го (зам.) - во (предл.)

Деструкциската уметност ги претставува односите меѓу болката и замислувањето.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Болката не му се спротивставува едноставно на јазикот“, таа „активно го уништува, преведувајќи го во состојба кога криците и звуците на човечките суштества постоеле пред јазикот“.8 Оно 1962 г. ја напишала Conversation Piece, драмата за акција којашто е нарација на болката.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се гледа, се допира, допирајќи; видлив е и сетилен самиот на себе.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа не е јаство како транспаренција, како мисла што својот објект го промислува со усвојување, претворајќи го во мисла.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тука уште би сакале да напоменеме дека, веднаш на почетокот од секое интервју – под самиот наслов (кој објаснува кои се парничните странки т.е. кој работник против кој работодавач го во- дел спорот) и под поднасловот (кадешто сосем кратко е даден предметот на спорот т.е. за што тој се водел) – се дадени латински цитати [во оригинал и во превод] на познати римски правни максими кој имаат контекст токму со конкретниот спор, а коишто поради својата вистинитост и безвременска релевантност имаат огромна вредност како „авторитативни правни стандарди“ и сѐ уште, до наши дни, во неизменета форма важат во речиси сите 14 правни системи во светот – како основни принципи или како законски регулирани фундаментални правни начела.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ало !! – реков, пропуштајќи го во слушалката првиот уплашен акорд на мојата гласовност.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Намерно поставувајќи го во дневната соба, да ме потсетува дека времето брзо врви.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И ненадејно, некаде од високо, од зад горната рамка на прозорецот од одајчето на праведникот Шабтај, се појави далечен огнен столб кој силовито се доближи до куќата и до прозорецот и вовлекувајќи го во огнениот вител, го крена него, Праведникот, и го однесе високо, толку високо што таму, над највисоките облаци, пред Шабтај се укажа еден голем град создаден од светлина исполнет со палати, широки улици, светнати ѕидини, во чие средиште се наоѓаше Храмот на копнежот, домот на Севишниот, градбата на премудриот Соломон но сега, веќе, не изѕидан од камен, туку создаден од најсјајните зраци, а во неговото проѕирно средиште, виде јасно Шабтај, стоеше Светињата над светиите со Заветната арка и златозрачните таблици во неа; со Декалогот даден на Синајската гора на благородниот реб Мошѐ12, а над сиот тој сјај Шабтај виде како една рака во просторот над чудесните светии, испишува четирите букви на хебрејски што, сиот збунет, тој ги прочита слагајќи ги слог по слог - како што тоа го правеше со имињата од фирмите на новите големи магази на Широк сокак - како ХеВХаЈ, но и истиот час сеќавајќи се дека исписите на иврит се читаат обратно и тој стаписано го прочита исписот на прозрачната рака како ЈаХВеХ13, неизговорливото име, тетраграмонот, името на Бога во кое Шабтај најде конечен спокој и оддишка.  А во истото време, долу во Ла Калежѐ, неговиот син, снаа и внук сонуваа еден ист сон, како имено еден по друг ги палат светилките за Ханука, прво Рена, па Јаков, па третиот ден од празникот на светлината и нивниот Шабтај, а по него, светнат од среќа, и малечкиот.  Утредента Јаков го најде татка си, спокоен, со полуотворени очи загледани некаде во височините зад облачното утро, кон ветениот небесен Град на Мирот; и некако озарен, со необјаснива внатрешна светлина, што тој и жена му ја припишаа на конечно пронајдениот спокој.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Презир?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Гита го испрашува гледајќи го во празните, сиви зеници, без и да отвори уста, го прашуваат очите на неговите сопствени деца, очите на луѓето што едвај ги среќава низ испразнетите гета, погледите на оние 43 илјади луѓе што заминаа со писокот и чадот на локомотивите и што ги нема веќе, а тој, ете, ги гледа секаде наоколу.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Европа што ослободува и Европа што цинично уништува.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој го сврте погледот и ги побара студените очи на командирот на СС фиксирајќи го во зениците.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сега еве го во ова селиште на македонската граница. Се враќа дома.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
