го (зам.) - свој (прид.)

Неговата работа Авто-слика/Авто-сакатење (1964) претставува фотографија на неговото тело обоено со бела боја со црни траки и јукстапонирано во однос на секира и други алатки за сечење односно мачење.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој разви една естетика на анализа на телото - одвојувајќи го своето тело од самиот себе за да се реконструира себеси и политиката на телото.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Како што спласнува музиката, луѓето на платформите почнуваат да скокаат горе-долу засилувајќи го својот ритам така што тоа звучи многу слично на она што трештеше од звучниците цела ноќ. И луѓето долу пак играат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, колку е чудна оваа сцена станува јасно дури кога ќе се засилат светлата и ќе престанат плочите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Истата вечер, звукот на гајдата го облеа небото, зурлите и тапаните трештеа низ кориите, одбивајќи го својот звук од младите букови стебла.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Но, има еден одговор кој ние многу потребен,како насушен леб, а тоа е следново: Нашиот македонски народ има потреба да направи историски чекор кон новата културно цивилизациска парадигма со цел да се креира одржлив општествено економски и технолошки систем, на тој начин осигурувајки го својот културно цивилизациски ОПСТАНОК.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Бидете добри домаќини – бранете го својот двор!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Токму отвореноста и демократичноста се онаа најголема привлечна сила на мејл-артот, а освен тоа важно е што уметникот е во непрекинат дијалог со многумина други уметници, такашто има повеќе шанси да стане покритичен, да се споредува, континуирано изложувајќи го своето дело на проверка.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се откажав кога го дадов свештеничкиот завет”.  „Ви кажа ли градоначалникот за нашата последна средба?” - ја смени темата есесовецот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Ќе ми дозволите ли да запалам, еминенцијо?” - рече поканувајќи го својот гостин одново да седне, седнувајќи притоа и самиот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тој гласно го изговара, немоќно насмевнувајќи се, тажно, некако уморно, потоа продолжувајќи го своето мачно качување, повремено застанувајќи да се осврне и да ги погледне скалите зад себе. наслов на изворникот: Robert Coover, “The Elevator”, Pricksongs ѝ Descants, 1969.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Гога работеше во поштата и инаку беше вонреден студент по право, еден од оние млади луѓе што, запазувајќи си го својот јазик и однесување сепак можат да воспостават необично брзо и лесно контакт со луѓето од старото поколение, и тоа по еден шеговит начин, од кој не можеш да се лутиш.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не можеа да се споредат овие две работи.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Хичкок во текот на својата работа во Америка помина низ многу фази, постојано барајќи нови можности на изразување, одговарајќи на новите предизвици и продлабочувајќи го своето сфаќање за светот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
— Море, тие арно му се примолкнале, ете, на Прилеп, туку ние како ќе се јавиме утре пред нив, ќе ни црвее образот, — се јави еден од Петревите четници којшто не можеше да си објасни зошто војводите без никаква жртва ја напуштија борбата со витолишкиот аскер.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Откон Селечка, луѓе, од Селечка иде гласот, — радосно извикна Пешковчето, обрнувајќи го своето лево уше право на запад.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Како да не! Ке ода да и го арча златен барут и сачми на Турците, кога можа со него да си отепам десетина лесици", — си префрли преку Становица, оставајќи го својот десетар Ушка да вика во темницата: „Кај вати, Петкоооо!“
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се раздаде барутот и се расподели народот по планот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во таква ситуација ГШ и ЦК на КПМ во почетокот на декември 1943 заклучиле дека е потребно единиците кои се наоѓале на тој терен да се префрлат во делот на Македонија под Грција во реонот на планината Кожуф.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Во почетокот на декември 1943, германските воени единици потпомогнати од страна на албанските колаборационисти презеле концентрични офанзивни акции на слободната територија во Дебарца против единиците на НОВ и ПО на Македонија, насочувајќи го својот удар против Првата Македонско-косовска ударна бригада.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Само прашајте го својот партнер во креветот дали неговиот/нејзиниот може вам да ви ги претставува сите свои серијални претци!
