбежна судбина. Plus fort que moi (‘посилно од мене’ или ‘ме тера’): тоа е геслото на романтичната љубов.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Разбирам дека на угнетените малцинства им треба заедница за да чувствуваат прифатеност додека да станат интегрирани во останатиот дел од општеството“, признава Дегрант.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од геј-мажи на кои не им требала геј-култура, изгледа, додека да трепнеш, станале будалетинките на геј-културата, нејзините најмили претставници.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“430 Е, па, освен ако баш не ѝ се радуваме на хмурната можност остатокот од животот да висиме по негеј-храмови, одговорот на прашањево сигурно ќе биде едно громогласно да.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И си имаат стрејт-мажи да им бидат икони што ќе ги посакуваат – спортски јунаци, фотомодели, ѕвезди од големото платно и од малите екрани, мажи во униформа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Настраниот свет на припадноста кој го замислува, попрво, е проекција на геј-желбата. ‌„Мелодрамата“ и „трагедијата“, тогаш, не се однесуваат само на разни видови драма туку и на разни прагматични жанрови на дискурс, на разни начини на чувствување и на разни стилови на емоционално изразување, како и на диференцијални степени на општествена достојност и на различно вреднувани општествени изведби – а сите тие, пак, корелираат со разликата меѓу женственоста и мажественоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто, градејќи нестандардни емоционални врски со културните облици, тие практично го одбиваат силниот општествен повик да заземат конвенционални, хетеронормативни положби и практично се здобиваат со нестандардни сексуални и родови идентитети, идентификации и ориентации.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како инаку би останале чесни?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа нема да се смени во некоја голема мера.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Адам, кого веќе имав пригода да го цитирам, ја објави својата докторска дисертација (која стана првата од многуте негови книги), по име Опстанокот на доминацијата: инфериоризацијата на секојдневниот живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во мојов случај, штом протече веста за мојот предмет, на „разгласните тркала“, да се послужам со високопарните бирани зборови на Метју Шварц, не им требало многу за да се затркалаат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто тие себеси никогаш не би се идентификувале сериозно како хипстери, ним им треба тој нивен хипстерски идентитет да им биде антиидентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од 1970-тите наваму, ако не и од порано, геј-мажите имаат обичај да прават злонамерни генерациски споредби помеѓу геј-момците што се тинејџери или што имаат дваесет и некоја година – современите, ослободени, просветлени, напреднати, „сосема нераспознатливи од стрејт-момците... [и] крајно спокојни што се геј“ (како што напиша Ендру Холеран во 1978 г.), кои сосема добро си се вклопуваат во главнотековното општество, кои никогаш не доживеале хомофобија меѓу врсниците, кои не се гледаат себеси како припадници на никаква геј-заедница и на кои не им треба никаква геј-култура, од една страна, и три-четириесетгодишните (или дури и постари) геј-мажи, заглавени во некаква фанатична верност на некаков демодиран, застарен вид геј-култура, убедени дека тоа е единствената геј-култура што постои, задолжителната култура на секој што, ете, е геј.42
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Освен, се разбира, кога пишуваш напис за изданието на Салон по повод Геј-гордоста, напис што не се врти околу ништо друго, освен околу тоа дека си лезбејка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Под насловот што игра со зборови „Б+, стегни се помашки“ (“B+ Could Try Harder), ССО во уводникот го смета предметот за смешно академско присвојување на една заедничка машка геј- практика и имплицира дека на геј- мажите не им треба некоја стручна поука за тоа, најмалку од факултетски професори – можеле сосема добро и самите, фала многу.24
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-мажите умеат да бидат особено подложни на митот за романсата, а оттука и особено да им треба ироничното гледиште за љубовта што им го дава машката геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Што, можеби, е сѐ што им треба за да изградат одредени нестандардни односи кон нормативните сексуални и родови идентитети.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Без таа отуѓена перспектива, тие општествени облици би важеле за очигледни, за природни – односно, би останале невидливи, а обликот на нашето постоење би ни бегал. ‌И каква тоа духовна слобода би оствариле хетеросексуалците без благодатот на оттргнатата, отуѓена перспектива за нивниот свет и за неговите натурализирани вредности која им ја овозможува машката геј-поткултура – сега кога веќе не е тајна?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Баш напротив. Кога најпосле на бродвејската сцена се појавуваат геј-мажи поради тоа што се и кога мјузиклот се обидува да оствари гејство преку експлицитното претставување на хомосексуални теми, мјузиклот престанува да им дава на геј-мажите голем дел од она што ним им треба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Хипстерите мораат да бидат иронични околу идентитетот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На двајцата им требаше доста време додека да се одделат.