— Однесете го вој пес на некое магаре дома," или запретајте го во угарта ако пцовиса!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Прекинувајќи го во науменото, му реков: - Татко, јас цела ноќ работев на конечната верзија на твојот приговор...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Облекох го в бела риза, нови, чисти дрехи, па го спрострех посред кашти.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Али нему ја не можех душа да му дадам, станах, каних два-три попа, збраха сја роднини, дојдоха и познајници, врстници- момчета, кренаха го на носила, носат го на рамо; и на гробиштата тамо поп молитва пеја, па го од носила зеха, пуштиха го в гробот...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Зад него, за миг се најде келнерот Велко, држејќи го во едната рака коланот со сабјата, а во другата капата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Жив ли си, Бојане, чедо? Здрав ли си? - со растреперен глас зборуваше дедо Димо, цврсто стегајќи го во прегратка својот сакан внук.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Секогаш беше таков пред новата слика, иако таа веќе му беше во главата, некаде во главата - го одмеруваше распнатото платно, се мислеше и се премислуваше, се двоумеше пред првиот потег, зашто знаеше дека од него зависи колку сликата ќе заличи понатаму на неговата замисла, а колку ќе се оддалечи од неа, одведувајќи го во предели каде што можеби ќе се родат нови слики, други слики.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Доктор Миха си призна дека ретко кога некој вака не само што го надзборел туку и го надвикал, вовлекувајќи го во вртоглав вител од самозадоволство со изиграните улоги, од амбицијата за нови од значајни позначајни и од илузијата за врвната кариера како врв на мразулец.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И додавајќи го во филигран вулгарното намигнување на пост- модернизмот (не сме ние наивни).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Од друга страна, имајќи го во предвид чл. 32 ст. 5 од Уставот на Република Македонија (1992), во законот фали пропишување дека „остварувањето на правата на вработените и нивната положба се уредуваат со закон и со колективни договори“, така што во целиот текст на законот зборовите „и/или колективни договори” треба да се заменат со „и колективни договори”.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Кои се? Што ќе и речеше?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помисли и на првите зборови што ти доаѓаат на ум!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа замисли си го во себе моментот кога Јана излегувала од продавницата. Како ќе и пристапеше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Спорна е меѓутоа околноста што нашиот автор наивно се обидува токму со помош на „референцијалната илузија“ да го произведе ефектот на стварното.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Имајќи го во обзир градот домаќин, човек помислува дека организаторите на изложбата можеле да ја употребат фотографијата на Дишан во гондола за плакатот или за насловната страна на каталогот на изложбата, но наместо тоа, ни беше репрезентирана колор репродукција на Дишановото ремек-дело, “Невестата соблечена гола од нејзините додворувачи”, попознато под името “Големото стакло”, со фотографија на еден венецијски залив во позадината.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Уште пред да стигнат до Палацо Граси, посетителите на Венеција можеа да ги видат зелените натписи што висеа на мостовите низ целиот град со името “Марсел Дишан”, амбициозно најавувајќи ги датумите на изложбата (од 3 април до 16 јули), како и многу слични плакати излепени на секоја станица на “вапорето-т”. (мал параход што плови по каналите на Венеција - заб. на прев).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Неговата опширна и сосема досадна реалистичка нарација, преполна со конкретни детали и залудни описи, го гуши регресивно литерарниот знак претворајќи го во конотативно огледало на реалноста.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не повикувај го, остави го во темните ходници на потсвеста!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
На небото, над градот, се протнаа двата сиви облаци еден во друг, носејќи го во себе потенцијалното семе на дождот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Опишувајќи го во „Историјата на тајните“ неговиот карактер.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Со господски одмерен гест, дедо го свлекува килимчето, и додека опојната пареа ги дразни ноздрите, тој со одолжено, мераклиско „ммм... ја дели питата, парче по парче, оставајќи го во тепсијата најголемото, да ни го слади апетитот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Браво! – му велам, напорно совладувајќи го во себе вриежот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Секогаш го издавало токму телото, овој оклоп околу неговиот дух сочинет од коски, крв и од месо, потсетувајќи го во миговите на страдание дека материјалното е исто толку дел од него колку и духовното.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога жените се исправиле под светлоста на месечината чудно танки и штрклести дури и во подгрбавеноста и кога пошле кон своите куќи во чии прозорци лежела магличеста светлина, Лозан Перуника, со стиснати усни совладувајќи го во себе отпорот на осаменичкиот страв, дошол до гробот заграден со пет пламенчиња за петте покојници од дванаесет до шеснаесет години и се потпрел со острите коленици на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По ударот со кундак во куќата на немата девојка, Лозан Перуника се чувствувал грд и штрбав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ЛУКОВ: Читај го во себе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Само уште малку, си велиш, чувствувајќи го во тебе Големиот Планер.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Стана без да му даде да го здивне, начекувајќи го во единствениот миг од тој ден, кога тој немаше во себе доста сила за сѐ, што требаше притоа да стори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