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Бранејќи го својот список на конференција за печат, Rosenthal рече: „Кој е на списокот е дискутабилно; идејата сама по себе не е дискутабилна”.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во публика Фрчко, Јане Миљовски и пар сподоби шо немаат ни благе везе од џез, а добиле гратиси преку некоја фирма или швалер со цел да ги покажат своите гнасни сурати и да одглумат елита сокривајќи го своето паланечко потекло.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Разбојник со сета своја сила се обидуваше да не погледне во рацете на Пиерот, затскривајќи го своето мало опавче што почна френетично да мавта.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Оди, како Наполеон на Света Елена, обиколи го својот посед...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Политичарот може да функционира само како иманенција - поразен или победник, додека уметникот го опишува случајот творејќи го својот артефакт, а мудрецот едноставно го врти грбот и си оди, сѐ му е јасно однапред, едноставно го боли и за бабуните и за политичарите и за уметникот и неговите трауми. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 26
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Носењето на burbery мантилот е одлика на стилот на повисоката средна класа, свесна за длабинското значење на креирањето на поп универзумот. Levi’s Панталоните од груба ткаенина која тешко се кине беа незаобиколен дел од гардеробата на американскиот Див Запад.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еден млад човек кој водеше сметка за својата позиција во општеството и кој се подготвуваше за женидба, ја натера својата идна жена да вети дека нема повеќе да се занимава со клептоманија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уфиксај го својот пат до слободата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И тој требаше да остане блефер...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Заслуги за тоа секако има и англиската фирма Burbery, која иконичкиот моден знак го претвори во симбол на едно време, специјализирајќи го своето производство врз белите мантили за дожд. Burbery мантилите станаа митска етикета главно поради филмската уметност, особено поради детективските филмови за Филип Марлоу (главен јунак на Чендлеровите романи) или инспекторот Мегре на Сименон.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Конечно, откако ги совладаа сите неволји, коњот му рече на принцот, “Сега земи го својот меч и пресечи ми го вратот”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еволуирајќи од некој вид на продолжено сако до иконичкиот знак на тренчкот, дождовниот мантил дури во средината на педесетите влезе во мода.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оние што го гледале филмот знаат дека се работи за фашист кој завршува поткажувајќи го својот слеп пријател (како фашист) кога Мусолини паѓа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ќе пронајдеш во него метално топченце. Фрли го пред нас и ќе појдеме по него каде и да оди“. Принцот без двоумење направи што му беше речено и така, водени од случајот, тие пребродија многу опасни ситуации.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Небаре живеејќи го својот век со отворени очи, како ништо да не сфатил од него.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како и да е, потиснувајќи ја болката од разделбата со тоа што се трудеше да се убеди дека сето тоа е природно, за разлика од жена му која како мајка ја преживуваше разделбата како доилка што одбила рулче од боска, Гого продолжуваше да слика (зашто ништо друго и не умееше) следејќи го својот темперамент со истиот нагон и снага.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Грдан сè почесто одеше во библиотеката, сè подолго седеше во читалната - навраќајќи по инерција на ручек во студентската менза, каде што незадоволните студенти тропаа со лажиците по лимените порции чекајќи го својот мршав оброк.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Издржи, издржи! Стигни го своето јато!“ викаше во мислите Бојан, загрижен за судбината на осамениот жерав.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- За ручек ќе испржам сланина! - рече, дојадувајќи го својот скромен појадок.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа седна врз него, бришејќи си го потното чело, собирајќи здив, смирувајќи го своето возбудено срце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Проширувајќи го своето видување на светот врз сите големи дела на минатото, тој ни дава час од историјата на живописот; ние се гледаме во двојна димензија и сфаќаме, ренесансните, класичните и современите уметници во себе веќе ги носеа зачетоците на Ботеро... 204 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Многу е мило! - жално рече Љупка гледајќи го своето маче кое и не личеше на маче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Како што можеше да се очекува, штом се отвори вратата, ку-чето се мушна во подотворената врата и излета, истрча како да бега, но кај скалите подзастана, се сврти назад, се приближи кон влезната врата од станот и со нетрпеливост замавта со опашката удирајќи ја од бетонот, всушност повикувајќи го својот нов сто-пан да побрза да си одат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Следејќи го својот главно интуитивен систем, јас потоа се интересирав за нивните лица и ставот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
" Таа радосно ги подаде своите две долги бели раце и тој ги прифати, седна на креветот крај неа, не тргајќи го својот поглед од нејзиниот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Малиот црномурен коњаник прилепен за неговиот грб, мавташе со рацете, викаше, забрзувајќи го својот белец.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Дали болката, како и мачката со глушецот, играше игра со неа, продолжувајќи го своето уживање со тоа што го продолжуваше нејзиното страдање?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Потиснувајќи го својот глад за храна со жита и овошје и гаснејќи ја жедта со вода, човекот не бил задоволен и открил начини за ферментирање и дестилирање на житата и овошјето за да направи алкохолни пијалаци.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Следејќи го својот маж на повеќе дипломатски мисии, таа по неколку години живее во Копенхаген и Токио, сѐ до преселувањето во Брисел 1936 година, кога нејзиниот маж е наименуван за амбасадор во Белгија.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тука се запознала и се омажила за бразилскиот дипломат Мартинс Перера Соса.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во соседниот двор некој гласно се плискаше со вода искажувајќи го своето задоволство со тромаво, длабоко - охо-хо-о!