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Па кога го сретна него добро профункционира нивната врска и не им требаше долго време за да се одлучат за брак.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Токму ова им требаше и тоа го брзо го постигнаа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На орлите им требаат врвовите и височините, а нам, саракачаните, недогледните пасишта и студените води на Пинд.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Парите на гемиџиите им привршувале, а им требало издршка за повеќе месеци.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тоа било 3-4 дена пред атентатите. На гемииите, за првпат откако пред неколку години започнале да се подготуваат за атентатите, не им требало пари.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Добрата Душичка уште неколку дена разговарала со празното, и ги прашувала дали им треба нешто и ги уверувала дека сѐ ќе биде добро оние кои приоѓале до нејзината постела во собата за умирање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А тој ден, по таа средба, си ги повторував зборовите на Добрата Душичка: „Сѐ ќе биде добро“, а тие бледнееја пред прашањето: Зошто страдаше таа, која никому никогаш не му беше сторила зло?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И само некои од нив се среќавале: во огромните трпезарии, во Големата сала во која доктор Гете држел предавања, во паркот кога шетале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како и во сите лудници (а доктор Гете избегнуваше да биде подведен од модата во медицината, и лудниците да ги нарекува психијатриски клиники) класификацијата беше првото начело во Гнездо – беа одвоени мажите од жените, потоа имало оддел за мирни, друг за немоќни на кои им требало постојана нега, трет за манични кои биле врзани, или, ако не биле толку опасни, под постојан надзор, и во четвртиот оддел – сенилни.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едноставно, им треба чувството на човек чии дела се гледаат, слушаат и анализираат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Од една страна, луѓето се лакоми, сладострасни, непослушни и самоуверени – тие, без скрупули кон другите луѓе, кон своите браќа, можат да посегнат по она што мислат дека им треба, по она што го посакуваат – јаболкото, парите, жените, што и да е.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Антидепресиви, иако некогаш им требаа, не користеа, а немаше чуено дека до сега некој се отрул од Бетадине или од руска вода.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Цвеќе - Минливост на убавината, што без духовност наскоро свенува.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Школо - Мошне тесно место, ако се соберат сите на кои тоа им треба.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А оние сега како допрва да ги откриваат ѕидовите и нивната волшебна моќ да ги одделат од изгубеноста и им требаше доста време за да се изнајдат сосема и да почнат да ги бришат своите пушки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На волците не им требаше многу време и за да наскокаат и за да се вплетат еден во друг, насобирајќи се во својата жилава топка, што отскокнуваше, прштеше, цвичеше и крцкаше со забите, неразделно вчекнати околу голите коски на смртта, како во својата единствена и неизбежна патека кон сите идни вакви ноќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А патувањето низ животот ми покажа дека на мажите секој првпат им е фрка и дека, од силна желба и фантазирање, додека не си ја обележат територијата, лесно може да им се случи да се спремаат за „романтична“ средба со вино и свеќи, одбрана музика за која им требало истражувачко испипување на Ф Б и опсервирање на пленот, кој, колку повеќе ги одбива или ги држи на дистанца, толку повеќе им ја јакне потребата од докажување, а сето тоа да заврши само како романтична.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Затоа треба да доаѓате постојано и да дарувате онолку колку што можете затоа што секогаш има други деца на кои им треба помош да пораснат, исто како на вас“, им се обрати на возрасните, посебно на оној што беше најдарежлив од сите нејзини деца, ама и нередовен понекој пат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И отидовме: ќе ја земеме Велика. Ама сватовите се опијанија и заборавија колку има, колку нема, што им треба, и што не им треба.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
тој распалил едно ситно: лиду, лиду, лиду, лиду, и ние играме, ама лабаво, ко кал за црепни да газиме, не ти носи душата да играш делнички и со пијани војници од таму си некаде, од мајчина им, не си за никаде, мочано време, и се нишаме небаре треската да не фатила, се правиме тресиопашки, скокаме наситно, а старшијата само ја ситни свирката и тогаш пукна пушка и старшијата ја олабави гајдата таа писна и занеме и во гробиштата влегоа други војници, кај ќе бараме и за овие кокошки, си велиме, и излезе еден поголем од старшијата, со едно кило петлици нареден, и вели: отечеството крвари, а вие играте, и колкумина имате српски војници, прашува, ами колку што забраа Србите, велиме, колку што им требале и броиме на прсти: Насте, Петко, Митре, избројавме дванаесет.