XXI. Бело наидува белата зимна ноќ. Наидува бело и заискрено, целата во некоја златеста ѕвекот, се рони од бледосиното небо, чиниш една единствена пајажинка, сребреста и залебдена, трепери со некоја своја чудна оморнина во првите бели ѕвездички, а после се плиска над белата земја како руса девојчинска роса, престорувајќи го во еден миг сиот свет во некој дворец од бајките, поплочувајќи го со злато и исковувајќи на него безброј бели сребрени филигрански плетеници, поштркувајќи го со илјадници одблесоци од бесценети камења, кои го маѓепсуваат погледот и во кои и волкот почнува да мечтае.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И веднаш потоа целата просторија го фати ритамот на таа усвитена врвца на пилата, на нејзината судреност со дебелата сурова дрвена маса, понесувајќи го во него и последното зрнце пилотина, запнато за пајаџинките во горните ќошеви.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа трпеливо кончење на злобната темнинка и тие, сега веќе доста приближени црнки на дивината, што се испрекрстуваа и ја изврзуваа со престегнувања шумата, како некоја пеколна морница, залазена меѓу нејзините стебла, насобирајќи се најгусто на границата од тој , маѓепсан круг околу него, а сепак оставајќи го во неговата стеснетост само него, и бездруго уште оној, што му идеше во петиците; сето тоа беше токму онаа јанѕа, со која што го јадеше увиснатиот меч на неодоливата угорница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во таквите куси мигови, кога успеваше да заплива сам во таа белина, чекорот му стануваше лесен како на елен, а во него се насобираше некое гнездо топлина, што раздразнува меко, гаделичкајќи го во градите, и му беа потребни само уште неколку такви, длабоки и слободни здивнувања, за да ја изгуби сосема тежината на туѓото присуство и да запее, да вресне нешто без смисол и без ниеден збор, само еден див долг и ослободен вресок.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Идеше кон него, како виулица, начекувајќи го во единствениот миг, кога тој не беше сосема спремен да го пресретне и тоа беше една можност, со која што оној се ползуваше, а тоа беше нешто, што си беше сосема во правина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еден ден наоѓајќи го во добрите, му се обрати на Ѓорѓе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Водотекот на таговните солзи претвори го во радосници.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ајде смири се, капетане! - Снежана стоеше зад него целивајќи го во темето, кое од долгото носење капа видливо се беше проретчило.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Фрли го во морето нека го носат далгите во заборав.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А паметам и такви со силен и горчлив вкус, кои тешко се голтаа, кога со месеци „обивав“ врати на клиника носејќи го во себе врелиот компир на левата страна, кај слабината, па целото тело го искривував за да најдам положба во која најмалку боли.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Па се врти кон витрината и кратко се задржува барајќи ја во аптеката вистинската мешавина, а тие сите исти и, држејќи го в рака како да е „драгуљ“, го предава на болниот и неговата придружба наплаќајќи го како бесценет камен.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се разбира, не сметајќи го во тој број спахијата носител на титула.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но имајќи го во вид фактот дека тој починал цела половина век пред да ја завојуваат Турците Потковицата, а и она, со тефтерот Акиноски, дека неа ја поседувале Акиноските уште одамна пред да биде завојувана од страна на Турците, може да се претпостави дека Загориче било основано во првите векови по населувањето на Славјаните во границите на Византија, може во 10. или 11. век, односно многу порано од она што го тврди науката дека пелагонските населби и села настанале во 17. и 18. век, групирајќи се околу турските чифлизи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На тоа упатува, покрај тефтерот Акиноски, и последниот пишан документ во кој населбата во Потковица за последен пат се споменува со старото име - Загориче.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Денес држејќи го в раце бројот 2779, од 13 мај оваа година (петок!), со симпатичната фигура на Пајо Паторот во улога на колпортер, едно не ми е јасно.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Викни го селскиот бербер да го избричи, пови го в пелени и намести го во дрвена лулка, и, ете, пред тебе е детуле со мазно лице.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ги склопив очите и се обидов да се приберам раздвижувајќи го во себе испробаниот механизам на логиката.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И бабари не поминаа. Немаше ни кој да го разгази снегот, ни зошто да го разгазува. Остана само ״фати глувче за опавче, фрли го во јазон и кани му од газон“ .