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој кадравко беше неуморен во играњето, трчаше по децата, лаеше со танок глас и ја туркаше тапата муцка во нив лижејќи им ги рацете и искажувајќи го своето другарство на свој начин.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Групата луѓе го преобразија обликот на лицата, запирајќи го својот подбивен смев, алчно посегнаа кон дијамантот, што величенствено блескаше врз дланката на ситното старче.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ќе легнеш, заземајќи го своето место во светот, од каде што мудро ќе дејствуваш, зрачејќи наоколу како дијамант на своето лежиште.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Го гледаш езерото пред нас. Под големите водени површини, во најдлабоките океани, се бранува песната на китовите чии звуци се пренесуваат преку водата на огромна далечина, довикувајќи го својот род, на само ним познат начин.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Како да го разберам соединувањето со природата? – праша Еразмо, протегнувајќи го своите нозе врз мекиот килим од зелената трева.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И Икар, слушајќи го својот татко Дедал, летнал кон сонцето.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Прогледај! Пренеси го своето мало тело преку мракот, со силата на духот, кој не го гледаш!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Бранејќи го својот свет живот, старецот, покрај тоа што беше мудар, истовремено беше и смел борец.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Духовно труејќи го своето битие, тие повеќе се оддалечуваат по погрешни понагала, методи, како што е уцената, или посредства што сами ги измислуваат.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Меѓу нив се и оние гемиџии коишто, поврзувајќи го своето дело со своите млади животи, и сметајќи дека немаат право да ја надживеат својата акција и своите невини жртви, свесно и бунтовно се исправиле пред непријателските пушки или се самоубиле.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Седи со него крај лебедовото езерце додека некој не ѝ даде четврт долар, сендвич, тукушто купена вреќичка пуканки. Едноставно ѝ ги подаваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потоа таа влегува во зоолошката градина држејќи го своето безимено бебе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Малку подоцна Сани стои сред парче сонце покрај една поставка која се состои од застаклен синкав базен во кој би требало да има пингвин или фока, но сега е празен. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 167
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа се извлече од својата обвивка и погледна настрана нудејќи ми го својот извонреден благороднички профил.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Да“, рече, со длабок глас, „да, се разбира. Кога резултатите ќе бидат готови.“ Margina #32-33 [1996] | okno.mk 159
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако некој ја праша, а таа знае дека никој нема да ја праша, спремна е да каже, Се вика Врба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На памет го знае секое животно, птица и риба во оваа минијатурна зоолошка градина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Резултати?“ Се сврте кон мене, со очите барајќи го мојот поглед.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Досегашното искуство покажува дека припадниците на видовите повеќе се склони да страдаат, бидејќи злото носи страдање, отколку да ги отфрлат формите на кои се навикнати.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сметаме дека следниве вистини се очигледни: -Дека сите видови се создадени различни но еднакви; -Дека сите се дарувани, секој посебно, со одредени неотуѓиви права; -Дека им припаѓа Слобода да живеат, Слобода да се Развиваат и Слобода да бараат Среќа на свој сопствен начин; -Дека за да ги заштитат овие од Господ дадени права, социјалните структури природно се појавуваат, засновајќи го својот авторитет врз принципите на љубов кон Бога и почит кон сите форми на живот; Кога која и да е догма на владеење ќе стане деструктивна по животот, слободата и хармонијата, органска должност на младите членови на тој вид е да мутираат, да исчезнат, да иницираат нова социјална структура, поставувајќи ги нејзините основи на такви принципи и организирајќи ја нејзината моќ така што ќе биде можно да се произведе сигурност, среќа и хармонија за сите живи суштества. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 61