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Делкавме главини, лактишта, спици, ражништа, растоки, јареми. И сите работи што им требаат на коларите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На пилињата секогаш им треба квачка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На искусните планинари им требаше малку време за да го подготват логорот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пет години им требаше на „корењата“ за тивко да се рашират по телото на Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На нивните врсници и другари од класот им требаше уште малку време за да втасаат до фазата за да можат себеси да се наречат зрели.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не знаеше колку труд им треба на жените за да ги дотолчат животните што нивните мажи ги убиле, со алхемија на водата и огнот да ја омекнат снагата на месото.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Им треба правата Гламја. ќе дојде! ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Најтажна е помислата дека оние на кои некогаш им требаше твоето друштво, излезе дека било одвишно и пакосно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Посебно не се разбирав од таленти на кои, според Девојката во снежните топки, им требаше итно и сестрано реализирање.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Не им треба чај.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Не е без значение прашањето дали киваат птиците.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се разбира дека сето тоа ни оддалеку не е доволно нашето бавеwе со овој типографски аспект на графи~киот дел на дизајнот барем да се приближи до сериозноста со која кон овие прашаwа се пристапува во поцивилизираните земји, но, ете, се трудиме и се надеваме дека во времето кога на многу нешта кај нас (заклу~но со дизајнот на државата!) им треба ре-дизајнираwе и „гланцање”, овој прилог ќе биде од полза.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Како и да е, на крај, ќе те замолам - земајќи го предвид твоето веќе прилично респектибилно искуство во разни „модуси на преживување”, а освен тоа и доследноста и „искреноста” (што и да значи тоа!) на твоето творештво - да промрмориш пар зборови за помладите читатели на Маргина на коишто толку очајно во ова распад-време им требаат поавтентични културни херои и што помалку демагошки стратешки визии. Дрн-дрн...
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Стариците се шуткаат преку ден по гробиштата, доаѓа есен, ќе им треба нов дом, а децата бавно растат - чорбичката им е на посна.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Појди, ќе ти помогнат. Ќе им требаш на беговите за ангарија.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Мене ми требаат такви мажи, како што нив им треба жена како мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Татко му доаѓаше од долга лоза на сиромашни селани, кои во неколку генерации наназад имаа толку колку што им треба. Ни зрно повеќе, ни помалку.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Се нафрлија на дуќанот од Цветко и искупија сѐ што имаше внатре за јадење и за куќни потреби; страсните пушачи што беа останати без тутун, по две цигари редеа в уста за да се наситат; рошкаа луѓето низ дуќанот, претуриваа низ сѐ што ќе најдеа: отвораа сандаци, вреќи, кутии; искупија сѐ што им требаше и не требаше; дуќанџијата Цветко го молитуваше бога пак да даде дожд.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Денес си замислуваат футуристите автомобили, на коишто, не само што не им се потребни патишта, туку не им требаат ни тркала.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Знаев јас, си велев, што им треба на децата да одат таму.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Само уште оваа им требаше...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
За тоа им требаше време, во кое пешаците се одморија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Од друга страна се држеа за својата мисла дека децата ќе им требаат за работа и по чифлизите кога ќе пораснат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Гласот на Геле кажува дека им требаат дрва за огнот оти ќе се изгаснел.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Срамота е тоа што се прави со човечкото срце!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: Ех! Знам и јас... Пари им требаат! Пусти да им останат... (Чекори нервозен).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
И затоа длабоко во душата Ел Еј е град без балкони: затоа што на ел-ејските Ромеа енд Џулиети такви работи ич не им требаат. Е ама нам ни требаат...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Некои додуше само културно ќе се заблагодарат што си им се јавил, некои ќе ти напомнат дека ќе те имаат на ум кога ќе им затреба, а некои велат дека баш пред недела дена сум им требал и штета што не ми текнало тогаш да им се обратам.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Сега се во време кога им зацврстуваат коските, кога им треба повеќе храна, витамини.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не зеде друга облека, оти Татко ја уверуваше дека, на другиот брег од Езерото, бргу ќе најдат сè што им треба.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Всушност, насетував дека продуцентите ќе го сменат мислењето и дека ќе им треба звучен филм, па, според тоа, предвидов сè.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Гледачите ги доведувате до таква напнатост така што им треба пауза.