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не гледај го во очите, ми вели Лазор Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Откако го откри шинелот, тој мошне гордо го погледна и, држејќи го во обете раце, мошне вешто му го наметна на рамената на Акакиј Акакиевич; потоа го повлече и го притисна одзади со раката надолу; го обргли со него Акакиј Акакиевич сè уште само наметнат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сабејските алхемичари симболично го антиципирале она што Дорн, неколку векови подоцна, ќе го бара од Посветениците: „Од мртов камен престорете се во жив камен на мудроста“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Истото барање, пак прескокнувајќи неколку векови, повторно ќе го формулираат надреалистите, кои, парафразирајќи го Дорн, во еден од своите часописи ја испечатија зајадливата наредба: „Вие, на кои оловото им е во главата, претопете го и претворете го во надреалистичко злато.“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Ако имаш нешто неискажано, нешто што те притиска и пече, закопај го во длабока тишина тишината сама ќе го рече“.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
На тревка, на сламка ќе се сопнуваат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Скрши го и како јајце истури го во супа. Повкусна и потопла ќе е.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Често ќе чуел од неа некој сожалив збор упатен кон него тешејќи го или влевајќи му надеж и храбрејќи го во мигови на разочараност и депримираност да издржи, зашто такви судбини има многу на земјава, дури и полоши, потрагични од неговата - а сега никако.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Бледилото на лицето почна да му се заменува со црвенило, срцето посилно да му чука од напливот на крвта и од возбудата што еве најпосле по толку години пак е во своите мили предели откривајќи си го во нив својот некогашен изгубен лик.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ние, децата, тајум верувавме во сите Мајкини чудесија чудесии кои ја поврзуваа како што разбравме подоцна со Бога во тешките и пресудни мигови на семејството.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беше очигледно дека Камилски сакаше да ги прикрие надворешно маките што го тиштеа од навраќањето на зборовите зандана и сега кодош, кои силно ја разбрануваа неговата карцерална меморија и го отимаа од сегашноста враќајќи го во пеколот на изминатото време.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Всушност, самиот лавиринт можеше да се смета за жива слика на балканските граници од кои постојано настојуваше да го најде излезот, најчесто барајќи го во своите книги!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мајка речиси несвесно, несетум ја симна врската клучови од вратот, држејќи го во едното крило своето најмало чедо во студената ноќ.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Па тој тргнал веќе, бог да го прости, - рече стриче Силе Николоски, - ставете го в креветче, свршено е со него!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И сѐ ќе биди добро“ му рече со блага насмевка баба Мара на газда Таки гледајќи го во очите, додека тој остана збунет во лицето и немо ја напушти топлата собичка во која се слушаше пуцкањето на дрвата во ќумбето и тропотот на дождот во прозорецот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Дејствувајќи врз слабите страни на српскиот народ и оставајќи го во илузии, само не чепкајќи го во националните чувства - со него може да се владее како што се сака”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
А народот, исто така, би можел на тој Еден да му постави стапица откривајќи го во себе напонот на Другиот, Третиот, Четвртиот, итн.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ниротакис живееше сам, без семејство, но шефувањето со транзитната служба (Ема во стил на искусна полицајка шефувањето му го наметна како сериозна обврска) го трошеше неговото време без остаток, вклучувајќи го во таа активност и делот што тој го исполнуваше со својот машки порив совладувајќи ја на таков начин опасноста да се почувствува отфрлен и осамен.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Убаво погледни го во лицето, во очите, па ќе видиш колку не си во право - продолжуваше упорно Лиле.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се к’ти ноќта и муграта чека виделото да самне како тој што пееше во чемерната ноќ Ни смртта смрт е во надежта Надеж што ќе се збидне со ѕвездена роса под небото на најдениот збор Оставете го нека спие долго со зборот таа несоница свидна што ечи в смртта и биднината О оставете го во ведриот спокој