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Си седи доејќи го своето бебе кое наводно се вика Врба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Генетската мудрост сугерира дека социјалните структури, долго градени, нема да бидат отфрлени заради неважни причини и минливи цели. Екстазата на мутацијата е балансирана со болката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Христијанството, тврдеше брат ми, е признание на тоа убиство – преку него, со убиството на Христос, човечкиот род признава дека некогаш го убил својот татко.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седумнаесет години откако ја вовел новата религија, фараонот умрел.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На самиот почеток од религиското верување, тврдеше тој, стои таткоубиството – религијата во своите зачетоци е обид за искупување на гревот што го сториле синовите убивајќи го својот татко во борбата за превласт, и кого потоа го слават како божествен предок.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се прашуваше зошто еден таков угледен човек би ја напуштил својата земја заедно со тие “доселени, културно заостанати дојденци”, и наоѓаше одговор: Мојсеј бил поклоник на првата монотеистичка религија, воспоставена од фараонот Ихнатон, кој во четиринаесеттиот век пред новата ера го забранил многубоштвото, со смртна закана спречувајќи го својот народ да им се поклонува на боговите во кои дотогаш верувал со милениуми, а за еден и единствен Бог го прогласил Атон.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така, критичарите наоѓајќи го својот идеал во текстот без текст, ќе останаа без глас, но и без себе.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Па така, менувајќи го својот живот, ја најде целта на своето постоење, си ја виде смртта и сфати дека неговото постоење од тој момент може да биде само такво, а целиот негов живот ќе го води само кон таква смрт, преку која тој конечно ќе му биде близок Нему, ќе биде до Него, без овој параван на земниот живот меѓу нив двајцата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ќе ја разбуди во мовот притаеноста на огнот; доживувајќи го својот златен сон, искрата ќе вивне од себе самата и ќе ја плисне шумата со пламен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Заборавете го своето вчера, за вас нема утре. Нема!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со иста цел но без заповед пошол кришум кон Кукулино уште еден, Јордан Шоп, оставајќи го своето воле со еден рог и со бел грб, па така останале уште седумнаесет терачи на петнаесет запреги - нешто добиток им пцовисал од своја ајванска панукла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема друг свет освен оној на кој му припаѓате до вечноста, сакал да им викне на мртвите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе дојде потоа од својата седалка ветар да си поигра.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Верувал дека игуменијата Минадора и некои од старците ќе знаат како да ја совладаат чумата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште еден “странец” од овој темат, Џорџ Легреди, престојуваше во Скопје, исто минатата година, претставувајќи го својот суптилно ингениозен ЦД-РОМ, “Анегдотска архива од студената војна”. во просториите на овдешниот Сорос центар за современа уметност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ете ги, најљубезни браќа, малиот збир на правила, толку неопходни за секој, кој сака со успех да блеска во помодното општество.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Користете се со нив, јас знам дека многу Французи ќе завидуваат затоа што други го напишаа она, што тие усно го изучија, но јас не сум себичен и отворено си признавам дека овие прекрасни правила не се моја измислица, ние им ги должиме нив на оние Французи, кои, завршувајќи го својот курс по филозофија, дојдоа кај нас да ни држат часови. okno.mk 123
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, уште веднаш потоа мечката пак се сврте кон него, застана сега веќе без никакво двоумење, решена да достои на својот грабеж, како и таа да знаеше дека тој во пушката има само уште два фишека, просто подметнувајќи му го своето тело за тој да ги исфрли уште нив и потоа да ја пушти на мир.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дури тогаш таа можела да замине нагоре, меѓу буките, обѕрнувајќи се повеќе пати, со мечето по себе, оставајќи го својот бакнеж врз неговите раце.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се зеде на себе, не прекинувајќи си го својот вресок.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Старчето имаше сува коскеста рачичка и стегаше со неа тврдо, а потоа и тоа замина, оставајќи му го својот студен мртовечки стисок.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше поминат уште еден ден без небо, во кој животот колку што може подлабоко се прибира под својата коруба и таму дреме, згуснувајќи го својот сок во соништата за она време, кога еднаш ќе може да развие.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во приквечерината кога мракот ги зафаќаше зафрлените агли, Глигор им се придружуваше на пејачите, пуштајќи го својот звучно тврд глас.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Оттргни го својот живот од ноктите на џелатот!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Утредента Јана се враќаше во Бечеј, а Томо и Рада во Куманово, завршувајќи го своето двомесечно патешествие.