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Нему баш му беше гајле, не беше тој човек кој се пува, ама им беше важно на луѓето, им требаше церемонијал.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Навлегувајќи во душите, видов дека има души затворени како цвет: благ збор им е потребен како ветре за да ги отвори; има души што 'рѓаат како железо: оган им е потребен за да се свитат и засветат; има души што како зафрлен чун на вода се брецаат: малку помош им треба за да си ја најдат насоката; има души што чмајат како семе во сува земја: влага и топлина им треба да про'ртат...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сигурно тие знаеја што манга е Војне, ама треба да им требаше зашто тие знаеја што манга е и Сврделот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И јадење кога собираа, облекувачка кога им требаше, сето тоа партизаните преку Панда Бранов го правеа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сврделот на Партијата и на движењето им требаше како топол леб, без оглед на сите негови слабости за кои и бевме и не бевме свесни.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Така денес имаме состојба во која илјадници интелектуалци, креативни луѓе со високо развиена имагинација кои се најмени да смислуваат и измислуваат нешта за масовна употреба, да креираат потреби за нешта што вистински им се потребни на малкумина а по кои се лакомат особено оние на кои тие дури и не им требаат...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Братучедите се умеа што прават, дали да станат да ги размрдаат нозете, да се прашаат некако или да не мрдаат ако не сакаат што не им треба и туку тогаш од зад себе го чуја гласот на Љакета како им вели: - Станете ако сакате.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Да не ќе им треба едно камче за во кутивчево, а?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Што им треба тоа?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој е навистина познат и славен, а на славните им требаат убави имиња, но Фигаро беше од оние што не обрнуваа внимание на тоа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Си се капела, велиш во Езерцено? Како Русинка? Знаеш оти ме изненади? На другине“, велам, „барем на оние што јас ги познавам, им требаше поприлично време и долг пат да поминат за да се решат да отидат дури на Езерцено“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ним им треба само тоа: дестилиран вишок, кристализиран екстракт - тие ситни крцкави суеверни суетни каприциозни лунарни пиктограми дојдени од никаде протнати низ најтесната порта низ човечката рака - како надеж.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Еве ти клуч, го заборавив в џеб, а дома им треба.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Е, тоа веќе... ќе фати место... А клучот го најде на пат: рѓосан...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Тетин ми испушти краток здив низ носот, како да негодува, но не го крена погледот од супата така што не сфатив што всушност сакал да каже.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сигурно, си реков, цревата ми се мрзливи и им треба малку фискултура да ги размрдам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тоа што им го кажувам, гледам, не им треба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само мртвите никој не ги одликува, што се вели, ним ништо не им треба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Спасувај ги живите, викам, на мртвите не им треба помош!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можат сѐ да ми направат, ама ме оставаат жива, што се вели, иако не им треба мојот живот...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И на мртвите им треба жив човек, што се вели. 2.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Секаде се еден до друг, од прво до четврто, па и во петто не се разделија... милата Јана, никогаш за ништо не го накодоши - како што знаат да кодошат девојчињата - секогаш сакаше да му даде и гумичка, и молив, и боички, и острилка, му даваше без да побара, не им требаа зборови - со поглед се разбираа...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
На нашите братја - борци им требаат фанели, чорапи, нараквици.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На полигоните постојано беа убедувани дека ќе им требаат само два - три дена, најмногу пет за да го скршат и поразат противникот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И дали сега им требаат невестински фустани?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На нашите им требаше доста време прво да се организираат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
На крилава мои простор им треба слободно да летат!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Сонцето му треба на славејчето да пее, сонцето треба и бубачките да ги згрее, сонцето им треба на нивите, на сливите, на смреките, на реките, на ливадите, на зградите, на прозорците, на луѓе, птици, елки и борови, по шуми, полиња, долови и дворови.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ним им беше како резерва и кога ќе им требаше знаеја каде е.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Што им треба таа работа?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На прсти можам да ги избројам книгите што досега ми се допаднале од почеток до крај.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)