На вратата на трлото кое зедно со сите добиточни згради се најдува на западната страна на Имотот, то ест кое заедно со сите добиточни згради го сочинува западниот ѕид на Имотот и кое како што се тие поредени една до друга се најдува прво до Западната порта, со запалена вивка в раце ги пречекува Лазор Перуноски, Вели Шест се објагнија и ниту една засега немаме изјаловена и низ овците (дени стојат и ги дојат јагнината, други лежат свиткани набере обрачи и имајќи ги свиткани и вратовите муцките ги имаат положени на предните плешки, а очите, темномодри, им светат во темницата) и преку средината ги одведува на другиот крај на трлото.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Вечерта кога заврши, богослужбата, сите луѓе со запалени свеќи и кандила и масалчиња, тргнаа за дома носејќи го светлото од манастирот како благослов да им свети дома.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Се гледаа двајцата во стемнетата одаја, а очите им светеа како жарчиња. Пријатели се или непријатели?
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
— Разбираме, велат, а очите им светат ко масло на вода.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Лицата не им се познаваат доволно, а очите им светат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не помагало, Проказниците се споулавеле. Најпрвин гризале дрвја и камен, потоа ги извлекле од кании сабјите на пашите и си ги испоклале жените и децата ...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Чучук-Андреј со сомневање се накашла. „Знаеш дека било така, си им светел кога ги секле жените и децата?“
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Одев да им светам вода. Да им ги крштевам децата. Да им пеам в црква.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
А имаше толку многу слободно сонце за да им свети.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)