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А Рада кршејќи го своето тело како зелена елка на ветрот ги кршеше срцата на сите во училиштето, но и на оние кои го беа изодиле тој пат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Долго стоеше зад својот љубен криејќи го своето лице.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ти си родена за оваа работа. - Да, тато, затоа што имав добар учител. - потврди Ивона, бакнувајќи го својот татко во образот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Иии...! - нестрплива беше Рада гледајќи го својот љубен како ја полни четвртата чаша од тешкото вино.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Може! - со восхит му одврати Рада, огледувајќи го својот лик во сините очи на својот љубен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Уште рано, претходно најавувајќи го своето отсуство од училиштето, Рада го чекаше Виктор пред неговата ординација.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од тоа време позорникарите добиле толку голем страв од мртовците, што одбегнувале дури да ги фаќаат и живите, туку само оддалеку подвикнувале: „Еј, ти, гледај си го својот пат!“ – и мртовецот- чиновник почнал да се појавува дури и преку Калинкиниот мост, ширејќи голем страв врз сите плашливи луѓе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пред сè, би било праведно да се каже дека значајното лице набргу по заминувањето на кутриот, сосема сотрениот од него Акакиј Акакиевич, почувствувало нешто слично на сожалување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ќе си ги стави рацете одзади, можеби тоа беа часови на размислување, ќе ја фрли главата колку може повисоко (ретко некогаш се веднеше кон земјата), - и туку кружи наоколу во дворот како орел што слетал ниско, над земја демнејќи го својот плен.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Пасквелчаните ја испразниле долината, бргу - набргу, распродавајќи го својот имот, оставајќи зад себе натписи - таблички по нивите што не стасале да ги отуѓат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Ами што? - рече испитувачки гледајќи ме. - Седни, ми рече благо, понудувајќи ми го својот стол.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Еј, Никола, се сети. Извади ми го својот скалпел срцево, инаку ќе умрам до крај чесен.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Една смрзната сегашност со еден далечен глас рапав и сув како земја: Оче Симеоне, запечати го своето утре и дојди под една трева, два метри долг и со едно подотворено око.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Постмодернизмот како правец, во архитектурата и ликовната уметност, го именуваше Чарлс Џенкс, задржувајќи го својот естетички опис некаде во озрачјето на поимот неокласицизам.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Арафат, минувајќи низ пеколот, ќе живее со митот, идеалот, да влезе во историјата како човек кој му дал татковина, независна држава на својот народ, без оглед на нејзините димензии.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И така, ќе следи неколкудецениската историја на израелско-палестинската конфронтација, која ќе биде обележана од низа изгубени шанси.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој ќе согори во овој идеал, положувајќи го својот живот како постојана жртва.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нивната награда или спасот беше вон историјата и надвор од времето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат и официјално напуштајќи го својот сон за создавање на една обединета и демократска држава за време на својот говор пред претставниците на Обединетите Нации во Њујорк, во ноември 1974 година, ќе предложи создавање на една мини-држава во Трансјорданија и Газа, со реципрочно и симултано признавање на Израел и Организацијата за ослободување на Палестина, да преговара со преставниците на еврејската држава во рамките на една меѓународна конференција, под закрилата на ООН и големите сили.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Западниот човек со векови ќе го оправдува своето постоење на земјата во рамките на Историјата и историското време, создавајќи го своето општеството и силните личности.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А што станува со сегашноста на нашите деца? пресече госпоѓа Камилска, оставајќи го својот сопруг без одговор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски замина замислен, првпат откако се врати од Голи Оток, сега зајакнат и орен за работа, но подјадуван од малите порази што ги доживуваше со луѓето во местата каде што работеше, никогаш со разбирање за неговата трагична судбина и минато на затвореник на Голи Оток, макар невино осуден, потоа и рехабилитиран.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Немаше однапред договор кој ќе реферира за турцизмите во доменот на исхраната, туку обајцата требаше да бидат максимално подготвени за оваа последна дебата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски беше фасциниран од личноста на Фаик Коница, му кажуваше на Татко дека и тој би бил на негова страна, бранејќи го својот мајчин македонски јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И Татко беше облечен во својот единствен костум за мејдан, очекувајќи го својот пријател, на последната дебата околу гастрономијата и јазиците, поточно за местото на османскотурските зборови од областа на исхраната, пијалаците, кои со векови се наоѓаа на заедничката трпеза на Балканците, обајцата убедени дека исхраната обележува една цела цивилизација.