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Кога не ќе шеташе низ градината, седеше на количката како на трон држејќи го во раката стапот украсен со сребро и светливи камчиња како жезло и го тераше Илко да ѝ расправа за својот живот: од каде е, како се нашол овде и каде оди.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Не ми студи, велеше, јас како што знаеш не сум зимурлив, а ти убаво завиткај се, и притисни се во внучињата, диши во нив, имаш голема уста и голема снага, огнот од телото дувај го во нив оти лошо време се погоди есента си заминува и се знае кој ќе ја замени!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ти вела, не пикај ми го во очите! — И се насмеаја и двете.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ене го во камарата, во малиот олтар, — одговара Петре и си продолжија сите тројца со работата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ервехе никогаш нема да го заборави престојот во овој дел на рајот, држејќи го во прегратка малото братче.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Еднаш Татко брзо се врати од својата библиотека држејќи го во рацете Куранот отворен.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Така размислуваше во тие мигови Цветан Горски, слушајќи го во продолжение секретарот: - Другари, бранот на социјал-комунистичките трансформации стигна и на бреговите на нашево Езеро, со неговата река, што нѐ поврзува со морето, со светот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Извадете му ги цревата! Истолчете го во пустински прав!
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Дел од вината префрли на посети­ те­лите кои го третирале како куче предизвикувајќи го, удирајќи го во глава итн.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Досегни го во ветрот досегни го во болот на корењето на убавите нешта пред да ти проговори со говорот на инсектите што го тркалаат над ружите својот облак.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Долината се шири и станува сѐ поголема собирајќи го во себе зрното на мојата семка.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Тогаш и одлучив дека не треба да пристапувам кон корекции на одделни делови на книгата туку дека е потребен нов пристап кој веројатно ќе овозможи создавање на дело какво што имав намеара да напишам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Напомена на авторот Препрочитувајќи го во далечната 2005 година романот Неподобниот пишуван негде во деведесетите години на минатиот век почувствував незадоволство од некои од решенијата во него.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тогаш жената му рече на шумарот: - Или него врати го во шумата, или јас таму ќе побегнам.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Ако го имаш пиштолот, те молам, кога ќе стигнеме до грмушкана, фрли го во неа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нумо послушно тргна.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но есента кон крајот на ноември, кога ни рекоа дека ќе заминеме за Романија, еден ден, попладнето, во големиот двор, што го викавме плоштад, некаде во средината, застана пајтонот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сноп светлина фрла врз него камионот и профучува оставајќи го во облак прав.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога му се доближуваше некој, брзо го извлекуваше и, држејќи го во подигнатата рака и гласно плачејќи, се фалеше: - Бегај! Ќе те удрам, ќе удрам... Најчесто се бранеше плукајќи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
– Тука Хорацио стана од клупата, се загледа кон ситната силуета на гусакот и почна: Ако имаш нешто неизречено, нешто што те притиска и пече, закопај го во длабока тишина, тишината сама ќе го рече...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Вели: „Каква е таа идеја, што не може да попричека додека ги сечам прачките?“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го остави секирчето на трупецот и еве ти го во собата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Чита некоја книга чијшто наслов Милчо не може да го види затоа што ја држи книгата свиткана во една рака за да може сладоледот да го држи во другата рака, и сè така лижнува: подиставајќи го јазикот и вовлекувајќи го во устата; задлабена во книгата, сè тоа несвесно ги чини; ако ѝ капне сладоледот на раката, таа и раката ја лизнува; ако ѝ капне на голите колена, таа и нив ги лизнува не оставајќи капката да ѝ се разлие.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Истрчав од дуќанот, стегајќи го во џебот металниот оклоп на часовникот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Војната во Заливот, на пример, е моќно, спектакуларно, трагично сосредоточување на таквите деконструкции.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас го имав тоа искуство да напишам нешто за што мислев дека е најдобро; и препрочитувајќи го неколку дена потоа, ре­ков:”Господе; скини го ова на најмали можни парчиња и фрли го во нечија канта.”