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дојди, не плаши се. Со тој твој камен стори го своето.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Еден примерок на „ Тајмс“ кој, поради промените во политичките сојузништва, или поради погрешните предвидувања изречени од Големиот Брат, бил исправен можеби десетици пати, стоеше во архивите носејќи го својот оригинален датум, и не постоеше ниту еден друг примерок за да му се противстави.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
ВАГАБУНДОВА: А кажете го својот суд...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Истражувај го својот мозок и колонизирај го.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И ќе викне да ја соопшти пресната новина, издолжувајќи го својот врат и последниот слог од кажаното: — Денеска на атпазар загубена е една црна бреза, куса магарица со мало машко прлеееее!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гледајќи го својот земски бог погледни малку во бедотијата своја ништожен поданик, нималку вреден жеден за внимание, беспомошен слуга Коленичиш пред тој изрод и крвник во твојата внатрешност сѐ е пусто обезличен дух на обичен смртник со мирис на катран и горчливо чуство
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Ги оставија, и тие се наплакаа до наситка, жалајќи го своето најмило -мајката – чедото, а ќерката – братето Гелета.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Во мигот Чана ја затнува половината врата со својата голема снага, пуштајќи го својот грлен глас во вагонот Стигнати сме во Македонија, народе!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Колку што се ближеше денот на посетата на Мајка Тереза на родниот град, Мајка сè повеќе сакаше да дознае за оваа храбра, блиска жена, не престанувајќи да чита книги и записи за неа, дополнувајќи ја Татковата библио­тека, продолжувајќи си го својот домен во неа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Господе, господе почнал отец Иларион да шепоти и да ѝ се оттргнува од рацете, но допирајќи го своето лице до нејзиното почувствувал возбуда по снагата и почнал пополека да ѝ се припива со телото, да ја разгрнува мантијата, да се распетлува, и во мигот кога требало да ја зграпчи, да ја впие во себе - погледал кон прозорецот, чул нешто, се исплашил, викнал Боже спаси ме и избегал надвор.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Господе, господе, почна отец Иларион да шепоти и да ѝ се потргнува од рацете, но допирајќи го своето лице до нејзиното, и тој почувствува возбудливи трпки по снагата и почна да ѝ се припива со целото тело, да ја разгрнува мантијата, да се распетлува, и во мигот кога требаше со целото свое тело да ѝ ја почувствува врелината на нејзината кожа, кога ја заграби со рацете да ја впие во себе - таа исчезна како да беше дух или демон, му остана прегработ празен, а од прозорчето задопира грозен кикот, гракчење на гавран или на нечистиот, исмејувајќи го што го доведе до оваа бедна состојба, што вака го понизи и го огреши.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Милицонерот ја спушти мршата после што и Едо се наведна спуштајќи го својот дел од товарот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Летка му посака добредојде разиграно вклопувајќи го својот задник во неговиот скут.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Авторот му возврати задржувајќи го својот поглед кон него и со пријателска насмевка му рече: „Ти благодарам за довербата...“ ***
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Васко се испави покажувајќи го своето несмасно доброќудно лице, со рацете маслосани и со клуч во едната рака.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Или кога ќе се наведнеше врз мијалникот во кујната истакнувајќи го својот заносен задник високо кренат врз тие краците нејзини како да беше некоја срна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Допри ја со увото својата дланка и слушај го своето милување во неа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се сети. И тие, менејќи го својот облик, добиваа нужна смисла.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Бидејќи не забележа ништо вознемирувачко, по некое време, престана да им обраќа внимание и си го продолжи патот гледајќи пред нозе и мислејќи си го своето мислење.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Не осигурувај го својот успех.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Првата вест е за синоќешниот голем протестен митинг на синдикатите на Македонија... место на настанот... плоштадот... во срцето на Скопје... на снимката од синоќа многу луѓе викаат, меѓу нив и новинарката преминот од колор-стварноста во црно-белиот филм се случува кога новинарката, привршувајќи го својот гласен прилог, е поклопена од уште посилниот глас на еден од демонстрантите: Уа владааа!...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Лифтот многу личи на оној во твојата зграда – облепен со шест издолжени сиви плочи, споени по две од секоја страна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Потоа, се сеќавам, бев во редакцијата и, се разбира, кај Иле Битолчанчето!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Зарем некој навистина ќе се трудеше, па нека е тоа и Господ, најнапред да нè измислува и да нè обликува за многу работи но и за водење љубов, а потоа, заборавајќи го својот труд а можеби и намерите, да не осудува поради игрите што ги спомнуваш?“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Изриени со брчки, умираат без глас, не дочекувајќи го својот ред.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Занемари го своето тело, отфрли ја од себе можноста за гледање и слушање; заборави што ти е заедничко со нештата; одржувај голема сличност со хаосот; разреши ја свеста; ослободи го духот; биди мирен како да немаш душа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Развивајќи го своето сфаќање за музиката преку делата на најзначајните композитори на европската модерна, Шенберг и Веберн (спротивставувајќи се на првиот и надоврзувајќи се на другиот) и спојувајќи го со обновениот дух на дадата, тој во доменот на музичкото мислење направи нешто аналогно на големото субверзивно и револуционерно дело кое, неколку децении порано во ликовната уметност го оствари Марсел Дишан.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Гледајќи го својот лик во нив се чувствувам живо и знам дека во нив се раѓа цел еден свет.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дојди без намера, дојди случајно, дојди без каење, зборовите не ги изговарај, мислите ги знаеме, копнежите се силни, чувствата се исти, угаси го светлото, привлечноста на телата веќе не опи, заведиме, посакајме, зошто сум страст и љубов.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Брат ѝ Томе стоеше до неа и се смееше, јадејќи го своето парче леб врз кое имаше дебело парче бело сирење.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И да го мените светот, не менувајте го своето минато, вели дедо, никаде не одете без него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Молам? – се вчуди патникот прекривајќи го своето лице да не биде забележан дека ги нема мустаќите, брадата.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Амбасадорот Крисман, кој ги доживеа пеколните денови во Албанија, достоинствено вршејќи ја својата мисија, ризикувајќи го својот живот, откако ја предочи кусата анализа, во ниту еден момент не зборуваше ни за своите тешкотии, ни за своите проблеми, за разлика од други амбасадори, кои беа во рајски услови во споредба со албанските, се жалеа за тешките услови на работа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ваш Луан Старова XXIX Мојата верна читателка Елен Лејбовиц со големо внимание ги следеше драматичните настани во Mакедонија пролетта 2001 година.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Како што мајка ми беше чувар на соништата на нашите детства, постојано обземена од опсесивната запрашаност, како што добро забележувате во вашето писмо, дали ќе има војна, така и мојот татко трагаше по стратегијата на орстанокот на семејството, жртвувајќи го својот сон крај своите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со тоа и формално бил формиран британско-американски сојуз во однос на политиката на Балканот, а посебно за југословенско-бугарските преговори.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но во реализирањето на таа идеја се испречиле Русите, кои недвосмислено ставиле до "знаење дека тие воопшто не размислувале за вакво решение", образложувајќи го својот став со "фактот дека една таква конфедерација би претставувала цордон санитаире кон нив".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Вториот секретар на Министерството, Адис, на 8 март 1945 година, не криејќи го своето задоволство, ставил до знаење дека "Американците се во вистински договор со нас во сите точки и преземаат паралелна акција".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Овој руски став тие го темелеле врз основа на историската прагма.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Сета бригада гореше во натпреварувачки огин и, занесени во работа, бригадирците не ја забележаа веднаш големата промена кај малиот палавник, заборавајќи го своето вчерашно решение.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
ЈАКОВ: Наместо да ја воспевате, сега ја стварате слободата на лице место. Поету знај го својот долг.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Синот на Тајко понесено работеше, чекајќи го својот иден знак.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Малиот црномурен коњаник прилепен за неговиот грб, мавташе со рацете, викаше, забрзувајќи го својот белец.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)