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој без секое сомневање ги идеализирал и доста подготвено ги интернализирал, од очајничка потреба, но во емоционален поглед тие навистина биле фамилија, племе, стадо во кое бил повикан да се приклучи.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тие го негувале, тврди Бојс, околу осум дена, му го спасиле животот замотувајќи го во маст и кразно, сѐ додека не го пронашла германска спасувачка група.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Искуството на жалост и ветување ја воспоставува заедницата, но исто така ѝ пречи да се врзе, чувајќи го во себе залогот за друго заедништво кое, на инаков начин, ќе потпише некои сосема други договори. 4Постои нешто зачудувачко во нашиов разговор: не зборувавме за “деконструкци­јата”. 4Тоа не е нужно, а баш и не препукнувам да зборувам за тоа. 4Дали поимот деконструкција го означува вашиот темелен проект? 4Никогаш немав “темелен проект”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ја почувствува и топлината на Татарите кои го спасиле кога неговиот авион 1943. година бил соборен над Крим кој бил под снежна покривка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јанко во среќа пливнува, на Вера шеќерно цветче ѝ носи и воздивнува, воздивнува, воздивнува: - Излижи го или закачи го в коси!
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Затоа пејте само, звона на небо ќе звонат, пејте и кога глас во Вас нема, оваа прекрасна мисла, нека ве следи верно,за Ангелот кој со глас среќа создаваше, чувајте го во Вас, макар во Сонот. (на Тоше)
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
ПАРАСКЕВА: Кристина, не зборувај му и не гледај го во очи.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
КАЈМАКАМОТ: Земи човек, стави го во палата, дај му се што сака, јадење, пиење, жени, што сака да прави, само да не смее да си ја удира главата од ѕид.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Чувај го во амбари, во вреќи, каде сакаш, ама секогаш да го имаш при рака.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога на небото се покажа српот на месечината, тој го подигна момчето и, држејќи го во своите прегратки, тргна низ огромната гробница и кога само миг, без да го прекине растреперениот чекор, погледна кон небото, тогаш му се пристори дека и ѕвездите патуваат со него...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Комесарот врзи го и под стража прати го во штабот на полкот. Стоп. Изврши наредба. Стоп.“
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Секоја грмушка и секој камен на Грамос претворете го во гробница на монархофашистичките орди за да се осуетат поробувачките планови на англо- американските империјалисти, за да стигнеме до победата...”
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Лефтеро! - Вика комесарот - земи го ова чудо и стрелај го во трапот. Поплати го со земја за да не смрди. - Не може... Штета за куршумот. - вели Лефтера.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас не морам да се покорувам на нешто што не зависи од мене, вклучувајќи го во тоа и моето сопствено постоење.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
На А.А., велеше Х.Х., Партијата му оставила поголеми права и како дире­ктор на Атеистичкиот музеј, поставувајќи го во првите линии во борбата против религијата и Бога, за да има најголемо маневарско поле во откривањето на најкусите патишта како да се отстрани религијата од душите на троверниот албански народ.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Еве ги останатите. Овие се уништени.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Заборавив на овие во чантата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Заборавањето не е лажење. Ќе речам дека не лажев. Заборавив, и тоа е вистината.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако уништиш некој џеб, стави си го во чантата - ако е многу лош.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Следната недела ќе преминеме на друга колекција.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
До крајот на неделата ќе имаме доволно од сините.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За време на моето запознавање Сем Хант рече дека од сината колекција ќе преминеме на белата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бутни го во чантата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Луѓе сме, - рече и тргна напред оставајќи им го во ушите на братучедите влшкиот изговор што беше толку изразит.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Единствено свесен за разбудената слатка возбуда што ќе му се враќа и ќе му го обземе телото раздробувајќи му го во слатки морници секогаш кога на тоа ќе се сетеше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако носиш нешто неизречено, нешто што те притиска и пече, закопај го во длабока тишина, тишината сама ќе го рече.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)